Φιλολόγου - θεολόγου ΑΠΘ

Λάβαμε με email τα παρακάτω κείμενα προς δημοσίευση:

***

Λόγος αντιρρητικός κατά Νεοζηλωτών τρίτος

 (απευθυνόμενος προς τον κ. Παν. Τελεβάντο και τους συν αυτώ)

Αγαπητέ αδελφέ και συνάδελφε, αφορμώμενος εκ των σχολίων σου απεφάσισα να γίνω ακόμα πιο αποκαλυπτικός και λάβρος κατά των φιλοσχισματικών ομοφρονούντων σου. Όχι τόσο ως μια προσωπική με σένα κόντρα, αλλά ως έναυσμα θεολογικής προσέγγισης ενός καυτού νοσηρού φαινομένου.

Θα ξεκινήσω και πάλι με την εμμονή σου στον όρο. Ο επιστημονικός ερασιτεχνισμός με τον οποίο ακουμπάς για πολλοστή φορά το θέμα της ορολογίας νομίζω δεν πείθει, κυρίως διότι δεν εκθέτεις για ποιον ουσιαστικό λόγο απαγορεύεται η χρήση του σε περιγραφές ανάλογων φαινομένων. Επειδή δηλαδή –ας συμφωνήσουμε συμβατικά- προέρχεται από τον προτεσταντισμό, μας στερείς την ελευθερία να τον χρησιμοποιήσουμε και αλλού; Η λογοκρισία στη τέχνη και την επιστήμη είναι τουλάχιστον χυδαία μορφή αντεπιστημονικού βωμολοχισμού, στον οποίο αμετανόητα καταφεύγεις, παρά την υπόδειξη που σου έκανα σε σχόλιό μου λίγο πριν δημοσιευθεί το κείμενό σου. Όμως δεν θα ερίσουμε περί λέξεων αλλά περί πραγμάτων. Σου θυμίζω το ιστορικά ανεπανάληπτο « ου γαρ εν ρήμασιν ημίν, αλλ’ εν πράγμασιν η αλήθειά τε και η ευσέβεια, κατά τον θεολόγον Γρηγόριον. Περί δογμάτων δε και πραγμάτων τον αγώνα ποιούμαι. Καν τις επί των πραγμάτων ομοφωνή, προς τας λέξεις ου διαφέρομαι» (Συνοδ. Τόμος 1351). Αλλά αφού κολλάς και στα λόγια, έχω και εγώ να σε ρωτήσω κάτι: μπορείς να ορίσεις επιστημονικώ τω τρόπω τι σημαίνει Γιανναρολογία και οικουμενισμός;; Μήπως εσύ με συκοφαντείς για διάτρητη επιστημοσύνη τη στιγμή που ενεργείς παρομοίως; Πρόσεχε στο εξής λοιπόν-και στο λέω χωρίς να θέλω να σε θίξω- όταν μιλάς περί επιστήμης να ενεργείς ως επιστήμων, τουτέστιν ορθώς, απαθώς και ουδόλως συνθηματολογικώς.

Πάμε πιο βαθιά τώρα. Αν με εγκαλείς ότι συκοφαντώ τη στιγμή που δεν κατονομάζω κανέναν, τότε εσύ προβαίνεις ονομαστικώς στην κατ’ εμού συκοφάντηση και θα στο αποδείξω με τα ίδια σου τα λόγια. Επαναλαμβάνεις πολλάκις για λόγους προπαγάνδας και εντυπωσιασμού ότι είμαι συκοφάντης και δε διστάζεις να με εξισώσεις με τον τρισκατάρατο. Εύχομαι πραγματικά να μη με βλέπεις σα δαίμονα αλλά ως αδερφό άρρωστο από την αμαρτία και θύμα του διαβόλου, ώστε να προσεύχεσαι για μένα. Λες λοιπόν ότι συκοφαντώ τους αντιοικουμενιστές. Θυμήσου όμως ότι δεν κατονομάζω ούτε έναν αλλά μιλώ γενικά, όπως δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτούς που έχεις στο νου σου αλλά σε πολλές άλλες μορφές νεοφονταμενταλισμού (π.χ. τους διαφωνούντες με το πρόγραμμα του Ρ/Σ). Εσύ όμως φαίνεται ότι θέτεις εαυτόν στη συγκεκριμένη κατηγορία νεοζηλωτικής παράταξης και μιλάς μόνο για αυτούς. Πώς λοιπόν με επικρίνεις ότι τους διασύρω σε προσωπικό επίπεδο;

Επίσης μιλάς κυρίως για κληρικούς και ηγετικές μορφές. Τον καημένο το λαό τον αγνοείς; Εμένα οι απλοί άνθρωποι με νοιάζουν περισσότερο από τους κατ’ εσέ ηγέτες των εκκλησιαστικών επαναστάσεων και με πανορθόδοξο κύρος που είναι φυσικά υπό συζήτηση πόσο πανορθόδοξο είναι συγκριτικά και με άλλους, που δυστυχώς είναι αφανείς ή παρεξηγημένοι ή υπό σκιάν για ποικίλους λόγους.

Με κατηγόρησες ως αθεολόγητο. Προφανώς είμαι. Παραδόξως όμως μου ζητάς σπουδαστικές περγαμηνές για τις ψυχολογικές μου αναλύσεις. Αν τις είχα δηλαδή θα σε έπειθα; Σίγουρα όχι, διότι είσαι προκατειλημμένος κατ’ εμού, κατ’ αναλογίαν με το πτυχίο θεολογίας μου που δεν σου έφτασε ώστε να σε αποτρέψει να με πεις αθεολόγητο. Μετά χρησιμοποιείς με γκεμπελικό τρόπο φράσεις τύπου «παντελώς ατεκμηρίωτο». Μάλλον δεν ήταν αρκετές οι αγιογραφικές μου παραπομπές και τα λόγια και περιστατικά από ορθόδοξους αγίους, με τα οποία προσπάθησα να τεκμηριώσω κατ’ ελάχιστον τις θέσεις μου. Συγχώρεσέ μου μόνο το γεγονός ότι σε ένα μικρό άρθρο για το ιστολόγιο δε θα έπρεπε να έχεις και πολλές απαιτήσεις εκτενέστερης τεκμηρίωσης. Στο κάτω κάτω πιστεύω ότι ανήκεις σε εκείνους που ακούνε το λογισμό τους μάλλον παρά την αντίθετη θέση, οπότε θα ματαιοπονούσα με περισσότερες αναφορές. Ου με πείσεις καν με πείσεις, ας είμαστε ειλικρινείς, αγαπητέ φίλε… Δεν ξέρω όμως αν τεκμηριώνει τις θέσεις μου μια φράση του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ: «οι αιρετικοί και οι σχισματικοί είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος». Τι άραγε δηλοί ο μύθος;

Τα κατ’ εσέ θα τα κλείσω με μερικά σημεία με τα οποία γέλασα. Λες για παράδειγμα κανα δυο φορές ότι δεν γνωρίζω τους «αντιοικουμενιστές» ηγέτες ούτε κατ’ όψιν. Είσαι σίγουρος; Γιατί αυθαιρετείς; Μήπως είσαι διορατικός; Διότι δεν εξηγείται άλλως, αφού δε με γνωρίζεις. Ένα τελευταίο: τον αντίχριστο γιατί τον συνέδεσες με τους ηγέτες του αντιοικουμενισμού; Είσαι σίγουρος ότι το είπα για αυτούς; Τελικά μάλλον με κατασυκοφάντησες, ίσως και ακουσίως…

Με αναγκάζει όμως η πρόκληση αυτή να γίνω και πάλι «κακός»:

Ουαί υμίν, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί, οίτινες δεν έχετε εισέλθει ολότελα στην εκκλησία και εμποδίζετε και άλλους να μπουν σε αυτή…

Ουαί υμίν, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί, που σκανδαλίζετε τον λαό του Θεού και διώχνετε πολλούς με τη συμπεριφορά σας έξω από την εκκλησία…

Ουαί υμίν, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί, οίτινες κατηγορείτε τον πάπα Ρώμης και ενεργείτε όπως εκείνος…

Ουαί υμίν, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί, οίτινες αυτοκλήτως ηγείσθε της εκκλησίας προτεσταντίζοντες εις έκαστος βάλλοντες αδιακρίτως διαμαρτυρόμενοι κατά των ποιμένων της…

Ουαί υμίν, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί, οίτινες αρέσκεσθε να έχετε μια «καθαρότερη» εκκλησία παρά τη αληθή Εκκλησία…

Ουαί υμίν, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί, που θεωρείτε εαυτούς καθαρούς εγκαταλείποντας τα δάκρυα του τελώνη…

Ουαί υμίν, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί, οίτινες αλληλολιβανίζεσθε ως άλλοι μάρκοι ευγενικοί, ουδεμίαν ετέραν σχέσιν έχοντες προς τους αγίους που ταυτίζεσθε…

Ουαί υμίν, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί, που αγαπάτε τα σχίσματα και τις ταραχές καταρρακώνοντας την ενότητα…

Ουαί υμίν, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί, οίτινες αγωνίζεσθε κατά αιρετικών όντας στην παραπλήσια πλάνη του σχίσματος…

Ουαί υμίν, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί, που μετατρέψατε τη χριστιανική ζωή σε

στείρα και ακατανόητη και από σας τους ίδιους ιδεολογία…

Ουαί υμίν, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί, που εκαταλείψατε την αγάπη και τη διάκριση και δεθήκατε με τις μάχες και τον ανεπίγνωστο ζήλο…

Ουαί υμίν, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί, οίτινες δημιουργείτε ενοχές στο ευσεβές πλήρωμα ότι δεν είναι αρκετά ορθόδοξο, εφόσον δε μάχεται κατά οικουμενιστών και αιρετικών…

Ουαί υμίν, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί, οίτινες μοιράζετε μεταξύ σας πιστοποιητικά πλεονάσματος ορθοδοξίας, ως ο πάπας τα συγχωροχάρτια…

Ουαί υμίν, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί, οίτινες καταργείτε το νόμο της αγάπης της καινής διαθήκης με ένα περίεργο συνονθύλευμα παλαιοδιαθηκικής νοοτροπίας και ισλαμισμού…

Είπα πολλά και στενοχωριέμαι που έγινα σκληρός. Όμως δεν ανέχομαι να ατιμάζουν την ορθοδοξία μας τιμητές αυτόκλητοι και όχι θεόκλητοι. Άραγε ερχόμενος ο Κύριος ευρήσει την αγάπην επί της εκκλησίας Αυτού;

Λάρισα, 8/12/2009

πηγή: http://theologylar.blogspot.com/

***

 «Ανθομολογία ή νόστος για μια απωλεσθείσα ορθόδοξη εκκλησιολογία»

Ήταν ένα ανοιξιάτικο πρωινό, όταν δυο κληρικοί της Λάρισας με κάλεσαν, κατά βάσιν ανυποψίαστο περί του τι έμελλε συμβήναι, να τους μεταφέρω με το αυτοκίνητό μου σε μια παρασυναγωγή ενισταμένων κληρικολαϊκών κατά του «οικουμενισμού». Απεδέχθην εκ καλής μάλλον περιεργείας προς αυτοψίαν των εργασιών τους, ώστε να μην αδικώ εξ αγνοίας κανένα στις κρίσεις μου -μακράν απ’ εμού και η παραμικρή υποψία εμπαθείας και προκατάληψης – και ειδικότερα για να ακούσω από κοντά τον παπα Γιώργη το Μεταλληνό, τον οποίο θεωρώ δεινό θεολόγο. Στο τέλος των εργασιών της σύναξης και για λόγους ευγενείας έγραψα το όνομά μου σε δοθέν χαρτί καταγραφής στοιχείων ταυτότητος εκάστου, όπως όλοι οι παριστάμενοι, πράγμα που θεωρήθηκε ως υπογραφή συμφωνίας με το κείμενο της ομολογίας.

Δεν εκτίμησα το συνταχθέν κείμενο δογματικώς ελλιπές ή λανθασμένο αλλά καταδικάζω εκ των υστέρων το πνεύμα των συνταξάντων αυτό να επιδιορθώσουν την εκκλησιαστική κατ’ αυτούς κατεδάφιση ακαίρως και ακόμψως. Πάνω από όλους φυσικά καταδικάζω εμαυτόν για την «ευγενική μου διάθεση» που δε με άφησε να σηκωθώ εκείνη τη στιγμή και να διαμαρτυρηθώ κατά δοκητών σωτήρων της εκκλησίας μας… Τουλάχιστον έζησα από κοντά τα γεγονότα, ώστε να κρίνω πιο αντικειμενικώς.

Η διολίσθηση σε εκκλησιολογικώς επικίνδυνες ατραπούς είναι τόσο εύκολη και συχνή, όπως διαπιστώνει κανείς με μια γρήγορη αναδρομή στην εκκλησιαστική ιστορία. Αντιθέτως η επίτευξη της εν Χριστώ ενότητος είναι το ποθούμενο και το επιδιωκόμενον τέλος και κατά τη ρητή αναφορά στις λειτουργικές αιτήσεις. Μάλιστα η ευκολία με την οποία διαπράττεται κάθε διολίσθηση, άρα και αυτή, μαρτυρεί το δαιμονικό της χαρακτήρα, σε αντίθεση με την κοπιώδη και μετά πειρασμών πραγμάτωση των αρετών και των πνευματικών έργων.

Η πλειοδοσία της ορθοδοξίας από κατά δόκησιν μεσσίες είναι συνάμα τόσο αστήρικτη επί των πραγμάτων όσο και προκλητική και προσβλητική για τη συνείδηση των υπολοίπων πιστών, που αυτομάτως επέχουν θέση μειοδοτών. Οι αποσχιστικές τάσεις που είναι η άμεση συνέπεια αυτών των κοσμοθεωριών προσκρούουν στην εντολή της κατά Χριστόν κενωτικής αγάπης και τις εκκλήσεις των Αγίων (βλέπε Χρυσόστομο προς υποστηρικτές του: «ίνα μη σχισθή η εκκλησία»).

Η ταπεινή οδός της υπακοής συνιστά τον ασφαλέστερο δρόμο για τον Θεό. Τον δρόμο άλλωστε που ο ίδιος υπέδειξε «γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου». Υπακοή πού όμως; Στην ορθώς νοουμένη ορθόδοξη παράδοση και όχι στην αυθαίρετη ερμηνεία και ιδιοχρησία της. Έλεος πια με την καπήλευση του όρου “παραδοσιακοί” από ενίους ορθοδοξολογούντες! Υπακοή πρωτίστως στην εντολή της αγάπης και της αγιότητας που εγκατελείφθησαν χάριν φανταστικών και μη «βαρβάρων». Το καλώς κεκρυμμένο πνεύμα πλάνης ελλοχεύει πίσω από τα προαναφερθέντα κινήματα εξόδου από το εκκλησιαστικό σώμα. Οι σωματοφύλακες του Θεού, οι «ζορό» των αδυνάτων και πενήτων πιστών και οι νεοφανέντες σούπερ ορθόδοξοι ήρωες, ρασοφόροι και μη, διέπονται από εγκαλούμενη εκκλησιολογική τοποθέτηση και προφανώς δεν έχουν θέση ανάμεσα σε μας τους κοινούς θνητούς. Αλλά δε χρειάζεται υποστυλώματα η εκκλησία μας, διότι ερείδεται επί της αρραγούς πέτρας, «η δε πέτρα ην ο Χριστός» (Α’ Κορ. ι’ 4).

«Είναι προτιμότερο να είσαι αμαρτωλός εντός εκκλησίας παρά άγιος εκτός αυτής». Φοβερός λόγος που δεν ακούγεται εύηχα στα αυτιά των θερμόαιμων. Όμως τον είπε αρχαίος άγιος εκφράζοντας το Πνεύμα του Θεού. Ερωτώ όσους προβαίνουν σε ενέργειες που θέτουν σε κίνδυνο την ενότητα της πίστεως αν άκουσαν ποτέ για την αρνητική στάση του γέροντος Πορφυρίου κατά κάθε κίνησης διασάλευσής της, όπως για παράδειγμα κατά των ταραχών που συνέβησαν με το πρόσφατο εκκλησιαστικό της Λάρισας. Προφανώς πολλοί αυταπατώνται ότι η πνευματική τους διάκριση υπερβαίνει εκείνη του μεγάλου αυτού αγίου της εποχής μας. Αλλιώς δεν εξηγείται η στάση τους. Οι άγιοι μάχονταν για θέματα ζωής και όχι για ιδεολογική υποκειμενική «ορθοτόμηση» του λόγου της αληθείας. Προσωπικά πλέον ανήκω στους μετανοούντες για την εν γένει στάση μου στο εκκλησιαστικό της Λάρισας. Επεκτείνοντας κατ’ αντιστοιχίαν στο νεόκοπο «ομολογιακό» εκκλησιαστικό, θεωρώ την εμμονή στην αμαρτία και το λάθος ως ένδειξη εγωισμού και όχι σταθερότητας και καλώ στο τολμηρό βήμα της μετανοίας και της επιστροφής στην εν συνέσει ομόνοια τους ειλικρινώς ενώπιον Θεού ισταμένους. Προτιμώ να χαρακτηρισθώ ρίψασπις ανανήφων από πεπλανημένες πνευματικές οδούς παρά να εμμένω εωσφορικώς σε εξ ιδεολογημάτων εκκλησιολογικώς σαθρές θέσεις με σκοπό να μην αμαυρώσω το κίβδηλο πνευματικό προφίλ μιας διάτρητης αξιοπιστίας και αγωνιστικότητας.

Επανερχόμενος στους εν λόγω νεοομολογητές πρέπει να σημειωθεί πως ανάμεσα τους είναι και πολλά θύματα που παρεσύρθησαν από τις πουριτανικές αυτές εκστρατείες των «καθαρών» στον κυκεώνα ενός αγώνα δίχως διαφαινόμενο αίσιο τέλος. Και φυσικά η ουσία είναι πως πολιτεύονται πλανώντες και πλανώμενοι… Άπαντες όμως, θύτες και θύματα, δανείζονται κατά βούλησιν μεμονωμένα παραδείγματα από τους βίους των αγίων (π.χ. του Θεόδωρου Στουδίτη) και τα προσαρμόζουν στη σύγχρονη πραγματικότητα. Βέβαια πρόκειται για παρερμηνείες και εκλεκτικές ερμηνείες. Γιατί, ας πούμε, αγνοούν την φιλειρηνική εκκλησιολογική στάση του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου και εμμένουν στον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό; - η αναφορά είναι απλώς ενδεικτική.

Oι ερωτοτροπούντες με το σχίσμα νεοανθενωτικοί ομολογητές, διαπρύσιοι ιεροκήρυκες και συντάκτες νέων συμβόλων πίστεως ας αναλογισθούν τις ιστορικές τους ευθύνες απέναντι στο πολύπαθο εκκλησιαστικό σώμα που αντιμετωπίζει κατά τους εσχάτους χρόνους μας το φοβερότερο (και μάλλον τελευταίο) πειρασμό της μεταχριστιανικής μας εποχής, ενός δηλαδή κόσμου που έχει πλέον απομακρυνθεί σχεδόν εν συνόλω από το Χριστό και την πίστη στο Θεό. Δε μας αρκεί αυτός ο υπαρκτός εχθρός; Πρέπει από πάνω να περιορίσουμε το μήνυμα του περιφρονημένου και απαξιωμένου από τους πάντες ευαγγελίου και να αυτοαπομονωθούμε περιχαρακωμένοι σε κλειστά σχήματα και ολιγάριθμες σέκτες αναξιοπίστου προελεύσεως αυτοπροσδιοριζομένων ως νεοομολογητών πίστεως, αντικείμενοι στην ίδια τη φύση της εκκλησίας που είναι το ζων σώμα του Χριστού, τουτέστιν ουδόλως έχον σχέση με στατικές αντιλήψεις και εσωστρεφείς πρακτικές (το στάσιμο και στατικό άλλωστε ίσον οσονούπω νεκρό και δυσώδες);

Η μόνη πνευματικά ενδεδειγμένη λύση για όλους μας παραμένει η μετάνοια εν ταπεινώσει. Οι επαναστάτες δίχως αιτία ή με εντέχνως κατασκευασμένες αυτοεξαιρούνται από την ασφάλεια της εκκλησιαστικής ζωής περιπλανώμενοι στην οδύσσεια των αυτονομιστικών ταξιδιών τους. Θα μου πείτε, δεν είναι προτιμότερος ο επαινετός πόλεμος από την ειρήνη που χωρίζει από το Θεό; Θα απαντήσω ότι το μόνο που μας χωρίζει από το Θεό είναι η αμαρτία. Αυτήν ποιος πολυγνοιάζεται να την υπερβεί; Μόνο φαρισαϊκές φανφάρες για εχθρούς κατά της ορθοδοξίας- και την αμαρτία, τον όντως όντα εχθρό μας, ούτε που ασχολούμαστε σοβαρά να την καθάρουμε. Εγκαταλείψαμε το «υποκάτω πάσης κτίσεως» πνεύμα της κατά Χριστόν ταπεινώσεως υψώνοντες το λάβαρο της εξέγερσης μαρτυρώντας το εν ημίν ελλοχεύον πνεύμα της αρχομανικής και διδασκαλικής έπαρσης.

Το πιο παράδοξο: οι την κάθαρσιν επαγγελλόμενοι ενίοτε ελέγχονται για τη δική τους ορθοδοξία. Στη σύναξη των ομοφρόνων «αντιοικουμενιστών» που έτυχε να παραστώ, έκπληκτος άκουσα να αμφισβητείται ο γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ! Αδελφοί, «πρώτον καθαρθήναι και είτα καθάραι» κατά Θεολόγον Γρηγόριον.

Αγαπητοί μου πατέρες και αδερφοί που καταχράσθε αυτοβούλως τη θέση και το όνομα παλαιότερων γνησίων ομολογητών της πίστης μας, σας απευθύνω μια καυτή ερώτηση την οποία καλό είναι να μεταφέρετε στο ταμιείον της καρδιάς σας, εκεί που δε χωρούν παίγνια: αν ο κατά σάρκα αδερφός σας πήγαινε στην κόλαση, δεν θα κάνατε το παν να τον σώσετε; Πώς λοιπόν τώρα μιλάτε με τόση ελαφρότητα κατά των ενεργειών της εκκλησίας να επαναγάγει στη μάντρα της τα απολωλότα πρόβατα; Αφήστε το Χριστό να τρέξει και για το ένα χαμένο πρόβατο, όπως ο ίδιος αποκάλυψε εν παραβολή ότι είναι θέλημά Του. Εσείς αρέσκεσθε στην πνευματική σας αυτάρκεια, αισθάνεσθε προφανώς υπεράριθμοι μη έχοντας τον πόθο να ρθουν και άλλοι κοντά σας, όμως μην υπεξαιρείτε τη δεσποτική βούληση που κατά κυριολεξίαν ορέγεται την των πάντων ένωσιν και περί Αυτόν σύναξιν. Εσείς δηλαδή πώς αιτιολογείτε την άρνησή σας στις ενέργειες του Πατριάρχη και των επισκόπων μας; Και τι εν τέλει εστίν η ομολογία σας; Δεν αρκεί το σύμβολο της πίστης μας; Δια τι επομένως και εν ονόματι τίνος θέτετε εαυτόν υπεράνω της εκκλησίας μας και των ποιμένων της; Ποιος σας διόρισε να την υποκαθιστάτε και αντιπροσωπεύετε; Αν γνωρίζατε την ευαισθησία της εκκλησιολογικής συνείδησης των μεγάλων μας αγίων, μάλλον δεν θα τολμούσατε τοιούτου είδους αυθαιρεσίες και ανταρσίες…

Εκείνοι οι άγιοι είχαν ως μόνο κίνητρο τη σωτηρία των πεπλανημένων αδερφών μας και ξεκινούσαν κάθε τους πράξη κατόπιν εμπόνου προσευχής και μετά παρέλευσιν πολλών ετών στις ασκητικές κονίστρες. Το δε πιο σημαντικό: κατόπιν θείας πληροφορίας. Υμείς άραγε; Έκαστος ας κρίνει εαυτόν ενώπιον Θεού αν τηρεί τις ως άνω προϋποθέσεις ορθοπραξίας. Αν όχι, ας επιστρέψει στο δρόμο της κατά Θεόν σιωπής. Ο άλλος δρόμος είναι λίαν κρημνώδης προς τον πνευματικό θάνατο, για την αποφυγή του οποίου υποτίθεται ότι κόπτονται όλοι με τις εν λόγω ενέργειές τους. Φοβάμαι όμως ότι πολλοί εξ αυτών αν βλέπανε τον πάπα Ρώμης στον παράδεισο, θα στενοχωριόντουσαν όπως ο μεγάλος αδερφός της παραβολής του ασώτου. Είναι αυτό άραγε το ορθόδοξο ήθος;;;

Εγγίζετε τον Θεόν λόγοις αλλά η καρδιά σας πόρρω απέχει απ΄ Αυτού. Δέρετε αέρα, ισχυριζόμενοι ότι δέρετε το διάβολο, πράγμα που έκαναν οι άγιοι, αλλά όχι εσείς…

Το «ορθοδοξείν εστίν αεί σχοινοβατείν». Πόσο εύκολο είναι άραγε να χάσεις την ισορροπία σου…

Λάρισα, 10/12/2009

πηγή: http://theologylar.blogspot.com/2009/12/blog-post_09.html

***

Kατά Φαρισαίων λόγος έκτος

Όταν προ ημερών έγραψα τις πρώτες μου σκέψεις περί νεοφονταμενταλιστών, είναι αλήθεια πως δεν ανέμενα τη θύελλα των αντιδράσεων που ακολούθησε και έτσι κατοχύρωσε de facto την αλήθεια των λόγων μου, την ύπαρξη του φαινομένου και την προχωρημένη του σήψη. Η απάνθρωπη έως δαιμονική τους διάθεση, οι αστήρικτες για την εκφραστική αρτιότητα καταγγελίες εναντίον της γραφίδος μου, οι αστείες επιστημονικής φαντασίας συκοφαντικές λασπολογικού τύπου επιθέσεις τους σε προσωπικό κατ’ εμού και συναδέλφων μου επιθέσεις (υπάνθρωπα ανέραστα υποκείμενα που καπηλεύονται τη χριστιανική ταυτότητα, ωσεί δειλά γύναια κεκρυμμένα υπό την ανωνυμία τους, αυτοί οι «θαρραλέοι» μπροστάρηδες κατά οικουμενιστών, υποψήφιοι δοσίλογοι σε περιόδους πολιτικών εκτροπών, εκτρωματικά κακέκτυπα αρχαίων ηρώων της πίστεως, φασιστοειδή μικρόνοα ανθρωπάκια, ανισόρροποι ψυχολογικά φορείς και βέβηλοι χρήστες και δυσφημιστές της χριστεπωνύμου ιδιότητος, εραστές του γράμματος και δολοφόνοι του πνεύματος του νόμου, θρησκειοποιητές και φαιδροποιητές του εκκλησιαστικού γεγονότος, αδελφοβόρα θηρία εκτρεφόμενα από ψευδοπροφήτες πνευματικούς, πάτρωνες της χριστιανικής τζιχάντ, γραφικοί αποτυχημένοι της ζωής που το μόνο που δεν κάνουν φανερά είναι να ψωνίζουν από καταστήματα γυναικείων ενδυμάτων –προς τούτοις για την αποκατάσταση της ιστορικής και μόνον ακριβείας και χάριν της μνήμης ενός μακαριστού προσφιλούς σε μένα προσώπου τους απήντησα με το άρθρο μου «επιστολή από φίλο σε φίλο» που ανηρτήθη στο forum ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΔΟΣ του θεολόγου Παναγιώτη Ανδριόπουλου) απέδειξαν του λόγου το αληθές: η φυλή των Φαρισαίων δεν πέθανε ποτέ.

Και μια που στόχος των γόνιμων ορθοδόξων θεολογικών παρεμβάσεων δεν είναι η ψιλή επιστήμη αλλά κυρίως η πνευματική προαγωγή του εκκλησιαστικού πληρώματος, θα ήθελα να καταθέσω ολίγα τινα περί του εκτρώματος που καλείται φαρισαϊσμός, ενός πνευματικού καρκινώματος που οδηγεί ταχέως στο δεύτερο θάνατο της Αποκαλύψεως. Από τα ευαγγέλια συνάγεται πως οι κύριοι εχθροί του Χριστού ήταν οι Φαρισαίοι, αλλά και αντιστρόφως. Ο Ιησούς διαβεβαίωσε τελώνες και πόρνες για το προβάδισμά τους στην είσοδο της Βασιλείας του Θεού, ενώ επεσφράγισε με το θεϊκό κύρος των λόγων του την αιώνια καταδίκη των υποκριτών φαρισαϊζόντων. Το πνευματικό αυτό απόστημα οδηγεί μετά μαθηματικής ακριβείας στην κόλαση, διότι στερεί την αυτογνωσία που προάγει στη μετάνοια, ενώ τα σαρκικά παραπτώματα στην ταπείνωση και την τελωνική δικαίωση. Το υπόβαθρο του φαρισαϊσμού και της δαιμονικής έπαρσης είναι φυσικά και ο πνευματικός πατέρας των ζηλωτικών κινημάτων πάσης φύσεως και ικανού αριθμού φιλάθλων των φατριαζόντων «ορθοδόξων» ομάδων.

Είναι προφανές ότι ο φαρισαΐζων εγωκεντρισμός επεκτείνεται σε ένα ευρύ φάσμα εκδηλώσεων και εσωτερικών στάσεων ζωής. Όλα όμως τα ασθενήματα αυτά έχουν ένα κοινό παρονομαστή: την αυτοειδωλοποίηση και εμετική αλαζονική διαστροφή του «βαθέος ανθρώπου». Είναι εκείνοι που καθήρεσαν το Χριστό και τον εκθρόνισαν υφαρπάζοντες τη θέση του Κριτού ως ο πάπας τον οποίο υποτίθεται ότι μάχονται! Στο σημείο αυτό θα μου επιτρέψετε να κάνω μια παρέκβαση: προτιμώ την «πλάνη» του ησύχιου πνευματικού βίου από την έκπληξη που θα νιώσουν πολλοί ακούγοντας εν τη εσχάτη ώρα το «ουκ οίδα υμάς τους ορθοτομούντας και ποιούντας σημεία εν τω ονόματί μου».

Φέροντες προσχηματικά το όνομα του χριστιανού οι υποκριτές αυτοί έχουν μόρφωσιν ευσεβείας, την δε δύναμιν αυτής ηρνημένοι όντες ( Β’ Τιμ. γ’ 5 ) . Ζωντανοί νεκροί που περπατούν ανάμεσά μας, ανελεύθερα θλιβερά όντα μακράν της ελευθερίας που χάρισε ο Κύριος. Εσωτερικά κενοί, στη μοναξιά της αυτολατρείας τους, μελαγχολικοί επιλήσμονες των στοιχειωδών ανθρωπίνων χαρών - πολλώ δε μάλλον των πνευματικών τοιούτων - άνθρωποι άνευ αληθούς αξίας, την οποία προσπαθούν να κτίσουν επινοώντας ανύπαρκτες αρετές περί εαυτών ή εισερχόμενοι σε ομάδες για να λάβουν εξ αυτών εύσημα και υπόσταση. Και όλα αυτά διότι στερούνται της μόνης αξίας: η δε αξία ην ο Χριστός.

Η ιστορία του επί γης βίου του Ιησού βρίθει αποδείξεων για τη διαστροφή των φαρισαίων κάθε εποχής. Είναι εκείνοι που τον κατεδίκασαν ως βλάσφημο, αυτοί που δε χώνεψαν την αθώωση της μοιχαλίδος από το λιθοβολισμό, που δε χάρηκαν με τη θεραπεία των ασθενών το Σάββατο, όσοι δεν του συγχώρησαν ποτέ το ομοτράπεζο με τον αρχιτελώνη Ζακχαίο. Θρησκευάμενοι με πολλαπλές αναγνώσεις του θείου νόμου αλλά ουδέποτε κατανοήσαντες την ιστορία με το φυτό του Ιωνά. Τους αρκεί να είναι οι ίδιοι στον παράδεισο. Ο πλησίον έχασε τη θέση του δίπλα τους και εκεί θρονιάστηκαν δαίμονες, φαντάσματα και ιδεολογήματα.

Όντα ταλαίπωρα, ουδεμίαν σχέσιν έχοντα με τη λεβεντιά των ορθοδόξων αγίων, με την αποφορά πάνω τους του ανοήτου εγωισμού τους, όντα ευσεβιστικά και ηθικιστικά, ουδόλως όμως αγαπητικά, ένια δε εξ αυτών ελεγχόμενα και περί της στοιχειώδους ανθρωπιάς, χριστιανοί που έχασαν τη θέρμη της χάριτος του Αγίου Πνεύματος και μεταμορφώθηκαν σε δαιμονιώδεις ψυχρές οντότητες.

Ο Χριστός και κατ’ επέκταση η Εκκλησία του ήταν πάντοτε ο αδυσώπητος εχθρός τους. Για αυτό ίσως η έμμονη πολεμική τους κατά ποιμένων κυρίως και ποιμαινομένων δευτερευόντως. Ο Κύριος στέκεται ανερμήνευτος ενώπιόν τους με την απέραντη αγάπη του στους αμαρτωλούς και την απόρριψη των ιδίων. Αναρωτιούνται πώς γίνεται αυτό, αφού αυτοί είναι οι καθαροί, οι ηθικοί, οι ορθόδοξοι…

Βδελύγματα ενώπιον του Κυρίου, ακάθαρτοι και δυσώδεις κεκονιαμένοι τάφοι. Ειδωλολάτρες μιας υποκειμενικής αγιότητας την οποία προσέδωσαν μόνοι τους στον εαυτό τους αυθαιρέτως και προκλητικώς, θεωρούντες πως κέρδισαν τον παράδεισο όντες ήδη στην κόλαση, ψυχοπαθολογικές προσωπικότητες τοποθετούντες και λατρεύοντες εαυτόν στη θέση του αληθινού Θεού.

Όφεις και γεννήματα εχιδνών ανάγκασαν τον γλυκύ και πράο μας Ιησού να τους αποκαλέσει, ανατρέποντας, όπως τότε τα εμπορεύματα στο ναό του Σολομώντος με ιερή αγανάκτηση, έτσι και εν προκειμένω το πέπλο της απάτης του φαίνεσθαί τους και φέρνοντας στο φως τον πνευματικό κεκρυμμένο οχετό τους και το περισσεύον εκ της καρδίας τους δηλητήριο που εκτοξεύουν ευκαίρως ακαίρως. Δεν απαριθμώνται οι απαξιωτικοί και καταδικαστικοί προς αυτούς χαρακτηρισμοί του Θεού, τους υπερθεματίζοντες σε δικαιοκρισία! Τα κατ’ αυτών σαφέσταστα ραπίσματα όπως προκύπτουν από τα λόγια και τα έργα του Χριστού εν τοις ευαγγελίοις δεν ελήφθησαν υπ’ όψιν και αντικατεστάθησαν καθ’ όλη τη διάρκεια της εκκλησιαστικής ιστορίας από τις διορθωτικές τους επεμβάσεις στο έργο και το ήθος του Θεού. Η επιείκεια του Χριστού εκλαμβάνεται από τους εν λόγω ως αδυναμία την οποία παντοιοτρόπως ευτελίζουν με την υπεροπτική παρά τω αδερφώ εγκατάσταση εαυτών σε υψηλότερο βάθρο, από το οποίο υπερφιάλως ατενίζουν ως άκαμπτα ψυχρά αγάλματα τα πάντα εκτός των παραπλησίως ισταμένων ελαχίστων αδερφών τους, οίτινες αδυνατούν να ανέλθουν στο οπτικό τους πεδίο. Πλήρεις εξ εαυτών, απέχοντες από τη θεϊκή εντολή της αγάπης σε εχθρούς και φίλους, ανυποψίαστοι για την ύψιστη κλήση του Θεού στον άνθρωπο, άγευστοι του θείου ( πλείστοι δε εξ αυτών και του ανθρωπίνου ) έρωτος.

Τα προαναφερθέντα, λεχθέντα με πόνο ψυχής γενικώς περί φαρισαϊσμού και χωρίς διάθεση φωτογραφίσεως συγκεκριμένων ανθρώπων και γεγονότων, είναι μια αδρή στοιχειώδης περιγραφή του φαινομένου. Ο καθένας μας ελέγχεται περί της νόσου αυτής κατά περίπτωση. Ας προσέξουν κάποιοι, πριν μου καταμαρτυρήσουν και πάλι ότι βάλλω συγκεκριμένως, μήπως φωτογράφισα τους ιδίους. Δεν έχω διάθεση δαιμονοποίησης των πάντων αλλά κατακρήμνισης της ποικιλομόρφου ειδωλολατρίας, τέκνα της οποίας εισίν άπαντες οι εν λόγω χριστοκάπηλοι. Στο πνεύμα αυτό θα τολμήσω να κάνω ένα ιστορικό παραλληλισμό – μια που ο κύκλος των παρεμβάσεών μου έγινε επ’ αφορμή του νεοζηλωτισμού και κατέληξε κατά νεοομολογητών - και έκαστος ας τον ερμηνεύσει κατά το δοκούν: ο πατήρ Ιάκωβος Τσαλίκης - ήδη κατακυρωμένος άγιος στη συνείδηση πάντων ημών - προσευχόταν για την εκλογή του νυν προκαθημένου και εχάρη τα μάλα με την επίτευξή της. Ο αγιότερος λοιπόν πρώτος τον λίθον βαλέτω…

Λάρισα, 11/12/2009