Ζωηφόρος

«Λυχνία» Μάρτιος 2012

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 344 Μάρτιος 2012

«Η ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΤΗΣ ΑΠΑΤΗΣ» του Αρχιμ. Θ. Μ.

«Ο ΕΜΠΡΗΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ» του Πρωτ. Δ. Μ.

«ΤΙ ΓΙΑΤΡΟ ΘΕΛΟΥΜΕ;» του Αρχιμ. Ν. Κ.

«Η ΚΛΙΜΑΚΑ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ» του Πρωτ. Δ. Μ.

 

Η ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΤΗΣ ΑΠΑΤΗΣ

            Ἡ Μεγάλη Τσσαρακοστή εἶναι πορεία πρός τό Πάσχα. Πορεία, ὅμως, πνευματικοῦ ἀγώνα. Ἕνας τέτοιος ἀγώνας παρουσιάζει δυσκολίες ἐξωτερικές-σωματικές ἀλλά καί ἐσωτερικές-πνευματικές.

            Τίς δυσκολίες αὐτές τίς ἐπισημαίνει ὁ ἅγιος ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή στό τρίτο κεφάλαιο, λέγοντας, «σήμερον ἐάν τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούσητε μή σκληρύνητε τάς καρδίας ὑμῶν...». Τί σημαίνει αὐτό; Ὅτι τώρα (Μ. Τεσσαρακοστή) πού ἀκούσατε τήν φωνή τοῦ Χριστοῦ γιά ἔξοδο ἀπό τήν χώρα τῆς δουλείας καί εἶστε στήν πορεία τῆς ἐλευθερίας, μήν ἀφήσετε τίς καρδιές σας (ἐσωτερικό ἄνθρωπο) νά σκληρύνουν ἐγωϊστικά καί νά μήν «ἀκοῦνε» οὔτε τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ.

            Πῶς σκληραίνει ὁ ἄνθρωπος; Τό λέει ὁ ἴδιος προηγουμένως: «ἀπάτῃ τῆς ἁμαρτίας...». Τόν ἀπατᾶ ἡ ἁμαρτία. Ἀπατᾶται κάποιος ἀπό ἄγνοια, ἀπατᾶται ἀπό «προτάσεις», ἀπατᾶται (τό χειρότερο) καί ἀπό τόν ἑαυτό του (αὐταπατᾶται). Ποιός θά πείσει αὐταπατώμενο ἄνθρωπο ὅτι κάνει λάθος; «Πῶς νά διδάξεις στήν φλόγα τήν σταγόνα;» πού λέει καί ὁ ποιητής.

            Ἄν δέν ἀγαπήσεις γιά νά ἐμπιστευτεῖς καί ὡς ἐκ τούτου νά ἀκούσεις (ὑπακούσεις) στόν λόγο τοῦ ἀγαπημένου, πῶς νά μπορέσεις νά βγεῖς ἀπό τήν φυλακή τῆς αὐταπάτης; Τό «ἀρεστόν τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ», αὐτό πού τοῦ φαίνεται σωστό, θά κάνει ὁ ἄνθρωπος ὅταν δέν ἀγαπάει τόν Χριστό. Ὅσο περισσότερο Τόν ἀγαπᾶμε τόσο σωστότερα τόν ὑπακοῦμε. Καί πάντοτε βέβαια μένει ὁ κίνδυνος τόν ὁποῖο ἐπισημαίνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Τινές γάρ ἀκούσαντες παρεπίκραναν». Ποιοί εἶναι αὐτοί πού ὑποτίθεται Τόν ἄκουσαν καί ὅμως ἀδιαφόρησαν καί τόν πίκραναν; «Ἀλλ᾿ οὐ πάντες οἱ ἐξελθόντες ἐξ Αἰγύπτου διά Μωϋσέως;» Δέν εἶναι αὐτοί πού βγῆκαν μαζί μέ τόν Μωϋσῆ ἀπό τήν χώρα τῆς δουλείας (Αἴγυπτο);

            Τρομερό. Ὁ Χριστός μᾶς βγάζει ἀπό τήν δουλεία μας στά πάθη (φιλαυτία, φιλαργυρία, φιληδονία) πού μᾶς ἐγκλωβίζουν σέ ἀνυπόφορη μοναξιά, μᾶς παίρνει μαζί Του καί μέ τούς ἄλλους ἀδελφούς μας συνοδοιπόρους πρός τό Πάσχα τῆς ἐλευθερίας μας καί ἐμεῖς, κυριολεκτικῶς στά χέρια Του, «χαζεύουμε» αὐταπατώμενοι σέ χίλια-μύρια ἄχρηστα. Ἐπιθυμίες σωματικές, ψυχικά πάθη, διανοητική θρασύτητα γίνονται ἐμπόδια στήν πορεία.

            Ἄς ἰκετεύσουμε τόν Χριστό νά μᾶς κάνει μετόχους τῶν καρπῶν τῆς γῆς τῆς Ἐπαγγελίας, τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν πού κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο: «Τί εἶναι ἡ βασιλεία παρά αὐτός ὁ Χριστός;».

Ἀρχιμ. Θ. Μ.

Ο ΕΜΠΡΗΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ

            Εἶπε ὁ ἀββᾶς Ποιμήν: «Ἂν δὲν ἐρχόταν ὁ Ναβουζαρδὰν ὁ ἀρχιμάγειρος, δὲν θὰ πυρπολοῦνταν ὁ ναὸς τοῦ Κυρίου».

           Ποιὸς ἦταν ὁ Ναβουζαρδὰν;

            Τὸ 587 π.Χ. ἡ Ἱερουσαλὴμ ἔπεσε στὰ χέρια τῶν Βαβυλωνίων καὶ ὁ λαὸς τῶν Ἑβραίων μεταφέρθηκε αἰχμάλωτος στὴ Βαβυλώνα. Εἶναι ἡ περίφημη Βαβυλώνιος αἰχμαλωσία. Στὴν καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλὴμ πρωτοστάτησε τότε ὁ Ναβουζαρδάν, ὁ ἀρχιμάγειρος τοῦ βασιλιᾶ τῆς Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσορα. Ὁ Ναβουζαρδὰν παρέδωσε στὴ φωτιὰ καὶ τὸν ναὸ τοῦ Κυρίου, ἀφοῦ ἀφαίρεσε ὅλους τους θησαυροὺς καὶ τὰ σκεύη του. Χαλκοῦς στύλους, χρυσὲς καὶ ἀργυρὲς φιάλες, κινητοὺς λουτῆρες, θυμιατήρια καὶ ὅλα τὰ χάλκινα σκεύη ποὺ χρησιμοποιοῦνταν στὴ λατρεία. Δὲν ἦταν δυνατόν, λέγει ἡ Ἁγία Γραφή, νὰ ζυγίσουν τὸ χαλκὸ ὅλων τῶν ἱερῶν σκευῶν. Τόσο πολὺς ἦταν (Δ΄ Βασ. 25, 8 ἑξ.).

           Τὸ τραγικὸ γεγονὸς τῆς ἁλώσεως τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ τῆς διὰ πυρὸς καταστροφῆς τοῦ Ναοῦ μεταφέρει ἀλληγορικὰ ὁ ἀββᾶς Ποιμὴν στὸν ἐσωτερικὸ πόλεμο ποὺ δέχεται ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν διάβολο. Ναβουζαρδὰν ὁ ἀρχιμάγειρος εἶναι, λέει, ἡ ἀπόλαυση τῆς γαστριμαργίας ποὺ ἔρχεται καὶ πολιορκεῖ τὴν ψυχή, τὴν κυριεύει καὶ καταστρέφει ὁλοκληρωτικὰ τὸν νοῦ, τὸ ἱερό της ψυχῆς.

           Τὴν καταστροφική δύναμη τοῦ πάθους αὐτοῦ ἐπισημαίνουν τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ: «Προσέξτε μὴν παραδοθείτε στὴν κραιπάλη καὶ στὴ μέθη καὶ στὶς βιοτικὲς μέριμνες» (Λουκ. 21, 34). Ἡ ἐμπειρία τῶν ἁγίων εἶναι ἐπίσης κατηγορηματική. «Τί προξενεῖ στὸν ἄνθρωπο ἡ κατάχρηση στὸ νὰ τρώει καὶ νὰ πίνει;» ρωτήθηκε ἕνας ἅγιος. Κι ἐκεῖνος ἀπάντησε: «Γεννάει κάθε κακό. Βλέπουμε ὅτι καὶ ἡ τελεία ἐρήμωση τῆς Ἱερουσαλὴμ ἔγινε ἀπὸ τὸν Ναβουζαρδὰν τὸν ἀρχιμάγειρο».

           Ὅταν λοιπὸν ἡ γαστριμαργία μπεῖ σὰν πορθητὴς ἀρχιστράτηγος μέσα στὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἡ ἀνθρώπινη ψυχή, φέρνει μιὰν ἀπόλυτη καταστροφή. Ἕνα πλῆρες ἰσοπέδωμα, ἕναν ἐμπρησμό, μιὰν ἐρήμωση. Γιατί ὁ ἀρχιστράτηγος αὐτὸς θὰ φέρει μαζί του καὶ τὰ ὑπόλοιπα πάθη, τὰ ὁποῖα θὰ ἐγκαταστήσει, σὰν ἐπαχθεῖς τυράννους, στὴν ἐρημωμένη ψυχή, μεταβάλλοντάς την πλέον ἀπὸ ναὸ τοῦ Θεοῦ σὲ κατοικητήριο τῶν δαιμόνων. Τὸ πάθος αὐτὸ δηλαδή, ἔχοντας ρίζα τὴ φιληδονία καὶ τὴν ἀπληστία μας, εἶναι ὁ ἄρχοντας τῶν ἄλλων παθῶν, κατὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος. Γι’ αὐτὸ καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὸ ἕπεται σωρεία ἄλλων κακῶν: πορνεία, ὀκνηρία, πολυλογία, σκληρότητα καρδιᾶς, ἀμέλεια, ὕπνος, κύματα μολυσμῶν, βλασφημία, αἰσχρολογία, ἀναισθησία πρὸς τὸ καλό, μεγαλαυχία, θρασύτητα, ρυπαρὲς προσευχὲς καί πολλά ἄλλα.

           Πῶς μπορεῖ νὰ φράξει κανεὶς τὶς εἰσόδους ὅλων αὐτῶν τῶν παθῶν; Ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸ κεφάλι τους, τὸν ἀρχηγό τους, ποὺ εἶναι ἡ γαστριμαργία, ὁ Ναβουζαρδάν. Ἡ νηστεία λοιπὸν καὶ ἡ ὅλη ἐγκράτεια κάνει πανίσχυρο τὸν ἄνθρωπο, αὐτοκράτορα, ἀφεντικὸ τοῦ ἑαυτοῦ του. Ὄχι αἰχμάλωτο στὰ πάθη. Νηστεία εἶναι τὸ σωστὸ μέτρο σὲ ὅλα. «Μηδὲν ἄγαν» (=τίποτε ὑπερβολικό). Ὁ Θεὸς δὲν νομοθετεῖ τίποτε περισσότερο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ λέει ἡ κοινὴ λογικὴ τῶν νουνεχῶν ἀνθρώπων. Δὲν εἶναι γιὰ νὰ τυραννιέται ἄσκοπα ὁ ἄνθρωπος, ὅπως τὸ ἐκλαμβάνει ἡ ρηχὴ σκέψη μερικῶν, ἀλλὰ γιὰ νὰ χαίρεται πραγματικὰ τὴ ζωή του. Χωρὶς νὰ τὴν καταστρέφει. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ νηστεία στοὺς ὕμνους τοῦ Τριωδίου ὀνομάζεται τρυφή, ἀπόλαυση.

           Σὲ κεῖνον ποὺ διατείνεται ὅτι εἶναι ἄχρηστη ἡ νηστεία, ἀπευθύνουμε τὸ ἐρώτημα: Γιατί ὁ Κύριος νήστευε; Γιατί ἡ Παναγία νήστευε; Γιατί οἱ ἅγιοι νήστευαν; Μήπως ἐκεῖνοι καταλάβαιναν κάτι περισσότερο ἀπό μᾶς; Ἢ μήπως ἐμεῖς εἴμαστε καθαρώτεροι ἀπὸ αὐτούς; Ἂς μᾶς ἀπαντήσει.

Πρωτ. Δ. Μ.

ΤΙ ΓΙΑΤΡΟ ΘΕΛΟΥΜΕ;

           Ἕνας ἰσχυρός βασιλιάς ἄκουσε γιά ἕναν ἅγιο ἱερέα, πώς ἔχει θεραπευτικές ἱκανότητες. Τόν κάλεσε, λοιπόν, μήπως τόν βοηθήσει νά ἀντιμετωπίσει τούς δυνατούς πόνους στήν σπονδυλική του στήλη.

            -Ὁ Θεός θά μᾶς βοηθήσει, εἶπε ὁ ἅγιος ἄνθρωπος, ὅταν ἔφθασε. Προτείνω στήν μεγαλειότητά Σας νά ἐξομολογηθῆτε τώρα. Γιατί ἡ ἐξομολόγηση βοηθᾶ τόν ἄνθρωπο στήν ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων του· καί πρό παντός τόν ἀπαλλάσσει ἀπό πολλές ἐνοχές καί τύψεις, συμφιλιώνοντάς τον μέ τόν Θεό.

            Ὁ βασιλιάς, δυσαρεστημένος ἀπό μιά τέτοια ὑποχρέωση, εἶπε:

            -Δέν θέλω νά μιλήσω γιά τέτοια ζητήματα. Χρειάζομαι κάποιον πού θά μέ θεραπεύσει χωρίς ἐρωτήσεις.

            Ὁ ἱερέας ἔφυγε καί ἐπέστρεψε λίγο ἀργότερα, ἔχοντας μαζί του ἕναν ἄλλον ἄνθρωπο.

            -Ἐγώ πιστεύω πώς ὁ λόγος καί ἡ ἀποκατάσταση τῆς σχέσης μας μέ τόν Θεό μπορεῖ νά μᾶς ἀνακουφίσει ἀπό τόν πόνο καί νά μᾶς βοηθήσει -ἐνδεχομένως- νά βροῦμε τόν σωστό δρόμο πρός τήν θεραπεία. Σεῖς, ὅμως, δέν θέλετε νά συζητήσουμε· καί ἔτσι δέν μπορῶ νά σᾶς βοηθήσω. Ἰδού, ὅμως ὁ ἄνθρωπος πού χρειάζεσθε: ὁ φίλος μου εἶναι κτηνίατρος καί συνήθως δέν κουβεντιάζει μέ τούς ἀσθενεῖς του (!!).

*           *           *

            Ἐμεῖς θά λέγαμε: πολύ δηκτικός καί σκληρός ὁ λόγος τοῦ παπᾶ! Καί ἴσως, σέ ὑπερήφανους ἀπόλυτους ἄρχοντες, νά χρειάζονται καί κάτι τέτοια. Ὅμως, τό θέμα, πού παραμένει ἀνοιχτό γιά ὅλους μας, εἶναι:

            Θέλουμε ἀπό τόν Θεό γρήγορες καί προπαντός εὔκολες λύσεις στά προβλήματά μας. Ἀλλά μᾶς διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ἡ ταραχή καί ἡ θλίψη μας μπορεῖ νά ὀφείλονται στίς ἁμαρτίες μας! Ἐφόσον ἡ συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν εἶναι ἐντολή τοῦ Χριστοῦ καί χάρισμα πού δόθηκε στούς ἀποστόλους (Ἰωάν. 20, 23) καί φυσικά στούς διαδόχους τους ἱερεῖς καί ἀρχιερεῖς, εἶναι πολύ εὔκολο νά δοκιμάσουμε τήν «συνταγή» τοῦ Χριστοῦ γιά τήν ἐξομολόγηση. Νά μιλήσουμε δηλ. σέ ἱερέα-πνευματικό.

            Ὑπάρχει καί κάτι ἀκόμη πού γίνεται στήν ἐξομολόγηση. Ὁ Χριστός εἶπε στούς ἀποστόλους λίγο πρίν τήν ἀνάληψή Του:

            -Νά κάνετε μαθητές Μου ὅλα τά ἔθνη. Νά τούς βαπτίζετε στόν ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί νά τούς διδάσκετε νά τηροῦν καί αὐτοί ὅλα ἐκεῖνα πού ἔχω εἰπεῖ σέ σᾶς (Ματθ. 28, 19-20).

            Συνεπῶς, ὁ ἱερέας-ἐξομολόγος μπορεῖ νά εἶναι καί προσωπικός διδάσκαλος στήν πνευματική ζωή. Δηλ. πραγματικός πνευματικός ἰατρός, μέ τίς ὁδηγίες τοῦ ὁποίου μπορεῖ ὁ χριστιανός νά νικήσει τίς ἁμαρτίες καί τίς ἀδυναμίες του.

            Τώρα, λοιπόν, πού διανύουμε τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ἄς ἀναζητήσουμε (ἄν δέν ἔχουμε ἤδη βρεῖ) ἱερέα-πνευματικό, ἱκανό στά λόγια καί στά ἔργα τοῦ Εὐαγγελίου καί στίς πνευματικές συμβουλές· καί ἔτσι νά ἀρχίσουμε δυναμικά τήν πνευματική μας θεραπεία.

Ἀρχιμ. Ν.Κ.

Η ΚΛΙΜΑΚΑ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ

            Διαβάζουμε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὅτι ὁ Ἰακώβ, γιὸς τοῦ Ἰσαάκ, φοβούμενος τὴν ὀργὴ τοῦ ἀδελφοῦ του Ἠσαῦ, ἐπειδὴ τοῦ ἔκλεψε τὰ πρωτοτόκια καὶ τὴν πατρικὴ εὐλογία, ζήτησε προστασία στόν θεῖο του Λάβαν μακριὰ στὴ Χαρρὰν τῆς Μεσοποταμίας. Τὸ βράδυ τῆς πρώτης ἡμέρας τοῦ ταξιδιοῦ του ἔγειρε νὰ κοιμηθεῖ στὴν ἐρημιά, βάζοντας γιά προσκεφάλι μιά πέτρα. Τὴ νύχτα ἐκείνη εἶδε ἕνα ὄνειρο. Μιά τεράστια κλίμακα, δηλ. σκάλα, στηριζόταν στή γῆ καὶ ἡ κορυφὴ της ἔφτανε στὸν οὐρανό. Τὴν ἀνεβοκατέβαιναν ἄγγελοι, ἐνῶ στήν κορυφή της στηριζόταν ὁ Θεός. Τὸν εὐλόγησε, τοῦ ὑποσχέθηκε ἀπογόνους σὰν τὴν ἄμμο τῆς θάλασσας καὶ ὅτι θὰ τὸν προστατεύει σὲ ὅλο τὸ ταξίδι του. Ὁ Ἰακὼβ ξύπνησε ἔντρομος καὶ ἀναφώνησε: «Σ’ αὐτὸν τὸν τόπο κατοικεῖ ὁ Κύριος. Αὐτὸς ὁ τόπος εἶναι οἶκος Θεοῦ καὶ πύλη τοῦ οὐρανοῦ». Ἔστησε ὄρθια τὴν πέτρα ὅπου κοιμόταν, τὴν ἔχρισε μὲ λάδι καὶ ὀνόμασε τὸν τόπο ἐκεῖνο Βαιθὴλ (οἶκο Θεοῦ) (Γεν. 28, 10-22).

            Τὸ γεγονὸς αὐτὸ θεωρήθηκε σὰν μιά ἀπ’ τὶς πολλὲς προτυπώσεις τοῦ μεγάλου γεγονότος τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἡ οὐρανομήκης ἐκείνη κλίμακα ποὺ εἶδε ὁ Ἰακώβ, ἔγινε σύμβολο τῆς Παναγίας. Στὸν Ἀκάθιστο Ὕμνο, ποὺ σ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστής, κάθε Παρασκευὴ βράδυ, ψάλλεται στὴν Ἐκκλησία, γίνεται ἀναφορὰ στὸν συμβολισμό αὐτὸν τῆς Παναγίας. «Χαῖρε κλῖμαξ ἐπουράνιε, μὲ τὴν ὁποία κατέβηκε ὁ Θεός. Χαῖρε γέφυρα ποὺ μεταφέρεις ὅσους προέρχονται ἀπὸ τὴν γῆ πρὸς τὸν οὐρανό».

            Ἡ Παναγία εἶναι κλίμακα καὶ γέφυρα ποὺ ἕνωσε γῆ καὶ οὐρανό. Μὲ τὸν θεῖο τοκετό της ἔφερε κοντὰ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Κατέβασε τὸν Θεὸ στὴ γῆ καὶ ἀνέβασε τοὺς ἀνθρώπους στόν οὐρανό. Μὲ αὐτὴν «ἀπὸ τὴ γῆ ὑψωθήκαμε σὲ ὕψος». Στὸ πρόσωπό της τὸ ἀνθρώπινο γένος καταξιώθηκε. Κατάφερε νὰ συνεισφέρει καὶ αὐτὸ κάτι ἀπολύτως σημαντικό στὸ ἔργο τῆς Θείας Οἰκονομίας, στὸ σχέδιο δηλαδὴ τοῦ Θεοῦ για τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Προσφέραμε οἱ ἄνθρωποι στὸν Θεὸ τὴ βασικὴ προϋπόθεση γιὰ νὰ σαρκωθεῖ: «Μητέρα Παρθένον».

            Διευκολύναμε ἔτσι τὸν Θεό, προσφέροντας του σὰν κλίμακα τὴν Θεοτόκο, νὰ κατεβεῖ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ στὴ γῆ. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ νὰ γίνει καὶ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου. Ταυτόχρονα δόθηκε στὸν ἄνθρωπο ἡ δυνατότητα, χρησιμοποιώντας πάλι σὰν γέφυρα καὶ κλίμακα τὴν Θεοτόκο, νὰ ἀνέλθει ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό. Ἡ Παναγία ἔγινε πύλη τοῦ οὐρανοῦ, ὅπως ὀνειρεύτηκε ὁ Ἰακώβ. Ἐκείνη ποὺ ἐπιτέλους κατάφερε «ἵνα Θεὸν τὸν Ἀδὰμ ἀπεργάσηται» (=νὰ θεοποιήσει τὸν Ἀδάμ).

            Ψάλλοντας τὰ παμπληθῆ «Χαῖρε» τῶν Χαιρετισμών στὴν ἐπουράνια αὐτὴ κλίμακα, τὴν ἀληθῆ Θεοτόκον, ἄς ἐπιχειροῦμε συγχρόνως καὶ νὰ ἀνεβαίνουμε ἕνα-ἕνα τὰ σκαλοπάτια της. Ποὺ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρὰ οἱ ἀρετὲς τῆς Παναγίας μας. Τόσο πολλές, ποὺ ἐπαρκοῦν γιὰ νὰ φτιάξουν μιά σκάλα ἀπὸ τὴ γῆ μέχρι τὸν οὐρανό. Ἀνεβαίνοντάς την κι ἐμείς, μὲ τὴ στοργικὴ χειραγωγία τῆς Θεομήτορος, θὰ συναντήσουμε τὸ δίχως ἄλλο στὴν κορυφὴ τὸν Θεὸ τοῦ Ἰακὼβ, τὸν Θεὸ τῶν πατέρων μας, ποὺ στηρίζεται «ἐπ’ αὐτῆς», μᾶς περιμένει μέ ὑπομονὴ καὶ εὐλογεῖ τὴν ὅλη προσπάθεια τῆς ἀνόδου μας.

Πρωτ. Δ. Μ. 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel