ΕΝΑ ΑΛΗΘΙΝΟ ΦΑΓΗΤΟ
Φαγί καί ψωμί πνευματικό.
Ἀπό τά θεόσοφα λόγια τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ.
-- · --
-Κάνετε μέσα στήν Ἐκκλησία λακριντιά;
-Κάνουμε, ἅγιε!
-Σεῖς, ἅγιοι ἱερεῖς, τί τούς λέτε;
-Νά μή κουβεντιάζουν· ἀλλά δέν μᾶς ἀκοῦνε!
-Μά γιατί δέν σᾶς ἀκοῦνε; Ποιός φταίει; Μοῦ φαίνεται, πώς σεῖς φταῖτε· οἱ παπάδες!
Ἄν ἐρωτήσεις: Σύ παπά μου, ἔχεις παιδιά;
-Ἔχω.
-Ὅταν βάνεις τράπεζα, νά φᾶνε ψωμί τά παιδιά σου, ποῦ τήν βάζεις; στήν μέση ἀπό ὅλα, νά φθάνουν νά τρῶνε ὅλα, ἤ στήν ἄκρη, τά μισά νά τρῶνε καί τά ἄλλα νά μή τρῶνε;
-Στήν μέση. Γιά νά τρῶνε ὅλα!
-Ἄν τήν βάλεις στήν ἄκρη καί τά μισά δέν φθάνουν νά φᾶνε, ποιός θά φταίει;
* * *
Λοιπόν, παπᾶ μου, πατέρας εἶσαι σύ. Τράπεζα εἶναι τό ἀναλόγι, φαγί εἶναι τά βιβλία τῆς Ἐκκλησίας. Παιδιά οἱ Χριστιανοί!
Δέν πρέπει καί σύ νά βάζεις τό ἀναλόγι στήν μέση ὥστε ὅλοι νά ἀκοῦνε καλά; Καί σύ δέν ἔχεις χρέος νά διαβάζεις παστρικά καί καθαρά καί δυνατά, νά ἀκοῦνε οἱ Χριστιανοί; Ἀμή, ἄν τά διαβάζεις σέ μιά ἄκρη μέσα σου, γιά ποιόν τά διαβάζεις; Γιά τόν Χριστό; Ὁ Χριστός τά ξέρει!
Καί οἱ Χριστιανοί ὡσάν δέν ἀκοῦνε, καί δέν ἔχουν φαγί,... ὕστερα σηκώνονται καί φεύγουν. Καί δέν ἔχουν ὄρεξη νά ματαέρθουν.
Καί γίνεσαι σύ αἰτία, παπᾶ μου, καί κολάζονται. Καί κολάζεσαι καί σύ!
* * *
Τά λόγια αὐτά εἶναι ἕνα κομμάτι ἀπό τήν Διδαχή Ζ΄ τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Μᾶς λέγει:
Τά ἅγια λόγια τῶν προσευχῶν στήν Ἐκκλησία εἶναι γιά ὅλους τροφή, φαγί.
Τά «παιδιά» πού ἔρχονται στήν Ἐκκλησία, πρέπει νά τρῶνε καλά. Νά παίρνουν δύναμη· νά ἀντέχουν.
Ἄν δέν τά ἀκοῦνε, ἤ δέν τά καταλαβαίνουν, τό ἀποτέλεσμα εἶναι τό ἴδιο: Μένουν τά παιδιά νηστικά καί φεύγουν νηστικά! Τό βλέπουν, τό καταλαβαίνουν. Καί λένε. Ἀφοῦ δέν ἀκοῦμε καί δέν ἔχουμε φαγί, γιατί νά ματα-πᾶμε;
Καί δέν ἔχουν ὄρεξη νά ματα-πᾶνε, νά ματαέρθουν, στήν Ἐκκλησία.
Ποῖος φταίει; Τίνος εἶναι τό κρῖμα;
* * *
Ἀλήθεια τίνος εἶναι τό κρῖμα;
Ἀπάντηση: Τοῦ πατέρα· δηλ. τοῦ παπᾶ· τοῦ δεσπότη· τοῦ πατριάρχη. Χρειάζεται ἀγωνία γιά τά παιδιά: γιά τό φαγητό τους σέ ποσότητα καί σέ ποιότητα. Εἶναι τροφή καλή, νά δίνει ὑγεία καί δύναμη καί ἀντοχή; Πῶς νά μή φύγουν ἀπό τήν Ἐκκλησία, ὅταν οὔτε γιά τόν πατέρα τους τόν Χριστό ἀκοῦνε τίποτε, οὔτε γιά τό σπίτι τους τήν Ἐκκλησία, οὔτε γιά τήν αἰώνια ζωή.
+ ὁ Ν. Μ.
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΕΙ
Ἄν ἀξιώθηκες νά πᾶς νά ἐξομολογηθῆς, καί μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ νά ξεπλυθῆς ἀπό τόν ρύπο τῶν ἁμαρτιῶν σου, μή νομίσεις ὅτι ὅλα πιά τελείωσαν, ὅτι μέχρις ἐδῶ ἦταν!
Ὄχι! Μή τό βάλεις αὐτό μέσα στό μυαλό σου! Μέ τήν ἐξομολόγηση, δέν τελείωσαν ὅλα! Ἀντίθετα, ἀπό ἐκεῖ καί πέρα ἀρχίζει ὁ μεγάλος ἅγιος ἀγώνας γιά εὐαρέστηση τοῦ Κυρίου.
Μέ τήν ἐξομολόγησή σου, ἔκαμες μιά δήλωση στόν Θεό, ὅτι ἀποτάσσεσαι τόν σατανᾶ καί τά ἔργα του. Τό δήλωσες δυνατά καί δυναμικά. Καί τό ὑποσχέθηκες ὅτι τώρα πιά θά ζεῖς μέ ἀρχηγό σου τόν Χριστό.
* * *
Θυμήσου ὅτι: Ὅταν ἕνας ἄνθρωπος ζεῖ περιορισμένος καί δεμένος στό σπίτι του καί στήν δουλειά του, κανέναν δέν ἐνοχλεῖ· καί κανένας δέν τόν φοβᾶται.
Μά ἄν τύχει καί μπεῖ σέ ἐπαναστατική ὁμάδα, ὅλοι ἀρχίζουν καί τόν τρέμουν! Τό ἴδιο παθαίνει ὁ διάβολος, ὅταν ἕνας ἄνθρωπος ἐπαναστατώντας ἐναντίον του, γίνεται πρόκληση καί γιά ἄλλους πολλούς νά τόν μιμηθοῦν. Ὁ ἐπαναστατημένος τέως δοῦλος τοῦ διαβόλου, τοῦ χαλάει τώρα τήν δουλειά. Καί γι᾿ αὐτό σκάει καί γίνεται θηρίο ἐναντίον του. Καί κινητοποιοῦνται ὅλες οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους (=τοῦ κόσμου καί τοῦ ὑποκόσμου) ἐναντίον του! Νά τόν ξαναγυρίσουν στήν «ὄμορφη ζωή του»!
Καί ἀρχίζει μιά παράξενη ψυχική πίεση. Νά θυμηθῆ, τί χάνει. Καί ὅτι θά χαλάει τά πιό ὄμορφα χρόνια τῆς ζωῆς του, ἄν εἶναι νέος. Καί, ὅτι - στό κάτω-κάτω - ἔχει περιθώριο χρόνο καί προθεσμία, νά ἀλλάξει λίγο ἀργότερα!
Καί τοῦ θυμίζει: Ἡ ψυχή θέλει ψίχαλα! Ἐδῶ εἶναι ὁ παράδεισος. Ἐδῶ εἶναι καί ἡ κόλαση.
* * *
Μή γίνεσαι τόσο ρηχός, νά παίρνεις τόν σατανᾶ ὁδηγό σου καί δάσκαλό σου!
Στάσου γενναῖος.
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἕνα «θέλω».
Τό ζῶο ἔχει ἔνστικτα!
Ὁ ἄνθρωπος ἔχει νόμο μέσα του πνευματικό. Καί ἐλευθερία. Μπορεῖ νά εἰπεῖ ναί. Μπορεῖ νά εἰπεῖ καί ὄχι.
Μέ τήν τοποθέτηση-ἀπόφασή του δείχνει τί ἄνθρωπος εἶναι καί πόσο ζυγίζει πνευματικά.
Δεῖξε, ὅτι κάτι ἀξίζεις.
Μέ τήν σταθερή σου τοποθέτηση.
Εἶναι ἡ πιό ἅγια καί θαυμαστή.
Χαρά γίνεται στόν οὐρανό, ὅταν ἕνας ἄνθρωπος μετανοεῖ.
Καί ὅταν μένει σταθερός, πολλαπλασιάζεται ἡ χαρά στόν οὐρανό.
Χαίρουν οἱ ἄγγελοι. Καί ὁ Κύριος τῶν ἀγγέλων ὁ Χριστός. Καί ἡ Κυρία τῶν ἀγγέλων, ἡ Παναγία μητέρα μας.
+ ὁ Ν. Μ.
Ο ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ
Μάριος Νάσιος. Γεννήθηκε μέ μιά σπάνια ἀρρώστια, μυϊκή δυστροφία τύπου Duchene, πού ἔχει κατάληξη τόν θάνατο ἀπό ὁλική παράλυση τῶν μυῶν. Ἀπό 8 ἐτῶν ἦταν σέ ἀναπηρικό καρροτσάκι. Στό σχολεῖο ἀριστοῦχος καί σημαιοφόρος! Ὅμως, πῶς νά εἶναι ἡ ζωή ἑνός τέτοιου παιδιοῦ;
* * *
Ὁ ἴδιος ἔλεγε:
«Εἶμαι πολύ καλά. Δέν μοῦ λείπει τίποτα. Αἰσθάνομαι πλήρης. Εἶμαι μιά χαρά ἔτσι. Νιώθω νά ἀγαπάω ὅλο τόν κόσμο. Γιά νά μή μέ κάνει καλά ὁ Θεός, κάτι ξέρει, ἴσως ἔτσι εἶναι καλύτερα. Εὐχαριστῶ τό Θεό, πού μοῦ ἔδωσε μυαλό καί μπορῶ νά ἐπικοινωνῶ μέ τούς ἀνθρώπους. Πού μπορῶ νά διαβάζω. Πού μπορῶ νά καταλάβω τά πάντα. Ἐάν δέν εἶχα μυαλό, τί νά ἔκανα τά χέρια; Ὁ παράλυτος, πού ἔχει τό μυαλό του καί κάνει ὑπομονή, εἶναι ὁ πιό ἔξυπνος ἄνθρωπος τοῦ κόσμου... Ὁ Θεός μᾶς ἀγαπάει. Εἶναι γιά τό καλό τῆς ψυχῆς μας, καί ἄν δέν μᾶς δίνει τήν ὑγεία μας, μᾶς λύνει, ὅμως, ἄλλα προβλήματα».
Γιά τήν προσευχή ἔλεγε:
«Τό νά προσευχόμαστε (χωρίς περισπασμό) μᾶς βοηθάει νά ἀφήνουμε τίς γήϊνες διαστάσεις καί νά ἀνεβαίνουμε ψηλά στόν οὐρανό, ὅπου ὑπάρχει ἡ ἐπουράνια βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Μᾶς ἐνισχύει ψυχικά, γιά τό δύσκολο ἀγώνα στό δρόμο τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί γιά τά γήϊνα προβλήματα, πού ἀπασχολοῦν ἐμᾶς καί τήν οἰκογένειά μας.
Ὁ Θεός εἰσακούει ὅλες τίς προσευχές πού κάνουμε, ἄν καί δέν ἀνταποκρίνεται πάντα σέ αὐτό πού τοῦ ζητᾶμε.
Δέν πρέπει νά Τόν παρεξηγοῦμε, γιατί ἔχει καί Αὐτός τό σχέδιό Του γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ξέρει πῶς, ποῦ καί πότε θά ἀνταποκριθεῖ στίς παρακλήσεις μας, ἔτσι ὥστε νά μᾶς βγοῦν σέ καλό. Ἄν ἀνταποκρινόταν ἀμέσως, ἴσως νά μᾶς ἔβγαιναν σέ κακό καί γι᾿ αὐτό δέν ἀνταποκρίνεται.
Ἡ προσευχή πρέπει νά βγαίνει μέσα ἀπό τήν καρδιά μας. Νά γίνεται μέ θέρμη καί μέ συγκίνηση καί ὄχι μέ ψυχρότητα, ὅπως κάνουμε συνήθως».
* * *
Οἱ συμμαθητές του, οἱ δάσκαλοι, οἱ γνωστοί πάντα θυμοῦνται τό πρόσωπό του, πού ἔλαμπε ἀπό χαρά. Δέν ἔδειχνε νά ἐνοχλεῖται ἀπό τήν ἀναπηρία του. Ἦταν αὐθόρμητος, μέ πηγαῖο χιοῦμορ καί ἔκανε τούς ἄλλους νά γελᾶνε, νά χαίρονται!
Καί κάτι πολύ σημαντικό. Κάθε Κυριακή κοινωνοῦσε μέ λαχτάρα καί πόθο.
Ἀνεχώρησε γιά τήν αἰώνια ζωή, σέ ἡλικία 17 ἐτῶν, τόν Νοέμβριο τοῦ 2003.
(Α. Ματενόγλου, «Μάριος, ὁ λαβωμένος σημαιοφόρος τῆς χαρᾶς», ἔκδ. Ἡ ὁσία Ξένη, Θεσσαλονίκη, 2007).
* * *
Ἡ περίπτωση τοῦ νέου αὐτοῦ μᾶς δείχνει ὁλοκάθαρα ὅτι:
1. Πρέπει νά ἔχουμε ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στόν Θεό, γιατί εἶναι ὁ παντοδύναμος Δημιουργός τοῦ Σύμπαντος, ἀλλά καί ὁ στοργικός μας Πατέρας.
2. Ἔχουμε εἰρήνη, λέγοντας στόν ἐπουράνιο Πατέρα μας, πάντοτε καί σέ ὅλα: «Γεννηθήτω τό θέλημά Σου».
3. Ἡ μεγαλύτερη εὐλογία καί πηγή δυνάμεως πού μᾶς χαρίζει διαρκῶς ὁ Χριστός εἶναι τό σῶμα Του καί τό αἷμα Του· ἡ θεία Κοινωνία.
Ἄς μιμηθοῦμε, λοιπόν, τό φρόνημα τοῦ Μάριου, γνωρίζοντας ὅτι «βγαίνουμε νικητές ἀπό ὅλες τίς δυσκολίες μέ τήν βοήθεια τοῦ Χριστοῦ πού μᾶς ἀγάπησε» (Ρωμ. 8, 37).
ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΜΕ
Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς, ἀναστάς ἐκ νεκρῶν διά τῆς δόξης τοῦ Πατρός, ἀνασταίνει τούς νεκρούς· ἀκόμη καί τούς ἀπ᾿ αἰῶνος· τούς λησμονημένους ἀπό ὅλους· ἀλλά ὄχι ἀπό Ἐκεῖνον, πού κατῆλθε μέχρις ἅδου ταμείων ἀναζητώντας τούς μή ἔχοντες ἐλπίδα, ἡ ἐλπίδα μας.
* * *
Τό θέλημά Του, ἡ ὁδός τῆς θεογνωσίας, ὁ τρόπος τῆς εὐαρέστησης, εἶναι ἕνας. Ἐκεῖνος, ὁ Θεός, ὁ ἕνας καί ἀληθινός, συγκαταβαίνων σέ μᾶς, μᾶς δείχνει κάτι, μᾶς λέει κάτι, καί μᾶς καλεῖ σέ κάτι, πάντοτε μέ τίς ἐνέργειές Του πού καταβαίνουν σέ μᾶς. Μέ ἄλλα λόγια, ἀρχή τῆς σωτηρίας μας εἶναι πάντοτε ἡ ἀπό συγκατάβασή Του ἀγάπη Του καί καλωσύνη Του. Καί ἀπό ἐκείνη τήν στιγμή ἀρχίζει ἡ δική μας εὐθύνη! Τήν ἀναλάβαμε; Ἔχει καλῶς γιά μᾶς! Ὄχι; Λέγει ὁ Κύριος: Εἰ ἔγνως καί γε ἐν τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ τά πρός εἰρήνην σου (Λουκ.19,42)!
Ἡ εὐθύνη μας εἶναι νά ἀνταποκριθοῦμε στήν κλήση Του. Νά πᾶμε κοντά Του. Ξεπερνώντας ὅλα τά ἐμπόδια. Ὅ,τι καί ἄν ἀπαιτοῦν: μελέτη, γνώση, ἔρευνα, θυσία ἤ θυσίες. Μέ πάλη. Μέ ἕνα ὁλόψυχο ΝΑΙ. Ναί, Κύριε, τό πρόσωπό Σου θά ἐκζητήσω μέ ὅλη μου τήν καρδιά, μέ ὅλο τόν νοῦ μου, μέ ὅλη μου τήν δύναμη.
* * *
Τό σημεῖο πού βάζει μπροστά μου, νά τό ἰδῶ, νά προβληματισθῶ, νά ἀνησυχήσω, εἶναι γιά μένα ἡ πιό μεγάλη εὐεργεσία Του. Καί γιά ὅλους μας, τό πιό μεγάλο σημεῖο Του, ἡ πιό μεγάλη Του εὐεργεσία εἶναι ὁ θάνατός Του στόν σταυρό γιά μᾶς. Ὁ πιό βαθύς καί πιό πονεμένος ὕμνος μας, εὐχαριστία, ἔκφραση εὐγνωμοσύνης στόν εὐεργέτη Χριστό εἶναι τά λόγια: Τόν θάνατόν Σου, Κύριε, καταγγέλλομεν· καί τήν ἀνάστασίν σου ὁμολογοῦμεν (Α΄ Κορ. 11,25). Ἡ ἀνάστασή Του μαρτυρεῖ ὅτι δέν πέθανε σάν ἄνθρωπος, ἀλλά σάν Θεός. Γιά μᾶς.
Σταυρώθηκε γιά μᾶς. Γιά νά μᾶς ἐξαγοράσει ἀπό τόν θάνατο καί τήν ἁμαρτία. Ὁ θάνατός Του, θυσία Του γιά μᾶς, εἶναι ἡ πιό μεγάλη Του προσφορά σέ μᾶς. Γίνεται μεγαλύτερη ἐκδήλωση ἀγάπης γιά μᾶς, ἀπό τό ὅτι ἔδωκε τήν ζωή Του γιά μᾶς; Γίνεται; Γι᾿ αὐτό ψάλλομε: Δόξα, Κύριε, τῷ σταυρῷ Σου καί τῇ ἀναστάσει Σου. Καί γι᾿ αὐτό ὁ πόνος μας γιά τόν Χριστό εἶναι ἡ πιό εὐάρεστη θυσία μας πρός δόξαν Του, ἡ λογική λατρεία μας.
* * *
Δόξα, Κύριε, τῷ σταυρῷ Σου.
Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ θέλησε νά ἔλθει στόν κόσμο νά γίνει θυσία γιά μᾶς. Καί ἐπειδή δέν εἶχε, τί νά προσφέρει θυσία προσέλαβε σῶμα ἀπό τήν ἁγία παρθένο, ἔγινε σῶμα, ἄνθρωπος· καί τό πρόσφερε θυσία γιά μᾶς.
Καί μᾶς τό ἔδωκε. Νά τό τρῶμε οἱ πιστοί. Ἐκεῖνοι πού Τόν πιστεύουμε. Ὅτι εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. Καί ὅτι ἦρθε στόν κόσμο γιά μᾶς. Καί λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος:
Νά τό ξέρετε. Κάθε φορά πού τρῶτε τό σῶμα τοῦ Κυρίου καί πίνετε τό αἷμα Του, τόν θάνατον τοῦ Κυρίου καταγγέλλετε. Δηλαδή, ὄχι πιά μέ λόγια, ἀλλά μέ μιά πράξη πιό δυνατή ἀπό ὅλα τά λόγια, κήρυττε, τό «καταγγέλλετε» νά γίνει γνωστό, ὅτι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἦρθε στόν κόσμο γιά μᾶς καί σταυρώθηκε γιά μᾶς.
* * *
Ἔλεγε ὁ ἅγιος Ἀντώνιος:
Ἀγαπήσατε τόν Χριστόν. Καί θά εὕρετε χάριν αἰώνιον. Καί ποτέ τίποτε νά μή προτιμήσετε ἀπό τήν ἀγάπην Αὐτοῦ. Καί ὅταν θά ἔλθει ἐν τῇ δόξῃ Αὐτοῦ, θά βρεῖτε ἀνάπαυσιν αἰώνιον μαζί μέ ὅλους τούς ἁγίους.
+ ὁ Ν.Μ.