ΜΗ ΜΑΣ ΞΕΧΝΑΣ!

            Πρό διετίας ἦλθε στήν χώρα μας καί μίλησε στό Μέγαρο Μουσικῆς ἐνώπιον πολυπληθεστάτου ἀκροατηρίου ὁ διάσημος ἀμερικανοεβραῖος ψυχίατρος Ἴρβιν Γιάλομ. Τό θέμα του ἦταν «Ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ θανάτου». Συνεπής ἄθεος ὁ ἴδιος, ἔκανε ἕνα «κήρυγμα», πού εἶχε τό ἑξῆς τελικό «δίδαγμα»:

            «Ἐπιχειρῆστε νά ζήσετε χωρίς τά προστατευτικά ‘κιγκλιδώματα’ πού προσφέρουν οἱ διάφορες θρησκεῖες - ἐννοῶ κάποια μορφή συνέχειας ἤ ἀθανασίας, πού ἀρνεῖται τό τελεσίδικο τοῦ θανάτου. Νομίζω ὅτι μποροῦμε νά ζήσουμε καλά χωρίς αὐτά τά κιγκλιδώματα...»

            Ὅμως, τό παράξενο εἶναι, ὅτι ὁ ἴδιος (σέ πρόσφατο βιβλίο του) περιγράφει πόσο τόν συγκλόνισε ἕνα «πολύ ζωντανό» (ὅπως τό λέει)  ὄνειρο, πού εἶδε τήν ἑπομένη νύχτα μετά τήν κηδεία τῆς μητέρας του: «Ἀκούω τήν μάνα μου νά οὐρλιάζει τό ὄνομά μου. Τρέχω πρός τό σπίτι τῆς παιδικῆς μου ἡλικίας καί τήν βλέπω καθισμένη στήν σκάλα νά μοῦ φωνάζει: ‘Μή μᾶς ξεχνᾶς! Μή μᾶς ἀφήνεις νά χαθοῦμε’. Ἡ μάνα μου ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΕΘΑ¬ΜΕΝΗ. Ἦταν ζωντανή καί μέ φώναζε...»!

            Καί καταλήγει ὁ Γιάλομ: «Πᾶνε τώρα δεκαοκτώ χρόνια ἀπό τόν θάνατο τῆς μητέρας μου, ἀλλά ἡ εἰκόνα αὐτοῦ τοῦ ὀνείρου ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ ΣΤΗ ΦΘΟΡΑ καί λάμπει ἀκόμα πεντακάθαρα στό μυαλό μου. Κι ἐγώ ὑπάκουσα στήν κραυγή τῆς μάνας μου. Προσπαθῶ νά τήν θυμᾶμαι. Ἡ φράση ‘μή μᾶς ξεχνᾶς’ πάντα ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΕΙ... καί τήν ἔχω περάσει σέ ἔργα μου»!

*    *    *

            Ἀβίαστα ξεπηδᾶνε κάποια ἐρωτήματα. Ἀφοῦ ὁ ἄθεος «ἱεροκήρυκας» Γιάλομ δέν παραδέχεται κάποια συνέχεια μετά τόν θάνατο, καί τήν θεωρεῖ ψεύτικο ‘προστατευτικό κιγκλίδωμα’, τότε:

            Πῶς δίνει τόσο μεγάλη σημασία σέ ἕνα ὄνειρο, πού τόσο ἔντονα ΜΑΡΤΥΡΕΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ μετά τόν θάνατο;

            Γιατί «ἡ εἰκόνα αὐτοῦ τοῦ ὀνείρου ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ ΣΤΗ ΦΘΟΡΑ καί λάμπει ἀκόμα πεντακάθαρα στό μυαλό του» μετά ἀπό 18 χρόνια;

            Γιατί νιώθει τήν ἀνάγκη ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΣΕΙ στό οὐρλιαχτό-παράκληση τῆς ‘πεθαμένης’ μάνας του;

            Μήπως μέ ὅλα αὐτά, ἀρνεῖται κι αὐτός - χωρίς νά τό θέλει – τό τελεσίδικο τοῦ θανάτου;

*    *    *

            Τό Πάσχα γιορτάζουμε τήν «ΑΠΑΝΤΗΣΗ» τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ στό οὐρλιαχτό-παράκληση «μή μᾶς ξεχνᾶς» ὅλων τῶν φυλακισμένων στά ‘ταμεῖα τοῦ ἅδη’ ψυχῶν.

            Τήν Μεγάλη Παρασκευή, στά ἐγκώμια τοῦ Ἐπιταφίου ψάλλουμε:

            «Ἰησοῦ Χριστέ μου, Βασιλεῦ τοῦ παντός, τί ζητῶν τοῖς ἐν τῷ Ἅδῃ ἐλήλυθας; ἤ τό γένος ἀπολῦσαι τῶν βροτῶν;» Δηλαδή: «Τί ζητοῦσες, Χριστέ μου, καί κατέβηκες στόν ἅδη, παρά τό νά ἐλευθερώσεις τούς ἐκεῖ νεκρούς;»

            «Ὤ χαρᾶς ἐκείνης! ὤ πολλῆς ἡδονῆς! Ἰησοῦ ἧς τούς ἐν Ἅδῃ πεπλήρωκας, ἐν πυθμέσι φῶς ἀστράψας ζοφεροῖς!» Δηλαδή, «μέ πόση χαρά καί μέ πόση ἡδονή γέμισες τούς αἰχμαλώτους τοῦ ἅδη, ἀστράπτοντας τό Φῶς Σου μέσα στά ζοφερά του σκοτάδια!»

            Ὁ Χριστός δέν μᾶς ξέχασε. Δέν μᾶς ἄφησε νά χαθοῦμε. Ἀλλά ἔλαβε ἀνθρώπινη σάρκα, πάλαιψε μέ τόν θάνατο καί τόν νίκησε γιά χάρη μας. Καί ἔτσι μᾶς ἔδωσε τήν δυνατότητα νά πετάξουμε ὅλα τά ψεύτικα «προστατευτικά κιγκλιδώματα» τῆς ἄθεης ‘φιλοσοφίας’ καί ‘ψυχολογίας’, καί νά στηριχτοῦμε στόν ΑΔΕΙΟ Τάφο Του. Στόν Πανάγιο Τάφο Του, τόν Ὁποῖο ὁ Ἴδιος ἄδειασε ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΩΣ μέ τήν Ζωοποιό Του Ἀνάσταση!    

            Ἀρχιμ. Β.Λ

ΟΔΗΓΟΙ  ΤΥΦΛΟΙ

            Μία ἡλικιωμένη κυρία περίμενε στήν ἄκρη μιᾶς πολυσύχναστης λεωφόρου. Δίσταζε νά διασχίσει τόν δρόμο λόγῳ  τῆς μεγάλης κίνησης. Κάποια στιγμή ἀντιλαμβάνεται δίπλα της ἕναν καλοντυμένο κύριο. Τοῦ λέει εὐγενικά:

            -Νά περάσουμε μαζί μέ τόν δρόμο;

            -Εὐχαρίστως, κυρία μου, ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος. Τόν ἔπιασε, λοιπόν, ἀπό τό μπράτσο, καί προχώρησαν. Καί τότε, ἔγινε πανδαιμόνιο ἀπό τά κορναρίσματα καί τίς φωνές τῶν ὁδηγῶν. Ὁ ἄνθρωπος πήγαινε ζίκ-ζάκ, σάν μεθυσμένος.

Τέλος πάντων, τά κατάφεραν καί ἔφθασαν στήν ἀπέναντι πλευρά τῆς λεωφόρου. Γυρίζει ἡ κυρία ἀγανακτισμένη καί λέει στόν ἄγνωστο κύριο:

-Χριστιανέ μου, παρ᾿ ὀλίγο νά σκοτωθοῦμε. Πῶς πήγαινες ἔτσι; Στραβός εἶσαι;

-Ἀκριβῶς, κυρία μου. Εἶμαι τυφλός. Καί περίμενα κάποιο καλό ἄνθρωπο νά μέ βοηθήσει!

Κόκκαλο ἡ κυρία! Ψιθύρισε χίλιες συγγνῶμες καί ἀνεχώρησε.

*            *           *

            Ἄν κοιτάξουμε γύρω μας, πόσα τέτοια, ἀνάλογα παραδείγματα θά δοῦμε στήν πνευματική ζωή! Ὑπάρχουν δηλ. πολλοί ἄνθρωποι, πού ἐμπιστεύονται μέ ἄνεση τά μέντιουμ, τούς ἀστρολόγους, τούς μάγους καί κάθε λογῆς «τυφλούς» (=κακούς!) συμβούλους· ἐνῶ δέν ἐμπιστεύονται τόν Χριστό ὡς Θεό τους καί τόν πνευματικό τους (ἄν ἔχουν βέβαια) ὡς σύμβουλο καί ὁδηγό!  Συγχρόνως δέ λένε πώς πιστεύουν στόν Χριστό!

            Γιά τήν στάση αὐτή, μιά καλή ἐξήγηση μᾶς δίνει ὁ διαπρεπής ἰταλός καθηγητής Οὐμπέρτο Ἔκο, ἐρευνητής τέτοιων θεμάτων (ἐφημ. ΒΗΜΑ, 12-1-2003, σελ. Α39):

            Ἡ λογική τῆς μαγείας ἐπιζεῖ στήν ἐποχή μας καί θά τήν δοῦμε νά θριαμβεύει παντοῦ. Ἔτσι, ἀκόμη καί οἱ χριστιανοί ἀναγκάζονται νά μή μιλοῦν γιά τό μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος καί τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ, βρίσκοντας πιό βολικό νά ἐπιδεικνύουν τήν κεραυνοβόλο δράση τοῦ θαύματος.

            Καί τοῦτο συμβαίνει, γιατί τό νά καταλάβουμε τί εἶναι ὁ Χριστός καί νά ἀσχοληθοῦμε μέ τήν ἐφαρμογή τῶν σωτήριων ἐντολῶν Του, ἀπαιτεῖ κόπο καί προσπάθεια καί ἄσκηση! Ἐνῶ ἕνα «θαῦμα» ἀπό κάποιον «σύμβουλο» (=μάγο, μέντιουμ καί ὅποιο ἄλλο ὄργανο τοῦ διαβόλου) ἀποτελεῖ, σέ μερικές περιπτώσεις, τήν λύση ἑνός βιοτικοῦ προβλήματος. Χωρίς νά χρειασθῆ νά παλαίψουμε γιά τήν διόρθωση τῶν ὅποιων ἁμαρτιῶν μας! Μέ ἴδια νοοτροπία, κάποιοι ἄλλοι ἀναζητοῦν τήν ἴδια εὔκολη λύση στούς θαυματουργούς ἁγίους!

            Τελικά, ποιά εἶναι τά μεγαλύτερα θαύματα, τά ὁποῖα πρῶτα πρέπει νά ἐπιδιώξουμε στήν ζωή μας, ὥστε νά ἀναζητήσουμε καί τούς κατάλληλους ὁδηγούς καί θαυματουργούς;

            Νά τί ἀπαντᾶ ὁ ἅγιος Παχώμιος (+15 Μαΐου), μέγας ἀσκητής καί αὐτουργός πολλῶν θαυμάτων:

•           Ἕνας ἄνθρωπος εἶναι τυφλός ψυχικά. Δέν βλέπει τό φῶς τοῦ Θεοῦ, ἐξαιτίας τῆς ἀπιστίας του. Ἔρχεται ἕνας ὁδηγός καί τόν βοηθάει νά πιστέψει στόν Κύριο καί νά ἀνοίξουν τά μάτια του καί νά δεῖ τόν μόνο ἀληθινό Θεό. Αὐτό δέν εἶναι θεραπεία (ψυχῆς) καί σωτηρία;

•           Ἕνας ἄλλος εἶναι ψεύτης καί ἀπατεώνας. Κάποιος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ τοῦ μαθαίνει καί τόν πείθει νά μιλάει ἀληθῶς καί δικαίως. Δέν εἶναι αὐτό θεραπεία πνευματική;

•           Ἕνας τρίτος εἶναι πόρνος ἤ ὑπερήφανος. Ἐάν αὐτός μετανοήσει μέσῳ κάποιου δούλου τοῦ Θεοῦ, δέν εἶναι αὐτό σημεῖον (=θαῦμα);

(Βίος Πρῶτος Παχωμίου § 47, ΒΕΠΕΣ τ. 40, σελ. 147).

Λοιπόν, ὁδηγός, ἄνθρωπος καί δοῦλος τοῦ Θεοῦ εἶναι πρωτίστως καί κυρίως, ὁ ἱερέας-πνευματικός πατέρας καί ὁδηγός. Καί ἡ ἐπιστροφή στόν Χριστό ἑνός ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου ἀποτελεῖ τό μέγιστο καί διαρκές θαῦμα τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀρχιμ. Ν.Κ.

ΥΓΕΙΑ-ΑΡΡΩΣΤΙΑ-ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Ἰσαάκ τοῦ Σύρου

            Ἡ φυσική κατάσταση γιά τήν ψυχή μας εἶναι νά μαθαίνει καί νά γνωρίζει ὅλα αὐτά πού γίνονται γύρω μας στόν κόσμο. Καί τά αἰσθητά. Καί τά νοητά. Καί τήν φύση, τόν ὑλικό κόσμο. Καί τίς ἔννοιες τῆς ἀλήθειας, τῆς χαρᾶς, τοῦ δικαίου.

            Καί πάνω ἀπό ὅλα  εἶναι ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ. Νά γνωρίσει ὁ ἄνθρωπος τόν Θεό.

*            *            *

            Τό χειρότερο κακό γιά τόν ἄνθρωπο εἶναι νά γεμίζει πάθη, πού τόν κάνουν καί κολλάει κάτω. Καί οὔτε τόν ἑαυτό του καταλαβαίνει τότε, οὔτε πολύ περισσότερο τόν Θεό. Ἡ κατάσταση αὐτή εἶναι διαστροφή. Παρά φύση κατάσταση.

            Κατά φύση κατάσταση εἶναι νά ψάχνει ὁ ἄνθρωπος γιά τά ἄνω! Ὅταν αὐτό τό ξεχνάει, ἤ τό παραμελεῖ, πέφτει, πέφτει κάτω, πολύ χαμηλά! Καί γεμίζει πάθη! Σωματικά καί ψυχικά!

            Μερικά πάθη τά λέμε ψυχικά! Μά στήν πραγματικότητα δέν εἶναι καθόλου ψυχικά. Δέν ἀρρώστησε ἡ ψυχή. Τό σῶμα ἀρρώστησε ἀπό τά ἄσχημα σωματικά πάθη. Καί ἔτσι ἐχάλασε ἡ διάθεσή του γιά ὅλα! Καί δέν ἔχει πιά ὄρεξη νά ἀσχολεῖται μέ τά ἄνω. Καί πάει ὅλο στό χειρότερο. Τόσο, πού δέν μπορεῖ πιά νά καταλάβει τί εἶναι ὑγεία· καί τί σωστό!

            Στήν κατάσταση αὐτή, ἕνα μένει στόν ἄνθρωπο. Νά τόν σπρώχνει ὁ Θεός, μέ τόν δικό Του τρόπο, σέ αὐτοέλεγχο: Νά βλέπει τά χάλια του! Καί νά τόν κάνει νά ἀναζητεῖ κάποια ἀλλαγή! Καλότυχος ὅποιος ὁδηγεῖται σέ τέτοιες σκέψεις! Θά ἀργήσει ἴσως. Ἀλλά θά βρεῖ τήν ἀλήθεια καί τό φῶς.

*            *            *

            Οἱ ἅγιοι παρατηροῦν: Ὅσο πιό πολύ ἀνάψει μέσα σέ ἄνθρωπο ὁ ζῆλος, ἕνα αἴσθημα δυνατό καί φλογερό, γιά διόρθωση, κάτι πιό δυνατό ἀπό τήν φλόγα τῆς σαρκικῆς ἐπιθυμίας, εὔκολα ὁ ἄνθρωπος παίρνει τόν δρόμο πρός τά ἄνω!

            Τό χειρότερο κακό εἶναι ἡ χλιαρότητα, ἡ ἀβουλία. Αὐτή εἶναι ἡ πνευματική νέκρα!

            Τό χειρότερο κακό εἶναι νά ὀλισθαίνει ὁ ἄνθρωπος, ὀλίσθημα ἀδιόρθωτο. Δηλαδή νά γλυστράει, νά πέφτει, καί νά μή βρίσκει δρόμο καί τρόπο γιά ἐπιστροφή, γιά διόρθωση!

            Μή τό ξεχνᾶτε. Ἡ ψυχή ἦταν ὑγιής. Μετά ἀρρώστησε. Ἀπό λάθη μας ἀρρώστησε. Τῆς χρειάζεται γιατρός. Γιατρός εἶναι ὁ Χριστός. Καί φάρμακα: ὁ λόγος Του, καί τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του.

*            *            *

            Ὅμως κανείς δέν γίνεται ἀπό ἀρρώστια του καλά, ἐπειδή στόν τόπο του ὑπάρχουν γιατροί καί στά φαρμακεῖα φάρμακα!

            Ἡ θεραπεία ἐξαρτᾶται ἀπό ἐμᾶς.

            Ἐμεῖς ἀναζητοῦμε τόν γιατρό. Ἐμεῖς ψάχνομε γιά τά φάρμακα!

            Καί δέν ἀρκεῖ νά κουβεντιάσουμε μέ τό γιατρό. Οὔτε τό νά ἀγοράσουμε φάρμακα.

            Πρέπει τόν γιατρό νά τόν ἀκοῦμε.

            Καί τά φάρμακα νά τά χρησιμοποιοῦμε σύμφωνα μέ τίς ὁδηγίες του· σύμφωνα μέ τίς συνταγές.

            Διαφορετικά;

            Ἀπό τό κακό στό χειρότερο!

(ἀπό τόν Λόγο 83 σέ νοηματική παράφραση)