Logo
Print this page

Η παιδεία των… «ντουβαριών», του Στρατή Χριστοδούλου,

Η παιδεία των… «ντουβαριών»

του Στρατή Χριστοδούλου

Δημοσιεύτηκε στην Λεσβιακή εφημερίδα «Δημοκράτης» 11-3-2009

Η προβληματική συμπεριφορά μερικών νέων ανθρώπων, μέλη μιας ομολογουμένως παραπαίουσας κοινωνίας, επιδεικνύει καθημερινά ποικίλα φαινόμενα και καταστάσεις που βιώνονται αρνητικά. Μια προβληματικότητα που την αντικρίζουμε εκφρασμένη ακόμα και στους τοίχους, αποτυπωμένη σε μορφή συνθημάτων, συμβόλων, ανοησιών, ακαταλαβίστικων χωρίς νόημα έργων τέχνης(;) χαμένου χρόνου από νέους ανθρώπους που μεγαλώνουν σε περιβάλλοντα αμφιβόλου ηθικής, ψάχνοντας νοήματα στα αδιέξοδα για την πλήρωση ψυχικών κενών, αντιστάθμιση αμορφωσιάς και υποτιθέμενης καταπίεσης. Αναζητώντας ταυτότητα για να ξεφύγουν από την αφάνεια και να πείσουν ψυχαναγκαστικά τον εαυτό τους ότι υπάρχουν.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα για τον άνθρωπο, ειδικότερα το νέο, είναι η ανωνυμία του. Γι αυτό και πασχίζουν, συνήθως με λάθος τρόπους, να διακριθούν, να εντυπωσιάσουν, να φωνάξουν, να τραβήξουν την προσοχή του άλλου, γιατί δεν τους πρόσεξε κανένας όσο έπρεπε, είτε αυτός λεγόταν γονιός, είτε δάσκαλος, ή κράτος δηλ. όλοι μας. Γι’ αυτό και «στόχος» αυτών των νέων είναι όλη η κοινωνία! Να κάνουν τους άλλους έστω και με αρνητικό τρόπο να ασχοληθούν μαζί τους. Σ΄ έναν κόσμο στον οποίο δεν έχουν βρει υγιή ενδιαφέροντα, επειδή το πρόβλημα είναι κυρίως μέσα τους, δεν τους αρέσει ο εαυτός τους (γι’ αυτό αλλάζουν συχνά look), θεωρώντας όλους τους άλλους υπευθύνους για ότι έχει συμβεί στη ζωή τους, βρίσκοντας έτσι εξήγηση η προβληματικότητα, η επιθετικότητα, η παρανοϊκή στάση και έκφρασή τους απέναντι στη ζωή. Το τραγικότερο είναι ότι η πλειονότητα των προβληματικών νέων είναι γόνοι πλουσίων καί «διακεκριμένων» οικογενειών που ανατράφηκαν λανθασμένα.

Νέοι που θέτουν ως στόχο να γράψουν σε ντουβάρια ότι νομίζουν ότι τους εκφράζει, διαμαρτυρόμενοι ουσιαστικά για την αποτυχία τους στη ζωή. Επιλέγοντας να πράξουν ότι αντιβαίνει στο σύνολο, θίγει, ή προσβάλλει τον άλλο, νομίζοντας ότι έτσι εκδικούνται το «φταίχτη» κόσμο, τιμωρούν τους θεωρούμενους υπαίτιους για τα προβλήματά τους και όχι το εαυτό τους που ποτέ δεν κάθισε να διαβάσει, να δουλέψει, να τα βρει με τους γονείς, τον εαυτό του, καταντώντας να διαμαρτύρονται μ’ ένα σπρέι, ένα μαρκαδόρο, με μια αφίσα σ’ ένα ντουβάρι, «υπογράφοντας» σε εμφανή απίθανα σημεία που δεν μπορούν άλλοι, καίγοντας σκουπιδοτενεκέδες, γράφοντας στον τοίχο τον αριθμό της θύρας του γηπέδου της ομαδάρας χωρίς να τους ξέρει κανείς, νοιώθοντας μόνο ότι είναι μέλη μιας άγνωστης μάζας, ξεγελασμένοι ότι μέσα σ’ αυτόν τον όχλο βρίσκουν νόημα υπαρξιακό και νοιώθουν ότι «κάτι» είναι. Γιατί οι νέοι αυτοί δεν ένοιωσαν τίποτα για τους εντός της θύρας του σπιτιού τους, του σχολείου, του περιβάλλοντός τους και ψάχνουν «θύρες» ζωής.

Γράφοντας αναρχικά συνθήματα, αντιπατριωτικά, αντιχριστιανικά, νοιώθουν ότι έτσι εκδικούνται το άπαν, αισθα-νόμενοι ότι οι άλλοι φταίνε για τα τραύματά τους που δεν επουλώνονται, υποτιμώντας τη σκέψη, την αξία, την όποια μόρφωσή τους. Ζουν μειονεκτικά ως παράσιτα της κοινωνίας και γι’ αυτό προσπαθούν να «φανούν» καταστρέφοντας έναν τηλεφωνικό θάλαμο, ένα παγκάκι, ένα άγαλμα, μια στάση λεωφορείου, μια σημαία, ένα αυτοκίνητο, ένα τζάμι, κάτι κοινόχρηστο, κάτι ξένο, για να νοιώσουν ότι κάτι έκαναν, γιατί δεν τους έμαθαν να πράττουν το καλό, ή τουλάχιστον να μην κάνουν το κακό, αλλά μέσα στην αρρωστημένη εγωπάθεια βρήκαν τόπο το κακό, το μίσος, ο φθόνος για τον πλησίον. Αισθανόμενοι θύματα, εγκλωβισμένοι σε μια κατάσταση που επέλεξαν, ή τους οδήγησαν, καταντώντας αδύναμοι να επιβληθούν στον εαυτό τους και να ζήσουν ανθρώπινα. Χωρίς να μπορούν να κατανοήσουν ότι όπως εκείνοι σπρώχτηκαν στα ναρκωτικά, στον αλκοολισμό, την αμάθεια, την οκνιά, την ποδοσφαιρομανία, τον άρρωστο ιδεολογισμό, το μηδενισμό, σε μόδες ξενόφερτες και καταστρεπτικές που τους οδήγησαν στο πουθενά, υπάρχουν και νέοι που μορφώθηκαν, πέτυχαν, αγαπήθηκαν, έγιναν υποδείγματα στην κοινωνία.

Δεν είναι ιδανικός τρόπος ζωής να μισεί κανείς την κοινωνία, στηριζόμενος σε ανούσια πράγματα και «θεωρίες». Είναι ματαιοπονία να νομίζεις ότι θα καταλύσεις ένα κράτος το οποίο δεν μπόρεσαν να το διαλύσουν οι εκ των έσω άχρηστοι που το… υπηρετούν. Δεν έχει νόημα να υπογράφεις πάνω σε ντουβάρια ή σε σκουπιδοτενεκέδες καταντώντας και συ άχρηστος, όταν συνομήλικοί σου πετυχαίνουν στη ζωή, βάζουν τη σφραγίδα της παιδείας και του ήθους τους στην κοινωνία, στην επιτυχημένη επαγγελματική σταδιοδρομία τους, δείχνουν σε κάθε ευκαιρία το πλούσιο πνευματικό τους υπόβαθρο, γίνονται φτασμένοι επιστήμονες. Νέοι που άοκνα ασχολούνται κοπιωδώς ακόμα και με τη γη, τα ζώα, ή τη θάλασσα, ζουν έντιμο βίο, κάνουν οικογένεια, σηκώνουν στην αγκαλιά τους και μεγαλώνουν παιδάκια, καταξιώνονται ως άτομα, γίνονται ωφέλιμοι στην κοινωνία και ας έχουν αδικηθεί ή στερηθεί πολλά και όταν καλούνται να αντισταθούν στις προκλήσεις νόμων και ιδεολογημάτων αυτό γίνεται αξιοπρεπώς και εντίμως.

Δεν έχει νόημα μία ζωή που θα κρύβεσαι στα σκοτάδια, βρίζοντας, επαναστατώντας με βιαιότητες, κλέβοντας, χτυπώντας. Μια τέτοια ζωή είναι ένα διαρκές βάσανο που αυτοτιμωρείς και καταδικάζεις τον ψυχισμό και την ύπαρξή σου. Για να αλλάξεις τον κόσμο γύρω σου πρέπει να ξεκινήσεις από τον εαυτό σου. Δεν φταίει μόνο η δομή της κοινωνίας που καθιστά κάποιον περιθωριοποιημένο και ανένταχτο σ’ αυτήν. Αυτοί που σε σπρώχνουν να επαναστατείς, ύστερα θα σε παρατήσουν σα σκουπίδι στην άκρη κατεστραμμένο. Λίγη εξυπνάδα χρειάζεται. Η κοινωνία δεν σε θέλει για να την γκρεμίσεις αλλά για να την φτιάξεις.                                    

Zoiforos.GR

Latest from Zoiforos.GR

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR