Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Μιὰ φορὰ κι ἕναν καιρὸ - λέει τὸ παραμύθι - ὁ Θεὸς ἔσκυψε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ κι ἔριξε ἕνα βλέμμα στὴ γῆ. Δὲν ἔμεινε ὅμως εὐχαριστημένος μὲ ὅσα εἶδε ἐκεῖ. Οἱ ἄνθρωποι, ἂν καὶ τοὺς εἶχε δώσει ὅλα τὰ καλά, εἶχαν γεμίσει τὴ ζωή τους μὲ προβλήματα. Ὁ Θεὸς στενοχωρήθηκε πολύ, γιατί τοὺς ἀγαποῦσε καὶ ἤθελε νὰ εἶναι ὅλοι καλά. Ἔπεσε σὲ βαθειὰ συλλογή. Τί ἄλλο θὰ μποροῦσε νὰ κάμει γιὰ νὰ τοὺς βοηθήσει; Ποιὰ εὐλογία δὲν τοὺς ἔδωσε ἀκόμα; Σκέφθηκε τότε νὰ ἐπιστρατεύσει τὸ Χρόνο. Θὰ τὸν ἔστελνε στοὺς ἀνθρώπους, ὥστε νὰ ἔχουν κάθε εὐκαιρία μὲ ὅλη τους τὴν ἄνεση νὰ φτιάχνουν σωστὰ τὴ ζωή τους.

Τὸν φώναξε ἀμέσως κοντά του, τὸν καθοδήγησε καὶ τὸν ἔστειλε στὴ γῆ γιὰ νὰ βοηθήσει τοὺς ἀνθρώπους.

Ὁ Χρόνος, νεαρὸ παλληκάρι γεμάτος ὄρεξη, ξεκίνησε ἀμέσως τὸ ἔργο του.

Δὲν εἶχε καιρὸ γιὰ χάσιμο. Ἔπρεπε νὰ γυρίσει ὅλη τὴ γῆ κι αὐτό, ἂν τὸ καλοσκεφθεῖς, δὲν ἦταν καθόλου εὔκολη καὶ ξεκούραστη δουλειά.

Σταμάτησε στὴν πρώτη πόρτα ποὺ συνάντησε μπροστά του καὶ χτύπησε.

Τοῦ ἄνοιξε ἕνας συνομήλικός του νεαρός. Ὁ Χρόνος τοῦ εἶπε: «Εἶναι καιρὸς νὰ ἀρχίσεις». «Ν᾿  ἀρχίσω τί;», ρώτησε μὲ φανερὴ ἀπορία ὁ νέος. «Ὅλα τὰ σημαντικὰ ποὺ φτιάχνουν τὴ ζωή σου.

Τὰ σχέδιά σου καὶ τὰ ὄνειρα ποὺ θὰ τῆς δώσουν ὀμορφιὰ καὶ νόημα». «Μὰ εἶναι πολὺ νωρὶς ἀκόμα», ἀπάντησε ὁ νέος. «Ἔχω καιρό. Τὸ μέλλον εἶναι μπροστά μου». «Δὲν ξέρεις κάν, ἂν θὰ ἔρθει ποτὲ τὸ μέλλον», ἀπάντησε ὁ Χρόνος. «Δικός σου χρόνος εἶναι μόνο αὐτὸς ποὺ τώρα ζεῖς. Αὐτὸ ποὺ κρατᾶς μὲ σιγουριὰ στὰ χέρια σου εἶναι μονάχα τὸ παρόν». Μὰ ὁ νέος δὲν πείσθηκε: «Ὄχι, νοιώθω πὼς εἶναι πολὺ νωρὶς ἀκόμα γιὰ ὁτιδήποτε. Θὰ περιμένω τὸ μέλλον».

Ὁ Χρόνος δὲν μποροῦσε νὰ ἐπιμείνει περισσότερο. Εἶχε πολὺ δρόμο μπροστά του. Ἔφυγε στενοχωρημένος. Ἀπὸ πόλη σὲ πόλη, ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριό, ἀπὸ σπίτι σὲ σπίτι, συνέχισε νὰ τρέχει πάνω στὴ γῆ, νὰ συναντήσει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Ὅταν ἐπιτέλους συμπλήρωσε τὸ γύρο της, ὁ Χρόνος ἦταν πιὰ ἕνας γέρος μὲ χιονισμένα μαλλιά. Καὶ τότε βρέθηκε ξανὰ μιὰ νύχτα στὸ ἴδιο σημεῖο ἀπ᾿ ὅπου εἶχε ξεκινήσει, στὴν πόρτα τοῦ νεαροῦ ποὺ εἶχε πρωτοσυναντήσει. Μὰ τώρα τοῦ ἄνοιξε ἕνας ἀσπρομάλλης γέρος.

«Πρόλαβες νὰ κάνεις κάτι σπουδαῖο στὴ ζωή σου;» ρώτησε ὁ Χρόνος. «Δυστυχῶς ὄχι», ἀπάντησε ὁ γέρος σκυθρωπός. «Τὰ ἄφηνα πάντα ὅλα γιὰ τὸ μέλλον. Μὰ κάποτε κατάλαβα, πὼς εἶναιπιὰ πολὺ ἀργὰ γιὰ ὁτιδήποτε. Τὸ μέλλον δὲν ὑπῆρχε πιὰ γιὰ μένα. Μὲ εἶχεπροσπεράσει. Χωρὶς νὰ τὸ ἀντιληφθῶ,ἡ ζωή μου ἔγινε σιγὰ - σιγὰ ἕνα παρελθόν. Δὲν περιμένω τίποτε πιά». «Σταμάτα νὰ κοιτᾶς αὐτὸ τὸ παρελθόν», εἶπε ὁ Χρόνος. «Δὲν χάθηκε κάθε ἐλπίδα. Στὰ χέρια σου κρατᾶς ἀκόμα τὸ παρόν. Γιὰ ὅσο ζεῖς, αὐτὸ θὰ ὑπάρ χει. Καὶεἶναι δικό σου. Τὸ κάνεις ὅ,τι θέλεις ἐσύ. Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ σοῦ τὸ πάρει. Τὸ παρόν, αὐτὸ μονάχα εἶχες πάντοτε δικό σου. Τὸ μέλλον δὲν ἤξερες ποτὲ ἂν θὰ σοῦ δινόταν. Τὸ παρελθόνσουπάλι δὲν γυρίζει πίσω. Μὰ τὸ παρόνσου, καὶ τώρα ἀκόμα, εἶναι ἐδῶ. Ἔχειςκαιρό, ἐκμεταλλεύσουτο. Ἔστω καὶτώρα μπορεῖς νὰ κάνεις μιὰ ἀρχή, νὰχτίσεις τουλάχιστον τὴ σχέση σου μὲ τὸΘεό. Ἀρκεῖ νὰ τὸ θελήσεις μόνο». Μὰὁ γέρος μόρφασε ἀπαισιόδοξα: «Πολὺ

ἀργὰ πιὰ γιὰ ὁτιδήποτε».

Τὸ ρολόι χτύπησε τρεῖς φορὲς μέσαστὴ νύχτα. «Νά, αὐτὴ ἡ ὥρα ἐκφράζειὅλη τὴ ζωή μου», μίλησε ὁ γέρος ξανά.

«Τρεῖς τὴ νύχτα: πολὺ νωρὶς καὶ συνάμα πολὺ ἀργὰ γιὰ ὁτιδήποτε». Ὁ Χρόνος τότε κίνησε νὰ φύγει. Μυστήριοπράγμα ὁ ἄνθρωπος, σκεφτόταν. Πῶςκαταφέρνει νὰ χαραμίζει τὰ δῶρα τοῦ

Θεοῦ, μεταστρέφοντας τὴν εὐλογία σὲκατάρα;

Πρωτ. Δ. Μ.

ΤΟ ΧΕΡΙ

Παραμονές Χριστουγέννων, μιά δασκάλα ζήτησε ἀπό τά παιδιά τῆς Α΄τάξης τοῦ Δημοτικοῦ, νά ζωγραφίσουν τό δῶρο πού θά ἤθελαν νά πάρουν γιάτήν μεγάλη ἑορτή. Τά παιδιά ζωγράφισανπαιχνίδια, γλυκά καί ἄλλα ἀνάλογα πράγματα. Πρᾶγμα μᾶλλον ἀναμενόμενο. Ὅμωςβρέθηκε καί μιά ζωγραφιά πού ἦταν ἁπλῶςτό περίγραμμα ἑνός χεριοῦ.

-Ποιός τό ἔφτιαξε αὐτό; ρώτησε ἡ δασκάλα.

Ἕνας μαθητής σήκωσε τό χέρι του. Ἡδα σκάλα ἐπωφελήθηκε ἀπό τήν περίστασηκαί ζήτησε ἀπό τούς ἄλ λους μαθητές νά τῆςδώσουν μιά ἑρμη νεία γιά τό τί συμβόλιζεαὐτό τό χέρι. Ἀκούστηκαν διάφορες ἑρμηνεῖες: τό χέρι τοῦ Θεοῦ, τοῦ κατασκευαστῆπαιχνιδιῶν καί ἄλλα. Τελικά, ἡ δασκάλα ρώτησε τό ἴδιο τό παιδάκι τίνος ἦταν τό χέριτῆς ζωγραφιᾶς.

-Εἶναι τό δικό σας χέρι, ἀπάντησε ὁ μικρός. Καί σᾶς παρακαλῶ νά μοῦ κάνετε τόἴδιο δῶρο καί τήν ἑπόμενη χρονιά (!).

Ἐκείνη θυμήθηκε τότε, ὅτι πολλές φορές, στό διάλειμμα, εἶχε πάρει τό παιδί ἀπότό χέρι. Βέβαια, αὐτό τό ἔκανε καί μέ ἄλλαπαιδιά. Ἴσως, ὅμως, τό συγκεκριμένο παιδίἔβλεπε τό χέρι τῆς δασκάλας σάν ἔκφρασητῆς ἀγάπης καί τῆς ἀσφαλοῦς καθοδήγησης,πού τοῦ ἔλειπαν.

* * *

Πρίν 2000 χρόνια ἕνα ἄλλος ἄνθρωπος, ὁἸωάννης ὁ Πρόδρομος, ὕψωσε τό χέρι τουκαί ἔδειξε τόν Χριστό στούς μαθητές του,λέγοντας:

-Νά, αὐτός εἶναι ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ, πούαἴρει (=πού θά φορτωθεῖ) τήν ἁμαρτία τοῦκόσμου (Ἰωαν. 1,29).

Καί ἀμέσως οἱ δύο μαθητές τοῦ Ἰωάννουἀκολούθησαν τόν Χριστό.

Αὐτό τό τόσο σπουδαῖο γεγονός, οἱ ἅγιοιπατέρες τό περιγράφουν σ᾿ ἕνα ὑπέροχο τροπάριο τῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων πού λέει:

«Τό χέρι σου πού ἄγγιξε τήν ἀκήρατηκορυφή (=ἄσπιλη, ἁγνή κεφαλή) τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, καί μέ τό δάκτυλο τοῦ ὁποίου(χεριοῦ) μᾶς ὑπέδειξες τόν Χριστό (ὡς Υἱότοῦ Θεοῦ), ὕψωσέ το Βαπτιστά Ἰωάννη, ἱκετευτικά γιά χάρη μας. Παρακαλώντας τόνΧριστό γιά μᾶς, ἐπειδή ἔχεις πολλή παρρησία(=πολύ θάρρος) σ᾿ Αὐτόν. Ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός εἶπε γιά σένα ὅτι εἶσαι ὁ μεγαλύτεροςὅλων τῶν προφητῶν» (Δοξαστικόν Θ΄ ὥραςΘεοφανείων).

Τότε, ὁ Ἰωάννης καθοδήγησε καί μέ τόνλόγο του καί μέ τό χέρι του τούς ὑποψήφιους ἀποστόλους καί τούς ἔστειλε στόν Χριστό. Σήμερα, μέ τόν ἴδιο τρόπο, πνευματικά,καθοδηγεῖ ἐμᾶς. Ἄν θέλουμε, ὅμως, νά ἔχουμε καί ἐμεῖς κάποια ἐλάχιστη παρρησίαστό Χριστό, πρέπει νά μιμηθοῦμε τόν ἅγιοἸωάννη σέ δύο πράγματα:

1. Νά τό καταλάβουμε καί νά τό «χωνέψουμε» καλά, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁΥἱός τοῦ Θεοῦ καί Σωτήρας τοῦ κόσμου.

2. Στόν Χριστό πλησιάζουμε (ἐμεῖς, γιατίἘκεῖνος εἶναι πάντα κοντά μας!) τόσο περισσότερο, ὅσο περισσότερο ἀγωνιζόμαστε νάξεπεράσουμε τά πάθη μας καί τίς ἁμαρτωλές μας ἀδυναμίες.

Ὁ πνευματικός ἀγώνας νηστείας καίπροσευχῆς τοῦ Ἰωάννη ἦταν τόσο ἐκπληκτικός ὥστε νά τόν ζωγραφίζουμε συμβολικάμέ φτερά. Γιά νά δείξουμε ὅτι ἔζησε ὡς ἐπίγειος ἄγγελος, ἄν καί ἦταν ἄνθρωπος σάνκαί ἐμᾶς. Συνεπῶς, χωρίς ἀγώνα δέν θά«δοῦμε» τό ὁλόλαμπρο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, παρότι τό χέρι τοῦ Προδρόμου μᾶς τόδείχνει συνεχῶς.

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

ΦΩΣ Ο ΛΟΓΟΣ ΣΟΥ

Τά λόγια τοῦ Θεοῦ εἶναι ξυπνητήρι τῆςσυνείδησης, φάρμακο καί τροφή τῆςψυχῆς καί καθρέφτης γιά νά ἔλθουμεστά σύγκαλά μας. Μᾶς ἀφοροῦν ὅλους.

Μᾶς ἀποκαλύπτουν τίς ἀδυναμίες μας, μικρές ἤ μεγάλες. Ἔχουν τήν δύναμη νά μεταμορφώσουν τή ζωή μας.

Γι᾿ αὐτό ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει: Εἶναι ἀδύνατον νά σωθεῖ κανείςχωρίς τή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

Διαβάζουμε στή γνωστή παραβολή τοῦΣπορέως ὅτι ὁ Γεωργός-Χριστός πῆγε στάχωράφια καί τά ἔσπειρε. Τά χωράφια εἶναιἄψυχα, χῶμα, δέν μποροῦν νά περπατήσουν.

Ἐμεῖς εἴμαστε λογικοί, πρᾶγμα πού σημαίνειὅτι ὁ Χριστός περιμένει νά χρησιμοποιήσουμε τήν ἐλευθερία μας γιά νά ἀναζητήσουμε τόν σπόρο· πρῶτα μέσα στή λατρείακαί μετά μέσα στό λόγο τοῦ Θεοῦ.

Ἡ δικαιολογία δέν ἔχω χρόνο δέν εὐσταθεῖ. Ἐμεῖς θά βροῦμε τό χρόνο νά πᾶμεστήν ἐκκλησία καί νά καθήσουμε νά διαβάσουμε. Ὅπως βρίσκουμε χρόνο νά καθήσουμε νά φᾶμε ἔτσι θά βροῦμε χρόνο νά«θρέψουμε» τήν ψυχή μας. Ἄν ὁ ἄνθρωποςδέν καθήσει νά διαβάσει τό εὐαγέλιο, τί σπόρο θά πάρει;

Ἡ δικαιολογία εἶμαι καλός ἄνθρωπος,δέν ἔχω σκοτώσει μυρμήγκι, δέν εἶναι σωστή. Δέν φτάνει νά εἶμαι καλός ἄνθρωπος·χρειάζεται νά γίνω χωράφι τοῦ Θεοῦ. Εὔφορο χωράφι τοῦ Θεοῦ θά γίνω ὅταν λαχταράω κάθε μέρα νά τρέφομαι μέ τόν λόγοΤου, νά ἀκούω τά λόγια Του· νά θυμᾶμαιτή ζωή Του καί νά φουντώνει ἡ ἀγάπη μουγι᾿ Αὐτόν κάθε μέρα περισσότερο.

Ὁ Χριστός δέν θά μᾶς κρίνει ἄν δώσαμεἁπλᾶ ἐλεημοσύνη στούς φτωχούς, ἀλλά κυρίως γιά τήν μεγαλύτερη ἁμαρτία πού εἶναι:τό ὅτι ἦρθε στόν κόσμο, μᾶς μίλησε καί δέντοῦ δώσαμε σημασία· καί αὐτά πού μᾶςεἶπε, στήν καλύτερη περίπτωση, τά βάλαμε στά ράφια νά γεμίζουν σκόνη.

Χωρίς λόγο Θεοῦ ὑπάρχει πεῖνα πνευματική. Σέ καιρό πείνας οἱ ἄνθρωποι τρῶνε ἀκόμη καί τά φλούδια. Ψάχνουν ἀκόμηκαί στά σκουπίδια.

Σήμερα, παρ᾿ ὅλη τήν κρίση, ἡ κοινωνία μας εἶναι καταναλωτική, γεμάτη ὑλικάἀγαθά. Εἶναι ὅμως πεινασμένη πνευματικά. Στερεῖται πνευματικῶν ἀγαθῶν. Ἐφ᾿ὅσον στή μεγάλη τους πλειοψηφία οἱ ἄνθρωποι δέν δέχονται τή σπορά τοῦ λόγουτοῦ Θεοῦ, εἶναι φυσικό νά λιμοκτονοῦνπνευματικά. Δέν ζοῦν μέ τόν ἄρτο τῆς ζωῆς,ἀλλά ὑποσιτίζονται μέ τά φλούδια τῆςφτηνῆς ἰδεολογίας καί συνθηματολογίας· μέτά σκουπίδια τῆς διαφθορᾶς καί τά ὑποπροϊόντα τῆς ἔκφυλης ζωῆς. Ὑπάρχει ἀπόλυτη ἀνάγκη γιά σπορά πνευματική.

Δός μας Κύριε, φώτιση νά καταλαβαίνουμε καί νά ἐφαρμόζουμε τόν λόγο Σου.

Δός μας γλώσσα νά κηρύττουμε τά μεγαλεῖα Σου. Δός μας πίστη πού νά μήν μπορεῖ τίποτε νά τήν κλονίσει.

Ἀρχιμ. Ἰ. Ν.

ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΣ ΠΟΥ ΜΕ ΒΑΦΤΙΣΕΣ;

Γεννηθήκαμε καί μεγαλώνουμε τά παιδιά μας μέσα σέ μιά κοινωνία, πού θεωρεῖ αὐτονόητο τό ὅτι εἴμαστε Χριστιανοί, χωρίς ὅμως νά ἔχουμε συνειδητοποιήσει οὔτε τό Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίαςοὔτε τίς προϋποθέσεις γιά νά γίνει καί γιάνά εἶναι κάποιος Χριστιανός.

Σήμερα, σέ μιά ἐποχή ἀναίσχυντα ἐγωκεντρική καί ἀτομι κιστική, τά «αὐτονόητα»... ἀρχίζουν νά πεθαίνουν. Κάθε ἔφηβος μπορεῖ νά σοῦ πετάξει κατάμουτρα τήν ἀναίδεια τῆς ἐγωιστικῆς του ἀπαίτησης γιάαὐτονομημένη ζωή: «Μέ ρωτήσατε πού μέβαφτίσατε;»

Γιά νά μή βρεθοῦμε στήν δύσκολη θέση νά ἀντιμετωπίσουμε μιά τέτοια ἐρώτηση, εἶναι καλό πρῶτα ἐμεῖς νά ἀναρωτηθοῦμε σοβαρά: «Γιατί βαφτίσαμε τό παιδί μας;»

Προφανῶς, ὄχι «γιά τό καλό», ἔτσι ἀόριστα. Ὄχι γιά νά δημοσιοποιήσουμε κάπως πανηγυρικά ὅτι ἀποκτήσαμε παιδί. Ὄχιμόνο γιά νά πάρει κάποιο ὄνομα. Ὄχι γιάνά τό πάει ἡ κουμπάρα ... τρεῖς Κυριακέςστήν Ἐκκλησία, καί μετά νά ξαναμπεῖ τόπαιδί στήν Ἐκκλησία στό γάμο του (ἄν κάνει θρησκευτικό γάμο)!...

Τό βαφτίσαμε γιά νά μπεῖ μέσα σέ ἕναΣπίτι, στήν Ἐκκλησία, τήν ὁποίατήν ἀπολαμβάνουμε σάν τόν μόνοχῶρο Ἀληθινῆς Ζωῆς.

Πρῶτα ἐμεῖς λαχταρᾶμε νά μπαίνουμε ἐκεῖ (τουλάχιστονκάθε Κυριακή), γιά νά τρεφόμαστε ὄχι μόνοἀπό τήν Ζωντανή Παρουσία τοῦ Χριστοῦἀλλά καί (ὅσο συχνότερα μποροῦμε) ἀπότό Ἄχραντο Σῶμα Του καί τό Τίμιο ΑἷμαΤου. Ἡ ἐπιλογή μας νά μπεῖ τό παιδί μαςστήν Ἐκκλησία ἔχει πρωτίστως σχέση μέ τήνΔΙΑΤΡΟΦΗ του. Δέν πρόκειται ἁπλῶς γιά... ὑγιεινή διατροφή. Πρόκειται γιά τήνΜΟΝΗ διατροφή, πού μᾶς κρατάει στήνΖΩΗ, ὄχι μόνο τώρα ἀλλά καί μετά τήν ἀναχώρησή μας ἀπό ἐδῶ. Διότι ἡ ΖΩΗ εἶναι μία,καί ἐδῶ καί ἐκεῖ: εἶναι Ο ΧΡΙΣΤΟΣ!

Ἄν τά παιδιά μας βλέπουν ὅτι αὐτά τάἔχουμε συνειδητοποιήσει καί τά ζοῦμε μέσταθερότητα καί συνέπεια, τότε μεγαλώνοντας, ὄχι ἁπλῶς δέν θά μᾶς παραπονεθοῦν, πού τά βαφτίσαμε χωρίς νά τά ρωτήσουμε, ἀλλά καί θά μᾶς εὐγνωμονοῦν γιάπάντα γιά τήν μέγιστη εὐεργεσία πούτούς κάναμε, νά τά βοηθήσουμε νά ἐνταχθοῦν στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδήστόν μόνο χῶρο τῆς Ἀληθινῆς καί ΑἰώνιαςΖωῆς.

Ἄν αὐτά δέν τά ἔχουμε συνειδητοποιήσει καί δέν τά ζοῦμε, ἄν βλέπουμε τήνἘκκλησία ἁπλῶς σάν ἕνα διακοσμητικόστοιχεῖο φολκλορικοῦ τύπου, σάν ἕνα κεφάλαιο τῆς πολιτιστικῆς μας κληρονομιᾶςἤ μόνο σάν ἕνα καταφύγιο γιά τίς δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς μας, τότε μᾶλλον εἶναιπροτιμότερο ... νά μή βαφτίζουμε τά παιδιά μας! Ἴσως ἀργότερα ἀναζητήσουν τήνἘκκλησία καί Τήν γνωρίσουν μέσα ἀπόἄλλες διαδρομές. Ἀλλά ἔστω κι ἄν κάποτε Τήν βροῦν, θά ἔχουν πάντοτε τό διπλόπικρό παράπονο:

α) «Γιατί τέτοιο Δῶρο νάμή μοῦ τό ἔχουν κάνει οἱ γονεῖς μου;» καί

β) «Γιατί τέτοιο Δῶρο δέν μοῦ τό ἔκαναν

οἱ γονεῖς μου νωρίς;»

Ἀρχιμ. Β. Λ.

Μηνιαῖον Περιοδικόν

Ἱ. Μητροπόλεως Νικοπόλεως

Ἐκδότης: Μητροπολίτης Νικοπόλεως Χρυσόστομος

Ὑπεύθ.: Ἀρχιμ. Νίκων Κουτσίδης * 2014 * Ἀρ. Φύλλου 366 * Ἔτος ΛΔ΄

Διανέμεται δωρεάν * Εἰσφορές δεκτές

Γραφικές Τέχνες «ΜΕΛΙΣΣΑ» Α.Ε.

Τηλ. 2397 023 313 Ἀσπροβάλτα Θεσ/νίκης