”Λαλούντες μεταξύ σας με ψαλμούς και ύμνους και ωδές πνευματικές, τραγουδώντας και ψάλλοντας στην καρδιά σας στον Κύριο, ευχαριστώντας πάντοτε για τα πάντα τον Θεόν και Πατέρα εν ονόματι του Κυρίου μας Ιησού Χριστού” (Εφεσίους 5, 19-20).
Τα παραπάνω εδάφια της Καινής Διαθήκης, του Λόγου του Θεού, μας δείχνουν πόσο σημαντικό είναι η προσευχή μας στον Χριστό να συνοδεύεται από δοξολογία και ευχαριστία για τα πάντα στην ζωή μας. Ο πιο βέβαιος δρόμος για τον Θεό και για την δική μας εσωτερική ολοκλήρωση περνά μέσα από την δοξολογία του Θεού για οτιδήποτε συμβαίνει στην ζωή μας. Ακόμη και οι δυσκολίες και τα προβλήματα αρχίζουν να μοιάζουν ως ευλογία στην ζωή μας αν ευχαριστούμε και δοξάζουμε για αυτές τον Θεό. Σας φαίνεται δύσκολο να το δεχθείτε, να το κατανοήσετε;
Και όμως, μέσα από τι δυσκολίες και τις δοκιμασίες ανακαλύπτουμε τις εσωτερικές μας δυνάμεις, συνειδητοποιούμε τον εαυτό μας και αναγνωρίζουμε την παρουσία του Θεού ανάμεσά μας. Εάν λοιπόν αποδεχόμαστε τις αναποδιές που έρχονται στην ζωή μας ως αφορμές που μας δίνει ο Θεός να αγωνισθούμε και να ωφεληθούμε πνευματικά, να δυναμώσουμε και να στερεωθούμε στην πίστη, τότε αναγνωρίζουμε το χέρι του Θεού πίσω από όσα μας συμβαίνουν και υποτασσόμαστε στο θέλημά Του, τότε θα αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα με περισσότερη γαλήνη, με αποδοχή και ως ευλογία. Δεν χρειάζεται πάντοτε να αναζητούμε το γιατί πίσω από όσα μας συμβαίνουν, διότι αυτό σημαίνει πως αμφιβάλλουμε για την αγάπη του Θεού και ότι αμφισβητούμε την αλήθεια ότι ο Θεός γνωρίζει καλύτερα από μας τι μας συμφέρει πνευματικά και αναλόγως προγραμματίζει τα συμβαίνοντα στην ζωή μας. ”άλλωστε, τα πάντα συνεργούν στο αγαθό σε εκείνους που αγαπούν τον Θεό και έχουν κληθεί σύμφωνα με τον προορισμό Του” (Ρωμ.). Ας δούμε λοιπόν πως αυτές οι αλήθειες της πίστεώς μας βρίσκουν εφαρμογή στην καθημερινότητά μας και λειτουργούν ως πνευματικοί νόμοι του Θεού.
Συχνά στον καθημερινό μας λόγο επαναλαμβάνουμε την φράση ”δόξα τω Θεώ”. Πόσοι όμως την λένε απλώς τυπικά και μηχανικά, από συνήθεια, χωρίς να κατανοούν το βαθύ νόημα που κρύβεται πίσω από την φράση αυτήν; Δεν μπορούμε να δοξάζουμε τον Θεό χωρίς να έχουμε επίγνωση για τον λόγο που Τον δοξολογούμε. Όταν είμαστε πραγματικά και ειλικρινά ευγνώμονες στον Θεό για όσα έρχονται στην ζωή μας, αναγνωρίζουμε την παντοδυναμία και το έλεος του Θεού. Δοξολογία στον Θεό σημαίνει συνεχής και αδιάλειπτη προσευχή, χαρά και ευχαριστία προς τον Κύριο, διότι αυτό είναι το θέλημα του Θεού (Α’ Θεσσαλονικείς 5, 16-18).
Αν έχουμε συνηθίσει να δοξάζουμε τον Θεό για τα πάντα, η πίστη μας θα δυναμώνει και η πνευματική μας διάθεση θα διακρίνεται από χαρά και ευχαριστία. Βεβαίως, στα εύκολα και τα ευχάριστα της ζωής μας έρχεται εύκολα και αβίαστα να δοξάζουμε τον Θεό. Στα δύσκολα όμως; Πολλές φορές όμως το βρίσκουμε δύσκολο να δοξάζουμε τον Θεό και να αναγνωρίζουμε το χέρι του Θεού πίσω από δυσάρεστα και αρνητικά πράγματα που μας συμβαίνουν. Τότε αφήνουμε κατά μέρος την πίστη μας στον Θεό, κλονίζεται η εμπιστοσύνη μας και στην θέση της πίστης βάζουμε την λογική μας προσπαθώντας να βρούμε μία εξήγηση λογική σε όσα μας συμβαίνουν. Όμως με την περιορισμένη ανθρώπινη σκέψη δεν μπορούμε να βρούμε απαντήσεις. Μόνον μέσα από την πίστη, την απόλυτη εμπιστοσύνη και δοξολογία στον Θεό λυτρωνόμαστε από ανησυχίες, αμφιβολίες, άγχη και στενοχώριες, γιατί η καρδιά μας στηρίζεται στον Κύριο.
Αυτή είναι η βάση της δοξολογίας μας. Γνωρίζουμε ότι ο Θεός μας αγαπά και έχει κάποιο σχέδιο για μας. ”ξέρουμε ότι τα πάντα συνεργούν στο αγαθό σε κείνους που αγαπούν τον Θεόν, σε όσους έχουν κληθεί σύμφωνα με τον προορισμό Του” (Ρωμ. 8, 28). Εάν κάποτε βρεθούμε σε δυσκολίες και θελήσουμε να ανακαλύψουμε το νόημα των θλίψεων και των προβλημάτων, να μην εμπιστευόμαστε στο μυαλό μας, στην λογική, αλλά να στηριζόμαστε με πίστη στην αγάπη του Θεού και να Τον δοξάζουμε για όσα φέρνει στην ζωή μας.
Ένα παράδειγμα από αληθινό περιστατικό για να το κατανοήσουμε καλύτερα. Οι γονείς μιας κοπέλας που υπέφερε πολλούς μήνες από σοβαρή ασθένεια και συχνά νοσηλευόταν στο νοσοκομείο και οι ιατροί είχαν διαγνώσει ανίατη ασθένεια, στράφησαν στον Θεό ως την τελευταία τους ελπίδα προσευχόμενοι θερμά, με δάκρυα για το θαύμα, για την θεραπεία. Μέσα τους όμως βαθιά υπήρχε μία πικρία, ένα παραπονεμένο γιατί στον Θεό που επέτρεψε ασθένεια στην κόρη τους. Η κατάσταση της υγείας της κοπέλας διαρκώς χειροτέρευε παρ’ όλες τις προσευχές των γονέων τους. Όταν κάποιος ιερέας πνευματικός τους συμβούλευσε στις προσευχές τους να δοξάζουν και να ευχαριστούν τον Θεό για την ασθένεια της κόρης τους, η συμβουλή αυτή τους φάνηκε βαριά. Να ευχαριστούν τον Θεό γιατί η κόρη τους ήταν βαριά άρρωστη; Η λογική τους επαναστατούσε, δεν το δεχόταν. Κάποια στιγμή, αποκαμωμένοι από τα δάκρυα και τις προσευχές, σκέφθηκαν να δοκιμάσουν αυτό που τους είχε πει ο πνευματικός. Γονάτισαν προσευχόμενοι στον Θεό με διάθεση ευχαριστίας και εμπιστοσύνης στον Θεό που επέτρεψε να έρθει στην οικογένειά τους μία τόσο σοβαρή δοκιμασία. Δέχθηκαν πως ο Θεός γνωρίζει καλύτερα για την κόρη τους και σεβάσθηκαν το θέλημά του. Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό. Η κοπέλα άρχισε να καλυτερεύει έως ότου θεραπεύθηκε εντελώς. Μέσα από αυτήν την ασθένεια που ήταν μία δοκιμασία πίστεως, οι γονείς πλησίασαν τον Θεό, πίστευσαν, προσευχήθηκαν. Ήταν μία πνευματική εμπειρία που τους άλλαξε όλη τους την ζωή. Και πότε ήλθε αυτή η αλλαγή; Μόλις εμπιστεύθηκαν τον Κύριο και στα δύσκολα προσευχήθηκαν με δοξολογία και ευχαριστία. Είπαν το ”δόξα τω Θεώ” μέσα από την καρδιά τους και το εννοούσαν.
Όταν ειλικρινά δοξολογούμε τον Θεό, θα δούμε μία σημαντική αλλαγή στην ζωή μας και στους γύρω μας. Εκεί που κάποτε αισθανόμασταν θλίψη και στενοχώρια σε δύσκολες καταστάσεις, θα αρχίσουμε να αισθανόμαστε χαρά και ασφάλεια που μας χαρίζει η απόφασή μας να εμπιστευθούμε την καρδιά μας στον Θεό. Ιδού πως το εκφράζει ο ψαλμωδός: ”να ευφραίνεσαι στον Κύριο και θα σου δώσει τα αιτήματα της καρδιάς σου” (Ψαλμ. 35, 4). Μόλις αρχίσουμε να απολαμβάνουμε την παρουσία του Κυρίου στην ζωή μας, όταν η καρδιά μας χαίρεται να συνομιλεί με τον Θεό και να εκτελεί το θέλημά Του, τότε όλα τα προβλήματα θα μοιάζουν λιγότερο βασανιστικά, διότι θα έχουμε την βεβαιότητα ότι ο Κύριος θα απαντήσει στα προβλήματά μας και θα δώσει λύση. Πνευματική προϋπόθεση; Να δοξάζουμε τον Θεό με χαρά και διάθεση ευχαριστίας.
Ας δούμε μίαν άλλην ιστορία αληθινή. Δύο γονείς είχαν ένα γιο που, ενώ ήταν επιμελής μαθητής και υπάκουος γιος, σεβόμενος τους γονείς, όταν πήγε στο πανεπιστήμιο, ξέφυγε, έμπλεξε με κακές παρέες και έγινε αδιάφορος για τις σπουδές του, ξενυχτούσε, έπινε ναρκωτικά. Επέλεξε ένα ανήθικο και άσωτο τρόπο ζωής. Για μήνες οι γονείς προσεύχονταν με αγωνία και πόνο ψυχής, αλλά αισθάνονταν πως οι προσευχές τους έμεναν αναπάντητες. Κάποιος φίλος οικογενειακός τους συμβούλευσε να έχουν εμπιστοσύνη στο σχέδιο του Θεού για τον γιο τους, και ότι μέσα από την άσωτη ζωή που διήγε η χάρις του Θεού θα τον απελευθέρωνε. Με νέα ελπίδα οι γονείς άρχισαν να προσεύχονται με διαφορετικό τώρα τρόπο. Δόξαζαν τον Θεό που παρ’ όλες τις άσχημες συνθήκες και τις κακές συντροφιές που είχε ο γιος τους, ο Κύριος τον προστάτευε και τον κρατούσε ζωντανό και γερό. Μόλις άρχισαν να προσεύχονται με πίστη και εμπιστοσύνη στον Θεό, τα εμπόδια που ορθώνονταν στην προσευχή τους κάμφθηκαν, ο Θεός τους έδωσε ενθάρρυνση και υπομονή, και τέλος, φώτισε τον νέο να συνέλθει, να εγκαταλείψει την ανηθικότητα και τα ναρκωτικά και ως τον άσωτο του Ευαγγελίου, να επιστρέψει μετανιωμένος στο σπιτικό του.
Αυτό ζητούσε ο Θεός από τις προσευχές των δύο γονέων, να αλλάξουν την πνευματική τους ματιά, να αλλάξουν τρόπο σκέψης, και να αρχίζουν να δοξολογούν τον Θεό ακόμη και στα δύσκολα. Τότε ήταν που ο Θεός τους έδωσε νέα δύναμη στην προσευχή τους και απάντηση στα αιτήματά τους. Ίσως δεν μπορούμε πάντοτε να κατανοήσουμε με το μυαλό μας τον τρόπο που ενεργεί ο Θεός στην ζωή μας, μπορούμε όμως να πλατύνουμε την καρδιά μας και να δεχθούμε με ευχαρίστηση, όχι γκρίνια και μεμψιμοιρία, το θέλημα του Θεού.
Αυτή η πνευματική αλλαγή στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα όσα συμβαίνουν σε μας και στους γύρω μας, δεν κατορθώνεται μόνον με την δική μας θέληση, αλλά απαιτεί και την συνεργασία του Θεού. Η ειλικρινής προσευχή που δοξάζει την παντοδυναμία και παντογνωσία του Θεού και υποτάσσεται στην θεία πρόνοια, εμπεριέχει μεγάλη πνευματική δύναμη από κάθε άλλο είδος προσέγγισης του Θεού. Εάν εν μέσω δυσμενών και αρνητικών καταστάσεων υπερβαίνουμε τον εαυτό μας και βρίσκουμε την δύναμη να δοξάζουμε τον Κύριο, μεγαλύτερη θα είναι η θεία βοήθεια που θα λάβουμε την κατάλληλη στιγμή. Διαβαίνοντας εν μέσω προβλημάτων και των παγίδων του πονηρού βρίσκουμε το κουράγιο να μην είμαστε γκρινιάρηδες, αλλά να παραδεχόμαστε ότι με τις δικές μας δυνάμεις δεν έχουμε καμμία πιθανότητα να υπερνικήσουμε το κακό και τον πονηρό, στηρίζοντας τις ελπίδες μας στον Θεό, τότε στην πνευματική μας μάχη θα έχουμε ένα ασύγκριτο συμπολεμιστή, συμπαραστάτη και βοηθό, θα αισθανόμαστε τον Θεό στο πλευρό μας να μας στηρίζει.
Πολλές φορές οι αμφιβολίες και οι δισταγμοί κατακλύζουν την καρδιά μας και νιώθουμε ανίσχυροι απέναντι στα προβλήματα. Φοβόμαστε, αγχωνόμαστε, αγανακτούμε. Ο Θεός από μας περιμένει να κάνουμε την πνευματική υπέρβαση, ένα άλμα πίστης και εμπιστοσύνης στις υποσχέσεις και την προστασία του Θεού. Το βλέπουμε αυτό ξεκάθαρα στο παράδειγμα των Ισραηλιτών που επί σαράντα έτη περιπλανώμενοι στην έρημο δεν κατόρθωναν να εισέλθουν στην Γη της Επαγγελίας. Γιατί? Διότι ενώπιον του Θεού αποδείχθηκαν άπιστοι, σκληροτράχηλοι, γεμάτοι παράπονα για τις ταλαιπωρίες και τις στερήσεις που υπέφεραν στην έρημο, λησμονώντας τις ευεργεσίες και την προστασία του Θεού, πως τους ελευθέρωσε από την δουλεία και την σκληρή εργασία στην Αίγυπτο, πως τους προστάτευε από τον Φαραώ, πως τους χορηγούσε το μάννα, και πως τους καθοδηγούσε με την μορφή μιας πύρινης στήλης που προπορευόταν. Αποτέλεσμα; Ούτε ο Μωϋσής ούτε κανείς άλλος από αυτούς που βγήκαν από την Αίγυπτο (πλην δύο) πέθαναν χωρίς να αξιωθούν να εισέλθουν στην Γη της Επαγγελίας. Αντιθέτως, μόλις οι Ισραηλίτες εμπιστεύθηκαν τις υποσχέσεις του Θεού, με την εμπνευσμένη ηγεσία του Ιησού του Ναυή, κατόρθωσαν σε σύντομο χρονικό διάστημα να κατακτήσουν οχυρές πόλεις, όπως η Ιεριχώ, να νικήσουν πολυάριθμους εχθρούς, και να εγκατασταθούν στην Χαναάν. Το κλειδί της επιτυχίας είναι η εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις του Θεού.
Το βλέπουμε και στο πρόσωπο του Χριστού, που διαρκώς στην προσευχή Του ευχαριστούσε και δόξαζε τον Θεό Πατέρα. Για παράδειγμα, όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τον θάνατο του Λαζάρου, του αγαπημένου του φίλου, περικυκλωμένος από πλήθος ανθρώπων που θρηνούσαν, και δέχθηκε το παράπονο της Μάρθας και της Μαρίας πως ”εάν είχες έρθει νωρίτερα Κύριε, ο αδελφός μας Λάζαρος δεν θα είχε πεθάνει”, πως αντέδρασε ο Χριστός; Μπροστά στον τάφο του Λαζάρου προσευχήθηκε δυνατά για να Τον ακούσουν όλοι, και είπε στον Θεό Πατέρα: ”Πάτερ, σε ευχαριστώ που με άκουσες” (Ιω. 11, 41), και μετά ανέστησε τον Λάζαρο. Ακόμη και μπροστά στο φοβερό γεγονός του θανάτου, της απώλειας ενός αγαπημένου μας προσώπου, ο Κύριος μας διδάσκει να προσευχόμαστε και να ευχαριστούμε τον Θεό.
Μας φαίνεται δύσκολο μέσα στον πόνο μας για τον θάνατο να έχουμε την δύναμη να δοξάζουμε τον Θεό; Να θυμηθούμε τον Ιώβ, που έχασε την περιουσία του, τα κοπάδια, οι γιοι και οι θυγατέρες του πέθαναν, ο ίδιος αρρώστησε, οι φίλοι και η γυναίκα του, αντί να τον ενθαρρύνουν, τον προέτρεπαν να βλασφημήσει και να κατηγορήσει τον Θεό για την κατάστασή του; Ο Ιώβ όμως ξέσπασε σε δοξολογία του Θεού. ”Ο Θεός μου έδωσε, ο Θεός μου αφαίρεσε, ας είναι το όνομά Του ευλογημένον”’. Είναι η ίδια ακριβώς φράση δοξολογίας και ευχαριστίας που αναπέμπουμε στον Θεό λίγο πριν το τέλος κάθε θείας λειτουργίας. ”είη το Όνομα Κυρίου ευλογημένον από του νυν και έως του αιώνος”. Ο Θεός ευλόγησε τον Ιώβ γιατί ανεδείχθη πιστός και του ανταπέδωσε πολλαπλάσιες ευλογίες, πλούτη, κοπάδια, περισσότερους γιους και θυγατέρες.
Μήπως λησμονούμε ότι η παρουσία του Χριστού επί γης έγινε αφορμή δοξολογίας της δυνάμεως του Θεού; Κάθε θαύμα, κάθε θεραπεία που επιτελούσε ο Χριστός στο όνομα του Θεού Πατέρα, οδηγούσε τους ανθρώπους να δοξάζουν και να ευχαριστούν τον Θεό. Αυτός είναι ο πυρήνας του ευαγγελικού μηνύματος (ευαγγέλιο σημαίνει την καλή, την ευχάριστη είδηση). Ο Χριστός μιλώντας στην συναγωγή της Ναζαρέτ εφήρμοσε την εκπλήρωση της προφητείας του Ησαϊα στο πρόσωπό Του. Τι έλεγε η προφητεία; ”Πνεύμα Κυρίου είναι επάνω μου, γι’ αυτό με έχρισε, με απέστειλε να ευαγγελίσω (=να φέρω το μήνυμα της χαράς) στους φτωχούς, για να γιατρέψω τους συντετριμμένους στην καρδιά, να κηρύξω ελευθερία στους αιχμαλώτους και ανάβλεψη στους τυφλούς, να αποστείλω τους ψυχικά τσακισμένους σε ελευθερία, να κηρύξω ευπρόσδεκτον το έτος του Κυρίου” ( Λουκ. 4, 18-19). Εάν μέσα στις θλίψεις και τις ασθένειές μας ο Θεός μας φέρνει στην ζωή μας το μήνυμα της χαράς μέσω της παρουσίας του Χριστού. Εμείς έχουμε την δύναμη εν μέσω θλίψεων και στενοχωριών να εμπιστευθούμε την αγάπη του Θεού, να αποδιώξουμε κάθε αμφιβολία και γογγυσμό, και να δοξάσουμε, να ευχαριστήσουμε τον Κύριο με όλη μας την καρδιά για όσα επιτρέπει στην ζωή μας, και κυρίως, για την παρουσία Του στην ζωή μας; Ο Χριστός έρχεται κοντά μας για να μας δώσει νέο πνεύμα, νέα ζωή, καινούργια καρδιά και σκέψη. ”εάν κάποιος είναι εν Χριστώ, είναι νέο κτίσμα, τα αρχαία παρήλθαν, ιδού τα πάντα έγιναν νέα” ( Β’ Κορ. 5, 17).
Ο Θεός είναι αγάπη, μας λέγει ο Λόγος Του. Όσα κάνει για μας, όσα σχεδιάζει για μας και επιτρέπει να συμβούν στην ζωή μας προέρχονται από την απέραντη αγάπη του Θεού για μας. Εμείς όμως, επειδή γνωρίζουμε την ατελή εικόνα της ανθρώπινης αγάπης, που πολλές φορές μας απογοητεύει, μας πληγώνει, μας εξαπατά, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως το βάθος της θεϊκής αγάπης. Η θεϊκή αγάπη είναι απεριόριστη, χωρίς υπολογισμούς, συμφέροντα και υστεροβουλίες, δεν είναι υποκριτική ούτε κάνει διακρίσεις. Η αγάπη του Θεού δεν είναι δίκαιη. Αγαπά όλους, δικαίους και αμαρτωλούς, μας αγαπά και μας δέχεται ακόμη και αν εμείς Τον απορρίπτουμε, τον στενοχωρούμε με τις αμαρτίες μας, Τον αποκλείουμε από την ζωή μας. Από μας περιμένει να κάνουμε ένα πρώτο μικρό βήμα, να μετανοήσουμε για τις αμαρτίες μας και να Τον επικαλεστούμε στην προσευχή μας. Και ο Θεός βρίσκεται πάντοτε κοντά μας, έτοιμος και πρόθυμος να μας συγχωρήσει, να μας ευλογήσει, να μας ενθαρρύνει.
Ας ακούσουμε την φωνή του Χριστού. ”ιδού, στέκομαι στην θύρα και κρούω, αν κάποιος ακούσει την φωνή μου, και ανοίξει την θύρα, θα μπω μέσα σε αυτόν, και θα δειπνήσω μαζί του και αυτός μαζί Μου” (Αποκ. 3, 20). Ο Χριστός βρίσκεται μπροστά στην θύρα της καρδιάς μας και περιμένει να Του ανοίξουμε, να Του επιτρέψουμε να μπει στην ζωή μας και να μας χορηγήσει θεϊκές ευλογίες. Ο Κύριος έχει αποκτήσει αυτό το δικαίωμα σε μας, διότι η μεγάλη Του αγάπη οδήγησε τον Χριστό πάνω στον Σταυρό, να υποφέρει για τις δικές μας αμαρτίες.. μας λέει ο Παύλος: ”έχω συσταυρωθεί μαζί με τον Χριστό, δεν ζω πλέον εγώ, αλλά ο Χριστός ζει μέσα μου, αν και τώρα ζω εν σαρκί, ζω μέσα στην πίστη του Υιού του Θεού που με αγάπησε και παρέδωσε τον Εαυτόν Του για μένα” (Γαλ. 2, 20). Δεν αποτελούν όλα αυτά λόγο για να δοξάζουμε και να ευχαριστούμε τον Θεό, που μας δίνει την δυνατότητα να ζούμε στην παρουσία της θεϊκής Του αγάπης;
Ας δούμε ένα άλλο περιστατικό πως η δύναμη της δοξολογίας του Θεού λειτούργησε σε ένα νέο εξαρτημένο από ναρκωτικά. Είχε βυθιστεί βαθιά στην εξάρτηση, και καθώς έβλεπε την ζωή του να καταστρέφεται, ήταν αποφασισμένος να δοκιμάσει τα πάντα προκειμένου να απαλλαγεί από τα ναρκωτικά. Κάποιος γνωστός του τον παρότρυνε να μιλήσει σε κάποιον ιερέα και να εξομολογηθεί. Ο πνευματικός του συνέστησε να προσευχηθεί στον Κύριο και να Τον ευχαριστήσει για την δοκιμασία που περνούσε. Παραξενεύθηκε ο νέος. ”να ευχαριστήσω τον Θεό γιατί η ζωή μου είναι μία κόλαση, βουτηγμένη στα ναρκωτικά;”. Ο ιερέας του εξήγησε ότι όφειλε ευχαριστία στον Θεό διότι μέσα από την άσχημη εμπειρία με τα ναρκωτικά, η ψυχή του ταλαιπωρήθηκε, ο εγωισμός του τσαλακώθηκε, και έτσι τώρα η αγάπη του Θεού που είναι σπλαγχνική προς κάθε αμαρτωλό μπορούσε να ενεργήσει στην καρδιά του νέου, να τον οδηγήσει στην πίστη και να τον ελευθερώσει από την εξάρτηση. Ο ερέας ρώτησε τον νέο: ” είχες την αίσθηση πως όσο εσύ βυθιζόσουν στο σκοτάδι της εξάρτησης και η ζωή σου βούλιαζε μέσα σε μία κόλαση, υπήρχε πάντα ένα μικρό φως που φώτιζε τα σκοτάδια της ζωής σου και μία δύναμη που σε κρατούσε λίγο πριν την τελειωτική καταστροφή? Αυτή ήταν η αγάπη του Χριστού για σένα”. Ο νέος ναρκομανής συγκλονίσθηκε. Τα λόγια του ιερέα ήταν για αυτόν μία πνευματική αποκάλυψη. Αποφάσισε να σταματήσει τα ναρκωτικά, να μπει σε πρόγραμμα απεξάρτησης και να ξαναρχίσει την ζωή του με νέα δύναμη, στηριζόμενος στον Θεό και δοξάζοντας το όνομά Του.
Ο Χριστός μας είπε ότι αν προσευχόμασθε με πίστη, θα λαμβάνουμε απάντηση στις προσευχές μας. Να το θυμόμαστε αυτό όταν μας κυκλώνουν τα προβλήματα και οι αμφιβολίες. Προσευχηθείτε και θα λάβετε πίστη, απάντηση, ενθάρρυνση, παρηγορία. Η χριστιανική ζωή είναι μία συνεχής πορεία πίστης που περνά από πολλούς σταθμούς, άλλοτε σκοτεινούς και καταθλιπτικούς, άλλοτε φωτεινούς και ευχάριστους, άλλοτε με πνευματικούς άθλους και άλλοτε με αποτυχίες. Κοιτάζοντας προς τα πίσω και βλέποντας πως είμασταν στο ξεκίνημα της πίστης να δοξάζουμε τον Θεό για τον δρόμο που άνοιξε στην ζωή μας. Όσο θα προχωρούμε στην πίστη τόσο θα αισθανόμαστε τις υποσχέσεις του Θεού για ειρήνη και χαρά να πραγματοποιούνται ακόμη και εν μέσω δυσκολιών. ”κάθε χαρά θεωρήστε, αδελφοί μου, όταν περιπέσετε σε διαφόρους πειρασμούς, γνωρίζοντας ότι η δοκιμασία της πίστεώς σας εργάζεται υπομονή, και η υπομονή ας έχει έργο τέλειο, για να είστε τέλειοι και ολοκληρωμένοι, χωρίς να είοτε σε τίποτε ελλειπείς” (Ιακ. 1, 2-4). Έχουμε προβλήματα οπωσδήποτε αλλά όταν αποφασίσαμε να βαδίσουμε στον δρόμο για τον Θεό με πίστη, έχουμε ένα μεγάλο στήριγμα. Οι ελπίδες μας είναι στραμμένες στον Θεό, μας λέει ο Παύλος. ”ελάβαμε και την είσοδο διά της πίστεως σε αυτήν την χάρη στην οποία στεκόμαστε και καυχώμαστε στην ελπίδα της δόξας του Θεού” ( Ρωμ. 5, 2).
Ακολουθώντας τον δρόμο του Θεού θα διαπιστώσουμε πως πρέπει να κάνουμε αλλαγές στην ζωή μας, εγκαταλείποντας παλαιές αμαρτωλές συνήθειες και σκέψεις, εγωιστικές συμπεριφορές και εμπάθειες, και να διαμορφώσουμε καινόν νουν, νέα διάνοια και καινούργια καρδιά. ”σας παρακαλώ λοιπόν αδελφοί μου, διά των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσετε τα σώματά σας θυσία ζωντανή, αγία, ευάρεστο στον Θεό, που είναι η λογική σας λατρεία, και μην συμμορφώνεστε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφώνεστε διά της ανακαινίσεως του νου σας, ώστε να δοκιμάζετε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο” (Ρωμ. 12, 1-2).
Πολλές φορές όμως η διαδικασία συμμορφώσεως με το θέλημα του Θεού είναι δύσκολη, περνά μέσα από δοκιμασίες που χρησιμοποιεί ο Θεός για να μας αλλάξει και αναγεννήσει πνευματικά. Αυτός είναι ο τρόπος του Θεού, όπως μας τον περιγράφει ο Πέτρος. ”αν και τώρα λίγο λυπηθείτε σε διάφορους πειρασμούς, για να δοκιμασθεί η πίστη σας που είναι πολυτιμότερη από τον χρυσό που φθείρεται, και δοκιμάζεται μέσα στην φωτιά, ώστε να βρεθεί (η πίστη σας) για έπαινο και τιμή και δόξα όταν φανερωθεί ο Ιησούς Χριστός” (Α’ Πέτρου 1, 6-7).
Έτσι αυξάνεται και δυναμώνει η πίστη μας! Μέσα από δοκιμασίες και πειρασμούς να ευχαριστούμε τον Κύριο που μας χαρίζει πίστη, υπομονή και μακροθυμία για να αντέξουμε την δοκιμασία. Όσο περισσότερο δοκιμάζεται η πίστη μας και εξαγνίζεται όπως το καθαρό χρυσάφι που πέρασε μέσα από την φωτιά, έτσι και η πίστη μας, η εμπιστοσύνη στον Θεό στερεώνεται περισσότερο. Οι δοκιμασίες και τα προβλήματα αποτελούν μία ευκαιρία να αυξηθούμε πνευματικά στην πίστη και αφορμή δοξολογίας του Θεού. Μέσα από τις θλίψεις ο Θεός διαπλάθει τον χριστιανικό χαρακτήρα μας, και εμείς ως πιστοί του Θεού οφείλουμε υποτασσόμενοι σε Αυτόν να δεχόμαστε με διάθεση χαράς, ευχαριστίας και δοξολογίας όλες τις συνθήκες και καταστάσεις που χρησιμοποιεί ο Θεός για την πνευματική μας πρόοδο. ”δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν”, συνήθιζε να λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος που υπέστη διωγμούς, εξορίες, σωματικές ταλαιπωρίες και ταπεινώσεις επειδή παρέμεινε πιστός στον Θεό και όχι στον αυτοκράτορα και τις κοσμικές εξουσίες.
Μία νέα κοπέλα εμπιστεύθηκε και αγάπησε κάποιον ο οποίος την εγκατέλειψε έγκυο. Εκείνη απογοητευμένη και με δάκρυα και αρκετή οργή στην ψυχή της κατέφυγε σε κάποιον πνευματικό ζητώντας να προσευχηθεί για αυτήν. Ο ιερέας εκείνος της έδωσε την ακόλουθη συμβουλή. ”ο Θεός σε οδήγησε σήμερα στην εκκλησία, διότι Αυτός επέτρεψε όλες αυτές οι δυσκολίες να έρθουν στην ζωή σου για να καταλάβεις πόσο πολύ σε αγαπάει ειλικρινά και απεριόριστα. Για κάθε άνθρωπο ο Θεός έχει ένα θαυμάσιο πνευματικό σχέδιο και συ, αν αρχίσεις να Τον εμπιστεύεσαι και να Τον ευχαριστείς για ό,τι σου συνέβη, τότε θα μπορέσεις να καταλάβεις πως ο Θεός θέλει να σε βοηθήσει”. Η κοπέλα παραξενεύθηκε αλλά και θύμωσε. ”να ευχαριστώ επειδή βρέθηκε κάποιος να με ξεγελάσει και να με παρατήσει έγκυο μόνη μου? Δεν το μπορώ!”.
Σε αυτό το σημείο ο Λόγος του Θεού είναι ξεκάθαρος. ”κατά πάντα ευχαριστείτε, διότι αυτό είναι το θέλημα του Θεού προς εσάς εν Χριστώ Ιησού” (Α’ Θεσσαλονικείς 5, 18). Αλλά και ”τα πάντα συνεργούν προς το αγαθό σε αυτούς που αγαπούν τον Θεό” (Ρωμ. 8, 28). Δυστυχώς, ο πληγωμένος εγωισμός και η πικρία της κοπέλας την εμπόδιζαν να δεχθεί την αλήθεια του Θεού που θα γλύκανε τον πόνο της και θα μαλάκωνε την οργή της. Μήπως όμως και σε μας, αν και σε όχι τόσο έντονα δραματικές περιστάσεις, δεν εμποδιζόμαστε από τον εγωισμό μας να αντιληφθούμε το πώς ο Θεός κατευθύνει τα πράγματα της ζωής και οικονομεί τις διάφορες καταστάσεις για να φέρει κοντά Του;
Ο Θεός φέρνει στην ζωή μας ορισμένους δύστροπους και δύσκολους ανθρώπους, που φυσιολογικά μας έρχεται δύσκολο να τους συμπαθήσουμε και να τους αγαπήσουμε με το μέτρο της ανθρώπινης αγάπης. Όμως με την δύναμη της θεϊκής αγάπης μπορούμε να αγκαλιάσουμε με αγάπη ένα ενοχλητικό γείτονα, ένα αυστηρό συνάδελφο, ένα προβληματικό σύζυγο, ένα ατίθασο παιδί, κάποιον υβριστή και θυμωμένο άνθρωπο, κάποιον που μας κοροϊδεύει για την χριστιανική μας πίστη, όλους αυτούς που κάνουν την ζωή μας δύσκολη. Αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν μία πρόκληση για τον καθένα μας. Στις καθημερινές μας σχέσεις θα δοκιμαστεί κατά πόσον έχουμε αφομοιώσει την θεϊκή αγάπη, που είναι ανυπόκριτη, γνήσια, αληθινή, απεριόριστη. Σε αυτούς τους ανθρώπους χρειάζεται να δείξουμε μεγαλύτερη υπομονή και αγάπη. Ο Χριστός μας λέει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον, να δεχόμαστε ο ένας τον άλλον, να ευχαριστούμε ο ένας τον άλλον. Δεν είναι εύκολο να δείχνουμε προς όλους αυτούς αγάπη, ίσως διότι ο εγωισμός μας εμποδίζει, ίσως γιατί εμείς θεωρούμε τον εαυτό μας καλύτερο, ανώτερο. Να δοξάζουμε τον Θεό που επιτρέπει να συναναστρεφόμαστε με αυτούς τους ανθρώπους, για να μας δείξει τις δικές μας ατέλειες και να αποκτήσουμε μεγαλύτερη αγάπη.
Σε μία οικογένεια η γυναίκα είχε πρόβλημα με τον σύζυγο που ήταν βίαιος και μέθυσος. Έκανε υπομονή αλλά πολλές φορές ξεσπούσε και έβριζε τον άνδρα της ”μεθύστακα, τεμπέλη, άχρηστε!”. Ωστόσο, η κατάσταση χειροτέρευε. Η γυναίκα πήγε σε κάποιον εξομολόγο για να πει το πρόβλημά της. Ο ιερέας την ρώτησε: ”αγαπάς τον άνδρα σου; Του το δείχνεις όταν έρχεται στο σπίτι; Του λες ότι τον αγαπάς;” . η γυναίκα ξέσπασε; ”μα τι λες, πάτερ; Να αγαπώ αυτόν τον μεθύστακα, τον άχρηστο κλπ” και άλλους πολλούς παρόμοιους χαρακτηρισμούς που βρισκόταν στο καθημερινό τους λεξιλόγιο μεταξύ των δύο συζύγων. Με την βοήθεια του πνευματικού της η γυναίκα εκείνη κατάλαβε πως έπρεπε να αλλάξει συμπεριφορά, να παύσει να κατηγορεί τον άνδρα της και να του φέρεται με περισσότερη αγάπη, να του δείχνει ότι, ακόμη και αν εκείνος ήταν έτσι, αυτή τον αγαπούσε και ήθελε να τον βοηθήσει. Ο δύσκολος σύζυγος σιγά σιγά αντιλήφθηκε την αλλαγή της συμπεριφοράς της γυναίκας του, και μία μέρα την ρώτησε: ”πως μπορείς να λες πως με αγαπάς, ενώ εγώ σου φέρομαι έτσι;”. Η απάντηση της γυναίκας συγκλόνισε και ταρακούνησε τον άνδρα της: ” ευχαριστώ τον Θεό που με έμαθε να σε αγαπώ όπως και Εκείνος αγάπησε εμένα!”. Βλέπετε λοιπόν πως, μόλις η γυναίκα άλλαξε συμπεριφορά, είδε την δική της πνευματική έλλειψη, και κατάλαβε πως τα συζυγικά προβλήματα δεν λύνονται με φωνές και καυγάδες, αλλά με αγάπη και πνευματικότητα. Είχε λοιπόν δίκαιο ο πνευματικός εκείνος ιερέας που την συμβούλευσε να προσεύχεται στον Θεό και να Τον ευχαριστεί για τον δύστροπο σύζυγο που είχε.
Πολλές φορές χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε δυσκολίες για να γκρεμισθούν οι ψευδαισθήσεις που έχουμε για τον εαυτό μας, για το πόσο καλοί είμαστε, για το τι αξίζουμε, ακόμη και για το πόσο σωστοί χριστιανοί είμαστε. Σε τέτοιες περιπτώσεις ο Θεός επιτρέπει να έρθουν δοκιμασίες και πειρασμοί για να ξυπνήσουμε από τον εφησυχασμό μας, να διαπιστώσουμε πως η μέχρι τώρα πορεία μας έχει πάρει λάθος κατεύθυνση και χρειάζονται διορθωτικές κινήσεις, δηλαδή μετάνοια και αλλαγή ζωής. Μπορεί την ώρα που βρισκόμαστε στον κυκλώνα της δοκιμασίας και δοκιμάζουμε πικρία και θλίψη να μην το αντιλαμβανόμαστε, αλλά όλες αυτές οι δοκιμασίες και πειρασμοί αποτελούν καμουφλαρισμένες ευλογίες του Θεού για τις οποίες οφείλουμε να Τον δοξολογούμε. Τότε, ο Θεός θα μπορέσει να χρησιμοποιήσει την ζωή μας και τις καρδιές μας για να μας διοχετεύσει την θεϊκή αγάπη και ευλογία. Τότε θα γνωρίσουμε το έλεος και την δύναμη της δοξολογίας του Θεού!
Ο Θεός θέλει από μας να καταλάβουμε ότι όταν εμπιστευόμαστε την ζωή μας σε Αυτόν, μπορούμε να έχουμε την βεβαιότητα πως κάθε καλό ή κακό έρχεται στην ζωή μας το επιτρέπει ο Κύριος για δικό μας καλό. Έτσι θα βρούμε την δύναμη να δοξολογούμε τον Θεό σε κάθε περίσταση. ” επειδή, αυτό είναι χάρη, το να υποφέρει κάποιος λύπες εξαιτίας της συνείδησης προς τον Θεό, πάσχοντας άδικα. Επειδή, ποια δόξα υπάρχει, αν αμαρτάνοντας και δεχόμενοι χτυπήματα υπομένετε; Αν όμως, αγαθοποιώντας και πάσχοντας υπομένετε, αυτό είναι χάρη μπροστά στον Θεό” (Α’ Πέτρου 2, 19-20).
Όπως ένα δέντρο το κλαδεύουμε για να φέρει καρπό, έτσι και στην πνευματική μας ζωή ο Θεός σαν άλλος κηπουρός μας παιδαγωγεί, μας ”κλαδεύει” κόβοντας τα άχρηστα κλαδιά για να καρποφορήσουμε πνευματικά. Αυτόν τον ρόλο παίζουν στην ζωή μας οι θλίψεις και οι δοκιμασίες. Ο Χριστός έδειξε με το παράδειγμα της αμπέλου την πνευματική καλλιέργεια που χρειαζόμαστε, ”Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή, και ο Πατήρ μου ο γεωργός. Κάθε κλήμα σε Μένα που δεν καρποφορεί, το κόβει, και κάθε τι που καρποφορεί, το καθαρίζει, για να φέρει περισσότερο καρπό” (Ιω. 15, 1-3). κάθε τι που μας απομακρύνει από τον Θεό, που μας εμποδίζει να Τον αγαπήσουμε και να Τον ακολουθήσουμε, είτε αυτό είναι αμαρτίες, κακές επιθυμίες, σκέψεις, πάθη, πρέπει να κοπούν και να πεταχθούν ως άχρηστα κλαδιά. Δεν πρέπει να γκρινιάζουμε για τα προβλήματα που ξεπηδούν και πρέπει να τα ξεριζώσουμε. Το μόνον βέβαιο είναι ότι μπορούμε να ευχαριστούμε και να δοξολογούμε τον Κύριο για όλα, διότι Εκείνος γνωρίζει το καλύτερο για μας.
Εμείς ωστόσο επιμένουμε να εξετάζουμε λεπτομερώς κάθε τι που μας συμβαίνει, προσπαθώντας να συνδυάσουμε γεγονότα, καταστάσεις, ερμηνείες. Λάθος προσέγγιση. Αντί να εξετάζουμε τα γεγονότα ας ρίξουμε την ματιά μας στον Θεό. Αυτόν να κοιτάμε και Αυτόν να εμπιστευόμαστε, δεχόμενοι το άγιο θέλημά Του, αφήνοντας στην άκρη τις δικές μας επιδιώξεις και ερμηνείες της ζωής μας.
Ο Ιωσήφ δοκιμάστηκε σκληρά. Οι αδελφοί του τον πούλησαν σκλάβο, βρέθηκε δούλος στην Αίγυπτο, κατηγορήθηκε άδικα, φυλακίσθηκε, για να καταλήξει σύμβουλος του Φαραώ. Έτσι τα σχεδίασε ο Θεός ώστε μέσα από τον Ιωσήφ να σωθεί ο λαός του Ισραήλ από την πείνα. Όταν ο Στέφανος, ένας από τους επτά διακόνους της πρώτης εκκλησίας, νέος πλήρης Πνεύματος Αγίου, λιθοβολήθηκε μέχρι θανάτου για την πίστη στον Χριστό, ανάμεσα στο εχθρικό πλήθος ήταν και ο Σαούλ από την Ταρσό, φανατικός διώκτης των χριστιανών. Ο Στέφανος πέθανε δοξολογώντας τον Θεό και προσευχόμενος να μην καταλογισθεί στους δολοφόνους του η αμαρτία τους. (Πράξεις κεφ. 7). ακολούθησε μεγάλος διωγμός των χριστιανών της Ιερουσαλήμ και οι πιστοί σκορπίσθηκαν σε άλλες χώρες διαδίδοντας το κήρυγμα του ευαγγελίου. Ο Σαούλ, στον δρόμο για την Δαμασκό, κυνηγώντας τους χριστιανούς, συνάντησε τον Χριστό, Τον γνώρισε σε όραμα, και πίστευε. Ο πρώην διώκτης Σαούλ μεταβλήθηκε στον μέγα απόστολο Παύλο. Τι συμπεραίνουμε; Ότι, και όταν όλα μοιάζουν να γκρεμίζουν και να χάνεται κάθε ελπίδα, το σχέδιο του Θεού για μας μπορεί στο άμεσο μέλλον να μας επιφυλάσσει ευχάριστες εκπλήξεις και πνευματικές ευλογίες. Ας μην βιαζόμαστε να τα βάζουμε με τον Θεό ότι μας ξέχασε ή αδιαφόρησε την ώρα της δυσκολίας.
Συμβαίνει σε πολλούς χριστιανούς, που μπορεί να είναι πολύ πιστοί, όταν αρρωσταίνουν, να χάνουν την πίστη και να εκφράζονται με πικρία και αγανάκτηση στον Θεό για την ασθένεια που τους βρήκε. Το ερώτημα, γεμάτο παράπονο ”γιατί, Θεέ μου, σε μένα?” συχνά ακούγεται από τα χείλη τους. Η αντιμετώπιση αυτή δεν είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού, φανερώνει πνευματική ανωριμότητα και αστάθεια στην πίστη. Αυτό συνέβη και σε μία ευλαβή και πιστή γυναίκα, που προσευχόταν, μελετούσε θρησκευτικά βιβλία, κοινωνούσε, εξομολογείτο, όταν όμως την βρήκε μία σοβαρή ασθένεια και χρειάσθηκε να νοσηλευθεί, η πίστη της κλονίσθηκε και άρχισε τον γογγυσμό και τα παράπονα στον Θεό. ”γιατί, Θεέ μου;”. Σε κάποια φάση της δοκιμασίας της υπέφερε και από ελαφρά μορφή κατάθλιψης. Βοηθήθηκε και στηρίχθηκε πολύ πνευματικά όταν διάβασε το ακόλουθο εδάφιο της Αγίας Γραφής: ”να ευχαριστείτε πάντοτε για τα πάντα στον Θεό εν ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού” (Εφεσίους 5, 20). Και άλλες φορές είχε διαβάσει το συγκεκριμένο εδάφιο, τώρα όμως μέσα από τον πόνο και την ασθένεια το αντιλαμβανόταν διαφορετικά. Κατάλαβε πως έπρεπε να ευχαριστεί τον Θεό για την ταπείνωση που της χάρισε μέσα από την ασθένειά της και έμαθε να εμπιστεύεται περισσότερο στον Θεό. Είδε πως ακόμη και ο πόνος και η ασθένεια χρησίμευε κατά κάποιον μυστηριώδη τρόπο μέσα στο σχέδιο της θεϊκής αγάπης για την προσωπική πνευματική ενδυνάμωση.
Να θυμηθούμε τον Παύλο, ο οποίος υπέφερε από κάποια ασθένεια (”σκώλοπα εν τη σαρκί μου”’ την αποκαλεί) και τρεις φορές ζήτησε από τον Κύριο να τον θεραπεύσει, και τρεις φορές ο Κύριος απάντησε αρνητικά. Ο Παύλος διδάχθηκε έτσι ένα σημαντικό πνευματικό μάθημα. ”Σου φθάνει η χάρις μου διότι η δύναμή μου στην αδυναμία αποδεικνύεται τέλεια. Με άκρα ευχαρίστηση θα καυχηθώ περισσότερο στις αδυναμίες μου, για να κατοικήσει σε μένα η δύναμη του Χριστού. Γι’ αυτό βρίσκω ευχαρίστηση στις αδυναμίες, στις ύβρεις και τις ανάγκες, στους διωγμούς, τις στενοχώριες για την χάρη του Χριστού, διότι όταν είμαι αδύναμος (ασθενής), τότε είμαι δυνατός” (Β’ Κορ. 12, 9-10). Η σωματική ασθένεια και αδυναμία συχνά και μάλλον απροσδόκητα μας αποκαλύπτει τις μεγάλες εσωτερικές πνευματικές δυνάμεις που κρύβονται μέσα μας και έρχονται στην επιφάνεια με την χάρη και την βοήθεια του Θεού.
Για να επανέλθουμε στην γυναίκα της προηγούμενης ιστορίας, αυτή έμαθε να είναι χαρούμενη και να δοξάζει τον Θεό, διότι έμαθε να γίνεται πιο δυνατή μέσα από τις θλίψεις που πέρασε και να προσεύχεται στον Θεό και να Τον ευχαριστεί για όλα. Είχε προσωπική εμπειρία το πώς η προσευχή που γίνεται με δοξολογία απελευθερώνει μεγάλες πνευματικές ευλογίες από τον Θεό. Μόνον η δύναμη του Θεού μπορεί να αντικαταστήσει την αδυναμία μας όταν την αναγνωρίσουμε με ειλικρίνεια και εξομολογηθούμε.
Στο σημείο αυτό χρειάζεται προσοχή για να μην οδηγηθούμε σε λάθος συμπεράσματα. Συχνά παρεξηγούμε την ύπαρξη του κακού και του πόνου στην ζωή μας και την αποδίδουμε στην σκληρότητα του Θεού ή ως τιμωρία για τις αμαρτίες μας. Ο Θεός είναι αγάπη. Το κακό προέρχεται από τον διάβολο και όχι από τον Θεό. Οι θλίψεις και οι δοκιμασίες στην ζωή μας πολλές φορές είναι αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου που συχνά κάνει λανθασμένες επιλογές, προτιμώντας την οδό της αμαρτίας και της ανυπακοής που τον απομακρύνει από τον Θεό. ”κανένας, όταν πειράζεται, ας μην λέει ότι από τον Θεό πειράζομαι, επειδή ο Θεός είναι απείραστος κακών, και αυτός δεν πειράζει κανέναν. Πειράζεται, όμως, καθένας από την δική του επιθυμία, καθώς παρασύρεται και δελεάζεται. Έπειτα, η επιθυμία, αφού συλλάβει, γεννά την αμαρτία, και η αμαρτία, μόλις εκτελεσθεί, γενναέι τον θάνατο. Μην πλανάστε, αδελφοί μου αγαπητοί, κάθε αγαθή δόση, και κάθε τέλειο δώρημα, είναι από πάνω, και κατεβαίνει από τον Πατέρα των φώτων” (Ιακ. 1, 13-17).
Ο Θεός μας έχει δώσει ένα ακαταμάχητο όπλο να υπερνικούμε τα εμπόδια και τις δυσκολίες. ”αυτή είναι η νίκη που νίκησε τον κόσμο, η πίστη μας” (Α’ Ιω. 5, 4). Η πίστη μας στον Χριστό. Όταν εμπιστευόμαστε εντελώς μία δύσκολη κατάσταση στον Κύριο ευχαριστώντας και δοξάζοντάς Τον, η δύναμη του Θεού θα μεταμορφώσει το αρνητικό σε θετικό, το σκοτάδι σε φως. Μέσα στις δυσκολίες φανερώνεται περισσότερο η δύναμη του Θεού. Όταν ο Ιησούς ήταν με τους μαθητές σε μία βάρκα και ο Θεός σήκωσε καταιγίδα στην λίμνη, αυτό έγινε για να φανερωθεί η δύναμη και η θεϊκή εξουσία πάνω στην θύελλα, και αφορμή για τους μαθητές να πιστεύσουν και να δοξάσουν τον Θεό.
Σε μία άλλη περίπτωση του εκ γενετής τυφλού, ας προσέξουμε την απάντηση που έδωσε ο Κύριος στους μαθητές Του. ”και ρώτησαν αυτόν οι μαθητές Του λέγοντας, Ραββί, ποιος αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του για να γεννηθεί τυφλός; Αποκρίθηκε ο Ιησούς, ούτε αυτός αμάρτησε ούτε οι γονείς του, αλλά για να φανερωθούν τα έργα του Θεού σε αυτόν”’ (Ιω. 9, 2-3).
Η δοξολογία είναι μία αποδοχή αυτών που ο Θεός φέρνει στην ζωή μας, μία σταθερή απόφαση να ευχαριστούμε τον Θεό για όλα. ”δεν θα φοβηθώ όλην την ημέρα, γιατί εγώ ελπίζω σε Σένα, στον Θεό θέλω να καυχηθώ με τους λόγους, πάνω στον Θεό ήλπισα, δεν θα φοβηθώ” (Ψαλμ. 55, 3-4). Αντιθέτως, εάν γκρινιάζουμε και παραπονούμαστε στον Θεό, ουσιαστικά δείχνουμε απιστία και αχαριστία καθώς αμφισβητούμε στον Θεό την δύναμη και την εξουσία να κατευθύνει την ζωή μας. ”μην γογγύζετε, καθώς και κάποιοι εξ αυτών εγόγγυσαν (ενν. οι Ισραηλίτες στην έρημο μετά την Έξοδο από την Αίγυπτο), και απωλέσθηκαν από τον εξολοθρευτή. Όλα αυτά έγιναν σε κείνους παραδείγματα, και γράφησαν για την νουθεσία μας” (Α’ Κορ. 10, 10-11). Η αιτία του γογγυσμού των Ισραηλιτών κατά του Θεού ήταν η απιστία. Και σήμερα, εμείς με τα παράπονά μας στον Θεό δείχνουμε απιστία, δυσπιστία, ολιγοπιστία. ”προσέχετε αδελφοί να μην υπάρχει σε κανέναν από σας πονηρή καρδιά απιστίας ώστε να αποστατήσει από τον ζωντανό Θεό” ( Εβρ. 3, 12).
Όταν λοιπόν μεμψιμοιρούμε και παραπονιόμαστε στον Θεό, αμαρτάνουμε σοβαρά. Να αναγνωρίσουμε και να εξομολογηθούμε την αμαρτία μας αυτή και να προσευχηθούμε ο Θεός να μας χαρίσει πνεύμα ευχαριστίας και δοξολογίας. Η δύναμη του Θεού μπορεί να αλλάξει ριζικά την ζωή μας και τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Ένας χριστιανός οικογενειάρχης, μεσήλικας, είχε μία καλή εργασία σε μία εταιρεία, με καλό μισθό και άνετες συνθήκες εργασίας. Η εταιρεία πέρασε μία κρίση και έκανε περικοπές. Ο χριστιανός της ιστορίας μας απολύθηκε απροειδοποίητα, και ξαφνικά βρέθηκε ξεκρέμαστος. Για μήνες ήταν άνεργος, οι δουλειές δυσεύρετες, τα οικονομικά χρέη αυξάνονταν, το άγχος και η πίεση που ένοιωθε επηρέαζε την οικογενειακή του γαλήνη. Άρχισε να εκφράζεται με παράπονο ενώπιον του Θεού. Όταν όμως κάποιος του μίλησε για την αξία της δοξολογίας του Θεού, ο άνεργος εκείνος χριστιανός άρχισε να σκέφτεται μήπως αντιμετώπιζε την όλη κατάσταση με λάθος πνευματικό τρόπο και αναρωτήθηκε μήπως έπρεπε να ευχαριστήσει τον Θεό και να Τον εμπιστευθεί απόλυτα. Λίγο καιρό μετά, αφού μετέβαλε σκέψη, ο Θεός απάντησε στις προσευχές του. Τον κάλεσαν από μία μεγάλη εταιρεία και του προσέφεραν μία πολύ καλή και υπεύθυνη θέση, με καλό μισθό.
Βλέπετε πως ο Θεός εργάζεται στην ζωή μας με μυστηριώδεις και ακατανόητους τρόπους. Εμείς δεν χρειάζεται να πολυεξετάζουμε και να αναλύουμε τον τρόπο του Θεού, μόνον να εμπιστευόμαστε στα χέρια και την πρόνοια του Θεού. ”πράττετε τα πάντα χωρίς γογγυσμούς και αμφισβητήσεις για να γίνεσθε άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης, μεταξύ των οποίων λάμπετε ως φωστήρες στον κόσμο, κρατώντας τον λόγον της ζωής. Το λοιπόν αδελφοί μου, χαίρετε εν Κυρίω. Αυτά που σας γράφω, για μένα δεν είναι ενόχληση, σε σας είναι ασφάλεια” (Φιλιπ. 2, 14-16 και 3, 1).
Η απουσία παραπόνων και η χαρά που βιώνουμε ζώντας στην παρουσία του Θεού, μας καθιστούν φως του κόσμου, παρηγοριά μέσα σε ένα σκοτεινό και αμαρτωλό κόσμο. Αν κρατούμε με σταθερότητα τον Λόγο του Θεού, την πίστη στον Χριστό, θα χαιρόμαστε εν μέσω θλίψεων διότι γνωρίζουμε ότι μετά την θυσία και τον σταυρό έρχεται η χαρά της αναστάσεως. Ο Χριστός μας λέει ότι στην προσευχή ”αιτείτε και λαμβάνετε, για να είναι πλήρης η χαρά σας” (Ιω. 16, 24). Και ο Χριστός προσεύχεται για εμάς ώστε να έχουμε πεπληρωμένη, ολοκληρωμένη την χαρά στην ζωή μας (Ιω. 17, 13). Και μεγάλη χαρά στην ζωή μας θα διαπιστώσουμε, όταν αυτό που έχουμε στην καρδιά μας, την πίστη και την χαρά του χριστιανού, την μεταδώσουμε και στους άλλους, να μιλήσουμε και σε άλλους για τον Χριστό και για τον λόγο του ευαγγελίου. Αυτήν την χαρά ένιωθε ο Παύλος όταν κακοπαθούσε υπέρ του Χριστού. ”το Πνεύμα το Άγιον μαρτυρεί σε κάθε πόλη, λέγοντας, ότι δεσμά και θλίψεις με περιμένουν. Δεν φροντίζω όμως για τίποτε από αυτά, ούτε θεωρώ πολύτιμη την ζωή μου, ώσπου να τελειώσω τον δρόμο μου με χαρά, και την διακονία που έλαβα από τον Κύριο Ιησού, να διακηρύξω το ευαγγέλιο της χάριτος του Θεού” (Πραξ. 20, 23-24).
Η ζωή μας όλη και η χαρά και η ευχαριστία να στηρίζεται πάντοτε στον Κύριο. ”χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε, προσεύχεσθε αδιαλλείπτως, ευχαριστείτε κατά πάντα, γιατί αυτό είναι το θέλημα του Θεού εν Χριστώ Ιησού” (Α’ Θεσσαλονικείς 5, 16-18). Η διαρκής, η αδιάλλειπτος προσευχή αποτελεί καρπό της χαράς που νιώθουμε για την παρουσία του Κυρίου στην ζωή μας. Η ευχαριστία και η δοξολογία δεν μπορεί να διαχωρισθεί από την προσευχή. Εκείνος που προσεύχεται, πάντα δοξολογεί σε καλές και κακές στιγμές, ευλογεί και ευχαριστεί τον Θεό για όλα, και αποδέχεται στην ζωή όσα συμβαίνουν, ευχάριστα ή δυσάρεστα, γιατί όλα αυτά είναι σύμφωνα με το θεϊκό θέλημα. Ας ευχαριστούμε τον Θεό για τα πάντα. ΑΜΗΝ.
Αρχιμ. Κυρίλλου Κεφαλόπουλου
