Οι πρώτοι που αντέδρασαν στην υποψηφιότητα ήσαν οι του παγκοσμίου Εβραϊκού Συμβουλίου, που καταδίκασαν σχόλια και συμπεριφορά του υποψηφίου. Συγκεκριμένα, στη δήλωσή του, ο πρόεδρός του επισήμανε ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να αποσύρει την υποψηφιότητα του Θ. Καρυπίδη για την περιφέρεια Δ. Μακεδονίας, επειδή οι αντισημιτικές του θεωρίες συνομωσίας δεν πρέπει να έχουν θέση στη δημόσια ζωή της αρχαιότερης δημοκρατίας στον κόσμο». Η δήλωση αυτή, η οποία συνιστά σαφή επέμβαση στα εσωτερικά «ανεξάρτητης» και «κυρίαρχης» χώρας, ουδεμία αντίδραση προκάλεσε σε κάποιο, έστω ελάχιστο, τμήμα του πολιτικού μας φάσματος! Όταν οι ΗΠΑ δια του πρεσβευτού τους (1951) κατήγγειλαν ότι η κυβέρνηση Πλαστήρα είχε αλωθεί από τους κομμουνιστές, όχι μόνο ουδείς αντέδρασε, αλλά οι Γ. Παπανδρέου και Σ. Βενιζέλος έσπευσαν να άρουν την εμπιστοσύνη τους από αυτήν. Όταν οι ΗΠΑ πάλι δια του πρεσβευτού τους προανήγγειλαν (1992) την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, το ΠΑΣΟΚ, ως αξιωματική αντιπολίτευση πανηγύρισε την «προφητεία» και δεν «αντιλήφθηκε» την προκλητικότατη επέμβαση στα εσωτερικά μας! Πλέον δεν χρειάζεται παρέμβαση διπλωματών. Αρκεί και κάποιο Συμβούλιο να πιέσει, για να τεθεί σε κινητοποίηση όλος ο μηχανισμός των δοτών ΜΜΕ, τα οποία ενορχηστρωμένα ανήγαγαν σε πρώτη είδηση το θέμα!
Με αφορμή το συμβάν ετέθη πάλι επί τάπητος το θέμα του αντισημιτισμού. Πολιτικοί και δημοσιογράφοι προτίμησαν για μία ακόμη φορά να γελοιοποιηθούν δηλώνοντας άγνοια της ελληνικής γλώσσας και συγκεκριμένα του περιεχομένου των εννοιών αντισημίτης και αντισιωνιστής. Ας το ξεκαθαρίσουμε μια ακόμη φορά: Αντισημίτης είναι ο στρεφόμενος κατά των σημιτικών λαών, στους οποίους περιλαμβάνονται οι Εβραίοι, οι Άραβες και οι εξαραβισμένοι λαοί της Αιγύπτου και της Μέσης Ανατολής. Αντισιωνιστής είναι ο στρεφόμενος κατά της οργάνωσης του διεθνούς Σιωνισμού, η οποία κάτοχος πλέον του πλούτου του πλανήτη ελέχγει πλήρως δια του τραπεζικού συστήματος κυβερνήσεις και ΜΜΕ. Ένας αντισιωνιστής δεν είναι οπωσδήποτε εχθρός του εβραϊκού λαού. Ιδιαίτερα εμείς οι Έλληνες καυχόμαστε, επειδή κατά τη διάρκεια του διωγμού των Εβραίων της Ελλάδος από τους Ναζί με κίνδυνο διασώσαμε από τη σύλληψη και τη μεταγωγή στα στρατόπεδα κάποιους Εβραίους. Με το να εμμένουν οι ασκούντες την εξουσία και οι άλλοι οι ορεγόμενοι αυτήν στην καταγγελία των ελευθέρων φωνών για συνωμοσιολογία διαπράττουν δύο τραγικά σφάλματα, αν δεν εξυπηρετούν σκοπιμότητες: Αφήνουν το πεδίο δράσης ελεύθερο στις δυνάμεις του ολοκληρωτισμού, οι οποίες επωφελούνται από την εντεινόμενη μεταξύ της κοινής γνώμης πεποίθηση ότι υπάρχει διεθνές σχέδιο συνομωσίας κατά των λαών. Παγιδεύουν εκείνους, που αποδέχονται την ύπαρξη σχεδίου, και τους αναγκάζουν να σιωπούν, διότι δεν θέλουν να χαρακτηριστούν οπαδοί του ολοκληρωτισμού. Μεγαλύτερη είναι η ευθύνη της Αριστεράς, καθώς αυτή προβάλλεται ως αντίπαλος του διεθνούς καπιταλισμού, πλην όμως δεν έχει το σθένος να τονίσει ότι το απάνθρωπο αυτό σύστημα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης έχει «ονοματεπώνυμο». Ακούει στο «διεθνής Σιωνισμός»! Και όταν αρνείσαι να δείξεις τον εχθρό, που, υποτίθεται, πολεμάς, τότε μάλλον δεν τον πολεμάς, αλλά συμπράττεις μαζί του! Ποτέ η Αριστερά δεν έκανε λόγο για τη μασονία, τη διεθνή του καπιταλισμού, επειδή αυτή καταδικάστηκε κάποτε από την διοικούσα Εκκλησία, η οποία στη συνέχεια λησμόνησε την απόφασή της αυτή!
Είναι δικαιολογημένο να ανησυχούν οι απανταχού της γης Εβραίοι για την έξαρση του ολοκληρωτισμού; Ασφαλώς ναι. Όμως αν κάνουμε σε βάθος ανάλυση εύκολα θα διαπιστώσουμε ότι οι πλουτοκράτες Εβραίοι σιωνιστές και οι διαχειριστές της εξουσίας υποχείριά τους ανά τον κόσμο ευθύνονται για την έξαρση αυτή. Κατηγορούν οι πολιτικοί, οι υπεύθυνοι για το κατάντημα της χώρας μας τον λαό μας για ροπή προς τον ολοκληρωτισμό. Αλλά ο λαός μας, ο δεμένος με την ελληνορθόδοξη παράδοση, δεν σαγηνεύεται από τον φασισμό. Είναι η αγανάκτηση και μόνο η αγανάκτηση, που τον οδηγεί να δώσει ψήφο στους αρρωστημένους εθνικιστές, που, ας τονιστεί, δεν είναι εκτός ελέγχου του συστήματος. Και ευθύνη δεν έχουν μόνο εκείνοι που κυβέρνησαν και εκποίησαν στους ξένους τη χώρα μας. Ευθύνη έχουν και οι άλλοι που εκποιούν πατρίδα και παράδοση, ιδιαίτερα οι «ανανεωτές» της Αριστεράς, οι οποίοι επωμίζονται το πολιτικό κόστος προβολής αρρωστημένης δήθεν ανθρωπιστικής πολιτικής στο θέμα της μετανάστευσης, τον δούρειο ίππο του συστήματος για τον αφανισμό της ιδιοπροσωπείας των λαών, και υπεράσπισης των «δικαιωμάτων» των ομοφυλοφίλων. Οι κρατούντες στο εσωτερικό της χώρας αυτοπροβάλλονται ως υπέρμαχοι της πατρίδος, κι ας ψηφίζουν συμβάσεις όπως το Δουβλίνο ΙΙ, και υπέρμαχοι της ηθικής κι ας ψηφίζουν το νομοσχέδιο υπέρ των ομοφυλοφίλων στο Ευρωκοινοβούλιο (όχι μόνο η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και ο ΛΑ.Ο.Σ.!).
Δεν γνωρίζουμε το κίνητρο των τοπικών οργάνων για την πρόταση της εν λόγω υποψηφιότητας ούτε το άλλο για την αποδοχή της εκ μέρους του προτεινομένου. Εκείνο που επισημαίνουμε είναι ότι λίγο πολύ γνωριζόμαστε στις μικρές κοινωνίες. Αυτά που έφεραν τα πυράγχας των ΜΜΕ στο φως από το…. φως του διαδικτύου δεν ήσαν άγνωστα. Ο θόρυβος που προκλήθηκε έδειξε για μία ακόμη φορά περίτρανα ότι είμαστε χώρα υπό ζυγό δουλείας και μάλλον έχουμε εθιστεί σ’ αυτό. Οι επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ, που έσπευσαν να αποστασιοποιηθούν από το «μίασμα», όπως κάποτε στο παρελθόν οι νικητές του εμφυλίου από τους «συντρόφους» τους, έδειξαν ότι κινούνται στην ίδια γραμμή της υποτέλειας. Ευτυχώς που τα τοπικά όργανα δεν ενέδωσαν στην πίεση, που ασφαλώς δέχθηκαν, και επέμειναν στην αρχική τους απόφαση. Το έλασσον αυτό ζήτημα ας μας προβληματίσει σε βάθος. Θέλουμε να αγωνιστούμε για την ελευθερία μας ή όχι; Αν ναι, τότε πρέπει να πάψουμε να παίζουμε τα παιχνίδια του διχασμού και της υποτέλειας. Ας πάψουμε να αποδεχόμαστε τον διαχωρισμό δεξιοί – αριστεροί και ας υιοθετήσουμε τον άλλο: Πατριώτες – προδότες. Πάντοτε υπήρχαν σ’ ολόκληρο το πολιτικό φάσμα και από τους μεν και από τους δε.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»