Οἱ πρόσφατες ἐξελίξεις στήν Οὐκρανία, ἀλλά καί σέ ἄλλα µέρη κυρίως τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης καί τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, µᾶς προβληµατίζουν πολύ καί µᾶς κάνουν νά ἀναρωτηθοῦµε, τί εἴδους Χριστιανοί εἴµαστε καί ποιά σχέση µποροῦµε νά ἔχουµε µέ τόν ἀναστάντα Χριστόν, τή στιγµή πού ἀλληλοτρωγόµαστε.
Εἶναι παράλογο καί τραγικό νά ἐξοµολογοῦνται νέοι ἄνθρωποι καί νά ζητοῦν εὐλογία νά πολεµήσουν ποιόν; Τόν ὁµόδοξο ἀδελφό τους! Πράγµατι τραγικό τό ἀποτέλεσµα, ἀλλά τό ἴδιο τραγικό εἶναι τό πῶς φθάσαµε ἐκεῖ.
Καί γιά τό πῶς φθάσαµε ἐκεῖ οἱ ἐκκλησιαστικές διοικήσεις φέρνουν τεράστια εὐθύνη, ἴσως τήν µεγαλύτερη ὅλων τῶν ἐµπλεκοµένων παραγόντων. Θέλουν πολλοί τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀξιωµατούχων νά µᾶς πείσουν, ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν πρέπει νά ἀνακατεύεται στό πολιτικό γίγνεσθαι. Ἀλλά συγχρόνως δέν συνειδητοποιοῦν ὅτι εἴτε ἡ σιωπή τους –στήν καλύτερη περίπτωση– εἴτε ἡ σύµπραξή τους µέ τούς ἀθεόφοβους ἄρχοντες εἶναι πολιτική πράξη κατά κανόνα ὀλέθρια γιά τό πιστό πλήρωµα τῆς Ἐκκλησίας.
Οἱ ἰσχυροί τῆς γῆς ἔχουν σκοπό τήν ἐπέκταση τῆς ἐπιρροῆς τους καί τήν ὑπόταξη τῶν ἀνθρώπων, ὑποβιβάζοντάς τους πρῶτα σέ ἄβουλα ἀνθρωπάκια καί ὕστερα σέ ἀλληλοκατασπαραζόµενα δίποδα ζῶα, τά ὁποῖα µποροῦν νά στρέψουν κατά τό δοκοῦν καί κατά τά συµφέροντά τους, ὅπου θέλουν. Τό πρῶτο βῆµα σ’ αὐτήν τήν κατεύθυνση εἶναι ὁ διαµελισµός ἀντιθέτων σ’ αὐτά τά σχέδια κρατῶν, καί κυρίως κρατῶν πού ὡς τό βασικώτερο συστατικό τους θεωροῦν τήν Ὀρθόδοξη Πίστη. Γι’ αὐτό καί τό Βατικανό ὄχι µόνο συµπράττει, ἀλλά πρωτοστατεῖ σ΄αὐτή τήν προσπάθεια.
Στήν περίπτωση τῆς Οὐκρανίας τά πράγµατα εἶναι ἰδιαίτερα χτυπητά. Ἀπό ἐκεῖ ξεκίνησε ἡ Ὀρθοδοξία µέ τήν βάπτιση τοῦ ἡγεµόνος Βλαδιµήρου, µετέπειτα Ἁγ. Βλαδιµήρου, καί ὅλου τοῦ λαοῦ τοῦ Κιέβου τό ἔτος 989, καί ἁπλώθηκε στή συνέχεια σ΄ ὅλη τήν ἔκταση τῆς µετέπειτα τσαρικῆς Ρωσίας. Τό 1462 µετεφέρθη ἡ κεντρική διοίκηση στήν πρωτεύσα, τήν Μόσχα, ὅπου ἐκαταστάθηκε τό Πα¬τριαρχεῖο. Ἡ δέ Ρωσική Ἐκκλησία δέν ξέχασε ποτέ τίς γεωγραφικές ρίζες της, τιµῶντας τόν ἑκάστοτε Μητροπολίτη Κιέβου µέ τήν τιµητική θέση τοῦ µονίµου ἀντιπροέδρου τῆς Ἱ. Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωσίας.
Ἀκριβῶς αὐτή τήν ἱστορική µνήµη καί ἑνότητα σκόπευε νά σπάση τό Βατικανό µέ τόν διορισµό Ρωµαιοκαθολικῶν (Οὐνιτῶν) ἐπισκόπων κατά τήν περίοδο τοῦ µεσοπολέµου, χωρίς νά ὑπάρχουν ρωµαιοκαθολικοί πιστοί στήν χώρα αὐτή, παρά µόνο µιά µικρή πολωνική µειονότητα στά δυτικά της. Ἐκµεταλλευόµενοι τήν φτώχεια τῶν πολιτῶν καί σέ συνεργασία µέ τά δυτικά κέντρα ἐξουσίας καλλιέργησαν τάσεις αὐτονόµησης ἀπό τήν Ρωσία, µέ ἀποτέλεσµα νά κερδηθῆ µέ τόν Δούρειο ἵππο τῆς Οὐνίας σχεδόν τό 80% τοῦ πληθυσµοῦ τῆς χώρας. Μέ τήν ἀπαγόρευση τῆς Οὐνίας καί τό κλείσιµο τῶν Ναῶν, πού εἶχε σφετερισθῆ ἀπό τούς Ὀρθοδόξους, ἀπό τόν Στάλιν, ἐξαφανίσθηκε σχεδόν ἡ Οὐνία ἀπό τήν Οὐκρανία.
Μέτήν πρόφαση χορήγησηςἀνθρωπιστικῆς βοήθειας καί τόνδιορισµόἱεραποστόλων (Ἰησουϊτῶν) καί ἐπισκόπων γιάτήν ἐπίβλεψητῆςδιανοµῆς στάτελευταῖα χρόνια πρότῆςπτώσεωςτῆςΣοβιετικῆς Ἑνώσεωςἐνισχύθηκε καί πάλι ἡ Οὐνία. Τόδέ 1992 ὁλοκληρώθηκε ἡ διάσπαση µέ τήνἵδρυσηἀνεξαρτήτου ἀπό τήνΜόσχα Πατριαρχείου τοῦΚιέβου, αὐτήτήφορά µέ τήνἔγκριση καί εὐλογία τοῦΟἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου!
Ὑπάρχει µεγαλύτερη πρόκληση ἔναντι τῆςΡωσικῆςἘκκλησίας ἀπό άυτόντῆς ἀποσπάσης µιά περιοχή πούἔζησαν καί µεγαλούργησαν ὁ πρῶτοςἍγιοςτης καί ὁ πλέον πρόσφατος Ἅγιοςτης, ὁ ἍγιοςΒλαδίµηρος καί ὁ ἍγιοςΛουκᾶς ὁ ἰατρός;
Ἄν ἡ Ἐκκλησία θέλει νά µεταβάλη τά διοικητικά της ὅρια, τότε αὐτό πρέπει νά γίνη µέ µεγάλο σεβασµό τῆς ἱστορίας, µέ µεγάλη χρονική καθυστέρηση ἐν συγκρίσει µέ τίς γεωπολιτικές ἐξελίξεις, µέ τήν συµφωνία ὅλων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, καί κυρίως πρός τό καλό τῶν πιστῶν καί τήν ἐν Χριστῷ ἑνότητα.
Ἄν εἶναι τό γνώρισµα τῶν πιστῶν τέκνων τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ἔχουν ἀγάπη µεταξύ τους, δέν ἐπιτρέπεται νά ἀλληλοσυγκρούονται ὑπακούοντες σέ ἐξουσιοµανεῖς πολιτικούς καί ἐκκλησιαστικούς ἄρχοντες.
Ἴσως αὐτά πού γράψαµε φαίνονται σέ πολλούς ὑπερβολικά καί ἀπόµακρα. Ἀλλά τί θά λέγανε, ἄν βλέπανε µιά ἀποκοπή τῆς Κρήτης, τῆς Δωδεκανήσου καί ἄλλων ἀκριτικῶν περιοχῶν ἀπό τήν Ἑλλάδα; Μήπως ἐκκλησιαστικῶς δέν ἔχει ἑτοιµασθῆ τό ἔδαφος;
Εἶναι ἔσχατος καιρός νά µάθωµε, ὅτι στήν Ἐκκλησία δέν ὑπάρχει πρωτεῖον ἐξουσίας, ἀλλά µόνον πρωτεῖον ἀγάπης καί διακονίας.
Νά κυνηγήσουµε ἐπί τέλους τόν Ἀναστάντα Κύριον καί ὄχι πλέον τούς ἀρχοµανεῖς καί φιλοχρήµατους διαδόχους τοῦ Ἰούδα!
ΚαλήἈνάσταση!
π. Γεώργιος Χάας
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Αρ. Τεύχους 140, Ἀπρίλιος 2014
