ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ!

Ενας ἀπό τα τρεῖς ἡγέτες ταῆ Γαλλικῆς Ἐπανάστασης, ὁ Μαρά, ἔλεγε τα ἔγραφε:  «Ἀμφισβητοῦν τα ἰδιότητά μου ὡς φιλανθρώπου. Τα ἀδικία! Γιατί τα βλέπουν ὅτι θέλω τα κόψω λίγα κεφάλια τα τα σώσω πολλά;». Ὅμως ὁ Μαρά, κάνοντας τα τελευταίους  ὑπολογισμούς του,ἀπαιτοῦσε τα κοποῦν διακόσιες ἑβδομήντατρεῖς χιλιάδες (273.000) κεφάλια. Τα αὐτό τόἔκανε, ἀπαιτώντας τα οὐρλιαχτά τα σφαγή:

«Σημαδέψτε τα τα πυρωμένο σίδερο, κόψτε τα τά δάκτυλα, ξεσκίστε τα τήνγλώσσα»(!!). Ὁ «φιλάνθρωπος» ἔγραφε ἔτσι,μέρα νύχτα χρησιμοποιώντας τα τα μονότονο λεξιλόγιο σχετικά τα τα ἀνάγκη τα σκοτώσεις τα τα δημιουργήσεις.

(Ἀ. Καμύ, Ὁ Ἐπαναστατημένος ἄνθρωπος, ἐκδ. Πατάκη, Ἀθήνα 2013, σελ. 209-210).

* * *

Μᾶς πιάνει τρόμος τα σκέψη ὅτι μπορεῖ τα ἔχουμε πολιτικούς ἡγέτες πού θέλουντα ἀλλάξουν, τα τα καλύτερο, τα ἀνθρωπότητα τα τέτοιες μεθόδους! Ὁ ἄνθρωποςβεβαίως μπορεῖ τα ἀποκτήσει σχεδόν τέλειαδικαιοσύνη τα ἀγάπη (δηλ. τα γίνει ἅγιος),ἀλλά ὁπωσδήποτε τα ἄλλο τρόπο!

Τα 12 Φεβρουαρίου ἡ Ἐκκλησία μαςτιμᾶ τα ἅγιο Μελέτιο ἀρχιεπίσκοπο Ἀντιοχείας, πνευματικό ἡγέτη –φαινόμενο πού«ἀκτινοβολοῦσε» ἁγιότητα!

Γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομοςἀπευθυνόμενος τα κατοίκους ταῆς Ἀντιόχειας:

«Ὅταν ὁ μακάριος Μελέτιος ἐξελέγηἀρχιεπίσκοπος, ὁ καθένας θεωροῦσε εὐλογία μεγάλη τα τα εἰσαγάγει τα σπίτι του. Καίπῶς γινόταν αὐτό; Οἱ γονεῖς ἔδιναν τα παιδιά τα (τα τα βάπτισμα) τα ὄνομα τοῦ Μελετίου, ἀφήνοντας τα ἄκρη παπποῦδες καίγιαγιάδες. Νικοῦσε τα φυσική συνήθεια ὁ πόθος ταῆς εὐσέβειας. Τα γεγονός μοιάζει σάντα ἐμφανίσθηκε τα πόλη ἕνα μεγάλο φῶςτα τρέχει ὁ καθένας τα ἀνάψει τα λυχνάριτου τα τα τα πάει τα σπίτι του, τα εὐλογία.

Τα ὄνομα τοῦ ἁγίου τα εἶχαν ὡς ὅπλο ταῆςψυχῆς τα τα διώχνουν κάθε ἁμαρτωλό πάθος τα λογισμό. Τα τα ἀρκοῦνταν μόνο σ᾿αὐτό. Ἀλλά πολλοί χάραζαν τα μορφή του(εἰκόνα του) τα δακτυλίδια τα, τα τοίχους ταῶν δωματίων, τα σκεύη, ὥστε νάἔχουν παρηγορία τα μόνον ἀπό τα θέα ἑνόςτέτοιου ἁγίου» (Ὁμιλία ἐγκωμιαστική εἰςτα ἐν ἁγίοις Πατέρα ἡμῶν Μελέτιον Ἀντιοχείας, P.G. 50, 515-516).

Πῶς, ὅμως, εὑρῆκε τέτοια ἀποδοχή καίἀγάπη ἀπό τα χριστιανούς του ὁ ἅγιος Μελέτιος, χωρίς τα ἔχει τα μεγάλη θεολογικήφήμη, τα παράδειγμα, ταῶν γνωστῶν τα μεγάλων ἁγίων τριῶν Ἱεραρχῶν;

Πρίν ἀποδειχθεῖ ἀπό τά πράγματα ἡγέτης– φαινόμενο, εἶχε ἀναδειχθεῖ, τα τα χάρη τοῦΧριστοῦ τα τα τα ὑπερβολικό ἀγώνα του,ἄνθρωπος – φαινόμενο: ἄνθρωπος μεγάλωνεὐαγγελικῶν ἀρετῶν. Τα τα γίνει; Ἡ ἁγιότητα ἀκτινοβολεῖ, ἀκόμη τα ἄν ὁ ἄνθρωπος διαθέτει μέτρια κοσμικά προσόντα!

Ἰδού τα ἡ ἀπόδειξη. Συνεχίζοντας ὁἅγιος Ἰωάννης λέγει:

«Ἕνα μήνα μετά τα ἐγκατάστασή του ὁ Μελέτιος ἐξορίζεται (τά συνηθισμένα σενάρια τῆς ἐξουσίας!). Ὁ ἄρχοντας τῆς πόλεως ἔχοντας στήν ἅμαξά του τόν ἅγιο διέσχιζε τήν ἀγορά, γιά νά τόν ὁδηγήσει στήν ἐξορία. Τότε πλῆθος λίθων ἐρρίπτοντο κατά τῆς κεφαλῆς τοῦ ἄρχοντα ἀπό τούς ἀγανακτισμένους χριστιανούς! Ὁ μακάριος Μελέτιος σκέπασε μέ τά ροῦχα του τό κεφάλι τοῦ ἄρχοντα. Ἔτσι ἐπέτυχε δύο πράγματα: Τούς ἐχθρούς του τούς ἔκανε νά ντραποῦν μέ τήν ἐπιείκια πρός τόν διώκτη του· καί τούς μαθητές του τούς παιδαγώγησε, διδάσκοντάς τους πόση ἀνεξικακία πρέπει νά δείχνουμε πρός ἐκείνους πού μᾶς ἀδικοῦν» (ὅ.π. σ. 517).

Συμπέρασμα: Ὁ κόσμος δέν ἀλλάζει μέ ποταμούς αἵματος, ἀλλά μέ ποταμούς δακρύων, δηλ. Πνευματικῶν ἀγώνων.

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

* * *

Ο ΠΟΤΑΜΟΣ ΤΑ ΦΩΤΙΑΣ

Ταὸ γεγονὸς ταῆς τελικῆς κρίσεως ἀναγγέλλεται ἀπὸπολὺ παλιά. Αἰχμάλωτος στὴΒαβυλώνα ὁ  προφήτης Δανιήλ, βλέπει σὲἀποκαλυπτικὸ ὅραμα ὅτι στήθηκαν θρόνοι,ὅπου κάθησε ὁ «Παλαιὸς ταῶν ἡμερῶν», ὁπροαιώνιος δηλ. Θεός, ντυμένος μὲ ἔνδυμα λευκὸ σὰν χιόνι, ἐνῶ οἱ τρίχες ταῆς κεφαλῆς του ἦταν σὰν καθαρὸ λευκὸ μαλλί.

Ὁ θρόνος του καὶ οἱ τροχοὶ τοῦ θρόνου τουἦταν πῦρ ποὺ ἐξέπεμπε φλόγες. Ἀπὸ ταὸθρόνο του ἐκπορευόταν καὶ κυλοῦσε ἕναςπύρινος ποταμός. Χιλιάδες καὶ μυριάδες ἀγγέλων ταὸν ὑπηρετοῦσαν καὶ στέκονταν γύρω του. Καὶ τότε στήθηκε κριτήριο καὶ ταὰβιβλία ἀνοίχτηκαν (Δαν. 7, 9-10).

Ταὸ γεγονὸς αὐτὸ ἐπιβεβαιώνεται πλήρως ἀπὸ ταὸν Κύριό τα, ὅταν λέγει, ὅτι ὅλες οἱ φυλὲς ταῆς γῆς θὰ δοῦν ταὸν Υἱὸ τοῦἈνθρώπου νὰ ἔρχεται «ἐπὶ ταῶν νεφελῶντοῦ οὐρανοῦ με ταὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς» καὶ νὰ κάθεται «ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ», γιὰ νὰ κρίνει «πάντα ταὰ ἔθνη»(Ματθ. 24, 30· 25, 31-32). Ἡ Ἐκκλησία ταὸφέρνει στὴ μνήμη τα κατὰ ταὴν Κυριακή ταῆςἈπόκρεω. Οἱ ὑπέροχοι ὕμνοι τα περιγράφουν ταὰ πρωτόγνωρα αἰσθήματα ποὺ θὰμᾶς συγκλονίζουν, ὅταν «τίθωνται θρόνοικαὶ ἀνοίγωνται βίβλοι καὶ πράξεις ἐλέγχωνται καὶ ταὰ κρυπτὰ δημοσιεύωνται». Ὅτανθὰ πηγάζει «ποταμὸς πύρινος πρὸ τοῦ βήματος» τοῦ Κριτοῦ, ποὺ θὰ κατακλύσειτοὺς πάντες, καλοὺς καὶ κακούς, μὲ ταὴνπλημμύρα ταῆς φωτιᾶς του. Τα εἶναι ἀκριβῶς αὐτὸς ὁ πύρινος ποταμός;

Νομίζουν μερικοὶ πὼς ὁ πύρινος ποταμὸς εἶναι ἡ φωτιὰ ταῆς κόλασης, μὲ ταὴν ὁποία θὰ τιμωρήσει ὁ Θεὸς τοὺς ἀσεβεῖς. Ὅμως ὁ Θεὸς δὲν ἐκδικεῖται, δὲν μισεῖ, δὲντιμωρεῖ κανέναν. Ὁ Θεὸς ἀγαπάει μόνο (Α΄Ἰ ω. 4, 16). Καὶ ὁ πύρινος ποταμὸς εἶναι ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ ἀπέραντη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ,μὲ ταὴν ὁποία θὰ ἀγκαλιάσει ἀδιακρίτωςτοὺς πάντες. Παράδεισος καὶ κόλαση θὰεἶναι αὐτὸ ποὺ θὰ ζεῖ ὁ καθένας τα μέσα σ᾿ αὐτὸν ταὸν ποταμὸ ταῆς ἄπειρης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Θὰ εἶναι ὁ τρόπος μὲ ταὸνὁποῖο προσωπικὰ ὁ καθένας τα θὰ δεχτεῖταὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Ταὸ πῶς δεχόμαστε ὅμως ταὴν ἀγάπη τοῦΘεοῦ, εἶναι καθαρὰ δικό τα θέμα. Ἐξαρτᾶται μόνο ἀπὸ ταὴ δική τα ἐλευθερία, ἀπὸ ταὴν προσωπική τα ἐλεύθερη βούληση.

Ἡ στάση τα ἀπέναντι στὸ Θεό, ταὸ ἂν θὰεἴμαστε φίλοι ἢ ἐχθροί του, εἶναι κάτι ποὺταὸ ἀποφασίζουμε ἐμεῖς, γι᾿ αὐτὸ καὶ θὰ εἶναι αἰώνιο. Ὁ Θεός, σεβόμενος ἀπόλυτα ταὴνἐπιλογή τα, δὲν μπορεῖ νὰ ταὸ ἀλλάξει. Δὲνμπορεῖ νὰ καταργήσει ταὴν ἐλευθερία τα.

Παράδεισος καὶ κόλαση ἐξαρτῶνται μόνοἀπὸ μᾶς. Δὲν εἶναι θέμα τοῦ Θεοῦ. Καὶ ταὰκάνει αἰώνια ἡ δική τα ὁριστικὴ καὶ ἀμετάκλητη ἐπιλογή. Ἀλλιῶς, ἂν ἦταν τιμωρία τοῦ Θεοῦ ἡ αἰώνια κόλαση, θὰ φανέρωνε ἕνα Θεὸ ἀπροσμέτρητα κακό, ἰδιαίτεραἐπικίνδυνο ἀπέναντί τα.

Ὅμως στὴ Δευτέρα Παρουσία ὁ Θεὸςδὲν θὰ τιμωρήσει, ἀλλὰ θὰ διαπεράσει ταὰπάντα μὲ ταὸ φῶς ταῆς ἀγάπης του, ποὺσὰν ποταμὸς φωτιᾶς θὰ ἐκπορεύεται ἀπὸταὸ θρόνο του. Ταὰ βιβλία θὰ ἀνοιχτοῦν. Ταὰπάντα δηλ. στὸ φῶς καὶ στὴ φωτιὰ αὐτὴθὰ γίνουν διάφανα. Οἱ καρδιές τα θὰ δείξουν καθαρὰ ταὸ περιεχόμενό τα. Τα θὰκρύβουν μέσα τα; Ἀγάπη ἢ μῖσος; Ἂνστὴν καρδιά τα ὑπάρχει ἀγάπη, ἡ ἐπαφή τα μὲ ταὸ θεϊκὸ ποτάμι ταῆς ἀγάπης θὰεἶναι χαρά, φῶς, παράδεισος. Ἂν στὴν καρδιά τα βασιλεύει ταὸ μῖσος, ταὴ στιγμὴ ποὺἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ θὰ μᾶς ἀγκαλιάσει τρυφερὰ μέσα στὸν πύρινο ποταμό, θὰ νοιώσουμε ἀφόρητη δυστυχία καὶ κόλαση.

Ἡ φωτιὰ κάνει λαμπερὸ ταὸ χρυσάφι,ἀλλὰ κατακαίει ταὰ φρύγανα καὶ ταὰ ξύλα(Α΄ Κορ. 3, 12-15). Ἐμεῖς τα θὰ νοιώθουμεμέσα στὴ φωτιὰ ταῆς θείας ἀγάπης; Θὰ ἀστράφτουμε σὰν χρυσάφι, ἢ θὰ καιγόμαστε;

Πρωτ. Δ. Μ.

***

ΤΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ ΣΟΥ ΤΟΥ ΜΥΣΤΙΚΟΥ...

Μιά ἀπό τίς πιό δυνατές αἰσθητές φωνές τοῦΘεοῦ εἶναι ἡ καμπάνα τῆς ἐκκλησίας. ὉΧριστός μᾶς προσκαλεῖ στό σπίτι του γιά νάμᾶς κάνει τό τραπέζι. Τό τραπέζι τῆς ΒασιλείαςΤου πού ἀρχίζει ἀπό ἐδῶ, μέ τή Θεία Λειτουργία. Καί μᾶς καλεῖ ὅλους μέ χίλιους-δυότρόπους· μά δέν δίνουμε ἤ δέν θέλουμε νά δώσουμε σημασία στήν πρόσκληση καί ἀρχίζουμε τίς δικαιολογίες.

Λάβαμε ποτέ πρόσκληση σέ τέτοιο δεῖπνο;

Ἐπίσημη πρόσκληση λάβαμε τήν ἡμέρατῆς βαπτίσεώς μας. Μά θά πεῖ κάποιος: Εἴμασταν μωρά καί δέν καταλαβαίναμε τίποτα.

Τί τραγωδία νά ἔχουν περάσει ἀπό τήνἡμέρα ἐκείνη εἴκοσι, τριάντα, σαράντα, ἑξήντα χρόνια καί νά μήν ἔχουμε καταλάβει ὅτιπήραμε πρόσκληση· καί νά μήν ἔχουμε ἀνταποκριθεῖ ἔστω λίγο στήν πρόσκληση γι᾿ αὐτότό Μεγάλο Δεῖπνο.

Ὁ Χριστός δέν μᾶς καλεῖ σέ δικαστήριο·δέν μᾶς καλεῖ γιά νά μᾶς ἐπιπλήξει καί νά μᾶςμαλώσει. Μᾶς καλεῖ σέ Τραπέζι γιά νά μᾶς«θρέψει». Σ᾿ ἕνα Τραπέζι πού δέν τοῦ κόστισε ἁπλῶς κάποια ἑκατομμύρια, ἀλλά τήν ἴδιαΤου τήν ζωή. Ἕνα Τραπέζι πού τό πλήρωσε μέτό αἷμα Του. Καί ἐμεῖς προφασιζόμαστε δουλειές καί ὑποχρεώσεις.

Ποιός σοῦ εἶπε ὅτι εἶναι κακό νά κοιτάξειςτό χωράφι σου; Ποιός σοῦ εἶπε ὅτι εἶναι κακόνά φροντίσεις τή γυναίκα καί τά παιδιά σου;

Ποιός σοῦ εἶπε ὅτι εἶναι κακό νά βελτιώσειςτά οἰκονομικά σου;

Στή ζωή ὅμως ὅλα τά πράγματα δέν ἔχουντήν ἴδια ἀξία. Ἄλλη ἀξία ἔχει τό χρυσάφι καίἄλλη ὁ μπροῦντζος καί ὁ σίδηρος. Ποιά εἶναιἡ διαφορά;

Τό χρυσάφι δέν χαλάει ποτέ· μένει αἰώνιο,ἀναλλοίωτο. Ὁ σίδηρος σκουριάζει καί φθείρεται. Χρυσάφι στή ζωή εἶναι ἡ σχέση μας μέτό Θεό. Γιατί ὁ Θεός εἶναι αἰώνιος καί ἀθάνατος. Λέμε στήν προσευχή μας: «Ἅγιος ὁΘεός, ἅγιος ἰσχυρός, ἅγιος ἀθάνατος ἐλέησονἡμᾶς». Καί ὅσο πιό πολύ ζεσταίνουμε τή σχέση μας μ᾿ Αὐτόν πού εἶναι ἡ αἰώνια ζωή, ἡἄφθαρτη ζωή, τόσο πιό πολύ ξεπερνᾶμε τό θάνατο, τόσο πιό πολύ νικᾶμε τό θάνατο.

Ἡ αἰώνια ζωή κοντά στό Χριστό δέν ἀρχίζει μετά θάνατον· ἀρχίζει τώρα, μέσα στό Μυστικό Του Δεῖπνο, στό τραπέζι τῆς ΒασιλείαςΤου στή Θεία Λειτουργία. Ἄν μέσα στήνἘκκλησία δέν αἰσθανόμαστε κοντά Του, ἄνδέν λαχταρᾶμε νά Τόν συναντᾶμε τουλάχιστονκάθε Κυριακή, τότε ποτέ δέν θά Τόν γνωρίσουμε καί ποτέ δέν θά Τόν ἀγαπήσουμε σωστά. Καί ἀλλοίμονο, οὔτε καί μετά θάνατον θάμποροῦμε νά εἴμαστε μαζί Του.

Ἄς ἀνταποκριθοῦμε στήν πρόσκλησήΤου. Ἄς καταλάβουμε πόσο μεγάλη τιμή εἶναι(μέ τό βάπτισμά μας) νά μποροῦμε νά μπαίνουμε μέσα στό σπίτι Του καί νά καθόμαστεστό τραπέζι Του. Κατάλληλα προετοιμασμένοιμέ τό λουτρό τῆς ἐξομολόγησης, ὄχι ἁπλῶς γιάνά τόν δοῦμε, νά τοῦ μιλήσουμε ἤ νά Τόν φιλήσουμε στήν εἰκόνα, ἀλλά νά Τόν «φᾶμε» καίνά Τόν «πιοῦμε», νά Τόν μεταλάβουμε. Ἄς Τόνἀφήσουμε, λοιπόν, νά γίνει ἡ τροφή μας, ἡ ζωήμας, ἡ χαρά μας.

Ἀρχιμ. Ἰ. Ν.

***

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟ ΘΕΟ;

ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΜΠΛΟΥΜ

Μητροπολίτου Σουρόζ (†)

Κάποτε ἦρθε κάποιος καί μοῦ ζήτησε νάτοῦ δείξω τό Θεό. Τοῦ εἶπα ὅτι δέν μποροῦσα νά τό κάνω. Καί πρόσθεσα ὅτι ἀκόμη καί νά μποροῦσα, αὐτός δέν θά ἦταν δυνατό νά ἀτενίσει τό Θεό. Σκέφτηκα πώς, γιάνά συναντήσει κάποιος τό Θεό, πρέπει νάἔχει κάτι κοινό μαζί Του: Κάτι πού δίνειμάτια νά Τόν δεῖ, καί νοῦ νά Τόν κατανοήσει.

Ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος μέ ρώτησε γιατί τάἔλεγα αὐτά. Τόν ρώ τη σα λοιπόν, ποιά περικοπή στό Εὐαγγέλιο τόν εἶχε συγκινήσειἰδιαίτερα. Μοῦ ἀπάντησε ὅτι τόν εἶχε συγκινήσει ἡ περικοπή ἀπό τό κατά Ἰωάννην(8ο κεφάλαιο), πού μιλάει γιά τόν λιθοβολισμό τῆς πόρνης.

«Τώρα», τοῦ εἶπα, «σκέψου, στήν σκηνή πού περιγράφεται, μέ ποιούς εἶσαιἐσύ; Εἶσαι μέ τό μέρος τοῦ Χριστοῦ, γεμάτος συγχώρηση καί συγκατάβαση γιά τήνἁμαρτωλή γυναίκα; Εἶσαι μέ ἐκείνους,πού ἀπομακρύνονται ἀμέσως, γιατί ἔχουνἐπίγνωση τῶν ἁμαρτημάτων τους ἤ τέλοςεἶσαι μέ ἐκείνους πού στέκονται λίγο καίπεριμένουν;»

Ὁ ἄνθρωπος σκέφτηκε καί εἶπε: «Ὄχι,νιώθω πώς εἶμαι ὁ μόνος, πού δέν θά εἶχεἀπομακρυνθεῖ, ἀλλά θά εἶχε λιθοβολήσει τήνγυναίκα». Τόν κοίταξα καί ἀπάντησα:

«Δόξασε τόν Θεό, πού δέν σοῦ ἐπιτρέπεινά Τόν συναντήσεις πρόσωπο πρός πρόσωπο».

Αὐτό τό παράδειγμα μπορεῖ νά φαίνεται κάπως ὑπερβολικό. Ὅμως, πόσο συχνάδέν ἀναγνωρίζουμε καί στόν ἑαυτό μας παρόμοιες καταστάσεις; Ὄχι, ὅτι ἀπερίφραστα ἀρνούμαστε τό λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλάκατά ἕνα πιό ἤπιο τρόπο, κάνουμε ὅ,τι ἔκαναν οἱ στρατιῶτες στό πάθος Του!

Μήπως δέν τό κάνουμε αὐτό – μέχριςἑνός σημείου, βέβαια - ὅταν ἀγνοοῦμε τήνΘεία Παρουσία Του καί ἐνεργοῦμε σύμφωναμέ τίς ἁμαρτωλές ἐπιθυμίες μας καί ἀντίθετα μέ τό θέλημά Του; Προσπαθοῦμε νάΤόν τυφλώσουμε, ἀλλά στήν πραγματικότητα τυφλώνουμε τούς ἑαυτούς μας. Σέτέτοιες στιγμές, πῶς εἶναι δυνατόν νάνιώσουμε τήν παρουσία Του;

Φυσικά αὐτό μπορεῖ νά γίνει μόνο μέμετάνοια καί συντετριμμένη καρδιά καί ὄχιμέ τόν ἄμεσο τρόπο, πού ἐμεῖς ἀπαιτοῦμενά γίνουμε δεκτοί καί νά Τόν κοιτάξουμεκατάματα!

Θυμηθεῖτε τόν ἑκατόνταρχο πού ζήτησε ἀπό τόν Χριστό νά θεραπεύσει τόν ὑπηρέτη του. Ὁ Χριστός τοῦ εἶπε: «Ναί, θάἔλθω», ἀλλά ὁ ἑκατόνταρχος ἀπάντησε:

«Ὄχι, Κύριε. Πιστεύω ὅτι καί μόνο μέ τόνλόγο σου μπορεῖ νά θεραπευτεῖ ὁ ὑπηρέτης μου...»

Τό κάνουμε ἐμεῖς αὐτό; Λέμε στό Θεό:

«Μή μοῦ ἀπο κα λυ φθεῖς ξεκάθαρα, χειροπιαστά, νά σέ ἀντιληφθῶ μέ τίς αἰσθήσεις μου. Ἀρκεῖ νά πεῖς μιά λέξη καί θάθεραπευθῶ. Ἀρκεί νά πεῖς μιά λέξη καί ὅλαθά γίνουν. Δέν χρειάζεται τίποτε περισσότερο!»

(Ἀπό τό βιβλίο του «Μάθε νά προσεύχεσαι», σ. 31-32)

Μηνιαῖον Περιοδικόν

Ἱ. Μητροπόλεως Νικοπόλεως

Ἐκδότης: Μητροπολίτης Νικοπόλεως Χρυσόστομος

Ὑπεύθ.: Ἀρχιμ. Νίκων Κουτσίδης*

2014 * Ἀρ. Φύλλου 367* Ἔτος ΛΔ΄

Διανέμεται δωρεάν * Εἰσφορές δεκτές

Γραφικές Τέχνες «ΜΕΛΙΣΣΑ» Α.Ε.

Τηλ. 2397 023 313 Ἀσπροβάλτα Θεσ/νίκης