Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός
Το φως της Ανάστασης ανακαινίζει τα πάντα, κι έτσι οι ψυχές και ο κόσμος μας μοιάζουν να αναγεννώνται.
Κείμενα
Φώτης Κόντογλου
Μοναχός Μητροφάνης
Michel Quenot
Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Ιβηρίτης
Αρχιμανδρίτης Χριστόδουλος Αγιορείτης
Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης
Επιμέλεια αφιερώματος - εισαγωγή
Στέλιος Κούκος
This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.
Η εισαγωγή του αφιερώματος
Το φως της Ανάστασης, κάθε χρόνο μαζί με την άνοιξη της φύσης, πλημμυρίζει τα σύμπαντα. Χωρίς το αναστάσιμο φως ο κόσμος θα έμοιαζε σκοτεινός, ρηχός, παράλογος, κενός, χωρίς κανένα απολύτως νόημα. Κι έτσι είναι, όταν οι ενέργειές μας δεν εμφορούνται από το ανατρεπτικό και επ-αναστατικό μήνυμα της αγάπης. Δεν αναφερόμαστε σε κάποια φίλαυτη, συμφεροντολογική ή ροζ αγάπη, αλλά σε θυσιαστική αγάπη που ανατρέπει τη μίζερη τάξη των πραγμάτων και την ίδια τη ζωή.
Το αναστάσιμο φως είναι η ίδια η ζωή - εκχέεται και διαμοιράζεται, αισθητά ή ανεπαίσθητα, μυστικά ή ολοφάνερα, στις πιο ευαίσθητες ψυχές που το καλούν κοντά τους με την ωραία ζωή τους ή ακόμη με λόγια σαν κι αυτά που έγραψε ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος:
“Ελθέ το φως το αληθινόν, ελθέ η αιώνιος ζωή, ελθέ το αποκεκρυμμένον μυστήριον, ελθέ ο ακατονόμαστος θησαυρός, ελθέ το ανεκφώνητον πράγμα, ελθέ το ακατανόητον πρόσωπον, ελθέ η αΐδιος αγαλλίασις, ελθέ το ανέσπερον φως!..”.
Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως αν στερούμασταν το φως της Ανάστασης, οι επιπτώσεις θα ήταν χειρότερες από την ψύξη του ήλιου και τη στέρηση των ακτίνων και των ενεργειών του, αφού το πρόσωπο και το σύμβολο της ελπίδας, της αγάπης και της ζωής, ο Χριστός, δεν θα μπορεί να φωτίσει και να ζεστάνει τις καρδιές μας...
Αυτό ακριβώς δεν συνέβη άραγε στη χριστιανική Δύση, η οποία αρνήθηκε ότι ο άνθρωπος μπορεί να μετέχει στις ενέργειες του Θεού;
Προφανώς ο υπερευαίσθητος γερμανός στοχαστής Νίτσε καταγγέλλει αυτού του θεού τον θάνατο. Ενός θεού εξορισμένου στον παράδεισό του. Οπότε τι μένει στον δυτικό άνθρωπο παρά να εκφραστεί με το θέατρο του παραλόγου και να αναζητήσει στον διαφωτισμό παραμυθία, η οποία όμως θα είναι μόνον εγκεφαλική, διανοητική ή έστω ιδεολογική; Έτσι, η ολοκληρωτική επικράτηση του πολιτισμού του μηδενισμού και του θανάτου ή της εξορίας του θεού στους ουρανούς του θα δώσει νόημα, ζωή και ώθηση στο κυρίαρχο δόγμα ζωής των διαμαρτυρομένων: “Η δουλειά είναι προσευχή”. Και αυτό, όπως παρουσιάζουν μελετητές όπως ο Μαξ Βέμπερ, θα δημιουργήσει την κεφαλαιοκρατική υπερσυσσώρευση. Και εντέλει θα φέρει μια νέα διαμαρτύρηση ενάντια στον άδικο πλουτισμό και το καθεστώς του, από τις λοιπές αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες... Τις πολιτικές συνέπειες τις έζησε στο πετσί της η μήτρα της εκπόρευσης του δόγματος αυτού, η Γερμανία, με τη διαίρεσή της. Ενώ τις πιο σύγχρονες παρενέργειες, της θεοποίησης και απολυτότητας του χρήματος, τις ζούμε σήμερα στην Ελλάδα και πιο πρόσφατα στην Κύπρο - χωρίς φυσικά να παραγνωρίζουμε τα δικά μας εγκληματικά λάθη...
Χωρίς το ελπιδοφόρο εξ Ανατολών Αναστάσιμο φως -αρχαιοελληνικά φάος- που ενώνει τον κόσμο, ο κόσμος θα βρίσκεται στο χάος, στο οποίο ο Χάρος θα είναι πρωταγωνιστής. Και για να παραφράσουμε τον ποιητή Ανδρέα Εμπειρίκο, με την Ανάστασή του ο Ιησούς έκανε οίστρο της ζωής την ήττα του θανάτου.
Καλή Ανάσταση!