Ζωηφόρος

«Λυχνία» Μάρτιος 2009

Μηνιαίο Περιοδικό Ι. Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 308 «Λυχνία» Μάρτιος 2009

«ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ» του + ὁ Ν.Μ.

«Η ΜΗΛΟΠΙΤΤΑ ΚΑΙ Ο ΜΑΓΚΑΣ» του Ἀρχιμ. Ν.Κ.

«Ο ΜΑΘΗΤΗΣ ΚΑΙ Η ΠΟΡΝΗ» του Ἀρχιμ. Β.Λ.

«ΤΟ ΠΙΟ ΑΛΗΘΙΝΟ» του R. Strindberg

 

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ

 

            Ὁ Θεός μᾶς μιλάει. Μέ τό στόμα τοῦ Υἱοῦ Του· τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

 

            «Ἐπ᾿ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τούτων, ἐλάλησεν ἡμῖν ἐν τῷ Υἱῷ» (Ἑβρ. 1, 2). Δηλαδή. Τώρα τελευταῖα μᾶς μίλησε μέςῳ τοῦ Υἱοῦ Του.

 

*            *            *

 

            Ἡ ἄποψη, ὅτι κάποια ἡμέρα θά ἐρχόταν ὁ Θεός στόν κόσμο νά ἐπισκεφθῆ τά παιδιά Του, νά φροντίσει γιά τά παιδιά Του, ἦταν μιά πολύ ἀρχαία προφητεία. Ἦταν μιά προφορική ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ στόν Ἀδάμ. Τοῦ εἶχε ὑποσχεθῆ τότε ὁ Θεός ὅτι ἀπόγονός του, θά συντρίψει τήν κεφαλή τοῦ δράκοντος· καί θά ἐλευθερώσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν καταδυναστεία τοῦ διαβόλου (Γεν. 3, 15).

 

            Καί σχεδόν σέ ὅλες τίς θρησκεῖες τοῦ κόσμου εὑρίσκομε διηγήσεις, πού μιλᾶνε γι᾿ αὐτήν τήν γλυκειά ἐλπίδα καί προσδοκία. Καί ὁ κόσμος περίμενε. Μέχρι πού «ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου».

 

            Καί γιά τόν ἀπόστολο Παῦλο «τό πλήρωμα τοῦ χρόνου» εἶχε ἔλθει: «ἐπ᾿ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τούτων»· δηλ. πρίν ἀπό «λίγες» ἡμέρες· «στίς ἡμέρες μας».

 

            Τότε, πού ὁ «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί» (Α΄ Τιμ. 3, 16). Τότε, πού ἔγινε ἄνθρωπος. Καί ἐπῆρε τό ὄνομα Ἰησοῦς. Καί στό πρόσωπό Του, στόν Ἰησοῦ, «κατώκησε πᾶν τό πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς» (Κολ. 2, 9).

 

            Ἡ φανέρωση αὐτή εἶναι ἡ πιό τέλεια φανέρωση τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο. Ἀπό τότε καί πέρα, ὅποιος θέλει νά μάθει κάτι γιά τόν Θεό, πρέπει νά «ρίχνει μιά ματιά» στόν Χριστό.

 

*           *            *

 

            Κάποτε, πού ἔτυχε νά μιλάει ὁ Κύριος στούς μαθητές Του γιά τόν Πατέρα Του, ὁ Φίλιππος Τόν παρεκάλεσε: Δεῖξε μας, Κύριε, τόν Πατέρα. Καί ἀρκεῖ ἡμῖν. Δέν θά Σοῦ ξαναζητήσουμε ποτέ τίποτε πιά! Τοῦ ἀπάντησε ὁ Ἰησοῦς: Τόσον καιρό εἶμαι μαζί σας, Φίλιππε. Ἀκόμη δέν Μέ κατάλαβες, τί εἶμαι; Ὅποιος βλέπει Ἐμένα, βλέπει τόν Πατέρα (Ἰω. 14, 8-9).

 

            Ὅλες οἱ ἀρετές, ὅλες οἱ τελειότητες, ὅλη ἡ δύναμη καί ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ Πατέρα, φαίνονται καί φανερώνονται ὁλοκάθαρα στόν Χριστό!

 

            Ὁ Θεός Πατέρας καί ὁ Θεός Υἱός εἶναι ὁμοούσιοι, ὁμόθρονοι, ὁμοδύναμοι, συνάναρχοι καί συναΐδιοι.

 

            Καί γι᾿ αὐτό ὁ Σωτήρας μας Ἰησοῦς Χριστός μᾶς συμβουλεύει:

 

            Πιστεύετε εἰς τόν Θεόν.

 

            Καί εἰς Ἐμέ πιστεύετε (Ἰωαν. 14, 1).

 

*            *            *

 

            Ἄν κανείς δέν πιστεύει στόν Χριστό, δέν εἶναι ποτέ δυνατό νά πιστεύει ὅτι ὁ Θεός εἶναι πατέρας μας.

 

+ ὁ Ν.Μ.

 

Η ΜΗΛΟΠΙΤΤΑ ΚΑΙ Ο ΜΑΓΚΑΣ

 

            Κάποια φορά, μιά δασκάλα μίλησε στά παιδιά τῆς τάξης της γιά τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Εἶπε, πόσο ὡραῖα θά εἶναι ἐκεῖ. Πώς ἐκεῖ δέν θά ὑπάρχουν οὔτε ἀρρώστιες, οὔτε θάνατος. Οἱ δίκαιοι θά ζοῦν μαζί μέ τό Θεό γιά πάντα.

 

            Τά παιδιά παρακολουθοῦσαν μέ πολύ θαυμασμό καί ἐνδιαφέρον. Στό τέλος, ἡ δάσκαλα, τά ἐρωτᾶ:

 

            -Λοιπόν, πέστε μου, ποιό παιδάκι θέλει νά πάει τώρα στόν Παράδεισο;

 

            Ὅλα τά παιδιά ἐνθουσιασμένα σήκωσαν τό χέρι. Ὅλα, ἐκτός ἀπό ἕνα πού καθόταν μέ σκυμμένο τό κεφάλι. Ἡ δασκάλα παραξενεύθηκε. Γυρίζει καί λέει στό μικρό:

 

            -Ἐσύ, Γιαννάκη, γιατί δέν θέλεις νά πᾶς τώρα στόν Παραδεισο;

 

             Ὁ μικρός κοκκίνησε. Μά τελικά κατάφερε νά ἀπαντήσει:

 

            -Ξέρετε κυρία, ὅταν ἔφευγα ἀπό τό σπίτι, ἡ μητέρα ἔβαζε στό φοῦρνο μιά μηλόπιττα. Καί μοῦ ὑποσχέθηκε, ὅτι θά μοῦ δώσει τό πιό  μεγάλο κομμάτι, μόλις ἐπιστρέψω ἀπό τό σχολεῖο(!!)

 

*            *            *

 

            Μπορεῖ νά χαμογελάσουμε μέ τήν παιδική ἀφέλεια. Μά, συγχρόνως, πρέπει καί νά κλάψουμε γιά τή δική μας παρόμοια τακτική στήν πνευματική ζωή. Πόσες φορές ἐμεῖς, δέν «ξεπουλᾶμε» τόν Θεό γιά ἕνα κομμάτι κάποιας «μηλόπιττας»!

 

            Μά ὑπάρχουν γιά μᾶς, τούς «μεγάλους», μηλόπιττες;

 

            Ναί. Ὑπάρχουν. Καί μάλιστα δυό εἰδῶν «μηλόπιττες»:

 

            1. Οἱ καλές, πού εἶναι θεμιτές ἐπίγειες ἐπιδιώξεις: σπουδές, ἐπάγγελμα, ἔντιμη παρουσία στήν κοινωνία.

 

            2. Οἱ χαλασμένες, πού εἶναι οἱ κάθε εἴδους ἁμαρτίες. Αὐτές, πού καταστρέφουν καί τήν ἐπίγεια καί τήν αἰώνια ζωή μας.

 

            Ὁμως, ἀκόμη καί οἱ καλές καταντοῦν χαλασμένες. Ὅταν ἐξ αἰτίας τους ξεχνᾶμε τόν Παράδεισο.

 

            Τί ἀπολογία θά δώσουμε τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως; Ὅταν ἰδοῦμε ἄσημους (καί ἁμαρτωλούς!) ἀνθρώπους νά ἔχουν ἀρνηθεῖ, γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ, κάποιες, γι᾿ αὐτούς σπουδαῖες καί γλυκιές «μηλόπιττες»;

 

            Μήπως χρειάζονται παραδείγματα;

 

*            *            *

 

            Τό 1630 ζοῦσε στίς Σέρρες ἕνας μάγκας! Ἦταν τότε  33 χρονῶν. Λεγόταν Ἀλεξανδρής Ταταρχάνης. Ἄνθρωπος, μέ καλή καρδιά. Ἀλλά, τί τά θέλετε; Σάν μάγκας καί αὐτός, ἔκανε παρέα μέ τούς μάγκες! Γύριζαν τίς νύκτες μέ σπαθιά καί μέ μαχαίρια. Καί ἔκαναν μαγκιές!

 

            Ἕνα βράδυ, ἔκλεψαν τό σπίτι ἑνός τούρκου. Ἔδειραν μάλιστα καί τόν τοῦρκο. Ἡ πράξη τους δέν ἔμεινε στό σκοτάδι. Τόν ἔπιασαν! Καί ξεσηκώθηκαν ὅλοι οἱ μουσουλμᾶνοι τῶν Σερρῶν! Μέσα στήν ἀγανάκτηση καί στίς φωνές τοῦ τουρκικοῦ ὄχλου, ὁ δικαστής ἔβγαλε τήν ἀπόφαση νά τόν κρεμάσουν!

 

            Τότε, πολλοί τοῦρκοι φώναξαν στόν Ἀλεξανδρή:

 

            -Γίνε, μπρέ, τοῦρκος, νά γλυτώσεις.

 

            Τότε ὅποιος ὀρθόδοξος ρωμηός γινόταν μουσουλμάνος, ἀπαλλασσόταν ἀπό κάθε τιμωρία. Γιά ὁποιοδήποτε ἔγκλημα!

 

            Ὅλοι περίμεναν, ὅτι ὁ Ἀλεξανδρής θά τό εἶχε «εὔκολο». Ἡ πρότασή τους ἦταν μιά γλυκιά μηλόπιττα. Ἤ ὄχι;

 

            Ἀλλά ὁ «μάγκας» δέν τήν κατάπιε! Καί φώναξε σταθερά:

 

            -Τοῦρκος ἐγώ δέν γίνομαι!

 

            Ἔβγαλαν, τότε, τά χαντζάρια τους καί τόν κτυποῦσαν μέ ὀργή! Καί ἐνῶ ἀκόμη ἀνέπνεε, τόν κρέμασαν! Ἦταν 8 Ἰουνίου τοῦ 1630.

 

            Καί ἔγινε μάρτυρας!

 

(Γ. Καφταντζῆ, Ἡ Σερραϊκή Χρονογραφία τοῦ παπα-Συναδινοῦ, ἔκδ. Ἱ. Μ. Σερρῶν καί Νιγρίτης, Σέρρες, 1989, σελ. 52-53).

 

*            *            *

 

            Ἀλήθεια! Πόσοι ἀπό τούς σημερινούς Χριστιανούς θά εἶχαν τό σθένος νά ἀρνηθοῦν τέτοια μηλόπιττα; Νά ὅμως! Ἕνας μάγκας τό κατόρθωσε. Καί τούς τήν πέταξε στά μοῦτρα! Καί ὑπέμεινε διπλό μαρτύριο. Ὅ,τι κι ἄν εἶχε κάνει τοῦ συγχωρήθηκε.

 

            Μιά νίκη, ἕνα ξεπέρασμα μιᾶς λαχτάρας, καί ὁ μάγκας ἔλαβε στέφανο δίκαιης ἀνταμοιβῆς γιά τήν νίκη του.

 

            Καί μιά ἐπεξήγηση: Ὁ Ἀλεξανδρής δέν σώθηκε, ἐπειδή ἦταν μάγκας. Ἀλλά, ἐπειδή νίκησε, ἐπειδή ξεπέρασε καί τήν «μαγκιά του». Ἄν δέν τήν ξεπερνοῦσε, θά συνέχιζε νά κάνει τόν μάγκα. Καί θά τόν ἔκανε εἰς βάρος τῆς πίστης μας καί τῆς ψυχῆς του.

 

            Λοιπόν:

 

            Ἄς ἀγωνισθοῦμε, καί ἐμεῖς, δυναμικά. Γιατί εἶναι κρίμα:

 

            νά ἁγιάζουν οἱ «μάγκες»

 

            καί οἱ εὐσεβεῖς νά «ξεπαγιάζουν»!

 

Ἀρχιμ. Ν.Κ.

 

Ο ΜΑΘΗΤΗΣ ΚΑΙ Η ΠΟΡΝΗ

 

            Ἕνα τροπάριο τοῦ ὄρθρου τῆς Μεγάλης Τετάρτης (τό ψάλλομε Μ. Τρίτη βράδυ) συγκρίνει τόν Ἰούδα μέ τήν πόρνη, πού ἄλειψε μέ μύρο τά πόδια τοῦ Χριστοῦ. Μέ συγκλονιστικό τρόπο ὁ ὑμνωδός συγκρίνει ... τά ἀσύγκριτα:

 

Ὅταν ἡ ἁμαρτωλή γυναίκα προσέφερε στόν Χριστό τό μύρο,

 

τότε ὁ μαθητής συμφωνοῦσε μέ τούς παρανόμους τήν παράδοση τοῦ Χριστοῦ.

 

Ἐνῶ αὐτή γεμάτη χαρά ἄδειαζε τό πολύτιμο μύρο στά πόδια τοῦ Χριστοῦ,

 

ὁ μαθητής ἔσπευδε νά πωλήσει τόν πιό Ἀνεκτίμητο Θησαυρό τοῦ κόσμου.

 

Ἐνῶ αὐτή ἀποκτοῦσε τήν ἐπίγνωση ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Δεσπότης Θεός,

 

ὁ Ἰούδας ἔκοβε ὁριστικά κάθε σχέση μαζί Του.

 

Ἐνῶ αὐτή ἐλευθερωνόταν ἀπό τήν δουλεία τῆς ἁμαρτίας,

 

ἐκεῖνος γινόταν δοῦλος τοῦ ἐχθροῦ διαβόλου...

 

*    *    *

 

            Φρίττει καί τρομάζει κανείς βλέποντας τόσο μεγάλες ... ἀνατροπές!

 

Ἀπό τήν μιά ἕνας μαθητής τοῦ Χριστοῦ, ἕνας ἄνθρωπος - πού ἐπί τρία χρόνια ἦταν συνέχεια κοντά Του – ξεπέφτει τόσο χαμηλά καί Τόν προδίδει γιά νά «κερδίσει» πενταροδεκάρες! Ὁ μαθητής γίνεται προδότης τοῦ Διδασκάλου! Ὁ ἀπόστολος γίνεται συνωμότης! Ὁ φίλος τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ γίνεται ὄργανο τοῦ διαβόλου!

 

Καί ἀπό τήν ἄλλη, μιά γυναίκα τοῦ δρόμου, μιά γυναίκα πού πέρασε τήν ζωή της μέσα στό βοῦρκο τῆς πορνείας, ἀνεβαίνει τόσο ψηλά μέ τήν μετάνοιά της, ὥστε νά ἀξιωθῆ νά ἀλείψει μέ μῦρο τά πόδια τοῦ Χριστοῦ! Ἡ πόρνη γίνεται μαθήτρια, ἀπόστολος καί κήρυκας τῆς εὐσπλαγχνίας τοῦ Θεοῦ!

 

*    *    *

 

            Στήν Ὑπαπαντή τοῦ Χριστοῦ ὁ ἅγιος πρεσβύτης Συμεών ἔκανε γιά τόν Χριστό τήν προφητεία: «Οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν»!  Μέ ἄλλα λόγια, ἡ συνάντηση μέ τόν Χριστό εἶναι ἕνα ... σκαλί, τό ὁποῖο, γιά ἄλλους μέν γίνεται ἀφορμή νά σκοντάψουν καί νά φᾶνε τά μοῦτρα τους, γιά ἄλλους δέ γίνεται ἀφορμή ἀνόδου καί ἀνάστασης.

 

            Ὅλα ἐξαρτῶνται ἀπό δύο βασικούς παράγοντες:

 

1.         Ἀπό τό ἄν ἔχει ὁ ἄνθρωπος καθαρά μάτια, γιά νά ἰδῆ ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα του γιά ἀπελευθέρωση καί ἄνοδο ἀπό τόν βάλτο τῆς ἁμαρτίας· καί

 

2.         Ἀπό τό ἄν ἔχει τήν σταθερή ἀπόφαση νά «δουλέψει» μαζί μέ τόν Χριστό, γιά τό ξεκόλλημά του ἀπό τήν ἁμαρτία καί τό ἀνέβασμά του στήν ἐλευθερία τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ.

 

Ὁ Ἰούδας ἴσως νά κατάλαβε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ πηγή τῆς Ἀληθινῆς Ἐλευθερίας. Δέν τήν ἀγάπησε ὅμως αὐτήν τήν Ἐλευθερία. Βολεύτηκε στήν σκλαβιά τῆς φιλαργυρίας. Καί αὐτό τό βόλεμα, τόν ἔκανε κάθε μέρα νά βουλιάζει καί περισσότερο καί νά ... δικαιολογεῖ τό πάθος του. Δέν ἔδωσε καμμιά σημασία σέ κανένα «ξυπνητήρι», πού ὁ Χριστός τοῦ κουδούναγε συχνά στά αὐτιά του. Ἔτσι ὁδήγησε τόν ἑαυτό του σέ τέτοια ἀναισθησία, ὥστε νά μή διστάσει νά πουλήσει τόν Δάσκαλό Του, γιά νά «κερδίσει» ἕνα ἀσήμαντο χρηματικό ποσό!

 

Ἡ πόρνη εἶχε νιώσει τήν φρίκη τῆς σκλαβιᾶς στό δικό της πάθος. Δέν βολεύτηκε ὅμως σ’ αὐτήν τήν κόλαση. Ἔψαχνε γιά Ἐλευθερωτή. Ἔψαχνε εἰλικρινά γιά κάποιον, νά τήν τραβήξει καί νά τήν βγάλει ἀπό τήν λάσπη. Καί ὅταν εἶδε τόν Χριστό, ὅταν γεύθηκε τήν γλυκύτητα τήν διδασκαλίας Του, κατάλαβε ὅτι Αὐτός ἦταν ὁ Μόνος, πού μποροῦσε νά τήν σώσει. Καί ἔδωσε ἕνα σημαντικό χρηματικό ποσό, γιά νά ἀγοράσει πολύτιμο μῦρο καί νά Τοῦ ἀλείψει μέ αὐτό τά πόδια Του!

 

Δόξα, Κύριε, σέ Σένα, πού γιά νά μᾶς ἐλευθερώσεις, ... καταδέχθηκες νά πουληθῆς!  «Τῷ πραθέντι καί ἐλευθερώσαντι ἡμᾶς, Κύριε, δόξα Σοι»!

 

            Ἀρχιμ. Β.Λ.

 

ΤΟ ΠΙΟ ΑΛΗΘΙΝΟ

 

            Σέ ὅλη μου τήν ζωή, τό εἶχα καημό, νά ψάχνω νά βρῶ τήν ἀλήθεια.

 

            Ἔμοιαζα μέ θαλασσοπόρο, πού, μέσα σέ ἕναν ἀπέραντο ὡκεανό, ψάχνει νά βρεῖ «νησάκια»!...

 

            Καί κάθε φορά πού συνέβαινε καί εὕρισκα «κάτι», πού νά ἄξιζε νά τό δεχθῶ σάν ἀλήθεια, διαπίστωνα, ὅτι σέ τελική ἀνάλυση εἶχα βρῆ «κάτι», τό τόσο σπουδαῖο, πού κατάλαβα, ὅτι ἄν μελετοῦσα λίγο πιό παλιά, στά νιάτα μου τήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη, θά τά εἶχα βρῆ ὅλα πολύ πιό εὔκολα.

 

            Καί κατάλαβα, ὅτι στόν κόσμο τό πιό ἀληθινό εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ.

 

R. Strindberg

 

            Σύ, τόν μελετᾶς;

 

 

 

 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel