Ζωηφόρος

«Λυχνία» Αύγουστος 2011

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 337 Αύγουστος 2011

«ΠΩΣ «ΧΟΡΤΑΙΝΕΙ» Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ;» του + Ν. Μ.

«Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ» του Αρχιμ. Β. Λ.

«ΤΑΙΝΙΑ ΓΝΗΣΙΟΤΗΤΑΣ» του Αρχιμ. Ν. K.

«ΗΡΩΔΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ» του Αρχιμ. Ν. K.

ΠΩΣ «ΧΟΡΤΑΙΝΕΙ» Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ;

Ἀνθρώπινα, ἡ Παναγία ἦταν μιά φτωχούλα καί σάν φτωχούλα πέθανε. Καί φτωχικά κηδεύτηκε ἡ Μητέρα Ἐκείνου, πού γεννήθηκε σέ στάβλο, καί πέθανε στόν Σταυρό.

Φτωχικά· μά γεμάτη δόξα!

Ὄχι σέ ροῦχα. Ὄχι σέ λάμψη.

Ὄχι σέ στολίδια. Ὄχι σέ «παράτες».

Ὄχι σέ στέμματα, διαμάντια και μπριλάντια. Χωρίς λουλούδια καί στεφάνια!

Στολισμός δόξας γιά τήν Παναγία στήν κηδεία της ἦταν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι· καί πρό παντός ὁ Κύριος, ὁ βασιλεύς τῆς Δόξης, ὁ Χριστός, πού κατέβη νά πάρει τήν ψυχή της. Τί μεγαλύτερο; Τί ἁγιώτερο;

           Ὑμνοῦμε τόν Σωτήρα μας, γιά τήν εὐσπλαγχνία Του· καί γιά τήν καλωσύνη Του. Τόν ὑμνοῦμε, Τόν εὐλογοῦμε, Τόν δοξολογοῦμε, Τόν προσκυνοῦμε. Αὐτός εἶναι τό Φῶς. Τό φῶς τοῦ κόσμου.

           Ἡ Δὀξα τοῦ Κυρίου μας εἶναι τό φῶς τοῦ προσώπου Του! Αὐτό εἶδαν καί οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι στό Θαβώρ καί στήν Πεντηκοστή. Καί γέμισαν καλωσύνη καί συμπόνια. Καί χόρτασαν!

           Αὐτό, τό Φῶς τοῦ Κόσμου, ἀξιώθηκε, ὄχι ἁπλά νά τό ἰδεῖ, ἀλλά νά τό δεχθῆ μέσα στά σπλάγχνα της, καί νά τό κρατάει στήν ἀγκαλιά της, ἡ ἁγία Παρθένος Μαρία! Πῶς νά μή γέμιζε τό εἶναι της μέ τήν λάμψη του; μέ ἀγάπη, μέ καλωσύνη καί μέ συμπόνια; Πῶς νά μή γίνει ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητη καί σέ διάθεση γιά προστασία μας ἀνύστακτη· καί ἐλπίδα μας, ἀμετάθετη;

Τί ἔβλεπε; Τί ἐβάσταζε; Τί περισσότερο; Τό Φῶς τοῦ Κόσμου!

Πῶς νά μή χόρταινε!

*          *          *

Μά τί τελικά σημαίνει, αὐτό τό «χόρτασε»;

Ἐδῶ στήν γῆ, ὅταν ἕνας ἄνθρωπος λέει ὅτι χόρτασε, ἐννοεῖ: προσωρινά· γιά σήμερα· γιά λίγο!

Ὁ ἄνθρωπος χορταίνει γιά πάντα, μόνο ὅταν γνωρίσει τόν Χριστό· ὅταν Τόν ἀγαπήσει.

Ὁ ἄνθρωπος γιά πάντα χορταίνει μόνο, ὅταν ἔλθει σέ ἐπικοινωνία μέ τόν Χριστό· μόνο, ὅταν ἰδεῖ τήν δόξα Του.

Ἐδῶ στήν γῆ, ὁ ἄνθρωπος ἀληθινά καί γιά πάντα χορταίνει, μόνο ὅταν γνωρίσει τόν Θεό.

Μᾶς λέει ὁ Χριστός. Μεγαλύτερη ἀγάπη, ἀπό ἐκείνη πού ἔχει ὅποιος θυσιάζει τόν ἑαυτό του γιά ἄλλον ἤ γιά ἄλλους, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ (Ἰωαν. 15, 13). Καί ἐκεῖ, ἐπάνω ἀπό τόν Σταυρό, τότε πού ὁλοκλήρωνε τήν θυσία Του γιά μᾶς, ὁ Κύριος καί Σωτήρας μας, ἀνακήρυξε τήν ἁγία Θεοτόκο, Μητέρα μας. Τῆς ἔδειξε ἀντιπροσωπευτικά ἕναν μαθητή Του· καί τῆς εἶπε: Αὐτός εἶναι ὁ υἱός σου. Καί ἡ Παναγία τό «ἔπιασε»· καί τό κράτησε· καί ἀνάλαβε, κατά θέλημα τοῦ Υἱοῦ της, τήν φροντίδα μας.

Καί μᾶς ἀγάπησε σάν μητέρα μας. Ὅλους. Καί ἰδιαίτερα ἐκείνους, πού θλίβονται καί κινδυνεύουν.

Καί ὁ Χριστός τήν ἔκαμε γιά μᾶς: θησαυρόν σωτηρίας· καί πηγήν ἀφθαρσίας· καί πύργον ἀσφαλείας· καί θύραν μετανοίας! Γιά μᾶς.

Καί μᾶς φροντίζει. Ἔρχεται κοντά μας νά μᾶς παρηγορήσει· νά σκουπίσει τά δάκρυα στά μάτια τῶν πονεμένων· νά θεραπεύσει τά συντρίματα τῶν ψυχῶν μας· νά μᾶς θυμίσει τήν μετάνοια· νά γίνει γιά μᾶς θύρα μετανοίας· νά μᾶς περάσει ἀπό τήν ἀδιαφορία στήν ζέση τῆς πίστης.

+ ὁ Ν.Μ.

Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ

            Φέτος γιορτάζονται τά 100 χρὀνια ἀπό τήν γέννηση τοῦ μεγάλου μας ποιητῆ Ὀδυσσέα Ἐλύτη.

Ἑξι χρόνια πρίν πεθάνει, ἕνας δημοσιογράφος τόν ρώτησε:

- Ποῦ ὀφείλεται ἡ ὀργή, πού διαπνέει τά τελευταῖα πεζά σας;

            Καί ὁ Νομπελίστας ποιητής μας ἀπάντησε:

            - Στό πνευματικό κλίμα τῆς ἐποχῆς μας μέ ἐνοχλεῖ ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τίς αἰσθήσεις. Δυστυχῶς ἡ σύγχρονη ποίηση ὑποδουλώθηκε σέ κομπλεξικές καταστάσεις. Καί ἐπηρεάστηκε ἀπό τίς ἐνοχές, πού μᾶς φόρτωσαν τά δόγματα (χριστιανισμοί, ἰδεαλισμοί...). Τό ἔργο μου, γιά νά πραγματοποιηθῆ, ἀπαιτοῦσε μιά ζωή ἐρωτικά ἐλεύθερη. Ἤμουν πάντοτε ‘δοσμένος εἰς τές ἡδονές’, πού λέει κι ὀ Καβάφης. Ὅλη μου τήν ζωή εἶχα σχέσεις μέ νέα κορίτσια. Σ’ αὐτά πέραν τῶν σεξουαλικῶν, πού μέ τραβοῦσαν, βρῆκα πολύ μεγάλη κατανόηση. Ὀφείλω σέ τέτοιες σχέσεις πάρα πολλά ἔργα μου. Καλός ὁ γάμος, ἀλλά γιά τούς ἄλλους· ὄχι γιά μένα! Ἀκολούθησα τήν ἰδιωτική μου ὁδό, ζώντας χωρίς φραγμούς. Αὐθεντικά! Ὅμως δέν τό καταλαβαίνουν αὐτό σήμερα. Δέν καταλαβαίνουν τήν ἁγιότητα τῶν αἰσθήσεων!... (Ἀφιέρωμα στά ΝΕΑ, 14-5-2011).

*    *    *

            Θλίβεται κανείς, ὅταν βλέπει ἕναν - ὑποτίθεται - «πνευματικό» ἄνθρωπο

           νά περιγελᾶ καί νά καταφρονεῖ τό ἱερό Μυστήριο τοῦ        Γάμου!

           Νά καμαρώνει γιά τό ὅτι ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΗΚΕ νεαρά           κορίτσια, μέ σκοπό τήν «πραγματοποίηση» τοῦ ποιητικοῦ  του ἔργου!

           Νά διαστρέφει «ἐξυπνακίστικα» τό νόημα τῶν λέξεων,      ὀνομάζοντας «ἁγιότητα τῶν αἰσθήσεων» τήν «χωρίς             φραγμούς» ἐρωτική ἀσυδοσία! Μέ τελικό ἀποτέλεσμα: νά  ὁδηγεῖται σέ μιά τραγική ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ!

            Εἶναι πολύ κρίμα πού ὁ ποιητής τοῦ «Ἄξιον ἐστί» ... δέν τό «διάβασε» ὅλο τό τροπάριο! Γι’ αὐτό καί δέν τό σεβάστηκε! Ἔκλεψε ΒΕΒΗΛΑ μόνο δυό λεξοῦλες. Ἄν τό εἶχε «διαβάσει» καλά, θά εἶχε προσέξει ὅτι ἡ Γυναίκα, πού δοξάζεται μέ αὐτόν τόν ὕμνο, ἀγωνίστηκε πολύ σκληρά γιά μιά ἄλλη ἀληθινή Ἁγιότητα! Μιά ἁγιότητα, πού δέν τρέφει τόν ἐγωισμό τῆς σάρκας καί τοῦ μυαλοῦ, ἀλλά ὁδηγεῖ στήν ὑγιῆ ταπείνωση καί αὐτογνωσία. Καί ἔτσι «κάνει χῶρο», γιά νά ἔλθει νά κατοικήσει ὁ Θεός, ἡ Μόνη Πηγή ἀληθινοῦ ἁγιασμοῦ!

Πρόκειται γιά ἕνα ἀγώνα πέρα ἀπό «ἐνοχές» καί ἀπό «κόμπλεξ», πού - φυσικά - δέν ἔχει καμμιά σχέση... μέ τήν συνεχῆ ἐναλλαγή ἐρωτικῶν συντρόφων! Ἀντίθετα στοχεύει στό:

           νά καθαρίζουμε καί νά ἁγιάζουμε τίς αἰσθήσεις μας μέ        τήν συνειδητή συμμετοχή μας στό Τραπέζι τῆς Θείας             Λειτουργίας·

           νά ἀνάβουμε ὅλο καί περισσότερο τήν ἀγάπη μας γιά τόν  Θεό μέ τόν κόπο τῆς προσευχῆς μας·

           νά ἀγαπᾶμε, κάθε μέρα καί πιό πολύ, τούς ἄλλους, κοιτάζοντας ὄχι πῶς θά τούς ἐκμεταλλευτοῦμε, ἀλλά πῶς θά τούς ὑπηρετήσουμε!

Μόνο ἔτσι γίνονται οἱ αἰσθήσεις μας πύλες τῆς ἁγιαστικῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ καί ὄργανα ἀληθινῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός μας.

             Ἀρχιμ. Β. Λ.

«ΤΑΙΝΙΑ ΓΝΗΣΙΟΤΗΤΑΣ»

            Πολλές φορές σέ ἐπώνυμα προϊόντα (φίρμας!) βλέπουμε τήν λεγόμενη «ταινία γνησιότητας». Ὅτι δηλαδή τό προΐόν εἶναι γνήσιο, καί ὄχι κάλπικο, κακή ἀπομίμηση τοῦ γνήσιου, πού ἔχει μέν τό ὄνομα, ἀλλά ὄχι καί τήν ποιότητά του.

            Δυστυχῶς, κάτι τέτοια συμβαίνουν καί στήν πνευματική μας ζωή. Δέν ἔχουμε «ταινία» γνησιότητας πνευματικῆς: Ἄλλο δείχνουμε «ἀπ᾿ ἔξω» («ἅγιος» ἄνθρωπος!), ἄλλο φρονοῦμε «ἀπό μέσα», ἀπό τήν καρδιά μας! Ὁ Χριστός μᾶς διδάσκει πῶς νά ξεχωρίζουμε τά πράγματα:

            -Τό κάθε καλό δένδρο (=κάθε καλός ἄνθρωπος) κάνει καλούς καρπούς, ἐνῶ τό σαπρό δένδρο (=κακός ἄνθρωπος) κάνει καρπούς πονηρούς. Δέν γίνεται τό καλό δένδρο νά κάνει καρπούς κακούς· οὔτε τό σαπρό δένδρο νά κάνει καρπούς καλούς (Ματθ. 7,18-20).

            Καί νά ἕνα παράδειγμα «δένδρου» μέ πλούσιους καλούς καρπούς!

*            *            *

            Τουρκοκρατία τοῦ 18ου αἰώνα στήν Νεάπολη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Κατάσταση ἐμπόλεμη. Ἕνα νεαρό παλληκαράκι, ὁ Θεοχάρης, ὀρφανός ἐκ γονέων, εὑρέθηκε σέ στρατόπεδο συγκέντρωσης νεαρῶν ἀγοριῶν τῶν Χριστιανῶν. Ὁ Τοῦρκος δικαστής τῆς Νεαπόλεως πηγαίνει στό στρατόπεδο καί,  βλέποντας τό ἦθος καί τήν ἐμφάνιση τοῦ νέου, τόν παίρνει ὡς δοῦλο στό σπίτι του.

            Ἕνα ἀπόγευμα, ἡ σύζυγος τοῦ δικαστοῦ βλέπει τόν Θεοχάρη νά προσεύχεται γονατιστός, μέ ὑψωμένα χέρια! Ἔκπληκτη, τόν ἔβλεπε γιά πολύ καιρό, κάθε ἡμέρα, ἔτσι νά προσεύχεται. Μαζί μέ τόν ἄνδρα της καλοῦν τόν Θεοχάρη καί τοῦ λένε:

            -Εἶσαι δίκαιος καί εὐσεβής, προσευχόμενος τόσο πολύ κάθε ἡμέρα. Λοιπόν, θά σέ κάνουμε γαμπρό μας καί κύριο τῆς περιουσίας μας. Θά ζεῖς ζωή βασιλική. Μόνο νά γίνεις μουσουλμᾶνος.

            Ἀπάντησε ὁ νέος:

            -Ἐγώ εἶμαι χριστιανός βαπτισμένος. Δέν μπορῶ νά ἀρνηθῶ  τήν πίστη μου στόν Σωτήρα μου Ἰησοῦ Χριστό.

            Ὁ δικαστής τόν ἀπείλησε καί τοῦ εἶπε νά σκεφθῆ ξανά τήν πρότασή του.

            Ὁ Θεοχάρης πῆγε ἀμέσως στόν πνευματικό του. Ἐξομολογήθηκε καί κοινώνησε. Ὁ πνευματικός τοῦ ἔδωσε τήν Καινή Διαθήκη καί τοῦ εἶπε:

            -Παιδί μου, προσευχήσου θερμά. Διάβαζε τό Εὐαγγέλιο. Γιατί, μόνον ὁ Θεός μπορεῖ νά σέ σώσει.

            Τόν φυλάκισαν. Τόν ἄφησαν νηστικό πολλές ἡμέρες. Καί τελικά τόν κρέμασαν στίς 20 Αὐγούστου τοῦ 1740.

*            *            *

            Ἄς ἀγωνισθοῦμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς νά ἀποκτήσουμε τούς καρπούς (ἔστω λιγώτερους!) τοῦ νεαροῦ Θεοχάρη: στήν πίστη, στήν προσευχή, στήν ἐξομολόγηση, στήν θεία Κοινωνία. Αὐτό θέλει ἀπό μᾶς ὁ Θεός. Καί, φυσικά,  στήν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν θά μποῦν ἐκεῖνοι πού κάνουν τό θέλημα τοῦ Πατέρα μας τοῦ ἐν οὐρανοῖς.

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

ΗΡΩΔΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ

Ὁ βασιλιάς Ἡρώδης θεωροῦσε τόν Ἰωάννη τόν Πρόδρομο ἄνθρωπο ἅγιο. Καί τόν σεβόταν λίγο. Καί τόν φοβόταν περισσότερο! Καί ὅμως τόν φυλάκισε. Καί τελικά, τόν ἀποκεφάλισε!! Γιατί τόν ἐνοχλοῦσαν αὐτά πού ἔλεγε ὁ Πρόδρομος. Τί ἔλεγε;

-Βασιλιά μας, δέν κάνει νά μοιχεύεις μέ τήν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου, δέν τό θέλει ὁ Θεός!

Παρ᾿ ὅλα αὐτά, ἄκουγε μέ εὐχαρίστηση καί τίς συμβουλές του! Συχνά δέ, ἔβαζε σέ ἐφαρμογή κάποιες  συμβουλές τοῦ Προδρόμου (Μάρκ 6, 17-20)!

Ὅμως, καί ὁ ἴδιος καί ἡ Ἡρωδιάδα, ἦσαν αἰχμάλωτοι στό πάθος τῆς ἡδονῆς, πού τούς βύθιζε στήν ἁμαρτία τῆς μοιχείας. Καί μή θέλοντας νά ἀπαλλαγεῖ, σ᾿ αὐτό, δέν ἄκουγε τίποτε!

Οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς φαίνεται πώς ἔχουμε τά μυαλά τοῦ Ἡρώδη. Καί νά γιατί: τό βλέπουμε καί τό ἀναγνωρίζουμε ὅτι ἕνας ἱερέας-πνευματικός εἶναι ἅγιος καί σοφός ἄνθρωπος. Τόν ἀγαπᾶμε. Τόν θαυμάζουμε. Ἀρκεῖ νά μήν ἀγγίξει τήν ἀδυναμία μας, στήν ὁποία εἴμαστε ὑποδουλωμένοι! Τότε, λέμε: καλός, ἅγιος. Ἀλλά ἕως ἐδῶ· ὄχι νά κανονίζει καί τίς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας! Μερικά πράγματα τά βλέπουμε ἀποκλειστικά δικά μας! Καί πάντως ὄχι πράγματα οὐσίας! Ὅμως κανένα πάθος, καμμιά ἁμαρτωλή συνήθεια, δέν εἶναι λεπτομέρεια· δική μας!

Τί πρέπει νά γίνει; Πρῶτα-πρῶτα πρέπει νά καταλάβουμε ὅτι τό ἁμαρτωλό θέλημά μας (λέει ἡ Γραφή), γίνεται τεῖχος χάλκινο, ὄχι πέτρινο, πού μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Θεό. Καί χρειάζεται πνευματικά ἄλλο τρόπο τό σπάσιμο αὐτοῦ τοῦ τείχους! Γιατί μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Χριστό. Πῶς θά σπάσει; Γι᾿ αὐτό μιλάει στό εὐαγγέλιο ὁ Χριστός. Μᾶς λέει: Μέ βία! Χρειάζεται βία. Στόν ἑαυτό μας. Βία ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ μας.

*            *            *

Κάποτε ἔγραψαν οἱ ἀναρχικοί σέ τοίχους τῆς Ἀθήνας: «Βία στή βία τῆς ἐξουσίας». Καί μεῖς, λοιπόν, λέμε: Βία, πνευματική βία, στήν βία τῆς ἁμαρτίας. Τί εἶναι ἡ βία τῆς ἁμαρτίας; Τό δέσιμο μέ κάποιους λογισμούς μας. Αὐτούς πρέπει νά τούς σπάσουμε. Πρέπει νά ἀντισταθοῦμε μέ βία, στήν βία. Γιά νά μήν μᾶς αἰχμαλωτίσει· ὅπως εἶχε αἰχμαλωτίσει τόν Ἡρώδη καί τήν Ἡρωδιάδα. Γιά νά τό κάνουμε αὐτό, πρέπει πρῶτα νά τό καταλάβουμε· νά τό ἀποδεχθοῦμε. Γι᾿ αὐτό ὁ Πρόδρομος,  ἐνῶ μέ τήν ζωή του ἔδινε τό στίγμα τῆς ἐπαναστατικῆς του συμπεριφορᾶς,  ἀπευθύνθηκε στόν Ἡρώδη, μέ τρόπο ἥρεμο καί γεμᾶτο πνευματική εὐγένεια, πού πρέπει ὅλοι νά ἔχουμε, προκειμένου νά βοηθήσουμε τόν ἑαυτό μας ἤ καί ἄλλους νά διορθωθοῦν.

Ὁ δυναμικός αὐτός τρόπος ἀντιμετώπισης τῶν παθῶν μας εἶναι ὁ ἀπολύτως ἀπαραίτητος γιά νά τά νικήσουμε. Ἄν μπορούσαμε νά τά καταφέρουμε μέ πιό ἄνετο τρόπο, ὁ Χριστός θά μᾶς τόν εἶχε ὑποδείξει. Γιατί ὁ Χριστός δέν ἔχει σκοπό νά μᾶς ταλαιπωρήσει! Τό ἀντίθετο! Τό λέει στό εὐαγγέλιο:

-Ἐγώ ἦλθα, γιά νά ἔχουν ζωή καί μάλιστα περίσσευμα ζωῆς (Ἰωάν. 10,10)!

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

 

 

 

 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel