Ζωηφόρος

Θεολογικές Αδολεσχίες ΙΑ’ (10)

Θεολογικές Αδολεσχίες ΙΑ’ (10)

του Ιωάννη Δήμου

 

***

 

από την ιστοσελίδα του:  www.sostikalogia.com

1. Η φράση θετική ενέργεια ευσταθεί θεολογικά;

Όχι τόσο, γιατί, ναι μεν η θετική ενέργεια είναι καλλίτερη από την αρνητική, αλλά θεολογικά περισσότερο ευσταθεί ο χαρακτηρισμός θεϊκή ενέργεια. Ο Απόστολος Παύλος γράφει σχετικά, « ο Θεός γαρ εστιν ο ενεργών εν υμίν και το θέλειν και το ενεργείν υπέρ της ευδοκίας » ( Φιλ.β’, 13). Γιατί λοιπόν κάτι που είναι θετικό, να μη λέγεται θεϊκό, αφού   προέρχεται από το Θεό; Άλλωστε, « πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον άνωθέν εστι καταβαίνον από τού πατρός των φώτων, παρ' ω ουκ ένι παραλλαγή ή τροπής αποσκίασμα » (Ιακ. α’, 17).

***

2. Λίγα λόγια για την αυτοκτονία.

Η αυτοκτονία είναι μεγάλη αμαρτία και διαφέρει από τα άλλα είδη φόνου. Ένας που έχει φονεύσει κάποιον, έχει τη δυνατότητα, αν βέβαια το θελήσει, κάποτε να μετανοήσει. Ο αυτόχειρας όμως δεν αφήνει χρονικό περιθώριο στον εαυτό του για μετάνοια. Ένας που έχει φονεύσει κάποιον, θεωρητικά τουλάχιστο, αλλά πολλές φορές και πρακτικά, το θύμα του είχε τη δυνατότητα μιας κάποιας άμυνας με έργα ή με λόγια. Ο αυτόχειρας όμως, επειδή είναι ο ίδιος ταυτόχρονα θύμα και θύτης, δεν έχει ως θύμα, τη δυνατότητα οποιασδήποτε άμυνας απέναντι στον θύτη. Τώρα, αν αναφερθούμε στο γιατί φτάνει κανείς στην αυτοκτονία, ασφαλώς είναι πολλά τα αίτια και κατά συνέπεια και διαφορετικές οι περιπτώσεις. Κάποιος μπορεί να αυτοκτονήσει από ερωτική απογοήτευση, άλλος από οικονομική καταστροφή, άλλος από ψυχασθένεια, άλλος για να μη αναγκαστεί να φανερώσει εθνικά μυστικά, άλλος μπορεί να διαλέξει το θάνατο για να μη ατιμασθεί, για να θυμηθούμε το χορό του Ζαλόγγου κ. ά. Όσο για το τι θα κάνει ο Θεός μετά το θάνατο σε κάθε περίπτωση αυτοκτονίας από τις παραπάνω, και σε άλλες πολλές που δεν αναφέρθηκαν, Εκείνος γνωρίζει. Το βέβαιο είναι ότι ο Θεός, ως δίκαιος που είναι, δε θα αδικήσει κανένα, και   αυτό που θα κάνει θα είναι το σωστό. Ο άνθρωπος δεν επιτρέπεται να βάζει τέλος στη ζωή του, γιατί ανήκει στο Θεό και όχι στον εαυτό του. Η αυτοκτονία είναι αποτέλεσμα της απελπισίας και της απιστίας στο Θεό, ενώ το Άγιο Πνεύμα δεν απελπίζει κανένα, αλλά παρηγορεί και παρακαλεί, γι’ αυτό ονομάζεται Παράκλητος.

***

3. Ο Θεός μπορεί να κάνει τα πάντα.

Ο Θεός μπορεί, όχι μόνο να κάνει   να αναστηθεί ένας νεκρός, αλλά και να κάνει ακόμα να μη πεθάνει ένας ζωντανός. Αυτό το δήλωσε ο Ίδιος ο Κύριος με τα εξής λόγια, «αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν τις τον λόγον τον εμόν τηρήση, θάνατον ου μη θεωρήση εις τον αιώνα» ( Ιω. η’, 51). Ποιος τολμάει να αντείπει στα λόγια του Χριστού; Όποιος δε δέχεται τα λόγια αυτά του Κυρίου και διδάσκει δικά του, ας προσέξει πολύ, μήπως δέχεται ή έστω επηρεάζεται, από τον τρόπο με τον οποίον απάντησαν οι Ιουδαίοι. Τι είπαν οι Ιουδαίοι; « είπον ουν αυτώ οι Ιουδαίοι· νυν εγνώκαμεν ότι δαιμόνιον έχεις. Αβραάμ απέθανε και οι προφήται, και συ λέγεις, εάν τις τον λόγον μου τηρήση, ου μη γεύσηται θανάτου εις τον αιώνα; μη συ μείζων ει του πατρός ημών Αβραάμ, όστις απέθανε; και οι προφήται απέθανον· τίνα σεαυτόν συ ποιείς; »(Ιω. η’, 52-53).

***

4. Είναι θεολογικά ακριβές να ταυτίζεται ένα αμαρτωλό πάθος με ένα δαίμονα;

Όχι, όπως θα φανεί στη συνέχεια: Τα αμαρτωλά πάθη και γενικά η αμαρτία είναι το λεγόμενο ηθικό κακό. Το κακό όμως είναι το «μη ον», ενώ ο διάβολος είναι ον, δηλαδή υπάρχει ως πονηρό πνεύμα.   Αν λοιπόν πούμε ότι ένα πάθος π. χ. η κενοδοξία είναι ένας δαίμονας, τότε κάποιος κακόβουλος μπορεί να πει ότι ο διάβολος δεν υπάρχει, αλλά είναι προσωποποίηση του κακού, και επί του προκειμένου προσωποποίηση του συγκεκριμένου πάθους της κενοδοξίας. Προς αποφυγήν λοιπόν αυτού του κινδύνου, καλλίτερα είναι να λέμε ότι ένα αμαρτωλό πάθος είναι γέννημα του διαβόλου και όχι ο ίδιος ο διάβολος. Το πάθος βρίσκεται στη καρδιά του ανθρώπου. Αν πούμε ότι αυτό είναι διάβολος, τότε κάποιος θα πει ότι όλοι έχουν το διάβολο μέσα τους. Και αν ένας έχει μικρό πάθος, τότε ο άλλος θα πει ότι έχει μέσα του ένα διαβολάκι. Δεν ταυτίζονται λοιπόν τα πάθη με τους δαίμονες. Τώρα στην εκφορά του λόγου, αν κάποιος κάνει αυτή την ταύτιση, δεν πειράζει. Αυτός γνωρίζει τι λέει.

***

5. Ένας ρώτησε, γιατί ο Δαυίδ ζήτησε από το Θεό να τον συγχωρήσει, και όχι από τον πνευματικό;

Στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης δεν υπήρχαν άνθρωποι που να έχουν εξουσία από το Θεό να συγχωρούν αμαρτίες, όλοι πίστευαν αυτό που είπαν μερικοί από τους γραμματείς για το Χριστό, « Τι ούτος ούτως λαλεί βλασφημίας; τις δύναται αφιέναι αμαρτίας ει μη εις ο Θεός;»( Μάρκ. β’, 7). Αυτό έκανε και ο Δαυίδ με το να ζητήσει από το Θεό να τον συγχωρήσει. Αν όμως υπήρχε τότε άνθρωπος που να έχει εξουσία από το Θεό να συγχωρεί αμαρτίες, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Δαυίδ θα υποτασσόταν στο θέλημα του Θεού και θα πήγαινε να τον συναντήσει και μάλιστα αμέσως. Στην μετά Χριστό όμως εποχή, ο Θεός δίνει την άφεση των αμαρτιών μέσω του Υιού Του. Στο παραπάνω περιστατικό ο Κύριος, απαντώντας στους γραμματείς, τους έδωσε να το καταλάβουν αυτό πολύ καλά , όταν τους είπε, « ίνα δε ειδήτε ότι εξουσίαν έχει ο υιός του ανθρώπου αφιέναι επί της γης αμαρτίας - λέγει τω παραλυτικώ· Σοί λέγω, έγειρε και άρον τον κράβαττόν σου και ύπαγε εις τον οίκόν σου ». Αυτή την εξουσία την έδωσε   στους Αποστόλους και έτσι φτάνει στον πνευματικό. Άρα η μέσω του πνευματικού άφεση που δίνει ο Θεός, είναι η μέσω του Χριστού άφεση, γιατί ο πνευματικός είναι διάκονος του Χριστού, και στη συγκεκριμένη περίπτωση διακονεί ως όργανο του Θεού για την άφεση των αμαρτιών. Είναι μεγάλο λάθος να ζητάει ο αμαρτωλός άφεση από το Θεό, και να παρακάμπτει τον πνευματικό, τους Αποστόλους και ουσιαστικά τον ίδιο το Χρισ Ένας ρώτησε, γιατί ο Δαυίδ ζήτησε από το Θεό να τον συγχωρήσει, και όχι από τον πνευματικό;

***

6. Η Αποκάλυψη αποκαλύπτεται.

Η Αποκάλυψη δεν ερμηνεύεται αλλά αποκαλύπτεται. Όσοι λένε ότι την ερμηνεύουν, μάλλον την παρερμηνεύουν. Αν έπρεπε να είχε ερμηνευθεί, θα την είχε ερμηνεύσει ο ίδιος ο Ιωάννης και μάλιστα καλλίτερα από οποιονδήποτε άλλον. Για τα λόγια της Αποκάλυψης ισχύουν ιδιαιτέρως τα λόγια του Πέτρου που είπε για τα λόγια του Παύλου. Είπε ο Πέτρος, « και την του Κυρίου ημών μακροθυμίαν σωτηρίαν ηγείσθε, καθώς και ο αγαπητός ημών αδελφός Παύλος κατά την αυτώ δοθείσαν σοφίαν έγραψεν ώρα υμίν, ως και εν πάσαις ταις επιστολαίς λαλών εν αυταίς περί τούτων, εν οις εστι δυσνόητά τινα, α οι αμαθείς και αστήρικτοι στρεβλούσιν ως και τας λοιπάς γραφάς προς την ιδίαν αυτών απώλειαν». (Β’ Πέτρ. γ’,15-16).Όποιος λοιπόν θέλει να κάνει τον ερμηνευτή της Αποκάλυψης και το δάσκαλο, ας προσέξει ιδιαίτερα την παράκληση του Ιακώβου, « Μη πολλοί διδάσκαλοι γίνεσθε, αδελφοί μου, ειδότες ότι μείζον κρίμα ληψόμεθα». (Ιακ. γ’, 1).

***

7. Ένας ρώτησε, η άφεση των αμαρτιών που δίνει ο πνευματικός στηρίζεται στη Αγία Γραφή;

Και βέβαια στηρίζεται. Αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς από τα παρακάτω: A. «Τότε προσελθών αυτώ ο Πέτρος είπε· Κύριε, ποσάκις αμαρτήσει εις εμέ ο αδελφός μου και αφήσω αυτώ; έως επτάκις; λέγει αυτώ ο Ιησούς· Ου λέγω σοι έως επτάκις αλλ' έως εβδομηκοντάκις επτά.»( Ματ.ιη’, 21-22). Εδώ ο Κύριος λέει στον Πέτρο ότι πρέπει να συγχωρεί αυτόν που κατά κάποιο τρόπο έχει αμαρτήσει απέναντί του. Άρα δεν πρόκειται για άφεση όλων των αμαρτιών που έχει κάνει αυτός, όπως φαίνεται από τη φράση «αμαρτήσει εις εμέ », αλλά μόνο για τη συγκεκριμένη αδικία, που του έχει κάνει. Είναι αυτονόητο ότι το ίδιο πρέπει να κάνει κάθε χριστιανός. Β. Την άφεση όμως όλων των αμαρτιών δε μπορεί να τη δώσει κάθε χριστιανός, γιατί αυτή την εξουσία ο Κύριος την έχει δώσει στους Αποστόλους. Τα παρακάτω χαρακτηριστικά λόγια Του δεν επιδέχονται καμία αμφισβήτηση.«είπεν ουν αυτοίς ο Ιησούς πάλιν· Ειρήνη υμίν. καθώς απέσταλκέ με ο πατήρ, καγώ πέμπω υμάς. και τούτο ειπών ενεφύσησε και λέγει αυτοίς· Λάβετε Πνεύμα άγιον· αν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, αν τινων κρατήτε, κεκράτηνται » (Ιω. κ’, 21-23).Εδώ είναι προφανές ότι δεν αναφέρεται ο Κύριος στη συγχώρηση που πρέπει να δίνει ο ένας στον άλλο, αλλά στην εξουσία που θα έχουν οι Απόστολοι να συγχωρούν επί της γης όλες τις αμαρτίες. Αυτή η εξουσία συνδέεται άμεσα με την προηγούμενη φράση, δηλαδή «Λάβετε Πνεύμα άγιον·». Δεν είναι λοιπόν δικό τους κατόρθωμα η άφεση των αμαρτιών, αλλά είναι έργο του Αγίου Πνεύματος που έχουν λάβει μέσα τους από το Χριστό. Επειδή όμως οι Απόστολοι δε θα έμειναν αιωνίως επί της γης, αυτή η εξουσία μεταβιβάζεται δια της χειροτονίας από γενεά σε γενεά, και έτσι φτάσαμε και στους σημερινούς πνευματικούς. Οι ιερείς λοιπόν που είναι πνευματικοί, έχουν την εξουσία να δίνουν άφεση αμαρτιών, όχι από προσωπική τους ικανότητα ή αγιότητα, αλλά από την μεταβίβαση σ’ αυτούς της εξουσίας που έχει δώσει ο Κύριος στους Αποστόλους. Όσο για την ονομασία, πνευματικοί, πώς θα ήταν καλλίτερα να ονομασθούν; Αφού είναι όργανα του Αγίου πνεύματος, δεν είναι αυτός ο χαρακτηρισμός ο καταλληλότερος; Αλλά όπως και αν τους ονομάσει κανείς, σημασία έχει όχι το όνομα αλλά το ότι ο πνευματικός έχει την εξουσία από τον Κύριο Ιησού Χριστό να δίνει άφεση στον αμαρτωλό όλων των αμαρτιών του. Πού αλλού να βρει κανείς τέτοια ανακούφιση;

***

8. Ένας ρώτησε, τι είναι η αναγέννηση ενός χριστιανού;

Η λεγόμενη αναγέννηση ενός χριστιανού δε γίνεται με μία τελετή ή με μία πράξη μιας συγκεκριμένης στιγμής ώστε από εκεί και πέρα ο άνθρωπος να ονομάζεται αναγεννημένος, όπως συμβαίνει με το Βάπτισμα που ονομάζεται βαπτισμένος. Αναγέννηση είναι η μεταβολή του χριστιανού από σαρκικό άνθρωπο σε πνευματικό, σύμφωνα και με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, « Και εγώ, αδελφοί, ουκ ηδυνήθην λαλήσαι υμίν ως πνευματικοίς, αλλ' ως σαρκίνοις, ως νηπίοις εν Χριστώ » (Α’Κορ.γ’,1). Αναγέννηση είναι η κατάσταση στην οποία περιέρχεται ο χριστιανός, όταν δεν εμποδίζει ο ίδιος το Άγιο Πνεύμα να ενεργεί μέσα του και να τον μεταμορφώνει, σύμφωνα πάλι και με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, « και μη συσχηματίζεσθε τω αιώνι τούτω, αλλά μεταμορφούσθε τη ανακαινώσει του νοός υμών, εις το δοκιμάζειν υμάς τι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον » (Ρωμ.ιβ’,2 ). Έτσι η αναγέννηση δεν είναι η διαπίστωση μιας πραγματικότητας που οδηγεί σε επανάπαυση, γιατί απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση την οποία συνιστά και ο Απόστολος Παύλος λέγοντας, «ώστε ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέση. ( Α’ Κορ. ι’, 12). Αλλά, όπως είναι γνωστό, και αν πέσει κάποιος - και ποιος δεν πέφτει - δεν πρέπει να μείνει πεσμένος, αφού υπάρχει ο τρόπος να σηκωθεί.

***

9.Τι είναι οι έσχατοι χρόνοι;

Οι έσχατοι χρόνοι, οι έσχατες ημέρες και η εσχάτη ώρα, δεν είναι ημερολογιακά μεγέθη, αλλά πράγματα που δεν ελέγχονται με τις αισθήσεις αλλά με την πίστη. «Έστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων » ( Εβρ. ια΄, 1 ). Όταν ο Ιωάννης πριν δύο χιλιάδες χρόνια λέει, « Παιδία, εσχάτη ώρα εστί » ( Α΄ Ιω. β΄, 18 ), αν εκείνη η ώρα που τη λέει έσχατη ήταν ημερολογιακή, οι σημερινές ώρες τι είναι; Όταν ο Ιάκωβος πριν δύο χιλιάδες χρόνια λέει, « Άγε νυν οι πλούσιοι,…….. εθησαυρίσατε εν εσχάταις ημέραις » ( Ιακ. ε΄,1- 3), αν εκείνες οι ημέρες που τις λέει έσχατες ήταν ημερολογιακές, οι σημερινές ημέρες τι είναι; Όταν στο Θ΄ Εωθινό Ευαγγέλιο η φράση, « Ως επ' εσχάτων των Χρόνων….» που αναφέρεται στην εμφάνιση του Κυρίου στους μαθητές Του μετά την Ανάστασή Του, πριν δύο χιλιάδες χρόνια, αν εκείνοι οι χρόνοι που τους λέει έσχατους ήταν ημερολογιακοί, οι σημερινοί χρόνοι τι είναι; Και εάν οι σημερινοί χρόνοι ονομασθούν έσχατοι, οι προηγούμενοι, που ονομάστηκαν και αυτοί έσχατοι, τι ήταν; Αυτά και άλλα παρόμοια λέγονται από όσους είναι εγκλωβισμένοι στο χωροχρονικό σύστημα και δε χωρούν σε ικανοποιητικό βαθμό στο μέγα μυστήριο της πίστεως, έστω και αν οι ίδιοι είναι κατά τα άλλα άγιοι. Η αγιότητα του βίου δε συμβαδίζει πάντοτε με την επίγνωση της αλήθειας. Όσο για τους ημερολογιακούς χρόνους στους οποίους ταιριάζει και αναφέρεται η ερώτηση « πότε;», αυτοί οι χρόνοι είναι απατηλοί, γιατί είναι τμήματα του παρόντος αιώνος, του « απατεώνος ». Ο Κύριος στην ερώτηση των Αποστόλων, « ει εν τω χρόνω τούτω αποκαθιστάνεις την βασιλείαν τω Ισραήλ; είπε δε προς αυτούς· Ουχ υμών εστι γνώναι χρόνους ή καιρούς ους ο πατήρ έθετο εν τη ιδία εξουσία, » ( Πρ. α’, 6-7). Ποιος λοιπόν θα διανοηθεί να διαφωνήσει με αυτά τα λόγια του Κυρίου και να διδάξει δικές του διδασκαλίες οι οποίες ασφαλώς θα είναι ψεύτικες;

***

10. Γιατί ο Απόστολος Παύλος λέει ότι η άφεση των παραπτωμάτων παρέχεται «διά του αίματος του Χριστού » και όχι μέσω του πνευματικού;

Αυτό που λέει ο Απόστολος Παύλος αναφέρεται γενικά στο ότι το Αίμα του Χριστού χύθηκε για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Ας παραθέσουμε τα εξής σχετικά: α) « εν ω έχομεν την απολύτρωσιν διά του αίματος αυτού, την άφεσιν των παραπτωμάτων, κατά τον πλούτον της χάριτος αυτού, » (Εφ. α’,7). β) « ον προέθετο ο Θεός ιλαστήριον διά της πίστεως εν τω αυτού αίματι, εις ένδειξιν της δικαιοσύνης αυτού διά την πάρεσιν των προγεγονότων αμαρτημάτων» (Ρωμ. γ’, 25 ). γ) « του δούναι γνώσιν σωτηρίας τω λαώ αυτού εν αφέσει αμαρτιών αυτών » (Λουκ. α’, 77). Οι αμαρτίες όμως που συγχωρούνται μέσω του πνευματικού, είναι οι προσωπικές αμαρτίες του εξομολογούμενου πιστού τις οποίες κάνει μετά το Βάπτισμα. Είναι αυτονόητο ότι και αυτές με τη δύναμη του Αίματος του Χριστού συγχωρούνται, αλλά οπωσδήποτε δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς τη διαφορά.

 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel