Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

***

Οι ερασταί της αγνείας

«Των μαρτύρων έλαμψε η αξιέπαινος μνήμν ην πιστοί τελέσωμεν και ανυμνήσωμεν πιστώς, εν επιγνώσει κραυγάζοντες συ των μαρτύρων Χριστέ το κραταίωμα».

Σήμερα, ευσεβείς χριστιανοί, η αγία μας Εκκλησία μας προβάλλει δυο υπέροχες προσωπικότητες, σε προσκύνησι και τιμή.

Αποτελούν και οι δυο τις στήλες της παρθενίας, τα προπύργια της αγνείας και τα πρότυπα της ηθικής για τους χριστιανούς όλων των αιώνων.

Η αγία Αντωνίνα, γεννήθηκε στο χωριό Κάρδαμο. Έζησε από πολύ μικρή βίον όσιον και αγνό. Η παρθενία την περιέβαλε σαν αμαράντινο στέφανο.

Ο βίος όμως της οσίας και όλων των τότε χριστιανών, επειδή ακτινοβολούσε και εφώτιζε και ξεσκέπαζε τα αίσχη των ειδωλολατρών, πολύ ενοχλούσε τους εθνικούς και τους άρχοντες τους.

Ο άρχοντας λοιπόν Φήστος, συνέλαβε την οσία Αντωνίνα την παρθένο και επεχείρησε να την πείση να προσκύνηση τα είδωλα. Άλλα εκείνη επρόβαλε την πίστι της και με θάρρος απέκρουσε την προσχώρησι στους ψεύτικους θεούς.

Γι' αυτό ο άρχοντας την έρριξε σε ένα καταγώγιο διαφθοράς και την άφησε τρεις ήμερες νηστική για να την αναγκάση να υποχώρηση στις άνομες ορέξεις των αισχρών θηρευτών της ακολασίας.

Άλλα η στήλη της παρθενίας ξένη προς κάθε επιθυμία έλεγε με το νου της προς το Χριστό «σε νυμφίε μου ποθώ και σε ζητούσα αθλώ». Και ο Χριστός την επισκέφτηκε σαν φως «εν μέσω της νυκτός», την κατέπληξε με μια «εξ ουρανού ενεχθείσα» βροντή, την ενεθάρρυνε με την αυτόματη διάνοιξι των θυρών και την παρώτρυνε με την ουράνιά του φωνή να φάγη από την τροφή πού θαυματουργικά βρέθηκε εκεί.

Ύστερα από τούτα τα θαυμαστά και εξαίσια την έφεραν πάλι μπροστά στο άρχοντα, αλλά και πάλι δεν υποχώρησε στην πίστι, αλλά μάλλον πιο γενναία εφάνηκε, ούτε και επροσκύνησε τα είδωλα και γι' αυτό «πτερνίζεται και σπαθίζεται», με κλωτσιές και μαχαιριές, γεμάτη από πληγές ξαναρρίχτηκε ατό βρωμερό καταγώγιο. Και τώρα η τραγική περίπτωσι και υπόθεσι της αγνής παρθένου, παίρνει πιο θαυμαστή τροπή.

Ένας νέος εικοσιοκτάχρονος πού λεγόταν Αλέξανδρος, χριστιανός ευσεβής και αγνός, δέχτηκε αποκάλυψι από το Θεό ότι έπρεπε να τρέξη στο αμαρτωλό εκείνο σπίτι της Αφροδίτης για να σώση την παρθένο Αντωνίνα από την διαφθορά και τον κίνδυνο. «Ω των σοφών σου κριμάτων Χριστέ».

Ο φλογερός εκείνος και αγνός νεανίας, έτρεξε χωρίς αναβολή καμμία και βρήκε στο κέντρο της αμαρτίας την αγνή και παρθένο Αντωνίνα. Όλοι ένόμισαν ότι κατέφυγε εκεί για να ασχημονήση μαζί της. Πόσον όμως γελασμένοι βγήκαν! Ο Αλέξανδρος εσκέπασε την κεφαλή της Αντωνίνας με τη χλαμύδα του και την εφυγάδεψε χωρίς να γίνη αντιληπτό το πράγμα, αυτός δε έμεινε στη θέσι εκείνης.

Και υστέρα από λίγη ώρα κατέφθασαν στρατιώτες για να χορτάσουν ηδονή και να λερώσουν την τιμή και τη δική τους και της παρθένου της αγίας.

Ω αδελφοί μου, όσοι είστε γονείς, όσοι έχετε παιδιά στο στρατό, γράφετε τους και μια και δυο και χίλιες φορές και θερμά παρακαλέστε τους να μη πέφτουν σαν ψοφίμια επάνω στις ανθρώπινες σάρκες, να μην ασχημονούν βγαίνοντας από το στρατόπεδο τους, γιατί δυστυχώς οι περισσότεροι αγνοί νέοι στο στρατό χάνουν την παρθενιά τους και πλανώντες και πλανώμενοι ξεχνούν ότι έχουν μάνα, ξεχνούν ότι έχουν αδελφές και αλόγιστα και ασυγκράτητα σπαταλούν τον ηθικό θησαυρό τους.

Άλλα οι στρατιώτες εκείνοι αντί την Αντωνίνα βρήκαν τον Αλέξανδρο και αμέσως ερμηνεύοντας το πράγμα τον κατήγγειλαν στον άρχοντα.

Αστραπιαία η ανάκρισις άρχισε. Όλα ο Αλέξανδρος απερίφραστα τα ωμολόγησε και τώρα δεν απέμενε παρά και οι δυο θαρραλέοι της πίστεως αγωνιστές και της αγνείας εραστές να συνυποβληθούν σε φρικτά βασανιστήρια.

Με σπαθιά τους ετρυπούσαν τα αγνά τους σώματα, απάνθρωπα τους έκοβαν ένα - ένα των χεριών και των ποδιών τα δάχτυλα και με πίσσα τους άλειψαν και μέσα σε ένα λάκκο πού έκαιγε πελώρια φωτιά τους έρριξαν και εκεί βρήκαν το θάνατο του σώματος.

Ω και να ημπορούσε κανείς να βρή λέξεις για να εξύμνηση την «πίστιν και την αγνείαν και την άμετρον παρθενίαν», την προς Θεόν αγάπη και την καρτερία τω αγίων Αλεξάνδρου και Αντωνινας! Ο ιερός υμνογράφος με τη θεοκίνητη πέννα του ωραιότατα εκθειάζει τα μαρτύρια των ηρώων αυτών της πίστεως, «εν ξύλω υψούμενοι σοφοί, χείρας τε κοπτόμενοι, και ταις λαμπάσι φλεγόμενοι, και σπαθιζόμενοι, και εν κατωτάτω, λάκκω συγχωννύμενοι, και τέλος εν αυτώ το μακάριον, υποδεχόμενοι, αθλοφόροι αξιάγαστοι, τον των όλων Θεόν ουκ ηρνήσασθε».

Πόσο διδακτικό είναι το παράδειγμα και όλος ο βίος των σημερινών αγίων, ευσεβείς μου αδελφοί! Προ παντός σήμερα πού οι ηθικές αξίες έχουν παραγνωρισθή και η νεολαία μας έχει πολύ ξεφύγει, τα δύο τούτα ιερά πρόσωπα πρέπει να αποτελέσουν πρότυπα στη ζωή τους, στη ζωή όλων μας.

Πέστε μου αδελφοί, υπάρχει ανώτερο από την τιμή; Μα και ο λαός δεν το λέγει; «Η τιμή τιμή δεν έχει και χαρά σ' τον πού την έχει».

Αξίζει αδελφοί μου τον κόπο, για την αγνότητα του σώματος μας, για την τιμή μας και την ηθική μας την προφύλαξι και διαφύλαξι της αγνότητος των παιδιών μας να υποβληθούμε σε μύριες όσες θυσίες.

Μακάριοι και ευτυχισμένοι θα είναι όσοι το επιδιώξουν και το κατορθώσουν.