ΟΙ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΤΟΥ

Ποιά εἶναι ἡ μεγαλύτερη δόξα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου; Ποιό εἶναι τό μεγαλύτερο χάρισμα,

πού τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός; Γιά ποιό πρᾶγμα θά ἔπρεπε νά τόν μακαρίζουμε καί νά τόν ζηλεύουμε;

 Ἀπαντάει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος:

«Δέν μακαρίζω τόν Παῦλο, τόσο γιά τό ὅτι ἡρπάγη στόν παράδεισο, ὅσο ἐπειδή φυλακίστηκε γιά τόν Χριστό! Δέν τόν μακαρίζω τόσο γιά τό ὅτι ἄκουσε λόγια ἄρρητα, ὅσο ἐπειδή ὑπέμεινε δεσμά γιά τόν Χριστό! Καί ὁ ἴδιος ὁ Παῦλος τό βεβαιώνει γράφοντας στούς Ἐφεσίους. Δέν τούς λέει: ‘Σᾶς παρακαλῶ ἐγώ πού ἄκουσα λόγια ἄρρητα’. Ἀλλά τούς λέει: ‘Σᾶς παρακαλῶ ἐγώ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ’.»

Δέν ἦταν τόσο ἄξια τιμῆς τά χέρια τοῦ Παύλου, ὅταν θεράπευαν τόν χωλό στά Λύστρα, ὅσο ὅταν φοροῦσαν τίς ἁλυσίδες! Μή θαυμάζεις, πού δέν τόν ἔβλαψε τό δάγκωμα τοῦ φιδιοῦ μετά τό ναυάγιο στήν Μελίτη. Ἁπλῶς τό φίδι σεβάστηκε τίς ἁλυσίδες του! Γι’ αὐτό ἐπίσης γλίτωσαν ἀπό τά κύματα τῆς θάλασσας. Διότι καί ἡ θάλασσα σεβάστηκε τίς ἁλυσίδες του! Ἀφοῦ τότε

τόν πήγαιναν δέσμιο στήν Ρώμη.»

Δέν μέ εὐφραίνει ὁ Παῦλος τόσο ὅταν κάνει θαύματα, ὅσο ὅταν πάσχει γιά τόν Χριστό! Ἅν μοῦ ἔλεγαν νά διαλέξω ἀνάμεσα στό χάρισμα νά ἀνιστῶ νεκρούς καί στήν δυνατότητα νά

ἁλυσοδεθῶ γιά τόν Χριστό, ἐγώ θά διάλεγα τίς ἁλυσίδες!»

*    *    *

Σήμερα, δέν ... κινδυνεύουμε νά μᾶς ἁλυσοδέσουν γιά τόν Χριστό! Δυστυχῶς (κατά τόν ἅγιο Χρυσόστομο), σήμερα εἶναι πολύ ἀπίθανο νά ἀξιωθοῦμε νά λάβουμε τέτοιο χάρισμα.

Βλέπομε ὅμως νά πληθαίνουν γύρω μας κάποιες «φυλακές», ὄχι σάν αὐτές πού δέχονται

ἐγκληματίες καί καταδίκους. Πρόκειται γιά κάποια «κέντρα ἁλυσοδεσίματος»· «κέντρα», ὅπου οἱ ἄνθρωποι πηγαίνουν ἐλεύθερα, γιά νά μάθουν νά φορᾶνε μόνοι τους στόν ἑαυτό τους

«ἁλυσίδες». Τέτοια «κέντρα» εἶναι τά ἰνστιτοῦτα ἀδυνατίσματος, τά κέντρα ἀποτοξίνωσης ναρκομανῶν, τά κέντρα ἀποτοξίνωσης ἀλκοολικῶν, καί – τώρα τελευταῖα – τά κέντρα ἀποτοξίνωσης τζογαδόρων!!! Σέ αὐτές τίς «φυλακές» πηγαίνουν ΕΚΟΥΣΙΑ πλῆθος

ἀνθρώπων, πού κατάλαβαν ὅτι:

• ἡ πολλή «ἐλευθερία» ... ὑποδουλώνει!

• ἡ ἀληθινή ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ἀπαιτεῖ «ἁλυσίδες», γιά νά «δεθοῦν» τά σωματικά καί ψυχικά πάθη· 

• τά πάθη εἶναι «ἀφεντικά», πού δέν διαφέρουν καί πολύ ἀπό τούς χειρότερους δικτάτορες.

*    *    *

 Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, πολύ πρίν ἀξιωθῆ νά τοῦ φορέσουν ἁλυσίδες γιά τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ, ἀγωνίστηκε σκληρά νά φορέσει ὀ ἴδιος στόν ἑαυτό του τίς «ἁλυσίδες» τῆς ὑπακοῆς στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀγωνίστηκε νά ἁλυσοδέσει τά πάθη του. Τό ὁμολογεῖ ὁ ἴδιος γράφοντας πρός τούς Κορινθίους: «Μέ σκληρές ἀσκήσεις ταλαιπωρῶ τό σῶμα μου καί τό κρατάω ὑπόδουλο, ἀπό φόβο μήπως ‐ ἐνῶ θά ἔχω κηρύξει στούς ἄλλους ‐ ἐγώ ὁ ἴδιος φανῶ ἀδόκιμος» (Α΄ Κορ. 9, 27).

Ἔχοντας λοιπόν ΑΓΑΠΗΣΕΙ τίς «ἁλυσίδες» τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἀπόκτησε τήν μόνη ὑπαρκτή ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: «τήν ἐλευθερία τῶν τέκνων τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ». Καί γι’ αὐτό θεωροῦσε σάν μεγαλύτερη τιμή του καί δόξα του, κάθε κακοπάθεια καί κάθε ἁλυσοδέσιμο γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ.

Καί μᾶς παρακινεῖ κι ἐμᾶς, αὐτούς τούς κόπους καί αὐτά τά «δεσίματα» νά τά θεωροῦμε σάν τά μεγαλύτερα ΔΩΡΑ τοῦ Θεοῦ:  «Σᾶς δόθηκε χάρισμα ἀπό τόν Χριστό, ὄχι μόνο τό νά πιστεύετε σ’ Αὐτόν, ἀλλά καί τό ΝΑ ΠΑΣΧΕΤΕ γι’ Αὑτόν» (Φιλιπ. 1, 29).

  Ἀρχιμ. Β.Λ.

Η  «ΚΑΛΗΜΕΡΑ» ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Εἶναι ἐπιφανής ὁ συμπατριώτης μας Κώστας Βεργόπουλος. Εἶναι καθηγητής τῆς Πολιτικῆς Οἰκονομίας στό Πανεπιστήμιο τοῦ Παρισιοῦ. Πρίν λίγους μῆνες  ἔδωσε μία συνέτευξη σέ ἑλληνική ἐφημερίδα («Καθημερινή», 11‐1‐09). Ἀνάμεσα στά ἄλλα διαβάσαμε:

 ‐Ἐρώτ.: Γιατί σᾶς ἀγαποῦν οἱ φοιτητές σας;

 ‐Ἀπάντ.: Ἐπειδή τούς λέω «καλημέρα».

 ‐Ἐρώτ.: Δέν εἶναι αὐτονόητο;

 ‐Ἀπάντ.: Ὄχι δέν εἶναι. Οἱ περισσότεροι συνάδελφοί μου, ὅταν βλέπουν φοιτητές, στρίβουν τό κεφάλι, τό βλέμμα, τήν πλάτη, ἀλλοῦ· γιά νά μήν τούς συναντήσουν! Καί σκεφθῆτε, ὅτι αὐτό συμβαίνει στό Παρίσι! Οἱ μαῦροι φοιτητές μέ ἔχουν γιά «θεό». Διερωτήθηκα: γιατί; Ἀλλά μέ τόν καιρό τό κατάλαβα: Ἐπειδή ἀποδέχομαι ὅτι ὑπάρχουν.

*            *            *

Μά, πῶς καταντήσαμε σέ τέτοιες καταστάσεις; Νά ἀποστρέφεται ὁ ἄνθρωπος τόν συνάνθρωπό του;

Ἀπάντηση εὑρίσκομε στό τροπάριο τῆς ἑορτῆς τῆς Πεντηκοστῆς:

«Ὅτε καταβάς τάς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος· ὅτε τοῦ πυρός τάς γλώσσας διένειμε, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε. Καί συμφώνως δοξάζομεν τό πανάγιον Πνεῦμα».

Τό περιστατικό τῆς σύγχυσης τῶν γλωσσῶν ἀναφέρεται στό βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης Γένεση καί ἔχει ὡς ἑξῆς:

Μετά τόν κατακλυσμό (πού ἔγινε ἐπί Νῶε), οἱ ἄνθρωποι ἀποφάσισαν νά οἰκοδομήσουν πόλη μεγάλη καί ἕναν πύργο, πού ἡ κορυφή του θά ἔφθανε στόν οὐρανό. Καί νά μήν φοβοῦνται πιά κατακλυσμό! Ἤθελαν νά  ἀποκτήσουν ὄνομα μεγάλο.

Ὅμως στόν Κύριο καί Θεό, δέν ἄρεσε τό ἐγωϊστικό τους αὐτό φρόνημα.

Καί ὁ Κύριος σύγχυσε τίς γλῶσσες τους· καί τούς ἔκαμε νά μήν ἐννοεῖ ὁ ἕνας τόν ἄλλο.

Ἔτσι, τούς ἀνάγκασε νά σταματήσουν νά οἰκοδομοῦν τήν πόλη καί τόν πύργο καί τούς διεσκόρπισε σέ ὅλη τήν γῆ, τούς «διεμέρισεν» (Γεν. 11, 4‐9).

*            *            *

Τό ἐγωϊστικό φρόνημα ἔγινε αἰτία νά ἀποξενωθοῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπό τόν Θεό ἀφοῦ ἔψαχναν νά βροῦν τρόπο νά τόν παραμερίσουν ἀπό τή ζωή τους· ἀλλά καί μεταξύ τους.

Θέλει συζήτηση; Παίρνει συζήτηση; Ὅποιος ἔχει ἐγωϊσμό‐φιλαυτία, ἀγάπη γιά τούς ἄλλους δέν ἔχει. Ἀγάπης μέσα του δέν θά βρεῖς οὔτε ἴχνος. Βλέπει ἄλλους καί κουράζεται!... Καί νά, γυρίζει ἀλλοῦ!... Τό παραπάνω περιστατικό μέ τόν καθηγητή Βεργόπουλο μᾶς δίνει ἀνάγλυφη τήν εἰκόνα αὐτῆς τῆς κατάστασης, στήν σύγχρονη κοινωνία.

Μά πέρασαν χρόνια. Καί κάποτε τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ὁ Θεός διένειμε γλῶσσες πυρός! Καί μᾶς προσκάλεσε ὅλους σέ ἑνότητα· καί μεταξύ μας· καί φυσικά μέ τόν Θεό. Καί ἀπό τότε, ὅλοι ἀπό κοινοῦ πιά (συμφώνως) δοξάζομε τό πανάγιον Πνεῦμα.

*            *            *

Συμπέρασμα:

•Ἀληθινή ἑνότητα εἶναι μία: ἡ πίστη στόν Χριστό.

•Ἀληθινή ἐπικοινωνία ἑνότητας εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

•Ἀληθινό ξεπέρασμα τῶν ἀντιθέσεων, εἶναι τό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς διδάσκει νά θεωροῦμε ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀδελφούς μας: τέκνα τοῦ ἑνός καί μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ.

Ἀρχιμ. Ν.Κ.

ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ

Ἕνας συγγραφέας. ὁ Δημήτρης Νόλλας, ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ τῆς ἔκδοσης ἑνός καινούργιου του βιβλίου, ἔδωσε συνέντευξη («Καθημερινή», 22‐3‐09). Στό τέλος τῆς συζήτησης ἀπαντώντας σέ ἐρωτήσεις εἶπε πράγματα πολύ ἐνδιαφέροντα,

‐Ποιά σχέση ἔχετε μέ τήν πίστη;

‐Ἀγωνίζομαι νά πιστεύω. Δέν εἶναι εὔκολο πρᾶγμα αὐτό.

‐Εἶναι κάτι πού ἀνακαλύψετε  ὄψιμα στή ζωή σας;

‐Ὄχι. Μεγάλωσα σέ σπίτι χριστιανικό, πού ἀπό νωρίς μέ ὁδήγησε στήν ἐκκλησία. Ἡ μάνα μου κυρίως· πού ἦταν βαθύτατα χριστιανή. Ἀρκετά νωρίς εἶχε μπεῖ ἡ σχέση μου μέ τήν ἐκκλησία καί τούς ἀνθρώπους της. Αὐτό στή μετεφηβική μου ἡλικία ἑνώθηκε μέ τήν πολιτική, γιατί τό αἴτημα γιά κοινωνική δικαιοσύνη δέν καθησύχαζε ἀπό τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, δέν ἀρκοῦσε. Ὁ ἀγώνας μου ὅμως νά πιστέψω, ἔρχεται ἀπό πολύ παλιά· δέν εἶναι κάτι ὄψιμο.

‐Τά τελευταῖα χρόνια θεωρεῖτε, ὅτι οὔτε τά πολιτικά κόμματα (ἀκόμα καί τά ἀριστερά!) ἐπαρκοῦν γι᾿ αὐτόν τόν παρηγορητικό λόγο;

‐Σίγουρα. Ὑπάρχει μιά πολύ βαθιά ἀντίφαση στόν πολιτικό λόγο καί στήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Τά πολιτικά κόμματα ἔχουν παρατήσει τόν μέσα ἑαυτό. Καί αὐτό εἶναι κεφαλαιῶδες γιά τήν ἠρεμία τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ Ἐκκλησία ἀπαντάει σέ αὐτό τό ζήτημα: ὡς πρός τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Δέν ἀπαντάει στά μεγάλα, στά κοινωνικά ὁράματα, κ.λ.π. Γι᾿ αὐτό καί ὡς νέος στράφηκα στήν πολιτική.

‐Καί ἀργότερα ξαναπλησιάσατε στήν Ἐκκλησία;

‐Ναί, γιατί αὐτό πού μέ ἐνδιαφέρει εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

*            *            *

Αὐτή ἡ ἀγωνιώδης ἀναζήτηση τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ, παρά τίς δυσκολίες καί τούς πειρασμούς τοῦ κόσμου, μᾶς ἐπεξηγεῖ τήν στάση τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας, τῶν μαρτύρων καί ὁσίων. Γιατί τό μαρτύριο, ἡ ὑποχρέωση ὁμολογίας πίστεως

στόν Χριστό, ἰσχύει γιά ὅλους τούς χριστιανούς, ὅλων τῶν ἐποχῶν.

• Μάρτυρας λοιπόν, εἶναι ὁ ἄνθρωπος ὅταν ξεπερνάει κάθε ἐξωτερική καί ἐσωτερική πίεση νά προδώσει τόν Ἰησοῦ Χριστό, προκειμένου νά μήν διακινδυνεύσει τό βόλεμά του, καί μένει πιστός στόν Χριστό. Γι᾿ αὐτό ὁ Νόλλας λέγει: ἀγωνίζομαι νά πιστεύω!

• Ἡ Ἐκκλησία γιά νά μᾶς βοηθήσει στόν ἀγώνα αὐτό, ὥρισε τήν πρώτη Κυριακή μετά τήν Πεντηκοστή νά ἑορτάζονται οἱ «ἅγιοι Πάντες», δηλαδή ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, γνωστοί καί ἄγνωστοι.

• Τούς ἑορτάζουμε, γιά νά τό βάλουμε βαθειά μέσα μας, ὅτι, ἄν θέλουμε νά εἴμαστε «τοῦ Χριστοῦ», πρέπει νά δίνουμε μαρτυρία πίστης στόν Χριστό, ὄχι μέ λόγια παχιά, μέ λόγια εὔκολα, ἀλλά μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς μας.

*            *          *

Οἱ ἅγιοι δέν ... ἔπαιζαν. Καί πρό παντός δέν ἔπαιζαν μέ τόν Χριστό. Ζοῦσαν γιά τόν Χριστό. Καί πέθαιναν γιά τό Χριστό.

Ἀρχιμ. Ν.Κ.

ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΣΧΕΤΙΚΑ;

Εἶπε ὁ Κύριος.

Ἕνας πατέρας εἶχε δύο παιδιά. Καί εἶπε στόν ἕνα:

‐Πήγαινε, παιδί μου, σήμερα στό χωράφι μας νά κάμεις κάποιες δουλιές.

Τοῦ ἀπάντησε:

‐Ἀμέσως, πατέρα:

Μά δέν ἐπῆγε!

*            *            *

Τά ἴδια κάνουν καί σήμερα πολλοί Χριστιανοί, ἀπό κοινωνική‐ἐκκλησιαστική εὐπρέπεια!

Λέει ὁ παπᾶς κάτι.

‐Ἔλα, παιδί μου. Βοήθα καί σύ σέ κάτι.

‐Μάλιστα, πάτερ!

‐Στίς διαταγές σου, πάτερ!

‐Ὅπως εὐλογήσετε, πάτερ!

Καί δέν κάνει τίποτε!

*            *            *

Τοῦ λέει ὁ παπᾶς.

‐Τό σπίτι σου ἐπῆρε φωτιά!

Τό ἀκούει ἀσυγκίνητος, ὅπως καί τό μήνυμα  ὅτι κινδυνεύει νά καεῖ στό πῦρ τό αἰῶνιο. Καί ἀπαντάει:

‐Ναί, πάτερ!

‐Ἄν τό πίστευες, θά εἶχες σκοτωθῆ στό τρέξιμο! Δέν τό καταλαβαίνεις; Ὅλα τά ἔχεις σχετικοποιήσει! Εἶσαι πνευματικά πεθαμένος! Σέ ἀφασία!

*            *            *

Ὑπάρχει χειρότερη κατάσταση γιά ἄνθρωπο, ἀπό τό νά ἔχει σχετικοποιήσει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί τό καλό;

 + ὁ Ν.Μ.