Logo
Print this page

Το 1821 και η γενιά μας

Στήν διπλή γιορτή τοῦ Μάρτη γονατίζουµε εὐλαβικά µπροστά στήν ταπεινή κόρη τῆς Ναζαρέτ καί ταὐτόχρονα µέ συγκίνηση ἀντικρύζουµε ἐλεύθερα τά µατοβαµµένα καί ἁγιασµένα χώµατα τῆς Πατρίδας µας.

 

Κάτι σάν πίκρα ὅµως σκιάζει τή χαρά τῆς ἑορτῆς: Εἶναι ἡ διαπίστωση ὅτι ἀπεµπολήσαµε ἤ ἀπεµπολοῦµε τήν κληρονοµιά πού παραλάβαµε, ἐµεῖς, οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί.

Παραλάβαµε Πίστη ἀληθινή, διότι «εἴδοµεν τό Φῶς τό ἀληθινόν καί ἐλάβοµεν Πνεῦµα ἐπουράνιον».

Παραλάβαµε Παράδοση ἁγία.

Παραλάβαµε νέφος Ἁγίων, ὁδηγῶν στήν πορεία µας καί µεσιτῶν ὑπέρ ἡµῶν στόν Θεό.

Παραλάβαµε τρόπους καί ἦθος καί ἀξίες ζωῆς δοκιµασµένα στόν χρόνο καί ζυµωµένα µέ τό προζύµι τοῦ Θείου Νόµου.

Παραλάβαµε Πατρίδα ἐλεύθερη, χάρη στούς κόπους, τίς θυσίες, τό δάκρυ καί τό αἷµα τῶν πατέρων µας.

Παραλάβαµε... καί τί δέν παραλάβαµε!... Ὅ,τι ὄµορφο, ἀληθινό, ἅγιο, ὑψηλό µπορεῖ νά ἐπιθυµήσει κανείς καί πού περικλείεται µέσα στίς ἔννοιες: Πίστη καί Πατρίδα, Χριστός καί Ἑλλάδα.

Καί τώρα;

Τώρα, ἐν ὀνόµατι τῆς “ἐλευθερίας”, τῆς ἰσότητας, τῆς ἀνοχῆς καί ἀποδοχῆς τῆς ὁποιασδήποτε διαφορετικότητας, τώρα, στό βωµό τῆς ἀναπόφευκτης(;) πολυπολιτισµικότητας θυσιάζουµε “τά Σεµνότατα καί Τιµιώτατα καί Ἁγιώτατα”. Ὑπερβολή; Γιά νά δοῦµε...

● Χλευάζουµε –καί µάλιστα δηµοσίως– τά Θεῖα καί δή τό ἱερώτατο Μυστήριο τῆς Θ. Μεταλήψεως.

●  Ἀδιαφοροῦµε γιά τούς ὑπαρκτούς καί σοβαρούς κινδύνους πού ἀπειλοῦν τή Χώρα µας (Μακεδονικό, Θρακικό, Κυπριακό, ΑΟΖ κλπ. zητήµατα).

● Καταργοῦµε τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς, παραβλέποντας τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ γιά µιά ἠµέρα τῆς ἑβδοµάδος ἀφιερωµένη σ’ Ἐκεῖνον, καί ἴσως βρισκόµαστε κοντά στήν κατάργηση καί ἄλλων ἀργιῶν, πού σχετίζονται µέ τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας µας.

● Νοµοθετοῦµε γιά τήν “συµφωνία συµβίωσης”, πού ἀντιβαίνουν στόν Νόµο τοῦ Θεοῦ, εὐτελίζουν τό ἀνθρώπινο πρόσωπο καί καταρρακώνουν τόν εὐλογηµένο θεσµό τῆς οἰκογένειας.

● Τσαλαπατοῦµε τίς ἀνθρώπινες σχέσεις καί τά εὐγενῆ συναισθήµατα τῆς ἀγάπης, τῆς τρυφερότητας, τῆς στοργῆς, τῆς ἀµοιβαιότητας ἐν εὐθύνη, γιά χάρη τῆς ἀτοµιστικῆς ἀπόλαυσης καί ἀπάνθρωπης ἐκµετάλλευσης, πού δέν διστάζει νά κακοποιήσει ἀκόµη καί βρέφη ἡλικίας ἕξι µηνῶν.

● Μεθοδεύουµε ἀλλαγές στή διδασκαλία τοῦ µαθήµατος τῶν Θρησκευτικῶν στή Δηµόσια Ἐκπαίδευση, τέτοιες, πού, µαζί µέ τίς ἀλλαγές στό περιεχόµενο διαφόρων µαθηµάτων, θέτουν σέ κίνδυνο τήν ψυχή ἀλλά καί τό σῶµα τῶν παιδιῶν µας, ἀφοῦ δέν διδάσκονται ὅπως ἔπρεπε τόν σεβασµό καί τίς ἀξίες.

● Ὁρίσαµε ὡς ἁπλῆ σχολική ἀργία –καί ὄχι σχολική ἑορτή– τήν 30η Ἰανουαρίου, ξεχνῶντας ὅτι ὡς µεγάλων Διδασκάλων καί προστατῶν τῆς Παιδείας καί τῶν γραµµάτων θέσπισαν οἱ πρόγονοί µας –ἀµέσως µέ τήν ἵδρυση τοῦ Νεοελληνικοῦ Κράτους– τόν ἐτήσιο πανηγυρικό ἑορτασµό τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν.

● Ἔχουµε ἐκπαιδευτικούς µέ τόσο “ἐλεύθερη” σκέψη, ἠθική καί ἰδεολογία, πού δέν διστάζουν καθόλου νά σπέρνουν στίς ἄπλαστες καί εὔπλαστες ψυχές τῶν παιδιῶν, σέ κάθε ἐκπαιδευτική βαθµίδα, τήν ἀθεΐα, τόν ἀµοραλισµό, τήν ἀµφισβήτηση τῶν ἀξιῶν τοῦ πολιτισµοῦ µας, χλευάζοντας µάλιστα ἐκείνους ἀπό τούς µαθητές, πού µέ παρρησία ὁµολογοῦν καί ἡρωϊκά ἀγωνίζονται νά κρατήσουν τήν πίστη τους, ζῶντας σέ τόσο ἀντίξοες συνθῆκες, πού θα λύγιζαν κι ἕναν µεγάλο στήν ἡλικία.

Εἶµαι σε θέση, ὡς προσφάτως ἀποχωρήσασα ἀπό την Δηµόσια Δευτε¬ροβάθµια Ἐκπαίδευση ἐκπαιδευτικός, να γνωρίζω τί γίνεται µέσα στά σχολεῖα, ὄχι µόνο τήν ὥρα τοῦ διαλείµµατος στά προαύλια τῶν διδακτηρίων ἀλλά καί µέσα στίς αἴθουσες διδασκαλίας, τήν ὥρα τοῦ µαθήµατος, ὅπου ἔχει καταργηθῆ κάθε ἔννοια πειθαρχίας καί ἀλληλοσεβασµοῦ, ὅπου ὁ καθηγητής δέν ἀφήνεται ἀπό τούς µαθητές νά κάνει τό µάθηµά του, ὅπου δέν ὑπάρχει ἐνδιαφέρον γιά µάθηση ἀλλά γιά “χαβαλέ”, ὅπου κάτω ἀπό τό θρανίο ἀλλά καί φανερά πάνω σ’ αὐτό ὁ µαθητής ἔχει και διαβάζει ἀποκρυφιστικά βιβλία ἤ παίζει χαρτιά ὅπου κυριαρχοῦν ἡ χυδαιότητα, ἡ αἰσχρολογία, ἡ σεξολογία, ἤ µέ τό κινητό καί ὅπου ἐµπαίζεται ὁ δάσκαλος, πού θά τολµήσει νά ἐναντιωθῆ σ’ αὐτό τό γενικό ξεχαρβάλωµα καί νά προτείνει κάτι ὑγιέστερο, ἀνώτερο, ἤ, ἔστω, ἁπλᾶ ἀνθρώπινο: τόν σεβασµό στήν ἀξία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου µέσα στήν τάξη, ἀνεξαρτήτως φυλῆς, χρώµατος, ἐθνικότητος, γλώσσας, θρησκείας, πολιτικῶν πεποιθήσεων κλπ.

Αὐτά κι ἄλλα πολλά ἀκόµη γεµίζουν τήν καρδιά µας µέ πίκρα «και διη¬γῶντας τα νά κλαῖς», κατά τόν στίχο τοῦ Σολωµοῦ. Ναί, νά κλαῖς. Γιατί ὅλα αὐτά δέν θά συνέβαιναν ἄν οἱ Ἕλληνες ἐξακολουθοῦσαν στήν πλειοψηφία τους νά νιώθουν Ἕλληνες καί µαζί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Δέν θά εἴχαµε πέσει τόσο χαµηλά, ἄν ἡ πίστη καί τό φρόνηµα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ δέν εἶχαν ἀλλοιωθῆ, µέσα ἀπό τήν ὕπουλη καί συνεχῆ προσπάθεια κέντρων καί προσώπων, πού συστηµατικά ἐπιδιώκουν νά ξεριζώσουν ἀπό τήν ψυχή µας ὅλα ἐκεῖνα, πού ἀποτελοῦν τήν ἰδιαίτερη φυσιογνωµία µας ὡς λαοῦ, ὅλα ἐκεῖνα γιά τά ὁποῖα κάποτε χαιρόµαστε, νιώθαµε εὐλογηµένοι καί προσφέραµε καί σ’ ἄλλους λαούς.

Γι’ αὐτό, τούτη τήν ὥρα, ὅσοι ἀποµείναµε πιστοί στόν αἰώνιο καί ἅγιο Νόµο τοῦ Θεοῦ, ὅσοι ἀγαπᾶµε τήν Πατρίδα µας καί ἀνησυχοῦµε γιά τό µέλλον της, ὅσοι βλέπουµε “τά χάλια µας” καί ὄχι µόνο τήν οἰκονοµική κρίση, θά πρέπει νά ἀντισταθοῦµε. Ὁ λαός µας πρέπει νά ἀφυπνισθῆ. Ἀρκετά µᾶς προπαγάνδισαν τήν ἄνευ ὅρων καί προϋποθέσεων ἀνοχή, ἤ, τήν ἐλευθερία. Ποιά ἐλευθερία; Ἐλευθερία πού φιµώνει τήν ἀλήθεια, πού παρουσιάζει τό κακό γιά καλό, πού διαστρεβλώνει τό καλό γιά νά τό ἐξοστρακίσει, ἐλευθερία πού ὑποδουλώνει σέ ξένα συµφέροντα, σέ ὕποπτα κέντρα, σέ ἀνεξέλεγκτα πάθη, δέν εἶναι πραγµατική ἐλευθερία. Δέν ἀγωνίσθηκαν γι’ αὐτήν οἱ πρόγονοί µας τό 1821, ἀλλά γιά τήν ὄντως ἐλευθερία. Ἄς µή µᾶς ἐξαπατοῦν, λοιπόν, µέ ὡραῖες λέξεις καί ὕπουλα συνθήµατα.

Στό σηµεῖο αὐτό διαφαίνεται, νοµίζω, τό χρέος τῆς Ἐκκλησίας µας: Νά ἐλέγξει τούς πολιτικούς µας καί ὅσους παίρνουν κρίσιµες ἀποφάσεις γιά τόν τόπο καί τήν Παιδεία µας. Ἀλλά καί νά διαφωτίσει, νά φροντίσει γιά τόν ἐπανευαγγελισµό τοῦ λαοῦ µας καί νά προτείνει λύσεις στά ἑκάστοτε ἀνα¬φυ¬όµενα ζητήµατα, δίνοντας ἰδιαίτερη ἔµφαση στήν δηµόσια ἐκπαίδευση. Μέ¬σα ἀπό τά σχολεῖα βγαίνουν τά κακά ἀλλά µποροῦν νά βγοῦν καί τά κα¬λά. Ἄς πάψει τό Ὑπουργεῖο Παιδείας νά ἀποδέχεται εὔκολα εἰσηγήσεις γιά ρυθµίσεις, οἱ ὁποῖες ἐφαρµοζόµενες µᾶς ὁδήγησαν καί µᾶς ὁδηγοῦν σέ κα¬τάν¬τηµα. Ὁ καλός δάσκαλος δέν εἶναι ἁπλῶς αὐτός πού ξέρει καί ἑτοιµάζει ἕνα “τέλειο” “powerpoint”. Ἄλλο χρειάζονται τά παιδιά µας. Τό νά µάθουν νά ἐργάζονται ὡς “µικροί ἐρευνητές” στά διάφορα projects δέν ἀποτελεῖ πα¬νά¬κεια. Τά παιδιά πρέπει νά βρίσκουν στά σχολικά βιβλία, στά ἀναλυτικά προ¬γράµ¬µατα, στήν προσωπικότητα τῶν δασκάλων τους, τά οὐσιώδη γιά τή ζωή καί γιά τή διάπλαση τοῦ χαρακτῆρα καί τῆς προσωπικότητός τους.

Ἡ Ἐκκλησιαστική καί ἡ Ἐθνική µας Ἱστορία προσφέρουν πλῆθος προτύπων. Ἄς ἀποτινάξουµε τόν ἐκ τοῦ πονηροῦ φόβο µήπως εἶναι ρατσισµός ἄν τά διδάξουµε, καί ἄς τά προβάλουµε στά παιδιά καί στούς νέους µας τώρα, σήµερα, γιά νά ἔχουµε ἕνα λεῖµµα –ἔστω– ὑγιῶς σκεπτοµένων καί ἐνεργούντων ἀνθρώπων αὔριο καί γιά τά ἑπόµενα χρόνια. Ἄς ξαναρχίσουµε νά διδάσκουµε, µέ λόγο καί ἔργο, τό σωστό, τό ἠθικό, τό δίκαιο, τό ἀληθές, τό ἅγιο καί ἄς ἀφήσουµε τούς µαθητές µας νά κάνουν τίς ἐπιλογές τους. Ὁ Χριστιανισµός εἶναι ἐλευθερία, ὄχι ἐξαναγκασµός καί φασισµός.

Αὐτός ὁ τόπος δέν πρέπει νά ἀφεθῆ νά χαθῆ. Ἡ Ὀρθόδοξη πίστη µας πρέπει νά µεταλαµπαδευθῆ, οἱ ἀξίες  τῆς παράδοσής µας νά διασωθοῦν. Θά χρειασθῆ κόπος καί χρόνος καί ἴσως καί θυσίες. «Γιά νά γυρίσει ὁ ἥλιος θέλει δουλειά πολλή». Ἄς ἐπιστρέψουµε, λοιπόν, γιά ἄλλη µιά φορά στίς ρίζες µας, µέ µετάνοια γιά τά σφάλµατα καί τήν ὀλιγωρία µας καί µέ ταπείνωση ψυχῆς, πού ἑλκύει τό ἔλεος καί τή Χάρη τοῦ Θεοῦ. Τό χρωστᾶµε στό Θεό µας, στόν ἑαυτό µας, στά παιδιά µας, στό παρελθόν, στό παρόν καί στό µέλλον µας.

Θεοδώρα Στ. Ζύγουρα

Φιλόλογος

Σημείωση: Εὐχαριστῶ τόν π. Βασίλειο Βολουδάκη, γιά τήν τιµή πού µοῦ ἔκανε παροτρύνοντάς µε νά γράψω γιά τό ἀνά χεῖρας τεῦχος τοῦ Περιοδικοῦ «Ἐνοριακή Εὐλογία». Εἶχα τήν εὐλογία νά παρακολουθήσω τά θεολογικά του µαθήµατα στά φοιτητικά µου κυρίως χρόνια, στό ναΰδριο, τότε, τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, ἀλλά καί µετέπειτα στήν Πνευµατική Ἑστία, καθώς καί νά ὑπηρετήσω ὡς φιλόλογος γιά ἕνα διάστηµα στό (δηµόσιο) Ἐκκλησιαστικό Λύκειο Ἀθηνῶν, ὑπό τήν διεύθυνσή του καί νά ζήσω ἐκ τοῦ σύνεγγυς τήν ἀφοσίωση στό ἔργο του καί τήν παιδαγωγοῦσα ἀγάπη του πρός ὅλους. Εἰς µνηµόσυνον δέ τοῦ ἀειµνήστου πατέρα του, π. Ἐμμανουήλ Βολουδάκη, ἀναφέρω τά λόγια, πού ὡς συµβουλή καί ὑποθήκη µοῦ ἀπηύθυνε, λίγες µέρες πρίν ἀνα-χωρήσω ἀπό τήν Ἀθήνα, ἀποδεχόµενη τόν διορισµό µου σέ παραµεθόριο ἀκριτικό νησί τῆς Δωδεκανήσου: «Χριστό καί Ἑλλάδα, παιδί μου, ἐκεῖ πού θά πᾶς! Χριστό κι Ἑλλάδα!».

Θ. Στ. Ζ.

 

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους139, Ἔτος2014

Related items

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR