Ζωηφόρος

Η ανάγκη εξιλέωσης

Λίγο πρίν τά Χριστούγεννα τοῦ χρόνου πού πέρασε, στίς 23 Δεκεµβρίου, ἔφυγε ἀπό τή ζωή σέ ἡλικία 94 χρόνων ὁ στρατηγός Μιχαήλ Καλάσνικωφ, ὁ ἐφευρέτης τοῦ περίφηµου ὅπλου ΑΚ47 –τά ἀρχικά σηµαίνουν «αὐτόµατo τοῦ Καλάσνικωφ»– πού ἔχει γίνει γνωστό σέ ὅλο τόν κόσµο σάν ὅπλο τῶν τροµοκρατῶν καί τῶν ἐγκληµατιῶν. Ἡ φήµη του ξεκίνησε ἀπό τότε πού δοκιµάστηκε στό Βιετνάµ καί ξεπέρασε σέ ἀποτελεσµατικότητα καί ἐπιδόσεις τό ἀµερικανικό Μ16.

 

Ὁ Καλάσνικωφ ξεκίνησε σάν σχεδιαστής φορητῶν ὅπλων καί, παρ’ ὅλο πού τιµήθηκε ἀπό τήν πατρίδα του καί ἔχαιρε σεβασµοῦ, δέν ὠφελήθηκε πολύ ἀπό τήν ἐφεύρεσή του οἰκονοµικά. Ὡστόσο, οἱ πωλήσεις τοῦ ὅπλου –ὅσο µποροῦν νά ὑπολογιστοῦν γιατί οἱ περισσότερες εἶναι σκιώδεις– κυµαίνονται ἀνάµεσα στά 70 µέ 100 ἑκατοµµύρια (!) ἀναδεικνύοντάς το σάν τό bestseller ὅπλο στόν κόσµο.

Ὁ σχεδιαστής του, ὅσο ζοῦσε, µέ τήν ἰδιότητα τοῦ ἐκπροσώπου τῆς Ρωσικῆς βιοµηχανίας ὅπλων, πάντοτε ὑπεράσπιζε τό δηµιούργηµά του,  δήλωνε περήφανος γι’ αὐτό καί ἐπαναλάµβανε ὅτι τό ὅπλο του «εἶναι ὅπλο ἄµυνας καί ὄχι ἐπίθεσης»  καί σχεδιάστηκε γιά τήν ὑπεράσπιση τῆς πατρίδας του καί µάλιστα σέ µιά ἐποχή πού οἱ µνῆµες τοῦ Β΄ Παγκοσµίου Πολέµου καί τῆς πολύνεκρης πολιορκίας τοῦ Λένινγκραντ ἦταν ἀκόµα νωπές. Μόνο κάποιες φορές εἶχε ἐκφράσει τή θλίψη του γιά τή χρήση τοῦ ὅπλου του ἀπό τροµοκράτες, ἀνήλικους στρατιῶτες καί ἐγκληµατίες σέ ὅλο τόν κόσµο καί, µιά φορά, εἶχε ἐκφράσει τή σφοδρή του ἀντιπάθεια γιά τούς Ναζί πού ἔγιναν αἰτία νά γίνει σχεδιαστής ὅπλων, ἐνῷ ἐκεῖνος θά προτιµοῦσε νά σχεδιάζει «κάτι σάν µηχανήµατα κοπῆς γρασιδιοῦ.»

Ὡστόσο, τό τέλος τοῦ Καλάσνικωφ ἔδειξε ὅτι τά πράγµατα δέν ἦταν τόσο ξεκάθαρα καί ἁπλᾶ ὅσο ἤθελε νά τά παρουσιάζει. Τόν τελευταῖο χρόνο τῆς ζωῆς του ἔγραψε µιά ἐπιστολή στόν Πατριάρχη Κύριλλο, ἡ ὁποία δηµοσιεύτηκε στή µεγάλης κυκλοφορίας ἐφηµερίδα Izvestia στίς 13 τοῦ µηνός Ἰανουαρίου. Εἶναι γραµµένη στό προσωπικό ἐπιστολόχαρτο τοῦ στρατηγοῦ, ἀπό τό ἴδιο του τό χέρι –ὄχι πολύ σταθερό πιά, λόγω ἡλικίας– καί ἔχει τήν ὑπογραφή: ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ, ὁ σχεδιαστής Μιχαήλ Καλάσνικωφ.»

«Ἡ πνευµατική µου ὀδύνη εἶναι ἀβάσταχτη,» γράφει ὁ στρατηγός στήν ἐπιστολή του. «Μέ βασανίζει τό ἀναπάντητο ἐρώτηµα: ἄν τό ὅπλο µου πῆρε τόσες ἀνθρώπινες ζωές, εἶναι δυνατόν ἐγώ, ἕνας πιστός Ὀρθόδοξος Χριστιανός, νά εὐθύνοµαι γι’ αὐτούς τούς θανάτους;»

Καί προσθέτει: «Ὅσο περισσότερο ζῶ, τόσο περισσότερο τριβελίζει αὐτό τό ἐρώτηµα τό νοῦ µου καί ἐπί πλέον ἀναρωτιέµαι γιατί ὁ Θεός ἐπέτρεψε νά ἔχει ὁ ἄνθρωπος αὐτές τίς δαιµονικές ἐπιθυµίες τοῦ φθόνου, τῆς ἀπληστίας καί τῆς ἀγριότητας.»

Δηλαδή, τελικά, πάντα καί γιά ὅλες µας τίς κακίες, ὑπόλογος εἶναι ὁ Θεός! Ἐµεῖς θά κάνουµε αὐτό πού νοµίζουµε, ὅπως τό νοµίζουµε, ἀλλά ὁ Θεός πρέπει νά εἶναι ἐκεῖ καί νά διορθώνει –ἔτσι ὅπως ἐµεῖς θέλουµε– τά ἀποτελέσµατα τῆς καταστροφῆς πού σκορπίζουµε. Ἔχουµε κάνει τήν ἀπληστία, τό φθόνο, τήν ἀγριότητα, τό µῖσος καί τήν ἁρπαχτικότητα ἀναπόσπαστα σχεδόν στοιχεῖα αὐτοῦ πού ὀνοµάζουµε ἀνθρώπινη φύση καί περιµένουµε ἀπό τό Θεό νά µᾶς ἐµποδίσει νά ἀσκοῦµε τήν κακία µας. Καί στήν περίπτωση ὅµως πού τό κάνει, καί πάλι θά Τοῦ ζητήσουµε τό λόγο, γιατί µᾶς στερεῖ τήν ἐλευθερία νά ζοῦµε καί νά «δηµιουργοῦµε» ὅπως ἐµεῖς θέλουµε!

Ἔκπληξη ὅµως, προκαλεῖ ἡ θρησκευτικότητα τοῦ Μιχαήλ Καλάσνικωφ, ὁ ὁποῖος ἔζησε στά χρόνια τῆς πιό σκληρῆς ἀθεΐας τοῦ σοβιετικοῦ καθεστῶτος. Ἡ ἴδια ἡ κόρη του Γελένα, δήλωσε στήν Izvestia ὅτι ἡ θρησκευτική πίστη τοῦ πατέρα της ἦταν χαρακτηριστική τῆς ἄθεης σοβιετικῆς ἐποχῆς! «Δέν µπορεῖς, βέβαια, νά πεῖς ὅτι πήγαινε στίς λειτουργίες καί ζοῦσε σύµφωνα µέ τίς Ἐντολές,» εἶπε στήν ἐφηµερίδα. «Πρέπει νά καταλάβεις τή γενιά του...»

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι εἶναι δύσκολο νά καταλάβεις µιά γενιά ἀθέων πού πιστεύουν στό Θεό, ἀλλά δέν ζοῦν καί σύµφωνα µέ τό Εὐαγγέλιο! Κάπως µπερδεµένη γενιά ἀκούγεται. Ὁ Καλάσνικωφ γράφει ὅτι θά προτιµοῦσε νά σχεδιάζει µηχανές κοπῆς γρασιδιοῦ, ὁ Ἀϊνστάιν, ὅταν συνειδητοποίησε τή συµβολή του στήν κατασκευή τῆς ἀτοµικῆς βόµβας εἶπε ὅτι ἄν τό ἤξερε θά εἶχε γίνει ὡρολογοποιός, ὁ AlfredNobel, ὁ ἐφευρέτης τῆς δυναµίτιδας θέσπισε τό περίφηµο βραβεῖο εἰρήνης γιά νά κατασιγάσει τίς ἐνοχές του! Διάσηµοι ἄνθρωποι, περίβλεπτοι –ἴσως– ἀλλά διχασµένοι.

Τό δίληµµα τῆς ζωῆς τους, ὅµως –ἤ, ἴσως καί ὁ διχασµός της– εἶναι πράγµατα πού µᾶς ἀκουµποῦν ὅλους, ἔστω κι ἄν τά δικά µας ἐπαγγέλµατα δέν ἐπηρεάζουν τήν εὐρύτερη ἀνθρωπότητα ὅσο οἱ δικές τους ἐφευρέσεις. Σέ µικρή ἤ σέ µεγάλη κλίµακα, οἱ ζωές ὅλων τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἀλληλοεξαρτώµενες. Δέν χρειάζεται νά ἐφεύρεις ἕνα ὅπλο µαζικῆς καταστροφῆς γιά νά ἐξοντώσεις τούς ἄλλους. Τό πετυχαίνεις πολύ καλά καί συκοφαντῶντας τους, λέγοντας ψέµµατα σέ βάρος τους, ὑποτιµῶντας τους, πληγώνοντάς τους µέ λόγια ἤ πράξεις.

Μπορεῖ ἡ γενιά τῶν ἀθέων–πιστῶν νά µᾶς µοιάζει µπερδεµένη. Πῶς θά βλέπουν ὅµως, τή δική µας ζωή, οἱ ἑπόµενες γενιές πού θά µᾶς παρατηροῦν ὅπως παρατηροῦµε ἐµεῖς τίς προηγούµενες καί θά βλέπουν πώς, ἐµεῖς µπορεῖ νά «δηλώνουµε» θρησκευόµενοι, ἀλλά ἡ ζωή καί τά ἔργα µας εἶναι τό ἴδιο τραγικά διχασµένα καί οἱ ἐνοχές µᾶς βασανίζουν ὅσο κι ἄν θέλουµε νά τίς καταπνίξουµε.

Ἄν ὑπῆρχε κάτι πού τόνιζε συνεχῶς ὁ µακαριστός π. Σίµων σέ ὅλα του τά πνευµατικά παιδιά, ἦταν ἡ ἀνάγκη τῆς εὐλογίας τοῦ Θεοῦ σέ ὅλα τα ἔργα καί σέ ὅλες τίς µέρες τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Νά ξεκινάει καί νά τελειώνει µέ εὐλογία ἡ κάθε µέρα. Ξέρω ὅτι πολλοί ἄνθρωποι εἶχαν καί ἔχουν ἀντιρρήσεις σ’ αὐτό, προβάλλοντας τό ἐπιχείρηµα ὅτι µ’ αὐτή τή φοβία δέν προχωροῦν οἱ ἐπιστῆµες καί οἱ τέχνες καί, γενικά, ἡ ζωή. Ξέρω, ὅµως, ἐπίσης, ὅτι στό θάνατό µας δέν παίρνουµε µαζί µας τίς ἐπιστῆµες ἤ τίς τέχνες ἤ τό ἐπάγγελµά µας, ἀλλά τόν ἑαυτό µας καί τίς ἐνοχές του. Κι αὐτό εἶναι τό σηµαντικό γιά µᾶς, γιατί, ὅπως λέει κι ὁ Σαίξπηρ: what matters it what went before or after; now with myself I will begin and end. Δέν ἔχει σηµασία τί ἔγινε πρίν ἤ µετά. Ἐγώ µέ τόν ἑαυτό µου ἀρχίζω καί τελειώνω. Κι ὁ ἑαυτός µου δέν ξεγελιέται, δέν κοροϊδεύεται, δέν παρηγοριέται εὔκολα. Ὁ ἑαυτός µου εἶναι ἀδυσώπητος.

Ἔτσι, κατανοῶντας τήν κραυγή ἀγωνίας τοῦ στρατηγοῦ Καλάσνικωφ, δέν µπορεῖ κανείς νά µήν αἰσθανθεῖ κάποια ἀπογοήτευση ἀπό τήν ἀπάντηση τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ πατριάρχη, στήν ἐφηµερίδα Izvestia, ὁ ὁποῖος βεβαίωσε ὅτι ἐστάλη ἀπάντηση στήν ἐπιστολή τοῦ στρατηγοῦ καί δήλωσε: «Ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι σαφής: ὅταν τά ὅπλα ὑπηρετοῦν τήν ὑπεράσπιση τῆς πατρῴας γῆς, ἡ Ἐκκλησία εὐλογεῖ καί αὐτούς πού τά κατασκευάζουν καί τούς στρατιῶτες πού τά χρησιµοποιοῦν. Ὁ στρατηγός σχεδίασε αὐτό τό ὅπλο γιά νά ὑπερασπίσει τήν πατρίδα του καί ὄχι γιά νά τό χρησιµοποιήσουν οἱ τροµοκράτες στή Σαουδική Ἀραβία.»

Πολύ διπλωµατική ἀπάντηση, ἀλλά, καί δέν πρόσθεσε κάτι καινούριο σ’ αὐτά πού ἤδη σκεφτόταν ὁ στρατηγός, καί δέν ἀναιρεῖ τό γεγονός ὅτι τό ΑΚ47 ἐξακολουθεῖ νά χρησιµοποιεῖται ἀπό ἀδίσταχτους ἀνθρώπους καί νά ἀφαιρεῖ ἀνθρώπινες ζωές σέ ὅλο τόν πλανήτη...

Τό θέµα εἶναι τεράστιο καί πολύπλοκο καί, ὅσο περνοῦν οἱ αἰῶνες, ἡ  ζωή τῶν ἀνθρώπων γίνεται πιό ὠµή καί τά διλήµµατα πολλαπλασιάζονται. Τά εἴδη µπορεῖ νά µήν ἐξελίσσονται, ἐξελίσσεται ὅµως ἡ ἀνθρώπινη ἐφευρετικότητα στίς δικαιολογίες τῶν λεπτῶν ἀποχρώσεων τῆς ἀποστασίας ἀπό τό Θεό καί τά παλιά «κλισέ» χάνουν τήν ἀπήχησή τους. Γι’ αὐτό, οἱ στερεότυπες ἐκφράσεις ὑποτιθέµενης παρηγοριᾶς δέν καθησυχάζουν τόν µπερδεµένο καί ἀπαιτητικό σύγχρονο ἄνθρωπο. Ἡ δίψα του ἀνακουφίζεται µόνο ἀπό τό νερό πού ξεδίψασε τήν ἐπίσης µπερδεµένη καί ἀπαιτητική Σαµαρείτιδα.

Αὐτήν τήν ἀνάγκη τῶν ἀνθρώπων γνώριζε πολύ καλά ὁ π. Σίµων καί, ὅταν κάποια φορᾶ τοῦ ἔλεγε ἕνας ἄνθρωπος ὅτι ἡ ἐποχή µας ἔχει ἀνάγκη ἀπό µορφωµένους κληρικούς πού θά διαφωτίσουν τούς ἀνθρώπους, ἀπάντησε: «ἡ ἐποχή µας, παιδί µου, ἔχει ἀνάγκη ἀπό ἁγιότητα!»

Ἄς ἐλπίσουµε ὅτι ὁ Θεός, πού δέν στέρησε ἀπό τήν ἀνθρωπότητα τή δύναµη, τήν παρηγοριά, καί τίς ἀπαντήσεις τῆς ἁγιότητας ἀπό τήν ἀρχή τοῦ χρόνου τῆς δηµιουργίας, δέν θά µᾶς τά στερήσει καί µέχρι τό τέλος του.

Νινέττα Βολουδάκη

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Αρ. Τεύχους 138,    Φεβρουάριος 2014

 

Γιά σχόλια: Ninetta1blogspot.com

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel