Ζωηφόρος

Χειμερινό Συναξάρι τόμος Α΄, του π. Ανανία Κουστένη,

Rate this item
(1 Vote)

Χειμερινό Συναξάρι

τόμος Α΄

του Αρχιμανδρίτη π. Ανανία Κουστένη

Εκδόσεις Ακτή, Λευκωσία 2008

 

***

Περιεχόμενα

Περιεχόμενα       2

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ       6

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ     6

1η Δεκεμβρίου    7

Προφήτης Ναούμ            7

2 Δεκεμβρίου      8

Προφήτης Αββακούμ       8

3 Δεκεμβρίου      9

Προφήτης Σοφονίας        9

4 Δεκεμβρίου      10

Αγία Βαρβάρα     10

Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός         11

5 Δεκεμβρίου      14

Άγιος Σάββας      14

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 6-12 Δεκεμβρίου           15

6 Δεκεμβρίου      15

Άγιος Νικόλαος    15

7 Δεκεμβρίου      18

Άγιος Αμβρόσιος  18

8 Δεκεμβρίου      20

Άγιος Πατάπιος    20

9 Δεκεμβρίου      21

Σύλληψη της Αγίας Άννης  21

10 Δεκεμβρίου    23

Άγιος Μηνάς Άγιος Ερμογένης Άγιος Εύγραφος   23

11 Δεκεμβρίου    25

Άγιος Δανιήλ ο στυλίτης    25

12 Δεκεμβρίου    25

Άγιος Σπυρίδων   25

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 13-19 Δεκεμβρίου         27

13 Δεκεμβρίου    27

Άγιος Ευστράτιος Άγιος Αυξέντιος Άγιος Ευγένιος Άγιος Μαρδάριος Άγιος Όρεστης         27

Αγία Λουκία        30

14 Δεκεμβρίου    31

Άγιος Λεύκιος      31

Άγιος Θύρσος      31

Άγιος Καλλίνικος  32

Άγιος Φιλήμων Άγιος Απολλώνιος Άγιος Άρριανός και οι συν αύτω        32

15 Δεκεμβρίου    34

Άγιος Ελευθέριος και η μήτηρ αυτού Άνθια  34

16 Δεκεμβρίου    35

Προφήτης Άγγαίος           35

17 Δεκεμβρίου    35

Προφήτης Δανιήλ Άγιοι ΤρεΤς Παίδες οι εν τη καμίνω           35

Άγιος Διονύσιος   36

18 Δεκεμβρίου    37

Άγιος Σεβαστιανός           37

19 Δεκεμβρίου    37

Άγιος Βονιφάτιος Αγία Αγλαΐα η Ρωμαία       37

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 20 - 26 Δεκεμβρίου       38

20 Δεκεμβρίου    39

Άγιος Ιγνάτιος     39

21 Δεκεμβρίου    40

Αγία Ιουλιανή     40

Άγιος Θεμιστοκλής           41

22 Δεκεμβρίου    42

Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια  42

23 Δεκεμβρίου    43

Άγιοι Δέκα Μάρτυρες οι εν Κρήτη   43

24 Δεκεμβρίου    44

Αγία Ευγενία       44

25 Δεκεμβρίου    46

Χριστούγεννα     46

26 Δεκεμβρίου    47

Σύναξη της Θεοτόκου      47

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 27 Δεκεμβρίου - 2 Ιανουαρίου 47

27 Δεκεμβρίου    48

Άγιος Στέφανος   48

Άγιος Θεόδωρος ο Γραπτός           49

28 Δεκεμβρίου    49

Δισμύριοι Μάρτυρες         49

29 Δεκεμβρίου    50

Σφαγή των νηπίων          50

Άγιος Μάρκελλος 51

30 Δεκεμβρίου    51

Αγία Ανυσία        51

31 Δεκεμβρίου    52

Αγία Μελάνη η Ρωμαία     52

Άγιος Ιωσήφ ο Μνήστωρ  53

Προφήτης Δαυίδ 54

Άγιος Ιάκωβος ο αδελφόθεος        54

1η Ιανουαρίου    55

Πρωτοχρονιά      55

Άγιος Βασίλειος   56

2 Ιανουαρίου      57

Άγιος Σίλβεστρος 57

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 3-9 Ιανουαρίου 57

3 Ιανουαρίου      58

Προφήτης Μαλαχίας         58

Άγιος Γόρδιος      58

Άγιος Έφραίμ      59

4 Ιανουαρίου      59

Σύναξη των Αγίων Έβδομήκοντα Αποστόλων           59

Άγιος Θεόκτιστος 59

5 Ιανουαρίου      60

Άγιος Θεόπεμπτος           60

Άγιος Θεωνάς      60

Αγία Συγκλητική  61

6 Ιανουαρίου      61

Άγια Θεοφάνεια  61

7 Ιανουαρίου      62

Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος          62

8 Ιανουαρίου      65

Αγία Δομνίκη       65

Άγιος Γεώργιος ο Χοζεβίτης           65

9 Ιανουαρίου      65

Άγιος Πολύευκτος            65

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 10-16 Ιανουαρίου         66

10 Ιανουαρίου    67

Άγιος Γρηγόριος επίσκοπος Νύσσης            67

Άγιος Δομετιανός 68

Η Σύναξις δια γενόμενον σεισμόν εν Κωνσταντινουπόλει       69

11 Ιανουαρίου    70

Άγιος Θεοδόσιος ο κοινοβιάρχης    70

12 Ιανουαρίου    72

Αγία Τατιανή       72

13 Ιανουαρίου    73

Άγιοι Έρμυλος και Στρατόνικος      73

Άγιος Έρμυλος    73

14 Ιανουαρίου    74

Άγιοι εν Σινά και Ραϊθώ αναιρεθέντες          74

15 Ιανουαρίου    75

Άγιος Παύλος ο Θηβαίος   75

Άγιος Ιωάννης ο Καλυβίτης           76

16 Ιανουαρίου    77

Προσκύνηση της Τιμίας Αλύσεως Αποστόλου Πέτρου            77

Τέλος    78

***

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ

Προχωρώντας στο Χειμερινό Συναξάρι, με την έκδοση αυτού του πρώτου τόμου του Χειμερινού Συναξαρίου, αισθανόμεθα τους αγίους και τους οσίους και τους μάρτυρες και τους ασκητές που αγίασαν, να μας συνοδεύουν, να μας ακολουθούν και να μας παρακολουθούν. Να μας συντροφεύουν. Να μας σκέπουν. Να προσεύχονται για μας να παραστέκουν στις θλίψεις και στα βάσανα και στις δοκιμασίες μας. Ο λόγος του Γέροντος Ανανία Κουστένη, απαλός, άμεσος, παραμυθητικός, μας οδηγεί και μας εισάγει στον τόπο του αγιασμού, μέσα από τα Συναξάρια των Μηναίων της Εκκλησίας. Ο ίδιος μας λέει και μας υποδεικνύει και εξομολογείται για όλη αυτή του την εμπειρία: «Και όπως είπα και την άλλη φορά, αισθανόμεθα μεγάλη χαρά, καθώς προετοιμάζομε αυτά τα Ιερά διηγήματα, τους Βίους και τα Έργα των αγίων μιας εβδομάδος. 01 άγιοι μας επισκέπτονται, προσεύχονται και πρεσβεύουν και τους αισθανόμεθα, λίγο η πολύ. Γιατί οι άγιοι είναι ανάμεσα μας και μας φροντίζουν κατά τον καλύτερο τρόπο. Γιατί μας έχουν αδελφούς. Μας έχουν παιδιά τους. Μας έχουν τεκνά τους...

Κι όμως έχομε τόσους αγίους. Τόσα μεγαλεία. Γι' αυτό και κάθε φορά που κάνομε εδώ αυτές τις μνείες, που 'ναι σύντομες, με αναφορές, δηλαδή, στους αγίους, έχουν κι εκείνοι χαρά. Κι είναι ανάμεσα μας και χαίρονται και χαίρονται, γιατί τους μνημονεύομε και χαίρονται, γιατί κάτι θα πάρομε κι απ' αυτούς. Εκείνοι είν' έτοιμοι να μας δώσουν και μας δίνουν. Και μόνο να τους ονοματίσουμε τους αγίους, λένε κι αυτοί το δικό μας όνομα στον Θεό. Κι ακόμα μας προστατεύουν και μας φυλάνε να το ξέρομε αυτό. Να τους τιμάμε και να τους αγαπάμε. Κι ο Κύριος χαίρεται που τιμάμε τους αγίους. Χαίρεται, γιατί κι εκείνοι μας αγαπούν κι υπεράνω όλων μας αγαπά ο Χριστός και θέλει να γίνομε όλοι "μία ποίμνη και εις ποιμήν", όπως λέει στο ιερό Του και άγιο ευαγγέλιο». Αυτά, καθώς εισερχόμαστε στην ενότητα αύτη των Χειμερινών Συναξαριών. Ευχαριστούμε, ακόμα μια φορά, τον Γέροντα Ανανία Κουστένη για την αγάπη του και την εμπιστοσύνη του.

ΝΙΚΟΣ ΟΡΦΑΝΙΔΗΣ

***

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 1 - 5 Δεκεμβρίου

Έχομε χαρά και πάλι σήμερα, σεβαστοί μου Γέροντες και αγαπημένοι αδελφοί μου, γιατί ξαναβρεθήκαμε στην όμορφη αγκάλη του αγίου μας Νεκταρίου. Τον ευχαριστούμε ολόψυχα. Καθώς επίσης εκείνους που μας περιμένουν εδώ και μας φροντίζουν. Προχωρούμε, σιγά-σιγά, στην Άγια Τεσσαρακοστή και πάμε για τη μητρόπολη των εορτών. Τα Ιερά Χριστούγεννα. Κάθε μερούλα μας φέρνει και πιο κοντά στη Θεία Γέννηση. Κι έχουμε χαρά μυστική και ευφροσύνη αγία. Συμπορευόμαστε με την αγία οικογένεια την επίτοκη Μαριάμ, τον άγιο Ιωσήφ και τον άγιο Ιάκωβο τον αδελφόθεο, κατά την παράδοση που έφυγαν από τη Ναζαρέτ και πήγαιναν για τη Βηθλεέμ. για την απογραφή του Καίσαρος Αυγούστου και προπαντός και κυρίως για τη Θεία Γέννηση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, του Λυτρωτού ημών και λέμε και τους αγίους και τους έχομε και κάθε μέρα συντροφιά και παρέα. Μάς έχουν από κοντά και τους έχομε κι εμείς το επίσης. Κι είναι η χαρά μας όμορφη και αισθανόμεθα την άγια τους παρουσία και βοήθεια. Πολλές φορές νοιώθουμε και την αναπνοή τους και τους ευχαριστούμε και τον Θεούλη, που τους έχει και μας τους δωρίζει και μας βοηθάνε και πάμε, τώρα, στην 1η του μηνός Δεκεμβρίου. Δεκέμβριος σημαίνει δέκατος μήνας, γιατί παλιά το ημερολόγιο των Ρωμαίων άρχιζε πρωτοχρονιά από τον Μάρτιο. Άμα πάμε από τον Μάρτιο, ο Δεκέμβρης είναι ο δέκατος μήνας. Σήμερα σε μας είναι ο δωδέκατος, γιατί μετετέθη η πρωτοχρονιά στην 1η Ιανουαρίου. Αλλά το όνομα έμεινε. December, σημαίνει δέκατος. Decern. Το λατινικό. Έτσι, για να ξέρουμε, γιατί ονομάζεται έτσι. Λοιπόν. 'Εδώ έχουμε προφήτες τις τρεις πρώτες ήμερες. Ναούμ, Αββακούμ, Σοφονίας. Γιατί βάνει προφήτες, κι έχει και τον Αγγαίο, έχει μετά και τους Τρεις Παίδας, έχει τον προφήτη Δανιήλ; Παλαιότερα στις 4 Δεκεμβρίου γιόρταζαν, Στα Ιεροσόλυμα, και τους 12 προφήτας, και γιόρταζαν, πάλι, πριν τα Χριστούγεννα και τον προφήτη Συμεών και τον προφήτη Ζαχαρία, τον πατέρα του Προδρόμου. Γιατί; Γιατί ερχόμαστε Στα Χριστούγεννα και ποιος μίλησε για τον ερχομό του Χριστού; οι προφήται. Γι' αυτό και βάνουμε τόσους πολλούς προφήτας, για να τους τιμήσουμε και να μας μιλήσουν εκεί πιο έντονα, για τον ερχομό του φιλάνθρωπου Χριστού, τον όποιο προεφήτευσαν και προεγνώρισαν και προεμήνυσαν.

1η Δεκεμβρίου

Προφήτης Ναούμ

Έχουμε, λοιπόν, τον προφήτη Ναούμ. Είναι εβραϊκά τα ονόματα και Ναούμ στα εβραϊκά σημαίνει Παράκλητος. Παρηγορητής. Αυτός που παρηγορεί. Ναούμ, λοιπόν. Ήταν τον 7ο π.Χ. αιώνα, από τη Γαλιλαία, κι εκείνος προεμήνυσε την καταστροφή της Νινευή, που 'ταν πρωτεύουσα των Ασσυρίων, ένδοξη και μεγάλη πόλη. είχε προφητεύσει τον 8ο αιώνα κι ο προφήτης Ιωνάς την καταστροφή της, Αλλά πήγε και κήρυξε στους Νινευίτας και μετενόησαν κι οι άνθρωποι και τα κτήνη κι ο Θεός τους εσυγχώρεσε και δεν τους κατέστρεψε. Τώρα, όμως, το παράκαναν και προεφήτευσε την καταστροφή της Νινευή: «Από γλυκό νερό κι από φωτιά θα πάει» και όντως συνέβη αυτό το πράγμα. Έγινε σεισμός και περιέβαλε την πόλη της Νινευή μια λίμνη και με το σεισμό προεκλήθηκε παλιρροϊκό κύμα και ήλθε η θάλασσα στη στεριά και τα κατώτερα μέρη κι η κάτω πόλις της Νινευή επνίγηκε από νερά. Και μετά ήλθε από την έρημο φωτιά και αποτελείωσε. Αυτό για τους Ιουδαίους ήταν μεγάλη παρηγοριά, Αλλά και τιμωρία για τους Ασσυρίους, οι οποίοι προηγουμένως είχαν καταστρέψει την Ιερουσαλήμ κι είχαν κάνει τόσο μεγάλο κακό. Γι' αυτό Ναούμ σημαίνει αυτός που παρηγορεί. Παρηγορήθηκαν, λοιπόν, οι ψυχές και ύστερα ο Ναούμ εκοιμήθη στην πατρίδα της Γαλιλαίας και ετάφη κοντά στους τάφους των πατέρων του. Αυτά τα λίγα για τον Ναούμ, έχει και το βιβλίο το σχετικό. είναι από τους 12 μικρούς προφήτας, που μιλάει ακριβώς για την προφητεία της Νινευή και ότι ο Θεός φέρνει ισορροπία. Αν κάποιος κάνει κακό και αδικεί και δεν μετανοιώσει και δεν διορθωθεί, ο Θεός τον τιμωρεί. Τιμή και ώρα. Τι σημαίνει τιμωρία; Φροντίδα της τιμής. Γιατί με το κακό η τιμή προσβάλλεται και με την παιδαγωγία του Θεού η τιμή επανέρχεται. Μυστήρια είν' αυτά. Γι' αυτό να προσέχομε το κακό, να μην αδικούμε, να μην προσβάλλομε, κι αν συμβεί, να μετανοιώνουμε και να διορθωνόμεθα εμπράκτως.

2 Δεκεμβρίου

Προφήτης Αββακούμ

Πάμε, τώρα, στον προφήτη Αββακούμ. Δύο του μηνός Δεκεμβρίου. Αββακούμ σημαίνει αυτόν ο οποίος μας εναγκαλίζεται η Ανάσταση του πατρός αββά. Η Ανάσταση του πατρός και μίλησε για τον Χριστό και αυτό σίγουρα για τον Χριστό που ανέστησε τον πατέρα μας. Ποιος ήταν ο πατέρας μας; Ο προπάτοράς μας; Ο Αδάμ. Ο Χριστός, ο νέος Αδάμ, προσέλαβε τον παλαιό Αδάμ και τον ανέστησε και τον άγιασε και τον αποκατέστησε. Ο προφήτης Αββακούμ, λοιπόν, μίλησε για την αιχμαλωσία, την καταστροφή και την άλωση της Ιερουσαλήμ από τους Ασσυρίους, που έγινε Στα 587. Εκείνος ήταν του 7ου αιώνος, Αλλά το προεφήτευσε και συνέβη αυτό και πήραν αιχμαλώτους τους Εβραίους στη Βαβυλώνα. Η Βαβυλώνιος αιχμαλωσία. Ο Αββακούμ κρύφτηκε, κατέφυγε στην Αραβία η στην Αίγυπτο, και αργότερα γύρισε στην πατρίδα του, είχε χωράφια και πολλούς εργάτες. μια μέρα, λοιπόν, που ετοίμαζε το φαγητό, είπε στους υπηρέτες στο σπίτι του, για να το πάει στους εργάτες. «Θα περιμένετε να γυρίσω. Δεν θα αργήσω.» και πήρε φαγητό, από αυτό που έφτειαξε για τους εργάτες, και το πήγε στη Βαβυλώνα. Στον προφήτη Δανιήλ, που 'ταν στον λάκκο των λεόντων. Τον άρπαξε, κατά τους ερμηνευτάς, ο Αρχάγγελος Μιχαήλ Στα φτερά του, τον πήγε στη Βαβυλώνα, τον πήγε στο λάκκο των λεόντων, τον άφησε στον Δανιήλ, τον χαιρέτησε. τι μυστήρια είν' αυτά! Πριν τ' αεροπλάνα, λοιπόν, και πριν όλα αυτά, ο Θεός έχει τους αγγέλους Του και τη χάρη Του και τη δύναμη Του και κάνει σημεία και τέρατα και γύρισε αμέσως, λοιπόν, ο Αββακούμ, πήγε το φαγητό στους θεριστάδες και εχάρηκε πολύ και αργότερα εκοιμήθη και ετάφη και αυτός με τους πατέρες του, προεφήτευσε δε, τι άλλο; Τον ερχομό του Χριστού. Άλλωστε αυτό θα πει προφήτης. Τον ερχομό του Χριστού. Το φως του ναού. Θα 'ρθεί ο ναός του Σολομώντος και θα γίνει ολόφωτος. Και πως έγινε ολόφωτος; Με τον ερχομό του Χριστού. Γιατί ο Χριστός ήτο πλείων του ουρανού. Περισσότερο από το ιερό. Γιατί είν' ο Κύριος του ιερού. Προεφήτευσε και για τους αποστόλους, προεφήτευσε και για το έργο τους, τι ωραία! και άλλα πολλά. Πάρα πολλά. Παρηγορητικά και ουράνια.

3 Δεκεμβρίου

Προφήτης Σοφονίας

Πάμε, τώρα, στις 3 Δεκεμβρίου, τα λέμε συνοπτικά,   όπως τα 'χει το Συναξάριο, μπορούσαμε να πούμε περισσότερα, Αλλά φτάνουν αυτά. Είναι ο προφήτης Σοφονίας. Τι σημαίνει Σοφονίας; Θεοσκέπαστος. Σημαίνει αυτόν, τον όποιο σκεπάζει ο Θεός και το Ισραήλ το εσκέπαζε ο Θεός. Κι όταν χρειαζόταν, το παιδαγωγούσε, για να το επαναφέρει στον ευθύ και ίσιο Θεϊκό δρόμο. Ο Σοφονίας, λοιπόν, κήρυξε για τα έσχατα. Και μάλιστα ανέφερε τα έσχατα της Ιερουσαλήμ και τα έσχατα του κόσμου. Δηλαδή, ο Κύριος θα καταστρέψει την Ιερουσαλήμ. Διότι θα εσταύρωνε τον Υιό Του. Τον ενανθρωπήσαντα Υιό Του. Τον Κύριο μας Ιησού Χριστό και πράγματι, 70 χρόνια μ.Χ. κατεστράφη η Ιερουσαλήμ από τις στρατιές του Βεσπασιανού και του Τίτου και δεν έμεινε λίθος επί λίθον, όπως και ο Χριστός μας το είχε προβλέψει και πως η θρησκεία των Εβραίων θα μετακομίσει στα έθνη και θα γίνουν τα έθνη χριστιανικά και οι Ιουδαίοι θα διασκορπισθούν, όσοι δεν πίστεψαν, σ' όλα τα μέρη της γης και θα αφανιστούν. Μεγάλες κουβέντες αυτές! Κι ακόμα είπε πως θα έλθει ο Κύριος στο τέλος του κόσμου και θα κρίνει ζώντας και νεκρούς, με βάση τις πράξεις του καθενός. Τα 'πε όλα, λοιπόν, κι ο Σοφονίας. Και ύστερα εκοιμήθη εν Κυρίω. Κι όπως γράφει το βιβλίο του, το Συναξάριο του Μηναίου, που το 'χουμε σε λειτουργική χρήση, με βάση αυτό τα λέω κι όχι άλλες πληροφορίες, γι' αυτό είναι λιτές οι πληροφορίες, ο,τι γράφει εκεί κι ο,τι διάβαζαν στους αιώνες οι χριστιανοί στις συνάξεις, που τιμούσαν τους αγίους, στους όρθρους και στις Θείες Λειτουργίες και στις Αγρυπνίες, ο Άγιος Σοφονίας έμοιαζε κατά πολύ με τον απόστολο και ευαγγελιστή Ιωάννη τον Θεολόγο. Μικρή διαφορά είχαν. Ως προς το γένειον. τι ωραία είν' αυτά. Όμορφα είναι!

4 Δεκεμβρίου

Αγία Βαρβάρα

Και πάμε, τώρα, παρακάτω. στις 4 του μηνός Δεκεμβρίου η αγία μεγαλομάρτυς και καλλιπάρθενος Βαρβάρα. Η τόσο λαοφιλής, η τόσο αγαπημένη και που τόσα πολλά έχει προσφέρει στην Εκκλησία και στην οικουμένη. Με τα θαύματα, την αγάπη της και τις υπόλοιπες προσφορές της στο γένος των ανθρώπων. Έζησε και αυτή στην Ανατολή, στην Ηλιούπολη της Κοίλης Συρίας, και ήταν κόρη ενός ειδωλολάτρη, που τον έλεγαν Διόσκορο. Είμαστε πάλι στον 3ο αιώνα, στα χρόνια του Διοκλητιανού, εκεί κοντά, ήταν μοναχοκόρη και πανέμορφη, ο πατέρας της την εφρόντισε, την έκλεισε σ' ένα πύργο, να μην έρχεται σε επικοινωνία και επαφή με τους ανθρώπους, μήπως συμβεί κανένα κακό και το σπουδαιότερο, να μην την κάνουνε χριστιανή. Ο διάβολος αυτή την έγνοια έχει, κι όσοι τον ακολουθούν. μην του πάρει ο Χριστός τον κόσμο. Αλλά ο κόσμος είναι του Χριστού. Κι ο καλός και ο κακός. Ο διάβολος δεν φτειάχνει. Καταστρέφει. Αλλά ο Χριστός μας πηγαίνει και μπαίνει στις καρδιές που Τον ζητάνε, κατά τρόπο μυστικό και ανεξιχνίαστο. Εκεί, λοιπόν, στον πύργο κλεισμένη, τη βρήκε η χάρη του Χριστού, καθώς έβλεπε τον ήλιο και τη σελήνη, τα άστρα και όλες τις ομορφιές και έλεγε: «Μα τα είδωλα δεν μπορεί να 'ναι Θεός. Θεός είν' εκείνος που έφτειαξε τον ουρανό και τη γη.» τι ωραία! Ο φυσικός κόσμος είναι το βιβλίο του Θεού. Ο Μέγας Αντώνιος στην έρημο, «Έχω δυο βιβλία», έλεγε. «Το βιβλίο της φύσεως και το βιβλίο της Αγίας Γραφής και τα μελετώ». μέσα από τα έργα πάει κανείς στον Κύριο και έγινε χριστιανή κι ο πατέρας διέταξε να της φτειάξουν, χωρίς να το ξέρει, βέβαια, ένα λουτρό, εκεί κοντά στον πύργο, κι έφυγε. Κι εκείνη κατέβηκε κι είπε στους μαστόρους να φτειάξουν το λουτρό, ο πατέρας της είχε πει να 'χει δύο παράθυρα, με τρία παράθυρα και ήθελε να τιμήσει, έτσι, την Αγία Τριάδα. Τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Ήλθε ο πατέρας της και λέει: «Γιατί τ' αλλάξατε τα παράθυρα;» «Η Βαρβάρα μας είπε.» και Βαρβάρα σημαίνει αντρειωμένη. Ξένη και πράγματι δεν ήταν της γης αυτής λουλούδι και άνθος η αγία. Ήταν ξένη, γιατί είχε μπει στο μυστήριον το ξένον της ένθεου βιωτής. Τι ωραία! και είπε στον πατέρα της, Αφού οι εργάτες τον παρέπεμψαν σ' αυτήν: «Εγώ το' φτειαξα, πατέρα. για να τιμήσω τα τρία.» «Ποια τρία;» λέει. Κι έφτειαξε τα δάκτυλα της, για να κάνει τον σταυρό της. «Τον πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, που έφτειαξαν τον κόσμο, και μας φροντίζουνε.» και μόλις άκουσε αυτό ο Διόσκορος, εξεμάνη. Εξεμάνη και πήγε να την φονεύσει. Κι εκείνη έφυγε τρέχοντας. Ανέβηκε στο βουνό και την ακολούθησε κι εκείνος. Άνοιξε η πέτρα και την υποδέχτηκε, Αλλά ένας βοσκός την πρόδωσε, αργότερα. τη συνέλαβε ο πατέρας της και την έδωσε στον τύραννο, να την βασανίσει, αν δεν αλλάξει. Κι άρχισαν τα μεγάλα και φοβερά μαρτύρια. Γιατί η αγία είναι μεγαλομάρτυς, ως γνωστόν. Τόσα μεγάλα και τόσα φρικτά. Κι εκείνη άντεχε. τη βαλαν στη φυλακή, καταπληγωμένη και σχεδόν πεθαμένη, κι ο Χριστός την εθεράπευσε και την άλλη μέρα βγήκε υγιέστατη. Τότε θύμωσε εκεί ο τύραννος, που 'ταν κι ο πατέρας της μαζί, και διέταξε να την διαπομπεύσουν την απογύμνωσαν και την περιέφεραν στην πόλη της Ηλιουπόλεως, σ' ένα στάδιο, και μια νεαρά, ονόματι Ιουλιανή, καθώς είδε την αγία να πάσχει, Αλλά και να είναι σκεπασμένη με τη Θεία χάρη, να μη φαίνεται τίποτε από το σώμα της το πολύαθλο και μαρτυρικό, —τη σκέπασε ο Θεός, τι μυστήρια είν' αυταί— ακολούθησε κι εκείνη, τότε. Κι Αφού δεν άλλαζε ούτε η Βαρβάρα ούτε η Ιουλιανή, βγήκε απόφαση να αποκεφαλιστούν. Και τις πήγανε, λοιπόν, έξω από την πόλη, στο βουνό, κι εκεί τις αποκεφάλισαν. τη Βαρβάρα, μάλιστα, τη μεγαλομάρτυρα, την αποκεφάλισε ο ίδιος ο πατέρας της. Γι' αυτό λέει και το δίστιχο, εκεί, του Συναξαρίου, ότι ο Διόσκορος απέβη, είναι, Αβραάμ του διαβόλου. Όπως ο Αβραάμ πήγε να σφαγιάσει τον Ισαάκ με εντολή του Θεού, αυτός έγινε πατροκτόνος. Αλλά, καθώς κατέβαινε απ' το βουνό, ο Κύριος του 'ριξε αστροπελέκι και τον άφησε στον τόπο. Τον επυροβόλησε. Γι' αυτό κι η άγια Βαρβάρα είναι και προστάτις του Πυροβολικού. Γιορτάζει το Πυροβολικό μας κι ο στρατός μας, να τους φυλάει ο Θεός. Κι από τότε η αγία Βαρβάρα, μέχρι σήμερα και μέχρι το τέλος του κόσμου, είναι μεγάλη προστάτις και κυρίως των νεαρών υπάρξεων, Αλλά και όλων των ανθρώπων και των ασθενούντων και των δυσκολεμενων, εμφανίζεται, προσφέρει τη βοήθεια και τη χάρη της, εμψυχώνει και κάνει τόσα καλά. Κι όσοι την εορτάζουν κι όσοι την αγαπούν κι όσοι έχουν τ' όνομα της, ας έχουν χρόνια πολλά, καθώς και όλες αυτές τις ήμερες, το επταήμερο, γι' αυτό λέω χρόνια πολλά γενικά, εννοώ όλους εκείνους που γιορτάζουν τους αγίους του επταήμερου που αναφερομε. Έτσι και ειδικά και γενικά. Κι αν έχουν το όνομα κι αν δεν έχουν και τιμούν, το ίδιο είναι. Γι' αυτό λέμε: «των εορταζόντων και τιμώντων την αγίαν εορτήν ταύτην και των φερωμύμων αυτής.» Κι αυτούς που φέρουν το όνομα του αγίου η της αγίας η του Χριστού και της Παναγίας, που εορτάζει. Έτσι, λοιπόν.

Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός

Την ίδια μέρα έχομε και τον μεγάλο πατέρα και διδάσκαλο της Εκκλησίας, 4 Δεκεμβρίου,   πάντα, τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό. Τον χρυσορρόο ποταμό. Δεύτερος ιερός Χρυσόστομος. Χρυσορρόος ποταμός. Γεννήθηκε στα μισά του 7ου αιώνος, στη Δαμασκό της Συρίας, εξ ου και Δαμασκηνός, που ήταν υπό την κατοχή των Αράβων. Ο πατέρας του πλούσιος ευγενής, Αλλά και χριστιανός και καλότατος άνθρωπος, κατόρθωσε κι έγινε πρωθυπουργός. Αρχιγραμματεύς του χαλίφη της Δαμασκού. Του Άραβος. Γιατί οι Άραβες χρησιμοποίησαν χριστιανούς σε επίκαιρες θέσεις, γιατί αυτοί δεν ήξεραν από διοίκηση και μπόρεσαν, λοιπόν, οι Άραβες, καθώς και οι Τούρκοι, αργότερα, καθώς πήραν τις επαρχίες του Βυζαντίου, έχοντας τέτοιους ανθρώπους άξιους, να πετύχουν και αυτοί στο κράτος που κατέλαβαν και δημιούργησαν, στη συνέχεια.

Γιατί τους βοήθησαν πάρα πολύ οι Βυζαντινοί, το Βυζαντινό σύστημα διοικήσεως, που 'ταν άριστο. αν υπήρχε στην αρχαιότητα σοσιαλισμός, είναι εκείνος μόνος του Βυζαντίου. Γιατί εστηρίζετο στο ευαγγέλιο. Είχε κρατική παρέμβαση. Σοσιαλισμός χιλίων εκατόν ετών. Κι όπως λέει ο αείμνηστος σερ Στήβεν Ράνσιμαν, ο Άγγλος προτεστάντης, στο Βυζάντιο ουδείς έμπορος επλούτισε. Σήμερα οι έμποροι, οι μεσάζοντες, παίρνουν, αντί ευτελούς τιμής και αξίας προϊόντα απ' τους αγρότες μας, και τα πωλούν δέκα και δεκαπέντε φορές επάνω. στο Βυζάντιο ουδείς έμπορος επλούτισε. Υπήρχε κρατικός παρεμβατισμός. Γι' αυτό και δεν κατεστράφη αυτή η αυτοκρατορία, Αλλά ξεπέρασε και τα χίλια χρόνια και έδωσε το καλύτερο σύστημα διοικήσεως στην οικουμένη. Γι αυτό και τώρα όλοι νοσταλγούμε το Βυζάντιο και όλοι προς τα 'κει πηγαίνομε. Η πατρίδα μας δεν το νοσταλγεί, γιατί είναι επιβίωση του Βυζαντίου. Επιβίωση του Βυζαντίου. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Οι ρίζες μας δεν είναι στον αρχαίο κόσμο. Είναι στο Βυζάντιο. Αλλά αυτό ενοχλεί πολλούς, που 'ναι αρνητικοί στη θρησκεία και στην πατρίδα και δεν το δέχονται. Οι ρίζες μας, του Νέου Ελληνισμού, οι ρίζες είναι στη Βυζαντινή αυτοκρατορία και η Βυζαντινή αυτοκρατορία επιβιώνει στον Νέο Ελληνισμό. Όλα, κάθε μέρα, στην Εκκλησία μας και τη ζωή μας, είναι Βυζαντινά. Όπως και στο Άγιο Όρος, περισσότερο, που έχουν εκεί και Βυζαντινή ώρα και Βυζαντινό Ημερολόγιο και όλα τα υπόλοιπα. Γιατί, τι είναι το Βυζάντιο; Το ευαγγέλιο στην πράξη. Να μου πείτε, ήταν τέλειο; Όχι. Ούτε οι απόστολοι ήταν τέλειοι. Ήταν κι ο προδότης. Αλλά, η προδοσία του ενός δεν καταργεί το έργο και την προσφορά των υπολοίπων. Έχει πολύ μεγάλη σημασία αυτό να το ξέρομαι, γιατί ακούμε διάφορα. Λοιπόν. Φεύγει και η ώρα.

Κι έτσι γέννησε τον Ιωάννη, ο υπέροχος πατέρας του και η μητέρα του, χριστιανοί, όπως είπαμε, και με μεγάλη θέση, αυτοί διοικούσαν, Αλλά δεν χρησιμοποιούσαν τη θέση τους για να τα οικονομήσουν και τα υπόλοιπα, Αλλά χρησιμοποιούσαν τη θέση τους για να βοηθήσουν τους σκλαβωμένους και όλους τους ανθρώπους και τους Άραβες κατακτητές, γι' αυτό τι ήταν από τον πατέρα του; Όλοι ευχαριστημένοι! απ' αυτόν, λοιπόν, κι απ' την αγία μάνα του προήλθε ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Ο μεγαλύτερος Θεολόγος του 8ου αιώνος κι όχι μόνο. Ήταν επιτομή της Θεολογίας, από την αρχή μέχρι τον 8ο αιώνα. Όπως επιτομή της Θεολογίας από τον 8ο μέχρι τον 18ο - 19ο ήταν ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Τόσο σοφός, τόσο μεγάλος, τόσο σπουδαίος.

Είχε κι ένα θετό γυιό ο πατέρας του, βρήκε ένα φτωχαδάκι, ένα παραπεταμένο παιδί, το υιοθέτησε, το ονόμασε Κοσμά, και έγινε αργότερα ο Κοσμάς ο μελωδός. Ο επίσκοπος Μαϊουμά. Ήσαν αδέλφια, λοιπόν, με τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό και καθώς, τότε, έτρεχαν στην Κάτω Ιταλία οι Άραβες και κατακτούσαν τα μέρη εκείνα κι έφερναν αιχμαλώτους, έφεραν στη Δαμασκό αμέτρητους κι ένα μοναχό σοφό, τον Κοσμά τον Ξένο, οικετη. Δούλο και τον αγόρασε εκείνος, τον ελευθέρωσε στην ουσία, και τον έκανε δάσκαλο των παιδιών του. Και του Ιωάννου και του θετού Κοσμά. Κι έμαθαν γράμματα πολλά και σπουδαία. Ο Θεός τον έφερε τον Κοσμά. Μέχρι και Μουσική έμαθαν και Αστρονομία και Μαθηματικά και Φιλοσοφία και Θεολογία. Άμα διαβάσουμε τα έργα του αγίου Ιωάννου, βλέπομαι ότι ήταν πανεπιστήμιο και παραπάνω, ακόμη.

Σπούδασαν, λοιπόν, και ύστερα πήγαν και οι δύο μοναχοί στη μονή του αγίου Σάββα. Κοντά Στα Ιεροσόλυμα, 15 χιλιόμετρα, εκεί, από την αγία πόλη, στην Κοιλάδα, εκεί, των Κέδρων, στο αριστερό μέρος της. Κι εκεί αφοσιώθηκαν στην άσκηση, στον ένθεο βίο. Κι ο μεν Κοσμάς έγινε επίσκοπος Μαϊουμά, εκεί στη Γάζα, πόλις του νερού σημαίνει Μαϊουμά, και άγιασε και πρόσφερε πολλά, έχομε πει για τον Κοσμά, ο Άγιος Ιωάννης έμεινε στη μονή, έγινε πρεσβύτερος, έγραφε ύμνους, κι ο ηγούμενος τον εμπόδιζε, γιατί έκανε άκρα υπακοή, και πάει η Παναγία και του λέει του ηγουμένου: «Άφησε τη βρύση να τρέχει, παιδί μου. Αυτός θα γράψει ύμνους Θεϊκούς. Θα τον θυμάται η οικουμένη. Και με τους ύμνους αυτούς θα δοξάζεται ο υιός μου, κι εγώ και οι άγιοι και οι άγγελοι.» Και τον άφησε, λοιπόν, τον Κοσμά και έγραψε ύμνους Αναστάσιμους, ύμνους σε αγίους, και τι δεν έγραψε! Κι αυτός είναι εκείνος, ο οποίος εσυστηματοποίησε τη Βυζαντινή Μουσική. Είναι ο πατέρας της Βυζαντινής Μουσικής. Πήρε τα δύο μέρη της αρχαίας Ελληνικής Μουσικής, το χρωματικό και το διατονικό, κι έφτειαξε τους οκτώ ήχους. Κι απ' αυτούς, απ' τα δύο γένη, έφτειαξε και τρίτον γένος, το εναρμόνιον γένος. Πού 'ναι ο Τρίτος κι ο Βαρύς. τι ωραία! Κι έφτειαξε τη Βυζαντινή Μουσική, που 'ναι μουσική των Ελλήνων και μουσική των αγγέλων. οι άγγελοι στον ουρανό αυτή τη μουσική έχουν. Κι έγραψε και πολλά βιβλία, υπερασπίστηκε τις ιερές εικόνες, του 'κοψε το χέρι ο Λέων ο Γ', ο Ίσαυρος, να μη γράφει υπέρ των ιερών εικόνων. Κι εκείνος το πήγε το κομμένο χέρι μπροστά στην εικόνα της Παναγίτσας, και λέει: «Παναγίτσα μου, ο τύραννος μου 'κοψε το χεράκι. Για σένα και για το γυιό σου και για τις εικόνες και των αγίων. Τι θα κάνεις;» Και πάει η Παναγία, εκεί που κοιμόταν, και του το κολλάει. του λέει: «Ιωάννη», και τον ξύπνησε, «δες το χεράκι σου. Είναι στη θέση του.» Κι έχομε την Παναγίτσα την Τριχερούσα. το τρίτο χέρι, το χέρι του αγίου Ιωάννου του Δαμάσκηνου.

Θα 'θελα να πω πολλά για τον άγιο, αλλά βλέπω, εδώ, ο χρόνος φεύγει. Έγραψε και Δογματική και ύμνους και την Νεκρώσιμη Ακολουθία αυτός την έφτειαξε: «Ποία του βίου τρυφή διαμένει λύπης αμέτοχος;» Και τόσα Αλλά. Κι είναι το αηδόνι της Εκκλησίας, με αποκορύφωμα τον Κανόνα τον Αναστάσιμο του Πάσχα. «Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώ-μεν, λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, Φωτίζου, φωτίζου η Νέα Ιερουσαλήμ» κλπ. Είναι το αηδόνι της Εκκλησίας, ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Και πλήρης ημερών και σε ηλικία 104 ετών η κατ' άλλους 106, εκοιμήθη. Το αηδόνι της Εκκλησίας. Αλλά έχομε τα ιερά του βιβλία και τους ύμνους του και κάθε μέρα τον θυμόμαστε και τον επικαλούμεθα. Μεγάλη η χάρη του και την ευχή του να 'χομε κι όσοι τον γιορτάζουν κι έχουν τ' όνομά του, να 'χουν την ιδιαίτερη ευλογία του. Κι εμείς όλοι το ίδιο.

5 Δεκεμβρίου

Άγιος Σάββας

Πάμε στις 5 του μηνός και τελειώνουμε, γιατί πέρασε η ώρα, πότε πέρασε εγώ δεν κατάλαβα, λοιπόν. Καλή παρέα οι άγιοι. Καλή παρέα. Πάρα πολύ καλή παρέα οι άγιοι! —Έχω πάρα πολύ ζάχαρο και μπερδεύεται η γλώσσα μου. Δεν πειράζει. Εσείς ξέρετε απ' αρρώστεια και βάσανα. Λοιπόν.— Πάμε, τώρα, την 5η του μηνός Δεκεμβρίου και σταματάμε. Γιορτάζει ενας πολύ, πάρα πολύ μεγάλος Άγιος. Ο Άγιος Σάββας ο ηγιασμένος. Σπλάχνο της Καππαδοκίας. της ελληνικότατης και χριστιανικότατης Καππαδοκίας που έβγαλε τόσους και βγάζει μέχρι σήμερα και με τους κρυπτοχριστιανούς που έχει εκεί, θα δείτε κάποια μέρα, θα θαυμάσομε πράγματα και θαύματα Πόσοι χριστιανοί κρύβονται εκεί και λατρεύουν τον Χριστό νύχτα και μέρα! Μυστικώς! Εν κρύπτω» τι ωραία! Εγεννήθη εκεί ο Άγιος τον 4ο αιώνα 431 Ηγιασμένος εκ κοιλίας μητρός. Σε ηλικία 8 ετών πήγε στο μοναστήρι των Φλαβιανών, εκεί κοντά, και έμεινε μέχρι 18 ετών, που έμαθε όλα τα γράμματα, το Ψαλτήρι απ' έξω, και απέκτησε μεγάλη χάρη και φήμη. Ήθελαν όλοι να τον φαν απ' τη χαρά τους κι απ την αγάπη τους. Τόσο σπουδαίος ήτανε. Δεκαοκτώ χρονών παιδάκι και καλογηροπαιδάκι.

Και τι έκανε; Έφυγε. Πήγε στην αγία πόλη της Ιερουσαλήμ, προσκύνησε τους Αγίους Τόπους κι ύστερα πήγε στην έρημο της Ανατολής. Στον άγιο Ευθύμιο τον μεγάλο, 'κείνος τον έστειλε στον άγιο Θεόκτιστο, και έμεινε εκεί αρκετά χρόνια, ασκήθηκε πολύ, κι ανέβηκε ψηλά. Έλαμψε το πρόσωπο του. Η χάρη του Θεού τον είχε από κοντά. Κι ύστερα πήγαινε και στην έρημο και προσευχόταν κι αγωνιζότανε κι αργότερα έφτειαξε και τη μονή, που προαναφέραμε, τη μονή του αγίου Σάββα, την περίφημη, που ναι κοντά στην Ιερουσαλήμ, απέκτησε πολλούς, αναρίθμητους μοναχούς, πήγε και σ' Αλλά μέρη, και τι; Κάθε μέρα φρόντιζε την ψυχή του. Κι έλεγε: «Δεν είμαι τίποτα, Θεούλη μου.» Ήταν πολύ ταπεινός και τον ονόμασαν και παιδαριογέροντα. Παιδάκι με φρόνηση Γέροντος. Λοιπόν.

Και φρόντιζε την ψυχή του και έλαμψε τόσο πολύ από τη Θεία Χάρη κι ανέβαινε, όλο κι ανέβαινε κάθε μέρα στην αγιοσύνη. Γι' αυτό κι ονομάσθηκε και αγιασμένος. Ηγιασμένος. από παιδάκι, μέχρι που εκοιμήθη, αγωνιζόταν να γίνει και πιο Άγιος κατά το «άγιοι γίνεσθε». Τι ωραίο! Και σκοπός του βίου, κι εκείνου και ημών, ήτο ο αγιασμός ημών και πήρε χάρη περισσή ο Άγιος Σάββας και τι έκανε; Θαύματα μεγάλα. Έβγαζε δαιμόνια. Θεράπευε άρρωστους. Θεράπευε καρκίνους. Γι' αυτό και το Αντικαρκινικό Ινστιτούτο των Αθηνών φέρει το όνομά του. Το όνομά του. Έβγαζε από τις ξερές πέτρες και τις ερημιές νεράκι δροσερό, πήγε δυο φορές στην Ιερουσαλήμ ως πρέσβης για κάποιες σοβαρές υποθέσεις της περιοχής του στους αυτοκράτορες Αναστάσιο τον Α' και Ιουστινιανό τον Μέγα, τον Α', και τα κατάφερε θαυμάσια.

Αλλά ήλθαν και τα χιόνια Στα βουνά, και στα 532, πλήρης ημερών και πάλλευκος και αγιασμένος εις το έπακρον, εκοιμήθη Στα 532, που προαναφέραμε, στις 5 Δεκεμβρίου. τον έκλαψαν, τον θρήνησαν, τους έλειψε. Αλλά εκείνος, τότε, ήταν περισσότερο κοντά τους. Καθώς βγήκε απ' τα δεσμά της σαρκός, ήταν πλέον ελεύθερος και πρώτα ήταν ελεύθερος, Αλλά ελεύθερος πολιορκημένος απ' το σώμα κι απ' τα βάσανα του βίου. Τώρα που βγήκε, ήταν ελεύθερος να τρέχει παντού και τρέχει ο Άγιος Σάββας, καθώς και οι άγιοι όλοι, και φροντίζει την οικουμένη.

'Ετάφη το λείψανο του στη μονή του, το πήραν αργότερα οι Βενετοί, το πήγαν στην Ιταλία, και στα 1965 το επανέφεραν οι πατέρες στη μονή του κι είναι εκεί τώρα, πλήρης χάριτος και κάνει μεγάλα θαύματα και πάλι είμαστε τυχεροί, πο 'χομε τόσους αγίους, που μας περιβάλλουν και μας φροντίζουν. τους ευχαριστούμε κι ευχαριστούμε τον Κύριο κι ας κάνομε κι εμείς προσπάθεια, όσο γίνεται, να τους μιμούμεθα και τότε χαίρονται και μας βοηθάνε παραπάνω.

Εξεφωνήθη την 28η Νοεμβρίου 2007

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 6-12 Δεκεμβρίου

6 Δεκεμβρίου

Άγιος Νικόλαος

Έχει χαρά η Εκκλησία μας σήμερα, σεβαστοί μου πατέρες και αγαπημένοι αδελφοί μου, που γιορτάζει ο Άγιος Σάββας ο ηγιασμένος και που αύριο γιορτάζει ο Άγιος Νικόλαος, αρχιεπίσκοπος Μύρων της Λυκίας, ο θαυματουργός και μυροβλύτης. Η μεγάλη αυτή κορυφή της αγίας μας Εκκλησίας, που έρχεται από τα αρχαία χριστιανικά χρόνια. Και φτάνει στις ήμερες μας και προχωράει μέχρι τα τέλη των αιώνων. Πρόσφερε ο Άγιος Νικόλαος και προσφέρει τόσο μέγα έργο προς την Εκκλησία και στον κόσμο όσο ελάχιστοι. Γι' αυτό κι η Εκκλησία τον έταξε κοντά στους αγίους τους αποστόλους και τον γιορτάζει και κάθε Πέμπτη τις καθημερινές. Ό,τι και να πούμε για τον άγιο, είναι πολύ λίγο. Ψελλίσματα αδέξια. Κάνει χαρά εκείνος, όμως, που αναφερόμαστε στη χάρη και στο όνομά του. Γιατί μας αγαπά και μας φροντίζει και γυρεύει και ψάχνει αφορμή και αιτία για να δεηθεί για μας και να μας προσφέρει τα ελέη και τη χάρη του Ιησού Χριστού. Η εποχή του 3ος μ.Χ.• αιώνας ήταν εποχή διωγμών. Μεγάλων διωγμών κατά της αγίας Εκκλησίας. Και εδιώχθη κι εκείνος. Υπέφερε πολλά δεινά και μεγάλα βασανιστήρια. Τον έκλεισαν στις φυλακές, αλυσοδεμένον, νηστικόν και πονεμένον. Κι εκείνος έκανε τη φυλακή Εκκλησία και παράδεισο. Κι όταν ήλθε ο Μέγας και Άγιος Κωνσταντίνος και έφερε τη θρησκευτική ελευθερία, ο Άγιος του Θεού, τότε, όλοι οι φυλακισμένοι και εξόριστοι χριστιανοί αφέθηκαν ελεύθεροι. Έτσι κι ο Άγιος Νικόλαος ξαναγύρισε στα Μύρα. στην αγαπημένη του επισκοπή. Κι έκαμαν πανηγύρι για πολλές ήμερες οι χριστιανοί του, αλλά και οι υπόλοιποι. Γιατί ήταν τόσο αγαπητός, που τον ήθελαν όλοι. Χριστιανοί, αιρετικοί, Ιουδαίοι και ειδωλολάτραι. Τι είναι, λοιπόν, ο καλός ο άνθρωπος! Ο άνθρωπος του Θεού! Είναι μια ευλογία είναι μια χαρά, ένα πανηγύρι, είναι μια στήριξη και μια ασφάλεια. Είναι κοσμοπόθητος.             Τον ποθεί και τον αγάπα όλος ο κόσμος. Και συνέχισε την υπέροχη δράση του και άνοιξε τον Παράδεισο για πολλούς. Κι ήλθε, όμως, η ώρα, γύρω εκεί στα 335 μ Χ σε ηλικία 95 ετών, εκοιμήθη ο Άγιος. Παρέδωσε τη μεγάλη του ψυχή Στα χέρια του Κυρίου μας. Ορφάνεψε το ποίμνιο του και η οικουμένη. Τον έκλαψαν και τον πόνεσαν, όταν τους έλειψε. Αλλά σε λίγο αισθάνθηκαν την παρουσία του μεγαλύτερη και από πριν. Τα θαύματά του συνεχίστηκαν περισσότερα και μεγαλύτερα και κάποιος απ' τη Βασιλεύουσα, που πολύ τον αγαπούσε και τον είχε ιδιαίτερο προστάτη του και πολύ αγαπημένο του, έφυγε απ' την Πόλη, πέρασε απ' τον ναό του και προσκύνησε και του λέει: «Άγιε μου, θα πάω ταξίδι, μακρινό. Σε παρακαλώ, πάρα πολύ, να μη μ' αφήσεις. Να είσαι κοντά μου, γιατί είναι και δύσκολος ο καιρός, τρικυμίες μεγάλες και τα ναυάγια συχνά». Κι έφυγε. Μπήκε στο καράβι και προχώρησε, πέρασαν μέρες, και συνάντησαν μεγάλη τρικυμία και το καράβι γέμισε νερά και πνιγόντουσαν όλοι. Κι εκείνος, τότε, φώναξε: «Άγιε μου Νικόλαε, που είσαι; Έλα να με βοηθήσεις και να βοηθήσεις και όλους μας.» Και σε μια στιγμή, χωρίς να καταλάβει, βρέθηκε στο σπίτι του και τότε συνήλθε και συνειδητοποίησε πως ο Άγιος Νικόλαος, σαν τον εφώναξε, ήλθε και τον πήρε στη Θεία του αγκάλη και τον μετέφερε αυτοστιγμεί στην Κωνσταντινούπολη. Δεν ήξερε τι να κάνει. Πηγαίνει, ξυπνάει τον μητροπολίτη, ξυπνάει τον έπαρχο, ξυπνάνε όλοι, βάρεσαν οι καμπάνες, συγκλονίστηκε η Πόλις, το θαύμα ήταν ολοφάνερο και μεγαλοπρεπες και σπάνιο. Έκαμαν, λοιπόν, αγρυπνία και δοξολογία, Θεία Λειτουργία, μαθεύτηκε παντού, και τότε συγκινήθηκαν τόσο πολύ από τον άγιο Νικόλαο και ωφελήθηκαν αμέτρητα. Τα θαύματα του είναι τόσα πολλά, όση είναι η άμμος η παρά το χείλος της θαλάσσης και όσα είναι τ' αστέρια στον ουρανό. Γι' αυτό και ο λαός μας ιδιαίτερα τον αγαπά τον άγιο Νικόλαο και τον έχει προστάτη και βοηθό. Και οι νεαρές και ανύπαντρες κοπέλες και οι χήρες και τα ορφανά και οι πονεμένοι και αδικημένοι κι οι φυλακισμένοι και οι ταλαιπωρημένοι, τόσο στη θάλασσα όσο και στη στεριά, γιατί ο Άγιος Νικόλαος είναι και της στεριάς και του πελάγου. Γι' αυτό λέει ο λαός μας: «του αγίου Νικολάου πουν της στεριάς και του πελάγου.» Κι εκεί στον ουρανό πρεσβεύει και παρακαλεί, ημέρα και νύχτα. Και στη γη κατεβαίνει συχνά και φροντίζει όλους. πως τα καταφέρνει όλα, εκείνος ξέρει κι ο Θεός. Γι' αυτό τον έχομε στήριγμα τον άγιο Νικόλαο και στην Α' Οικουμενική Σύνοδο εστάθη, όπως και ο Άγιος Σπυρίδων, υπέρμαχος της ορθοδοξίας και κατά μία παράδοση, εράπισε και τον Άρειο, που με το απύλωτο στόμα του έβριζε τον μονογενή Υιό και Λόγο του Θεού, τον ενανθρωπήσαντα Χριστό μας και διεκήρυσσε πως δεν είναι Θεός, Αλλά κτίσμα του Θεού και τότε ο Άγιος Νικόλαος, κινηθείς υπό Θείας οργής, «οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε», εράπισε τον Άρειο και τον έβαλαν φυλακή, γιατί απαγορεύεται να ραπίζομε. Κι εκεί μέσα ο Άγιος προσευχότανε. Κι ήλθε τη νύχτα ο Χριστός και η Παναγία και τον ρωτάει η Δεσποινα: «Γιατί είσαι εδώ, Νικόλαε;» Είμαι εδώ, Κυρία μου, γιατί εφρόντισα κι υπερασπίστηκα τον Υιόν σου.» «Ε τότε», λέει, «πάρε ένα ωμοφόριο από μένα». Κι ο Χριστός πήγε και τον φίλησε και του λέει: «Πάρε κι από μένα το ευαγγέλιο.» τα διάσημα του επισκοπικού αξιώματος και το πρωί τον βρήκαν τον άγιο να φοράει το ωμοφόριο, του το 'χαν πάρει, και να 'χει και το ευαγγέλιο να διαβάζει. Και τον ρώτησαν: «Τι έγινε;» «μου τα 'φεραν ο Χριστός και η Παναγία, αφού εσείς μου τα πήρατε. 'Εγώ εράπισα τον Άρειο για τη δόξα του Χριστού.» Δεν αστειεύεται, λοιπόν, ο Άγιος Νικόλαος. Φροντίζει, επεμβαίνει. Κι όταν είχαν έτοιμους τρεις ανθρώπους, να τους θανατώσουν, έτρεξε, πήρε το μαχαίρι απ' τους δήμιους και λέει: «Αφήστε τα κάτω. Οι άνθρωποι είν' αθώοι. Τι κάνετε εκεί;» Κι όταν, επί Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο Αβλάβιος, ο έπαρχος στην Κωνσταντινούπολη, είχε καταγγείλει τρεις στρατηλάτες, ότι έκαναν, τάχα, στάση, για να πάρουν τον θρόνο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ψέματα, και παρουσιάζεται, λοιπόν, ο Άγιος Νικόλαος στον Αβλάβιο, και του λέει: «Κοίτα καλά! Τι έκανες; οι άνθρωποι είναι αθώοι και σε παρακαλώ πάρα πολύ να μη συνεχίσεις τις ενέργειες να θανατωθούν.» Κι επί πλεον ο Άγιος παρουσιάζεται και στον άγιο Κωνσταντίνο και του λέει: «Κοίτα 'δώ, αυτό που κάνει ο Αβλάβιος, ο ανόητος, είναι μεγάλο κακό και μεγάλη αδικία. Πρόσεξε, αν θέλεις, και τακτοποίησε το, γιατί θα κάνω προσευχή στον Θεό να σου πάρει την ψυχή.» Απείλησε και τον άγιο και Μέγα Κωνσταντίνο. Και σκεφθείτε, λοιπόν, πόσο σπουδαίος είναι ο Άγιος Νικόλαος. Ο Άγιος Νικόλαος! Γι' αυτό να τον έχομε πρεσβευτή και να τον παρακαλούμε στις προσευχες μας και στη ζωή μας, να μας φροντίζει κι εμείς να προσπαθούμε, με την ευχή του, να κάνουμε το θέλημα του Θεού και ν' αγωνιζόμαστε για την πατρίδα μας, για την Εκκλησία μας, για την ψυχή μας, για τους ανθρώπους, για τους δυσκολεμένους, και να παρακαλούμε και για τους αποθαμένους, να τους αναπαύει ο Χριστός μας. Αυτός είν' ο Άγιος Νικόλαος και μεγάλη η χάρη του. Κι όσοι έχουν τ' όνομά του, να έχουν χρόνια πολλά κι όσοι τον αγαπούν, επίσης, και όλοι να τον χαιρόμαστε τον άγιο και να μας χαίρεται κι εκείνος.

7 Δεκεμβρίου

Άγιος Αμβρόσιος

Πάμε, στας 7 του μηνός Δεκεμβρίου, γιορτάζει ο Άγιος Αμβρόσιος, επίσκοπος Μεδιολάνων. Στο σημερινό Μιλάνο της Ιταλίας. Του 4ου αιώνος κι αυτός, σπουδαίος, νομικός μεγάλος, έγινε διοικητής του Μιλάνου και της επαρχίας εκεί, ήταν δίκαιος και συνετός και κατηχούμενος. Ετοιμαζόταν, δηλαδή, να βαπτισθεί. Πέθανε ο επίσκοπος Μεδιολάνων και μετά οι ορθόδοξοι μάλλωναν με τους Αρειανούς στο ποιος θα καταλάβει τον θρόνο και έγινε κίνημα. Επανάσταση. Κι ως διοικητής ο Αμβρόσιος εστάλη να καταστείλει την στάση και την επανάσταση και να φέρει την ησυχία και την ειρήνη. Πήγε, λοιπόν, και τους μίλησε τόσο γλυκά, ήταν ρήτορας και σοφός και ενάρετος, παρότι ακόμη δεν είχε βαπτισθεί και τους κατάφερε και τους ηρέμησε και τότε ένα παιδάκι φώναξε δυνατά: Ό Αμβρόσιος να γίνει επίσκοπος.» Ήταν φωνή Θεού. Ήταν κλήσις Κυρίου. Κι εκείνος, βέβαια, δεν ήθελε, και λέει το Συναξάριο πως, μόλις τ' άκουσε αυτά κι ο κόσμος όλος, αιρετικοί και χριστιανοί, είπαν ναι, άξιος, τι κάνει εκείνος; Φεύγει, με τρόπο, και καθώς εβράδυαζε, καβαλλάει ένα άλογο κι έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση, για να μη γίνει μητροπολίτης και μόλις ξημέρωσε, τι είχε γίνει; Βρέθηκε, πάλι, στο ίδιο σημείο, από όπου έφυγε. Στης εκκλησίας την αυλή και τότε κατάλαβε ότι ο Θεός τον ήθελε σ' αυτή τη θέση. Στον Θεό ποιος μπορεί να πει όχι; Κι έγινε, λοιπόν, επίσκοπος Μεδιολάνων, ο μεγάλος Αμβρόσιος, φρόντισε τους χριστιανούς, φρόντισε τους αιρετικούς, διότι η Εκκλησία εταλαιπωρείτο από τον Αρειανισμό και τις παραφυάδες του, και προπαντός με τον Θείο του λόγο και με την άγια χάρη, έφερνε αμέτρητους στην Εκκλησία και προστάτευε πολλούς δυσκολεμένους και αδύνατους. Είχε τόση παρρησία, που έβαλε επιτίμιο και κανόνα στον ίδιο τον αυτοκράτορα Θεοδόσιον τον Μέγαν. Με κάποια στάση, πό 'γινε στη Θεσσαλονίκη και μετά που έδωσε εντολή να φονεύσουν 7.000 στασιαστάς. Κι ο Θεοδόσιος, όταν πήγε στην εκκλησία και μπήκε στο Ιερό Βήμα, του λέει ο Άγιος Αμβρόσιος: «Έξω!» σε ποιόν είπε «Έξω;» Στον πλανητάρχη, παρακαλώ. Σε ποιόν είπε «Έξω;» Σ' αυτόν. Κι ο Θεοδόσιος μεγάλος κι αυτός. Να το πούμε. Γιατί είναι κι αυτός Άγιος της Εκκλησίας. Λοιπόν το εδέχθη! Εδέχθη επιτίμιον οκτώ μηνών. Ούτε να μεταλάβει ούτε να κάμει τίποτε απ' τα καθήκοντα του. Το εδεχθη, με άκρα ταπείνωση και μεγάλη υπακοή. Γιατί είχε καταλάβει κι αυτός ένα πολύ σπουδαίο πράγμα. Ότι δεν μπορούμε, με κανένα τρόπο, να εναντιωθούμε στην Εκκλησία. στην Εκκλησία και στον Θεό. Τι σπουδαίος κι αυτός! Λέμε ναι. Αλλά, άμα έχεις την οικουμένη Στα χέρια σου, θα κάμεις και λάθη. Η ομορφιά Ποια είναι στον Θεοδόσιο; Ότι εδέχθη και παρεδεχθη! Και μετενόησε! Και την ήμερα των Χριστουγέννων πήγε στην εκκλησία και τι; Έκανε μετάνοια μπροστά στον επίσκοπο και σ' όλο το εκκλησίασμα και ζήτησε επισήμως συγγνώμη, κλαίγοντας! Κλαίγοντας! Και αποκατεστάθη. Αυτός ο Μέγας Θεοδόσιος! Αποκατεστάθη! Και είναι κι εκείνος γραμμένος στο Αγιολόγιο. Γιατί, αν ο Μέγας Κωνσταντίνος έφερε τη θρησκευτική ελευθερία στην αυτοκρατορία και στον κόσμο, ο Μέγας Θεοδόσιος διάλεξε, ως επίσημη θρησκεία του κράτους του, την ορθοδοξία. Η οποία κινδύνευε από Γότθους, βαρβάρους, αιρετικούς, Ιουδαίους, ειδωλολάτρες, κι έκαμαν θραύση και τώρα την πήρε την Εκκλησία, την ορθοδοξία, υπό την προστασία του ο αυτοκράτωρ. Έθεσε, δηλαδή, τον εαυτό του στη διάθεση της Εκκλησίας. Ήταν, δηλαδή, υπερασπιστής του ορθοδόξου δόγματος. Είναι πολύ σπουδαίο κι αυτό. Να το πούμε. Ισχύει μέχρι και σήμερα. Γι' αυτό και κάποιοι εδώ στην Ελλάδα φρυάττουν και φωνάζουν κι επιμένουν να χωρίσει η Εκκλησία από το κράτος. Η Εκκλησία δεν έχει φόβο. Αλλά, άμα την προστατεύει, όμως, το κράτος, προστατεύει τους πιστούς. Όχι την Εκκλησία του Χριστού. Αλοίμονο. Είναι καλό για τον κόσμο. Γιατί αλλοιώς, τι θα κάναν οι περισσότεροι; θα ορμούσαν μέσα στις εκκλησίες οι αιρετικοί, θα μας σφάζαν, θα μας σκότωναν. Μακάρι να γίνει. Αλλά, είμαστε έτοιμοι γι' αυτό; Γι' αυτό είναι πάρα πολύ καλό η Εκκλησούλα να 'ναι αγκαλιά με την ορθόδοξη πολιτεία μας. Με την καινή πολιτεία, την ορθόδοξη. Με άλφα γιώτα που την έβαλε ο Μέγας Κωνσταντίνος. Συνέχισε ο Μέγας Θεοδόσιος την επύργωσε ο Μέγας Ιουστινιανός, που κατήργησε όλες τις αιρέσεις κι έκαμε τόσα καλά και μέχρι σήμερα, η πολιτεία είναι αγκαλιασμένες με την Εκκλησία. Όσες δυσκολίες κι αν υπάρχουν. δεν πειράζει. για να το βγάλουνε αυτό που υπάρχει! που επιμένουν μερικοί. Να δείτε μετά τι προβλήματα θα δημιουργηθούν και τι βάσανα θα υπάρξουν. Εκείνοι που τα έβαλαν ήξεραν περισσότερα από μας, αδελφοί μου. Κι ήσαν Θεοκίνητοι άνδρες. Και ο Μέγας Κωνσταντίνος, σαν τον Μέγα Κωνσταντίνο άλλος δεν θα περάσει, μετά τους αποστόλους. Από την άποψη των αυτοκρατόρων. Μέγας Θεοδόσιος, Μέγας Ιουστινιανός, Μέγας Ηράκλειος, Βασίλειος ο Β', Ιωάννης Βατατζής, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, για να πω περιληπτικά τους σπουδαιότερους. Είναι, λοιπόν, η Εκκλησούλα αγκαλιά με την..., είναι η Πολιτεία μέσα στην Εκκλησία. Γιατί η Πολιτεία από τι αποτελείται; από ορθοδόξους. Αυτό είναι., Από ορθοδόξους! Που υποστηρίζουν την πατρίδα, υποστηρίζουν την Εκκλησία, είναι τα μέλη της. Είναι τα παιδιά της. Δεν αποτελείται η Εκκλησία από αιρετικούς. Ε, όχι. Δεν θα 'ταν Εκκλησία ορθόδοξη, τότε. Κι είν' όμορφη αύτη η συνύπαρξη. Όμορφη. Και ωραιότατη. Κι ευχόμεθα να μη χαλάσει. Γιατί, άμα χαλάσει, αυτό θα 'ναι για την Εκκλησία συν. Θα φέρει μάρτυρες καινούριους. Θα φέρει αυτούς... Αλλά, αντέχομαι; Γι' αυτό κι ευχόμαστε στην Εκκλησία να μας γλυτώνει ο Θεός «από πάσης θλίψεως, οργής, κινδύνου και ανάγκης.» Παρότι ο Άγιος Ιάκωβος, ο αδελφόθεος, μας λέει να 'χομε κάθε χαρά, όταν περιπεσομε σε πειρασμούς. Αλλά, ποιος αντέχει τους πειρασμούς; Λίγοι. Γι' αυτό η Εκκλησία φέρεται με ευσπλαχνία και με συγκαταβατικότητα και κένωση. Για να μας βοηθήσει όλους και να μας σώσει όλους. Πάμε, όμως, να φύγομε, τώρα, ο Άγιος Αμβρόσιος εκοιμήθη εν Κυρίω το 397 στο Μιλάνο, στα Μεδιόλανα, τότε, όπου είχε γίνει το Σύμφωνο των Μεδιολάνων. Το Edictum. Η συμφωνία του Κωνσταντίνου του Μεγάλου και του Λικινίου για ανεξιθρησκία. Να υπάρχει, δηλαδή, θρησκευτική ελευθερία, που υπάρχει μέχρι σήμερα. Και την οποία παραβαίνουν, πολλές φορές, ποιοι; Οι αιρετικοί. Γι' αυτό η πολιτεία η Βυζαντινή τους έβγαζε έξω τους αιρετικούς. «Σπίτι σας, κύριοι!» Ένα μήλο, άμα είναι χαλασμένο, το βγάζεις απ' το καλάθι, για να μη χαλάσουν και τα υπόλοιπα. Είναι ρεαλισμός αυτά και είναι αγάπη κι είναι φροντίδα αυτά. Μη βλέπετε σήμερα, που τα διέστρεψαν όλα οι αιρετικοί κι οποίοι λένε το 'να και τ' άλλο. Μην τους ακούμε, σας παρακαλώ. μην τους ακούμε, σας παρακαλώ. Γιατί πολύ ελεύθερους τους αφήσαμε, και πολλά κάνουν. Δεν πειράζει. Ζει Κύριος ο Θεός. Λοιπόν. Φύγαμε.

8 Δεκεμβρίου

Άγιος Πατάπιος

Οκτώ του μηνός. Ο όσιος Πατάπιος. Ο όσιος Πατάπιος, 8 Δεκεμβρίου. Μεγάλη μορφή της αρχαίας χριστιανοσύνης, του 7ου μ.Χ. αιώνος. από την Αίγυπτο. Ήταν εκεί στην έρημο. Κι έκαμε θαύματα. Είχε φτάσει σε ύψος. Πήγαιναν οι άνθρωποι και τον κούραζαν. Δεν μπορούσε άλλο. Τον δόξαζαν. Κι εφευγε και του λέει το Πνεύμα το Άγιον: «Πήγαινε στη Βασιλεύουσα.» Και κινά από κάτω, από τις Θήβες της Αιγύπτου, όπου εμόναζε, και απ' όπου κατήγετο, και έρχεται στην Κωνσταντινούπολη. Κι εκεί που 'ναι σήμερα ο ναός των Βλαχερνών. Ήταν ερημιά και δάση. Και έφτειαξε εκεί ένα κελλάκι κι έμενε. Κι ήλθαν κι άλλοι κι άλλοι κι άλλοι κι έγινε η μονή των Αιγυπτίων. Κι εθεράπευε πολλούς. Και μάλιστα αρρώστους και τους άλειφε με λάδι, όπως λέει το ευαγγελιο, νάτο το μυστήριο του Ευχελαίου, και τους εθεράπευε απ' όλες τις αρρώστειες και ιδιαίτερα εθεράπευε τους ανθρώπους, που 'χαν ανίατες ασθενειες, καρκίνους και λοιπά, και έβγαζε δαιμόνια. Έκοιμήθη, λοιπόν, εκεί, στην Κωνσταντινούπολη, και ετάφη κι έκαμε θαύματα αμέτρητα. Λίγο πριν την άλωση η μετά, οι Παλαιολόγοι τον έφεραν στην μονή που 'ναι σήμερα. Στο Λουτράκι. Κι έκρυψαν το λείψανο του και βρέθηκε στα 1904, μαζί με το εικόνισμα της αγίας Υπομονής. Εκείνη, προφανώς, έδωσε εντολή και τον έφεραν τον άγιο, αφού είχε γίνει μοναχή. Είναι η μητέρα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, η Ελενη Παλαιολογίνα Δράγαζη, από τη Σερβία. Κι έχομε, τώρα, τον άγιο τόσο κοντά μας, με τόσα θαύματα και με τόση χάρη. Ο όσιος Πατάπιος, ο θαυματουργός.

9 Δεκεμβρίου

Σύλληψη της Αγίας Άννης

Πάμε, τώρα, στις 9, γιατί βλέπω την ώρα να φεύγει αμειλίκτως, 9 Δεκεμβρίου έχομε την Σύλληψη της Αγίας Άννης. Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ πήγε στη μητέρα της Παναγίας, την αγία Άννα, και στον Άγιο Ιωακείμ, και τους έκανε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Δηλαδή, ότι θα συλλάβουν και θα γεννήσουν τέκνον, που θα γίνει, στη συνέχεια, και η μητέρα του Χριστού. Του Θεού Λόγου, ο οποίος θα ενανθρωπήσει και η παρθένος θα τεξει Θεόν ενανθρωπήσαντα και συνέλαβε, με ανθρώπινο και φυσικό τρόπο, η στείρα και άγονος Άννα, την Κυρία Θεοτόκο, με τη συνεργασία και του αγίου Ιωακείμ. Αλλά η Θεία χάρις εδώ εβοήθησε τους φυσικούς νόμους να λειτουργήσουν. Να λειτουργήσουν! και συνελήφθη, λοιπόν, η μητέρα του Χριστού, η Παναγία μας, κι εκυοφορήθη. Και εγεννήθη από τους δικαίους Θεοπάτορας Ιωακείμ και Άννα και αρχίζει, πια, το μέγα καλό στην οικουμένη, με τη Σύλληψη της αγίας Άννης, που 'ναι ακριβώς η Σύλληψη στην κοιλία της, με τους φυσικούς νόμους, Αλλά με θαυμαστό τρόπο, της Υπεραγίας Θεοτόκου. Κι ενώ η ανθρωπότητα ήτο άκαρπος και άγονος, τώρα, λοιπόν, αρχίζει να γίνεται γόνιμος και καρποφόρος, δια της Θεοτόκου. είναι σπουδαία εορτή, κεφαλαιώδης εορτή, χαρμόσυνη εορτή, και δείχνει, ακριβώς, το ενδιαφέρον του Θεού για το ανθρώπινο γένος και κατεσκεύασε, λοιπόν, ο Κύριος, εκ των δικαίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, τον άχραντο ναό Του την αγία Του σκηνή. Το κατοικητήριό Του το επίγειο, την Υπεραγία Θεοτόκο που έγινε «ο καθαρώτατος ναός του Σωτήρος, η πολυτίμητος πάστας και παρθένος.» τα 'χει βάλει όλα αυτά η Εκκλησία και τα Εισόδια της Θεοτόκου Αλλά και τη Σύλληψη της αγίας Άννης, τη Σύλληψη της Θεοτόκου, δηλαδή, στην ουσία, στην κοιλία της αγίας Άννης, προ των Χριστουγέννων, για να μας ετοιμάσει για τη μεγάλη Γέννηση. Τη μοναδική Γέννηση στον κόσμο του Θεανθρώπου και Φιλάνθρωπου Χριστού, εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της παρθένου. Αυτή είναι η μοναδική Γέννηση, που έγινε άνευ ανθρωπίνου σποράς. εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της παρθένου. Κι ο Χριστός μας είναι ο νέος Αδάμ. Ο άνευ φθοράς και σποράς γεννηθείς. Σπουδαία, λοιπόν, και χαρμόσυνη εορτή. Κι εορτάζουν οι Άννες και οι μητέρες κι οι γιαγιές. Είναι πολύ ωραίες γιορτές. Τώρα μας φέρνουν από την Ευρώπη διάφορες. Η εορτή της μητέρας, λέει. δεν είναι η Παναγία μητέρα; Δεν γιορτάζει η Παναγία και την επόμενη των Χριστουγέννων; δεν γιορτάζει η Παναγία και της Υπαπαντής, που πάει τον Χριστό τεσσαρακονθήμερον βρέφος; 'Αλλά, τι να κάνομε; Εμάς δεν μας πειράζει αυτό. Η Έκκλησούλα έχει τις γιορτές, ας κάνουν κι εκείνοι, που δεν πιστεύουν, κάτι με τις γιορτές, γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς εορτή. Το 'λεγε κι ο αρχαίος σοφός ο Δημόκριτος από την Θράκη: «Βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόχευτος.» Δηλαδή, ζωή χωρίς γιορτή είναι δρόμος μεγάλος, χωρίς να έχει κατάλυμα. Χάνι, να σταματήσει. Είναι μια έρημος, χωρίς δάση. Οι γιορτές είναι οάσεις. Είναι σταθμοί ανεφοδιασμού. Μεγάλη υπόθεση και τώρα κατήργησαν, τα τελευταία χρόνια, τα τελευταία πενήντα χρόνια, για να μην παίρνω στον λαιμό μου όλους, λοιπόν, κατήργησαν τις γιορτες. Τις αργίες, που 'χαν τα σχολεία. είχαν του άγιου Κωνσταντίνου, δεν το κάναν για τον βασιλιά, το κάναν για τον Μεγάλο Κωνσταντίνο. Τον Μεγάλο Κωνσταντίνο που 'ναι, μετά τους αποστόλους, εκείνος, ίσος και πρώτος και μεγάλος και σπουδαίος. του αγίου Δημητρίου. του Τιμίου Σταυρού. Ήταν αργίες παλιά. Εμείς, όταν πηγαίναμε στο σχολείο, ήταν αργίες και τις κατήργησαν, τάχα να κάνουν μάθημα, και τι κάνουν τώρα τα παιδιά, υποκινούμενα από καθηγητάς και όχι μόνο; Ε... τα παιδιά... Ξέρετε. Δεν κάνουνε μόνα τους, ο,τι θέλουν τα παιδιά. Καταλάβατε και τώρα, άφού δεν έχουμε αργίες, κάνουμε απεργίες και συμπληρώνει ο Έλληνας το καθισιό του. Έτσι είναι. Τα βλέπετε, τι γίνεται. Καταλαμβάνουν τα σχολεία και μ' άρεσε μια ωραία κυρία, λυκειάρχις: «Θέλουν τα παιδιά να καταλάβουν το σχολείο;» «Μάλιστα.» «Φέρτε ένα χαρτί, εδώ πέρα.» Λεβέντισσες, μερικές γυναίκες. «Λοιπόν. Φέρτε ένα χαρτί.» «Μάλιστα.» «Γράψτε τα ονόματα σας, πηγαίνετε να το υπογράψουν οι γονείς σας, ότι θέλετε κατάληψη, φέρτε το σε μένα, και κάντε το και κάντε!» «δεν κάνομε», λέει. Να πως λύνονται τα προβλήματα. Να τους καταστήσει υπευθύνους. Όχι να 'μαστε ανευθυνοϋπεύθυνοι. Μπράβο της! Όποια κι αν είναι η κυρία. Μου το 'λεγαν προχθές. Μπράβο της! Αφήνουν τα παιδιά, κάνουν καταστροφές, στο Παγκράτι ένα εκατομμύριο αυτό. Ποιος θα πληρώσει αυτά; Εμείς τα πληρώνουμε. Όχι, κύριε, θέλεις να τα κάνεις; μέσα και τι θα πει; Να μας οδηγούν τα παιδιά; Εκεί φτάσαμε. Να μας οδηγούν τα παιδιά. Όχι. Έχουμε ακούσει ότι και καθηγηταί και διάφοροι τα 'βαλαν. «Κάντε απεργία εσείς, εμείς θα καθόμαστε και θα πληρωνόμαστε, κι εσείς θα κάθεστε, Αφού το θέλετε». Γιατί, ποιος θέλει την παιδεία; Κανείς δεν την θέλει. Το 'χε πει ο Ισοκράτης; «της παιδείας αί ρίζαι πικραί, οι δε καρποί γλυκείς.» Βέβαια. Ποιος θέλει να πάει στο σχολείο; Κοιτάμε, που και τώρα μεγάλοι που 'μαστε, άμα κάνουμε μάθημα, θέλουμε να γλυτώσουμε, Ας πούμε. Κι εδώ τα παιδιά μας πότε θα γλυτώσουν. Να πάνε εκδρομή, άμα είναι καλή η μέρα η, άμα είναι χιόνι, να πέσει και περισσότερο, να μην πάνε σχολείο. Κι αφήσαμε, τώρα, τα παιδιά και μας κυβερνάνε. Τι λέει το Γεροντικό, όμως; Πέρασε η ώρα. Δεν πειράζει. «Παιδεύσατε τα παιδία, ίνα μη ταύτα παιδεύσωσιν υμάς.» Εκπαιδεύσατε τα παιδιά καλά, γιατί θα σας παιδεύσουν. Τώρα μας παιδεύουν τα παιδιά. Εκεί φτάσαμε! Να μας παιδεύουν τα παιδιά! Τόσο δύσκολα εγίναμε και ψάχνομε μετά. 'Αντί να κάτσουν να μάθουν γράμματα, να μάθουν δουλείες. Το παιδί, άμα ήξερε να κυβερνήσει και να κάνει δεκαπενταμελή και τέτοια, δεν θα 'ταν παιδί. Το παιδί πάει να μάθει. είναι μαθητής. Αυτός που δύναται να μάθει. Δεν κυβερνάει τώρα το παιδί. Μαθαίνει το παιδί. Μαθαίνει πως να κυβερνάει. Μαθαίνει πως θα βγει στη ζωή. Μαθαίνει αυτά. Χωρίς να οδηγεί, τώρα. Γιατί δεν είναι εις θέση να το κάνει. Δεν είναι εις θέση να το κάνει. Κι όμως εκεί φτάσαμε, Ας πούμε. Φτάσαμε την παιδεία μας εκεί! που παιδεία είναι Θεϊκό δώρο! μας παιδεύει και μας εκπαιδεύει. Μάς οδηγεί στην Εκκλησία. μας οδηγεί στον Παράδεισο. Μας οδηγεί στην ζωή. Μάς οδηγεί στο καλό. Μάς οδηγεί στο ωραίο και φταίνε τα παιδιά! Τα παιδιά, τι να φταίνε τα παιδιά; Υφίστανται, όμως, τα παιδιά τη δική μας βλακεία και αβελτηρία. Ας φύγουμε, όμως, τώρα. Πάμε στις 10 Δεκεμβρίου. Γιορτάζουν τρεις παλληκαράδες. Μεγάλοι. θα μιλήσουμε και τη Δευτέρα, στην εκπομπή της Δευτέρας το βράδυ, 10 με 12 στο Σταθμό της Εκκλησίας. Κι όσοι ακούτε 'δώ κι όσοι ακούτε στο Σταθμό, πέστε με τρόπο και στους δικούς σας να το λέτε αυτό το πράγμα. με τρόπο. «Άκουσε αυτή την εκπομπούλα, πάρε, βάλε αυτό τον Σταθμό, βάλε ν' ακούσεις». Γιατί μερικοί δεν ακούνε ποτέ τίποτε κι ενώ θέλουν ν' ακούσουν. Δεν το ξέρουν. Δεν θα τους καταπιεσομε ούτε θα κάνομε κατηχητικό. Ούτε θα τους φερομε σε δύσκολη θέση. Όχι. 'Αλλά, με τρόπο, ας λέμε το καλό. Κι εμείς από κάποιους άλλους πήραμε το καλό. Κι εμείς από κάποιους άλλους μάθαμε. Κι εμείς από κάποιους άλλους οδηγηθήκαμε. Έτσι. Η λέμε, στην εφημεριδούλα, που βγαίνει κάθε Κυριακή, την Απογευματινή, έχει μια ομιλιούλα. Πάρα πολύ καλή, πάνω στο ευαγγέλιο. Έξι χρόνια είναι τώρα. Εγώ δεν παίρνω τίποτα από την εφημερίδα. Δωρεάν τα δίνω όλα. Δεν θέλω να πάρω. Αλλά είναι πάρα πολύ ωραίο το κηρυγματάκι αυτό. Μπορείτε να το παίρνετε, να το δίνετε και στους άλλους, να το λέτε και στους άλλους, ένα ευρώ έχει η εφημερίδα. Έχει κήρυγμα, που δεν είναι δικό μου, ακριβώς. Είναι από τους Πατέρες της Εκκλησίας. πως εκείνοι βλέπουν το ευαγγέλιο και πως το εξηγούν. Έτσι. Κι ο,τι άλλο καλό ακούμε και βλέπομαι, ας το λέμε. Κάνει καλό. Συγγνώμη, που το λέω, Αλλά αναγκάζομαι. Γιατί πολλοί έρχονται και μου λένε: «Πάτερ, δεν ξέραμε εμείς.» Έχομε χρέος, λοιπόν, να ενημερώσουμε τους αδελφούς μας με τρόπο. Γιατί σήμερα όλοι την πραμάτεια τους την διαφημίζουν και Στα ραδιόφωνα και στα πάντα και την αίρεση και το κακό και την άπατη, ε λοιπόν, εμείς δεν έχομε χρέος; Με τρόπο, πάλι, είπαμε, προσέξτε το αυτό. με τρόπο. Τυχαναγκασμός δεν υπάρχει στην Εκκλησία. Αλλά υπάρχει πληροφόρηση. Οι απόστολοι πληροφορούσαν. δεν ανάγκασαν κανένα να γίνει χριστιανός. Κήρυτταν τον Ιησού Χριστό, Εσταυρωμένο και Αναστημένο. Κι οι άνθρωποι βλέπαν την αλήθεια. Έχει μεγάλη σημασία αυτό. Χωρίς ψυχαναγκασμό, παρακαλώ. Έτσι. Βλέπετε, Εγώ δεν σάς ζόρισα ποτέ εδώ πέρα ούτε πρόκειται να σάς ζορίσω. Ούτε είναι αρετή δική μου αυτή. Αυτός είναι ο εκκλησιαστικός τρόπος. Αλλά, ας κάνομε κάτι κι εμείς. Ας προσπαθούμε, με τρόπο. Τίποτε άλλο.

10 Δεκεμβρίου

Άγιος Μηνάς Άγιος Ερμογένης Άγιος Εύγραφος

Πάμε, τώρα, στις 10, έχομε τρεις μεγάλους αγίους, τον άγιο Μηνά, τον καλλικέλαδο, τον Αθηναίο, τον άγιο Ερμογενη, μάρτυρες ήσαν, τον Αθηναίο, και τον άγιο Εύγραφο. Δεν αναφέρει από που ήταν. Πάμε, πάλι, στον 3ο αιώνα προς 4ον. Ήτανε αυτοκράτορας στην Ανατολή ο Μαξιμίνος. είχε έδρα την Αντιόχεια. στην Αλεξάνδρεια έγινε στάση. Ξεσηκώθηκαν οι ειδωλολάτραι εναντίον των χριστιανών, γιατί οι χριστιανοί όλο και πλήθαιναν και μετά κάποιοι υποκίνησαν τους ειδωλολάτρες και κίνησαν διωγμό ομαδικό κατά των χριστιανών κι έφεραν μεγάλη, έτσι, δυσκολία στην πόλη του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τότε ο Μαξιμίνος, που είχε έδρα, όπως είπαμε, την Αντιόχεια, έστειλε τον σύμβουλο του Μηνά, τον καλλικέλαδο. Καλλικέλαδος σημαίνει ήταν ρήτορας. Ήταν απ' την Αθήνα, είχε σπουδάσει εδώ, είχε μάθει σοφία και φιλοσοφία και γράμματα πολλά, κι ήταν ρήτορας φημισμένος. Όταν μιλούσε, καθηλωνόντουσαν όλοι. τον έστειλε, λοιπόν, στην Αλεξάνδρεια, να φερει την ησυχία και την τάξη και να συμφιλιώσει. Κατέβηκε εκείνος, ήταν χριστιανός μυστικός, όμως. Αυτό δεν το 'ξερε ο αυτοκράτωρ και παρακαλούσε τον Θεό να του δώσει ευκαιρία να ομολογήσει την πίστη του. Κι άμα δεν προκληθούμε, δεν ομολογούμε. Κι άμα δεν μας ζητήσει ο άλλος κάτι, δεν το κάνομε. Αλλά, να πούμε το καλό στους ανθρώπους, με τρόπο, στους καλοπροαίρετους, το λέμε. Χωρίς να πιεζομε. Επανέρχομαι. Γιατί, έτσι πρέπει. Λοιπόν. Πάει ο Μηνάς στην Αλεξάνδρεια, τους μάζεψε όλους στην πλατεία και κάθισε και τους μίλησε. τους ηρέμησε, τους καθησύχασε και μετά, καθώς ήταν πιστός, είπε πόσο ωραία και γλυκύτατη είν' η θρησκεία του Χριστού, που οι ειδωλολάτραι τον εδίωκαν, γιατί δεν τον ήξεραν και τι κατόρθωσε να κάνει; Να τους συμφιλιώσει και να γίνουν πάρα πολλοί ειδωλολάτραι χριστιανοί, αφενός. Αφετέρου να ενισχυθούν πάρα πολύ οι χριστιανοί, που από τους διωγμούς είχαν λιποψυχήσει. Όταν εδιώκετο η Εκκλησία, δεν γινόντουσαν όλοι μάρτυρες. Οι περισσότεροι τι κάνανε; Αρνιόντουσαν τον Χριστό. Γιατί φοβόντουσαν. τους εξεβίαζαν οι άλλοι. τους απειλούσαν. τους κτυπούσαν και δεν είν' εύκολο πράγμα. μην το ξεχνάμε αυτό και ωφέλησε και πολλούς ειδωλολάτρας. Μάλιστα, είχε κι ένα καλό ακόμη. Θαυματουργούσε ο Άγιος. Μόνο να 'λεγε στον Χριστό κάνε αυτό, και το 'κανε ο Χριστός. Γι' αυτό και βοήθησε πάρα πολ¬λούς και ειδωλολάτρες και χριστιανούς, που 'σαν ασθενείς και γίνανε υγιείς. Τα 'μαθε, λοιπόν, αυτά ο Μαξιμίνος απ' την Αντιόχεια και τι κάνει; Στελνει άλλο σύμβουλο του, τον στρατηγό Ερμογένη. γένος του Ερμή. Αθηναίος κι αυτός, παρακαλώ. εδώ, γόνος των Αθηνών. Παιδί του αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου πνευματικό και του μεγάλου αποστόλου Παύλου και του αγίου Ιεροθέου και του αγίου Ναρκίσσου, ήταν κι αυτός μητροπολίτης Αθηνών και άλλων πολλών. Πάει, λοιπόν, εκείνος, ήταν ειδωλολάτρης. του λέει ο Μαξιμίνος: «Τον Μηνά δεν θα μου τον χαλάσεις. Θα τον πάρεις με τρόπο και να τον παρακαλέσεις να πάψει να 'ναι χριστιανός και να πάψει να κάνει αυτά. Γιατί είναι σπουδαίος άνθρωπος και μεγάλος ρήτορας. Εγώ, όταν τον ακούω, μαγεύομαι. δεν θα τον χαλάσεις. Άλλ' όμως, αν επιμένει στη χριστιανοσύνη, να τον βασανίσεις.» Πήγε, λοιπόν, εκεί ο Ερμογένης και είπε στον άγιο Μηνά, τον καλλικέλαδο, ν' αλλάξει. «'Όχι», του λέει. «Δεν αλλάζω.» Του μίλησε, Αλλά ο Ερμογένης είχε εντολή και δεν ήθελε να παραβεί την εντολή του κυρίου του. Ήταν και ειδωλολάτρης. Ήταν άνθρωπος συνεπής. Έτσι. Άνθρωπος με ήθος. Κι έκανε υπακοή στον κύριο του, γιατί έτσι νόμιζε. Υπάρχουν πολλοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι, που κάνουν κάτι, έτσι το κακό, νομίζοντας ότι είναι καλό, όπως ο απόστολος Παύλος. Έτσι. Λοιπόν και υπέβαλε σε βασανιστήρια τον άγιο Μηνά. του έκανε εκπελματισμό, δηλαδή, του έβγαλε τα πέλματα. Ας μη σας λέω αλλά, τον τύφλωσε και του 'κοψε και τη γλώσσα. Να μη μιλάει. μέσα του στενοχωριόταν, που έκανε αυτά, ο Ερμογένης. Αλλά τι να κάνει; Έκανε υπακοή, όπως σάς είπα. τι γίνεται; σε μια στιγμή, λοιπόν, που 'τανε και τυφλός και με κομμένη τη γλώσσα και τα πέλματα βγαλμένα, γίνεται ξαφνικά καλά, με την παρουσία δύο αγγέλων. Είδε, μίλησε, περπάτησε. Έγινε υγιής περισσότερο κι απ' ότι ήταν πριν. Βλέποντας αυτά ο Ερμογένης, τα πετάει όλα κάτω και λέει: «Κι Εγώ είμαι χριστιανός. Έχει δίκαιο ο Μηνάς και με συγχωρείς Μηνά, κι εσύ, Χριστέ μου, που σάς ταλαιπώρησα. Είμαι κι Εγώ χριστιανός. Γίνετε όλοι χριστιανοί.» για σκεφθείτε, τι έγινε εκεί πέρα τότε, ε; και εβαπτίσθη και καθώς είχαν κατεβεί κι από τις άλλες πόλεις επίσκοποι να στηρίξουν τους χριστιανούς στη διαμάχη αυτή που 'χαν με τους ειδωλολάτρες, που 'παμε και αρχικά, τον είδαν κι έλαμπε τον Ερμογένη και τι κάνουν; τον χειροτονούν επίσκοπο Αλεξανδρείας, παρακαλώ. Τον αξιωματικό, που 'χε ελθει και τιμώρησε, αρχικά, τον Μηνά. Έγινε επίσκοπος Αλεξανδρείας. Ο Ερμογένης ο Αθηναίος. Τα 'μαθε, λοιπόν, αυτά ο Μαξιμίνος και τι κάνει; Κινάει κι έρχεται ο ίδιος στην Αλεξάνδρεια. «Ε, αυτοί θα μου χαλάσουν, θα μοϋ κάνουν όλους τους ανθρώπους χριστιανούς. Τι θα γίνει 'δώ πέρα;» Αυτός είν' ο Χριστός κι αυτή είν' η αλήθεια Του και τι γίνεται; Έρχεται και υποβάλλει σε διωγμούς και ταλαιπωρίες και τον Μηνά και τον Ερμογένη και πάνω 'κεί σ' αυτά, εκείνοι εγιναν πάλι καλά. με τα δεινά που τους επέβαλε. τους έκοψε χέρια, πόδια, μη σας αναφέρω και τότε ο Εύγραφος, που 'ταν γραμματεας του Μηνά, ειδωλολάτρης, φώναξε: «Μέγας ο Θεός των χριστιανών.» και άρχισε να μαλλώνει, ποιόν λέτε; τον Μαξιμίνο τον αυτοκράτορα. «Τι είναι αυτά που κάνεις, βρε;», του λέει. «Δεν βλέπεις; Δεν βλέπεις μπροστά σου; Εγώ βλέπω.» τι να κάνει ο άλλος; Διατάζει και αποκεφάλισαν, σκότωσε ο ίδιος τον Εύγραφο, ο ίδιος ο αυτοκράτορας, με το ξίφος του, και διατάζει να κόψουν τα κεφάλια και του Μηνά και του Ερμογένους, για να μη γίνει όλη η Αλεξάνδρεια κι όλη η περιοχή χριστιανική και βάζει τα λείψανα τους σ' ένα κιβώτιο σιδερένιο και τα πετάει στη θάλασσα, να κάτσει στον πάτο, να τελειώνουνε. Αλλά εκείνο βγήκε στην επιφάνεια και με τη συνοδεία αγγέλων και Θείου φωτός, έφτασε στο Βυζάντιο. Στη μετέπειτα Κωνσταντινούπολη. 3ος αιώνας, 307 για την ακρίβεια, προς 4ο. Τα έθαψαν εκεί, πήγε και ξύπνησε τον επίσκοπο άγγελος Κυρίου και λέει: «Έρχονται άγιοι απ' την Αλεξάνδρεια να τους θάψετε.» Κι ύστερα, αργότερα, στα χρόνια του Βασιλείου του Μακεδόνος, 867-886, παρουσιάστηκαν οι άγιοι στον επίσκοπο και σε χριστιανούς και λέει: «Να μας ξεθάψετε.» Ήταν 17 Φεβρουαρίου, και ξέθαψαν τους αγίους Μηνά, Ερμογένη και Εύγραφο, κι έκαμαν θαύματα και κάνουν μέχρι σήμερα.

11 Δεκεμβρίου

Άγιος Δανιήλ ο στυλίτης

Αλλά να φύγομε, τώρα, πάμε στις 11, είναι ο όσιος Δανιήλ ο στυλίτης. Μεγάλη μορφή του 5ου αιώνος. από τη Μεσοποταμία, ήλθε στον Ανάπλου, έξω απ' την Κωνσταντινούπολη, έφτειαξε στύλο, σύμφωνα με τις οδηγίες του αγίου Συμεών του στυλίτη, που τον είχε δάσκαλο, και έμεινε εκεί χρόνια πολλά. Επάνω στον στύλο! Και οδηγούσε τους ανθρώπους. Ακόμα κι οι αυτοκράτορες Λέων ο Α', ο μέγας, ο Θράξ, ο μακέλης, ο Ζήνων, ο γαμβρός του ο Βασιλίσκος, ο τύραννος, κι ο Αναστάσιος ο Α', ο Δίκορος, που 'ταν και μονοφυσίτης, πήγαιναν στον στύλο κι έπαιρναν εντολές και συμβουλές από τον άγιο Δανιήλ. Μεγάλη υπόθεση και Στα 497, 11 Δεκεμβρίου, εκοιμήθη. Κι είπε να τον θάψουν πολύ βαθειά, να μην τον βρίσκουν οι άνθρωποι, κι απάνω από τον τάφο του να θάψουν τα λείψανα των Τριών Αγίων Παίδων, Αζαρία, Ανανία και Μισαήλ, για να προσκυνάν οι άνθρωποι περισσότερο τους Τρεις Παίδας και λιγότερο εκείνον. Τόσο ταπεινός ήταν. Να 'χουμε την ευχή του.

12 Δεκεμβρίου

Άγιος Σπυρίδων

Και πάμε, τώρα, 12, γιατί πέρασε η ώρα, εβγάλαμε 40 λεπτά, ο Ίωαννίκιος είναι 'δώ, ο Φιλιππάκος έρχεται, καλώς τα παιδιά, λοιπόν. Και πάμε και κλείνομε, με τον άγιο Σπυρίδωνα. Άλλο μεγάλο βουνό της ορθοδοξίας. Άλλη μεγάλη υπόθεση. Σπυρίδων και θαυματουργία εταυτίζοντο. Και ταυτίζονται. Αν και απέθανε ο Άγιος Σπυρίδων, δεν έπαψε να θαυματουργεί. Από τη νήσο της Κύπρου, τη μεγαλόνησο και μαρτυρική. Έζησε εκεί και έλαμψε. Τον 4ο αιώνα. Ταπεινός εις το έπακρον, με αγάπη και ζήλο Θεϊκό, ποιμήν προβάτων και καλλιεργητής αγρών, ακόμη κι όταν έγινε επίσκοπος, πρόσφερε τα ελέη του Θεού στους Κυπρίους χριστιανούς αλλά και ειδωλολάτρες. Ζούσε με αποστολικό τρόπο. Κι ήταν το καμάρι και η χαρά και η παρηγοριά όλων. Έλαβε μέρος και στην Α' Οικουμενική Σύνοδο και απέδειξε το ομοούσιον της Τριάδος, με το θαύμα του κεραμιδιού, φώναξε την κόρη του απ' τον τάφο, να βρει το τιμαλφές της γειτόνισσας, που τους είχε εμπιστευθεί εκείνη προς φύλαξιν, πήγε στον τάφο και λέει: Ειρήνη μου, που έβαλες το τιμαλφές της τάδε;» «Το 'χω εκεί, πατέρα να το βρείτε και να το δώσετε.» Έφώναξε τη νεκρά από τον τάφο. Για σκεφθείτε! Μετέβαλε το φίδι σε χρυσάφι, για να εξυπηρετήσει κάποιο φτωχό. Κι όταν εκείνος εξυπηρετήθηκε, το έφερε, πήγαν έξω πάλι, και λέει: «Φιδάκι, πήγαινε, τώρα, στο σπίτι σου και Στα παιδιά σου.» Και το χρυσάφι ξανάγινε φίδι. Γιατί έκαμε το φίδι; για να μας δείξει ότι η φιλαργυρία είναι φίδι και να προσεχομε. Αλλά και το χρήμα είναι χρήσιμο, χρώμαι, για να το έχομε και να το χρησιμοποιούμε. το χρήμα είναι από το ρήμα χρώμαι. για χρήση. δεν είναι κειμήλιο. Ούτε λατρεία. Και συντάσσεται μετά δοτικής, χρώμαι τινί, για να το δίνομε και για να το παίρνομε να μην είμαστε μόνο από την Πάρο αλλά κι από τη Δώσε. Έτσι. Γελάτε. Έτσι είναι, όμως. Έτσι. Να το δίνομε, γιατί λεγαν οι σοφοί της Ανατολής: «Έχομε για να δίνομε και δίνομε για να έχομε». Κι εκοιμήθη, λοιπόν, ο Άγιος Σπυρίδων, Στα 458, 12 Δεκεμβρίου. Κι έμεινε άφθαρτο το λείψανο του, όπως είναι μέχρι σήμερα, στο άλλο αγαπημένο του νησί, στην Κέρκυρα. Στα όρια ορθοδοξίας και προτεσταντισμού και καθολικισμού. Φυλάει ο Άγιος εκεί, αιώνες τώρα. Κι όταν οι καθολικοί κι οι άλλοι επεχείρησαν να κάμουν Αγία Τράπεζα στον ναό του καθολική, έριξε φωτιά και τους έκαψε. δεν έχει ο Άγιος. είναι εύσπλαχνος, Αλλά είναι και δίκαιος. Κι είναι και φρουρός. Κι είναι και υπέρμαχος. Τα θαύματα του μεγάλα. Και πολλά. Να σας πω ένα μόνο, να γελάσετε και να κλείσομε, γιατί πέρασε η ώρα. Είχαν πάει, κάποτε, κλέφτες στο μαντρί του, καθώς ήταν επίσκοπος, να του κλέψουν τα πρόβατα. Φρούτο παλιό οι κλέφτες. δεν είναι τώρα. τι να κάνομε. Λοιπόν. Κι εκεί μία Θεία δύναμη τους καθήλωσε. δεν μπορούσαν ούτε να κλέψουν ούτε και να φύγουν. Κάτσανε μέχρι το πρωί τα παιδιά... Λοιπόν. Πάει το πρωί ο πάππους και τους βρίσκει. «Ρε παιδιά, τι γίνεται;» λέει. Κατάλαβε αυτός. «'Α, να πάρει η ευχή. Άντε να λυθείτε.» τους έλυσε, λοιπόν. «Και τώρα, για τον κόπο σας, να μη σας αφήσω έτσι. Πάρτε κι ένα κριάρι, να το φάτε, ε, κοπιάσατε», λέει. Ε, άντε να ξανακλεψουν αυτοί μετά ας πούμε. δεν τους είπε. Ούτε τους μάλωσε ούτε... τίποτα απ' αυτά. Ούτε τους είπε να μην κλέβετε. Τίποτα απ' αυτά. Φτάνει η συμπεριφορά του και κατάλαβαν τα πάντα. Γιατί έχει ψυχή ο καθένας και φιλότιμο και καταλαβαίνει. «Άντε», λέει, «να πάτε.» τι ωραίο! Κι ο άλλος μια φορά, που πούλαγε, που πήγε ν' αγοράσει σφαχτά, ένας έμπορος, απ' τον άγιο, του πήρε και μια γίδα παραπάνω. Σού λέει, χαζός, γέρος είναι, ας του πάρουμε μια γιδούλα. Υπάρχει και Θεός να τα προσεχομε αυτά τα πράγματα να τα προσεχομε πολύ, γιατί επάνω μας έρχονται την πήρε κι έφυγε. Πήρε και την άλλη, η άλλη, όμως, στο δρόμο γύριζε πίσω. Δεν πήγαινε με τ' Αλλά ζώα, που 'χε πληρώσει, και τον ταλαιπώρησε. Κι ήλθε, τελικά, στο κοπάδι και τον είδε ο Άγιος: «Τι είναι, παιδί μου;» «Να», λέει, «παππούλη. Απ' τις γίδες, που πήρα, αυτή δεν έρχεται», λέει, «κοντά. Έρχεται πίσω.» Και τι του λέει ο πάππους; «Παιδί μου, μήπως ξέχασες να την πληρώσεις;» Δεν του είπε ότι την έκλεψε. Δεν λέγονται αυτά. δεν λέγονται αυτά. Προσέξτε. Οι άγιοι τι ωραίοι είναι! Τι ευγενείς! «Μήπως ξέχασες, παιδί μου, να την πληρώσεις;» λέει. «Ναι, παππούλη.» «Ε, βάλε τα λεφτά εκεί», είχε ένα κασελάκι, εκεί πέρα, και τα 'βαναν οι άνθρωποι τα λεφτά, αυτός ήτανε, τα 'χε σε ιδιαίτερο χώρο, λοιπόν. «Βάλε τα λεφτά εκεί, όσο κάνει, και άμε στο καλό.» Κι αμέσως η γίδα ακολούθησε με τον έμπορο κι έφυγε. Αστραπή. Τι πράγματα είν' αυτά! Αυτή είναι η θρησκεία μας.

Εξεφωνήθη την 5η Δεκεμβρίου 2007

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 13-19 Δεκεμβρίου

Πολύ μεγάλη χαρά έχει σήμερα η πατρίδα μας, σεβαστοί μου πατέρες και αγαπημένοι αδελφοί μου, και η Ελλάδα μας και η Κύπρος και η Κέρκυρα κι ο Πειραιάς κι όλη η ορθοδοξία, γιατί γιορτάζει μία από τις μεγαλύτερες κορυφές της. Ο Άγιος Σπυρίδων, επίσκοπος Τριμυθούντος, ο θαυματουργός και ιαματικός και σημειοφόρος. Γι' αυτό χαίρεται όλη η πλάση και ευφραίνεται. Και εισπράττουμε κι εμείς αυτή τη χαρά, αυτή την ευλογία και αυτή την παρουσία του αγίου Σπυρίδωνος, του θαυματουργού. Όλα χαίρονται και ευφραίνονται και λαμπρά και επίφωτος και παμφαής και ευφροσύνης ανάπλευση είναι η σημερινή ήμερα. Ας ευλογεί την πατρίδα μας, την ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κύπρο, ας την ελευθερώνει, κι Ας μας φροντίζει όλους ο Άγιος. Και περισσότερο τους αναγκεμενους και δυσκολεμένους και φτωχούς. Κι Ας μας οδηγεί, με το υπέροχο του παράδειγμα και τις ιερές του νουθεσίες. Κι όσοι έχουν τ' όνομά του κι όσοι τον τιμούν και τον αγαπούν, τους ευχόμεθα χρόνια πολλά και να 'ναι μαζί τους και μαζί μας ο Άγιος Σπυρίδων.

13 Δεκεμβρίου

Άγιος Ευστράτιος Άγιος Αυξέντιος

Άγιος Ευγένιος Άγιος Μαρδάριος Άγιος Ορέστης

Αύριο, 13 του Δεκεμβρίου, κάνομε τώρα το Χειμερινό Συναξάρι, γιορτάζει ο Άγιος μεγαλομάρτυς Ευστράτιος και οι συν αυτώ τεσσερεις άλλοι μάρτυρες. Ο Αυξέντιος, ο Ευγένιος, ο Μαρδάριος και ο Ορέστης. Θα πείτε τι μας τα λες; Κι ο καθένας έχει ξεχωριστή χάρη και μόνο τ' όνομά του, που λέμε, γεμίζει το στόμα μας και η ψυχή μας χαίρεται. Κι ο Άγιος χαίρεται, και τι κάνει; λέει το δικό μας στον Θεό. Το δικό μας όνομα. Όλοι αυτοί οι πέντε μάρτυρες έζησαν, έλαμψαν και άθλησαν Στα χρόνια του Διοκλητιανού. τέλος 3ου αιώνος και αρχές 4ου. Εκεί στην Αρμενία που ήταν τότε ελληνορωμαϊκή και ανθούσα. Ήτανε ο Άγιος Ευστράτιος χριστιανός μυστικός. Κρυπτοχριστιανός. Με μεγάλο κρατικό αξίωμα. Ένας από τους πιο μεγάλους ρήτορες και φιλοσόφους της εποχής εκείνης. Ήξερε πολλά γράμματα, Αλλά, το πιο σπουδαίο, ήταν ότι είχε υπέροχο ήθος. Ήθελε να μαρτυρήσει, Αλλά φοβότανε ο Άγιος, μήπως δεν αντέξει και προδώσει τον Χριστό και κάνει χειρότερα τα πράγματα. Τι ψυχές! Κι ο Θεός του φανέρωσε, μέσω του ιερέως Αυξεντίου, εκεί στη Σεβάστεια, την πρωτεύουσα της Αρμενίας, και πήρε το θάρρος και πήγε στον έπαρχο Λυσία και ομολόγησε την πίστη του. Ο έπαρχος ξαφνιάστηκε. δεν περίμενε να 'ναι ο Ευστράτιος χριστιανός. Ο μεγάλος αυτός σοφός και ικανός και υπέροχος. Προσπάθησε να τον αλλάξει, να τον μεταπείσει, εκείνος, όχι και τότε άρχισαν τα μεγάλα και δεινά βασανιστήρια και μόνο που τα διαβάζομε, ύποφερομε. Πόσο, μάλλον, να τα υφιστάμεθα, κατά τον χειρότερο τρόπο. Εκείνος άντεξε, τον έκαμαν κομμάτια, σχεδόν, κι ο Χριστός μας τον έκαμε πάλι τελείως υγιή. Κι εκεί ανάμεσα ήταν κι ένας νεαρός, ονόματι Ευγένιος και βλέποντας τα μεγαλεία του αγίου και τη θεραπεία που του έκανε ο Χριστός, λέει: «Κι εγώ χριστιανός είμαι.» Τον έδεσαν, λοιπόν, κι αυτόν, και πήραν και τον Ευστράτιο, κι άρχισε να τον φοβάται ο Λυσίας, και τον πήγαν στη Νικόπολη της Αρμενίας. Του φόρεσαν παπούτσια, πέδιλα, με πρόκες μέσα, και τον έσερναν προς τα 'κεί. Μαζί κι ο Ευγένιος και ο ιερέας Αυξέντιος, που του είπε να πάει να μαρτυρήσει. Στο δρόμο, καθώς πήγαιναν δεμένο και ταλαιπωρούμενο τον άγιο Ευστράτιο, ένας άνθρωπος, που δεν τον έπιανε το μάτι σου, Μαρδάριος ονόματι, βλέποντας τον άγιο να υποφέρει, συγκλονίστηκε και λέει: Εγώ, τι κάνω; Κάθομαι εδώ και χαζεύω και περνάω τον καιρό μου έτσι». λέει στη γυναίκα του: «Τι να κάνω; να πάω κι Εγώ, παιδί μου, να μαρτυρήσω». Κι εκείνη ήταν ευλογημένη και λέει: «Να πας, Μαρδάριε.» «Που ν' αφήσω τα παιδιά μου, εσένα;» «Στον Χριστό, για τον Όποιο θα μαρτυρήσεις και μη φοβάσαι.» τι άνθρωποι ήταν αυτοί! Και πήραν, λοιπόν, και τον Μαρδάριο, δεμένον, και έφτασαν στη Νικόπολη της Αρμενίας. εκεί ο Λυσίας, ο έπαρχος, κάλεσε, φοβερός ήτανε και απάνθρωπος, κάλεσε τον Αυξέντιο, τον ιερέα, αυτός ήταν η αρχή των πραγμάτων, και τον παρεκάλεσε ν' αλλάξει. Εγώ», λέει, «δεν αλλάζω. Κάνε ο,τι θέλεις. Ο Χριστός μου θα με βοηθήσει μέχρι το τέλος.» Τον υπέβαλε σε δεινά βασανιστήρια, να δουν τα μάτια σου, και του έκοψε την κεφαλή στο τέλος, Αφού εκείνος ήτο αμετάπειστος και στη συνέχεια κάλεσε τον Μαρδάριο, αυτόν τον χωρικό, που στο δρόμο τους συνάντησε τους μάρτυρες, και πήγε κι αυτός και συγκαταριθμήθηκε μ' αυτούς, υπέφερε κι εκείνος τα δεινά και τα βάσανα, και στο τέλος τον έκαμαν σχεδόν κομμάτια και τον αποκεφάλισαν. Ήλθε η σειρά του νεαρού Ευγενίου κι εκείνος, τότε, μέσα Στα αφόρητα δεινά και βασανιστήρια, παρέδωσε το πνεύμα του στον Χριστό, αποκεφαλισθείς, στο τέλος. Θα μου πείτε, τώρα, σας τα λέω, να τα ξεχάσετε; Όχι. τα λέμε έτσι, να τιμήσομε τους αγίους. Οι ψυχούλες αυτές έδωσαν τα πάντα για τον Χριστό. Υπέφεραν. Βασανίστηκαν σκληρότατα. Με τη χάρη του Θεού νικούσαν, Αλλά και η δική τους συμμετοχή στο μαρτύριο ήταν μεγίστη. Πονούσαν, και με τη χάρη του Κυρίου, άντεχαν τους φοβερούς πόνους. Γι' αυτό τα λέμε. Γιατί είν' αυτά τα έπαθλα των άγιων. Τα διάσημα τους. Και μ' αυτά θα παρουσιασθούν στη Δευτέρα Παρουσία. Με κομμένα κεφάλια στα χέρια, και με πληγές και με δεινά και θα πουν: «Χριστέ μου, Εσύ απέθανες στον Γολγοθά, για μας, κι εμείς κάναμε ο,τι μπορούσαμε για Σένα.» είναι πολύ συγκινητικό αυτό! Είναι αγάπη αυτό. Είναι σύνεση αυτό. Είναι μαρτύριο, είναι θυσία. είναι ομορφιά και κατανόηση της θυσίας του Χριστού, που εθυσιάσθη για μας. Κι όταν εμείς Τον ακολουθούμε και θυσιαζόμεθα, πάμε μαζί Του στον Παράδεισο. Ο Θεός όλους τους μάρτυρες κι όλους τους αδικημένους και πονεμένους του κόσμου θα τους βάλει με τον Γυιό Του στον Παράδεισο. Μην το ξεχνάμε αυτό. Πάει κι ο Άγιος, λοιπόν, Ευγένιος, και μετά ο Λυσίας πήγε να γυμνάσει τον στρατό του και καθώς έκανε γυμνάσια, έκαναν ακόντιο, ήταν ανάμεσα εκεί κι ένας στρατιώτης, που δεν τον έπαιρνε το μάτι σου. Ο Ορέστης. Που 'χε φτάσει ο ελληνισμός! Που 'χε φτάσει, παιδιά, ο ελληνισμός! Για σκεφθείτε. Όλα αυτά είναι ελληνικά ονόματα. Όλα ελληνικά ονόματα. Χάριν του Μεγάλου Αλεξάνδρου και όχι μόνον. Των διαδόχων του και της χριστιανοσύνης. τι σπουδαία! Διεθνής γλώσσα η ελληνική γλώσσα κι ο ελληνικός πολιτισμός. Γι' αυτό μας κτυπάν σαν χταπόδι. Αλλά δεν γίνεται. Η γλώσσα, η ελληνική γλώσσα του ευαγγελίου. Η γλώσσα του Θεού, η γλώσσα του Παραδείσου, κατά κάποιο Ρώσο άγιο της εποχής μας. Κι εκεί, καθώς εριχνε το ακόντιο, σηκώθηκε λίγο η φανελίτσα κι εφάνη ο σταυρός, που φορούσε. Ήταν μυστικοί χριστιανοί. Κρυπτοχριστιανισμός. Είδατε τι έγραφε η Καθημερινή την Κυριακή; για δύο Τούρκους, που έγιναν ορθόδοξοι και το ομολογούν. Κι υπάρχουν αμέτρητοι, λέει, κρυπτοχριστιανοί. Ας γίνει κάτι, και θα δεις πόσοι θα βγούνε στην επιφάνεια. Τα φαινόμενα απατούν. Να ξέρετε. Αλλά Ας μην ποϋμε πολλά, γιατί το μαθαίνουν οι Τούρκοι και τους πειράζουν. Λοιπόν. Κι εκεί είδε τον σταυρό του Ορέστη. «Τι είσαι σύ;» λέει. Είμαι χριστιανός.» «"Ω ρε, τι έπαθα;» λέει. «Πέφτω σε χριστιανούς συνέχεια; Παντού οι χριστιανοί; Πώς μπαίνουν; πως μπαίνει ο Χριστός σας; Που σας βρίσκει; Και που Τον βρίσκετε;» Απορία είναι. Κι όμως ο Χριστός μπαίνει όπως ο ήλιος. Όπου βρει χαραμάδα ο ήλιος μπαίνει μέσα. Όπου βρει ψυχή ανοιχτή, μπαίνει μέσα. Αυτό κάνει ο Χριστός. Αυτό είναι ο Χριστός. Ο μεγαλύτερος κλέφτης! Κι ο μεγαλύτερος τρομοκράτης του σατανά. 17 Νοέμβρη εναντίον του σατανά! Χε... Αυτός κι αν είναι. Αυτός κι αν τρομοκράτησε τον διάβολο. Τον τρομοκρατεί κάθε μέρα και του παίρνει τα λάφυρα. Αυτός κι αν είναι! Ε... Μπροστά του ο διάβολος τα παίζει. Φοβάται. Τρέμει και δεν τον βρίζει. Δεν τον βλαστημάει. Κι εμάς βάζει και τον βλαστημάμε. Ούτε είν' άθεος ο διάβολος. Ο διάβολος πιστεύει και φρίττει. Τούς ανθρώπους βάνει να κάνουν, τάχα, τον άθεο. Όταν εύρουν δυσκολία όλοι κάνουν τον ένθεο. Γιατί είμαστε ένθεοι εκ κατασκευής. Λοιπόν. τι να κάνει τώρα; πως να τους δικάσει αυτός; «Τι να κάνω;» λέει. «Θα τους πάω στη Σεβάστεια». Ήταν η πρωτεύουσα της Αρμενίας. Ξαναγύρισε. Μαζί με τον Ευστράτιο. Τον φοβόταν τον Ευστράτιο. Σου λέει: «Κάτσε να τους δέσω να τους πάω στον Αγρικόλα.» Ήταν ο διοικητής όλης της περοχής. Όλης της Αρμενίας. Αυτός ήταν έπαρχος, μιας περιοχής, επαρχίας. Λοιπόν. Αγρικόλας. Γιατί φοβόταν τον άγιο Ευστράτιο, όπως είπαμε; Γιατί μπορούσε με τη σοφία του, με τα επιχειρήματα του, να τον καθηλώσει αυτόν και αφετέρου, με τα θαύματα που έκανε, σου λέει: «Να μοϋ κάνει κανένα θαύμα, να τους κάνει όλους χριστιανούς. Και τι κάνουμε μετά; Μπρίκια κολλάμε;» τους δένει, λοιπόν, βεβαια, και τους πάει στον Αγρικόλα. Εκείνος τους ανέκρινε, τους κτύπησε, και μάλιστα τον άγιο Ευστράτιο, Αφού τους χώρισε, τον άγιο Ευστράτιο, Αφού τον κτύπησε απηνέστατα, χωρίς λύπηση, δηλαδή, τον έκλεισε στη φυλακή και το βράδυ, πήγε και τον είδε τον άγιο Ευστράτιο ο επίσκοπος της Σεβάστειας. Ο Βλάσιος. Ο Άγιος Βλάσιος. Τον ξερομε όλοι. Θαυματουργός. Άμα σας πονά ο λαιμός σας, άμα έχετε θέμα καταπόσεως, αν έχετε ο,τιδήποτε άλλο, παρακαλέστε, η αν φάτε κανένα κοκκαλάκι και αυτό, παρακαλέστε τον άγιο Βλάσιο, είναι για τα λαιμά. Κι ήτανε γιατρός. Άπ' τους αγίους Αναργύρους κι αυτός, ε. Εις των αγίων Ανάργυρων. Πήγε, λοιπόν, εκεί, τον μετέλαβε, αυτή είν' η αλληλεγγύη κι αυτή είν' η αγάπη του Χριστού κι η θυσία. του 'δωσε και τη διαθήκη του ο Άγιος Ευστράτιος και την άλλη μέρα τον κάλεσε πάλι ο Άγρικόλας, κάλεσε πρώτα τον Ορέστη, κι όταν είχε φτειάξει μια σχάρα, την είχε πυρώσει, και πάνω σ' αυτή διέταξε να ξαπλώσουν τον άγιο Ορέστη. Κι η ψυχούλα τι έκανε; Δείλιασε. Πάει κοντά του ο Ευστράτιος, λέει: «Ε, εδώ. Θα φτάσομε μέχρι το τέλος.» «Αδελφός παρά αδελφού βοηθούμενος ως πόλις ισχυρά και οχυρά.» Και έτσι, επάνω στη σχάρα, παρέδωσε το πνεύμα του και τον άγιο Ευστράτιο, Αφού τον ταλαιπώρησε ακόμη πολύ, τον έριξε μετά σε ένα καμίνι, που είχε πυρακτωθεί τόσο πολύ, που ήτανε φοβερό. Πόσους βαθμούς θα 'χε ανεβει αυτό, η θερμοκρασία του; Και μέσα 'κεί η ψυχούλα, ο Άγιος Ευστράτιος, ο μεγαλομάρτυς, παρεδωσε την ψυχή του στα χέρια του Χριστού. Αφού οδήγησε τόσους άλλους μάρτυρες στον ουρανό και κατά τα χρόνια τα νεότερα, εκεί στη νήσο Λεσβο, υπάρχει ένα εκκλησάκι απόμερο του αγίου. Των αγίων. Κι είχε πάει, αποβραδίς, σαν απόψε ο παπάς να λειτουργήσει. Κι έμεινε εκεί, να κάνει και την άλλη μέρα Θεία Λειτουργία, έκανε μόνο τον εσπερινό, θα περίμενε κόσμο. Αλλά έριξε τόσο χιόνι, που δεν μπόρεσε κανείς να πάει. Και άρχισε, λοιπόν, τον όρθρο, μπήκε στη Λειτουργία, και τότε τι βλέπει; Πέντε νεαρούς και πιάνουν τα στασίδια. Τρεις απ' το 'να μέρος και δύο από τ' άλλο και ψέλνανε και φτάσανε στην ώρα του Κοινωνικού και τότε, αντί κηρύγματος, παλιά, τι διάβαζαν; Το Συναξάρι. τους Βίους των αγίων. Τι καλύτερο; το ευαγγέλιο στην πράξη. Διαβάζομε το ευαγγέλιο, το βλεπομε με τους αγίους στην πράξη, και τι κάνομε; Ακολουθούμε κι εμείς μετά. Αυτή είναι η Εκκλησία μας. Γι' αυτό ο Γέροντας Πορφύριος έλεγε να διαβάζουμε τους Ύμνους της Εκκλησίας, την Αγία Γραφή και τους Βίους των άγιων. Έτσι. Όλα είναι δεμένα αυτά. Ένα πράγμα είναι. Και διάβαζε, λοιπόν, ο Άγιος Ορέστης τον Βίο και έφτασε στον εαυτό του και λέει το βιβλίο, όταν πήγαν να τον βάλουν επάνω στη σχάρα, εδειλίασε. Κι ο Άγιος, τι διάβασε; Τον πόνεσε αυτό. «Έδειλίασε». Κανείς δεν θέλει να 'ναι κάτω. Να 'ν' αδύνατος. Τι διάβασε ο Άγιος Ορέστης; «Εμειδίασε» του λέει ο άλλος Άγιος: «Εδειλίασε, λέει. Αφού το 'κανες.» «Όχι», λέει, «Εμειδίασε.» Είδατε, δεν αντέχει ο άνθρωπος την προσβολή. Κι ο Άγιος, ακόμη. Δυσκολεύεται. Δυσκολεύεται. Γιατί ο άνθρωπος επλάσθη εν τιμή. Η ατιμία ξέρετε πόσο τον φθείρει; Πόσο τον χαλάει; Γι' αυτό κι η μεγαλύτερη ατίμωση είναι η αμαρτία. Τίποτε άλλο. Αυτή είναι. Δεν άντεξε η ψυχούλα κι έλεγε «Έμειδίασε.» Και πήγαν να μαλώσουν οι άγιοι κι εξαφανίστηκαν όλοι. Χε... Πήγανε στον ουρανό. «Όχι», λέει, «εμειδίασε.» «Έδειλίασε». «Όχι, εμειδίασε.», λέει. «Όχι, εμειδίασε.» Πάπ. Ήταν ωραίο αυτό! Για να καταλάβει κι ο παπάς ποιοί ήτανε. Ήταν οι άγιοι! Αφού δεν είχε ο παπάς... Όπως ο Άγιος Σπυρίδων, όταν δεν είχε, όταν έκανε τον εσπερινό και τη λειτουργία, και δεν είχε ψάλτη, άγγελοι. «Αγγέλους εσχε συλλειτουργούντας Ίερώ», λέει το απολυτίκιο. Άγγελοι Κυρίου έψαλλαν. Κι εδώ πήγαν οι άγιοι και έβγαλαν τον παπά. Έβγαλαν τη Θεία Λειτουργία. Τι ωραία ήταν! Ο παπάς το θυμόταν αυτό για πολλές μέρες. Για πολύ καιρό και στο τέλος, που η λειτουργία εφθασε στο τέλος της, ήλθαν κι οι χριστιανοί μέσα απ' τα χιόνια και τους είπε το διήγημα αυτό, τους μετέλαβε, έκαναν χαρά, κλαίγανε όλοι. Ήταν εκεί οι άγιοι! Έρχονται οι άγιοι! Και στη λειτουργία και στην ακολουθία, με πολλούς τρόπους. Έρχονται! Μάς βλέπουν. Μας αγαπάνε. Πρεσβεύουν για μας. Μας κάνουν συντροφιά. Άπ' αυτούς σωζόμεθα. Με τόσα βάσανα. Πώς στεκόμαστε, οι καημένοι; Λοιπόν.

Αγία Λουκία

Θα φύγουμε, όμως. είναι κι η αγία Λουκία η παρθένος, απ' τις Συρακούσες της Κάτω Ιταλίας, είχε τη μάνα της άρρωστη και πήγε στην Κατάνη, στην αγία μάρτυρα Αγάθη, 5 Φεβρουαρίου. Αγάθη είναι αγαθή. Αλλά αγαθός είναι μόνος ο Θεός, ανεβάζουμε τον τόνο, για να μικρύνουμε, να δείξουμε την διαφορά. Τι ωραία! Όπως το Χρίστος, τι είναι; Χριστός είναι. Αλλά δεν τον λέμε Χριστό τον άνθρωπο. Τον λέμε Χρίστο. Έτσι. Ανεβάζουμε τον τόνο, για να φανεί κι η διαφορά. Έτσι. Τι ωραίοι που 'τανε οι αρχαίοι και οι χριστιανοί μας! Λοιπόν και παρουσιάστηκε κι η αγία και της λέει: «Και η μάνα σου θα γίνει καλά κι εσύ θα μαρτυρήσεις.» Και τελικά εμαρτύρησε κι αυτή Στα ίδια χρόνια, επί Διοκλητιανού, τη διεσυραν, την εγύμνωσαν, την περιέφεραν, θεία νεφέλη την εσκέπαζε. Στο τέλος, οι τύραννοι και οι δήμιοι την αποκεφάλισαν την αγία. Στις 13 Δεκεμβρίου έχουμε και την τραγωδία των Καλαβρύτων, ε; 2048 άντρες, από ηλικίας 13 μέχρι 60 ετών, εμαρτύρησαν Στα 1943 από τους Γερμανούς. είναι η μεγάλη τραγωδία των Καλαβρύτων. Από τους Νεογότθους. Ας τους αναπαύει ο Χριστός. Μάρτυρες κι αυτοί. Νεομάρτυρες κι αυτοί. για την πίστη και την πατρίδα. Ας είναι αιωνία η μνήμη τους, μιάς και το θυμηθήκαμε.

14 Δεκεμβρίου

Άγιος Λεύκιος

Και πάμε, τώρα, στις 14 του μηνός Δεκεμβρίου. 14 του μηνός έχομε αρκετούς άγιους, τον Λεύκιο, τον Θύρσο και τον Καλλίνικο. Ήταν από τη Βιθυνία της Μικράς Ασίας. Κοντά στην Κωνσταντινούπολη. στη Νίκαια. Ο Λεύκιος ήταν χριστιανός, κι όταν εκηρύχθη ο διωγμός του Δεκίου, 249-251, επήγε, λοιπόν, στον Κουβρίκιο. τι ονόματα κι αυτά! Να πεις, πως τα θυμάσαι; τα διαβάζω, μένει κανένα, κι αν δεν μένει και κανένα, δεν πειράζει. δεν είναι η ουσία εκεί. Και ομολόγησε την πίστη του. Ήταν λεβέντης. Εκείνος τον υπέβαλε πάλι σε δεινά βασανιστήρια, όπως και άλλους μάρτυρες. Όλους τους μάρτυρες. Και στο τέλος τον εθανάτωσε και πέταξε ολόλευκος για τον θρόνο της θείας καλοσύνης. Ο Άγιος μάρτυς Λεύκιος. Έλλην κι αυτός. με ελληνικό όνομα. Ελληνιστής, αν θέλετε.

Άγιος Θύρσος

Άλλη φορά, ο Άγιος μάρτυς Θύρσος. Θύρσος, με ύψιλον. Θύρσος, Στα αρχαία χρόνια, ήταν το ραβδί που είχε άνθος επάνω. το 'χαν για τα θέατρα, για τα αυτά..., πάλι ελληνικό όνομα, ελληνική λέξις. Αυτός ήταν πολύ γενναίος. μια μέρα, εκεί που πήγαινε, προς τον Ελλήσποντο, ο Κουβρίκιος, βγαίνει μπροστά και του λέει: «Καλά, τι βλακείες είν' αυτά που κάνεις; Γιατί τους διώκεις τους χριστιανούς; είναι καλά πράγματα; δεν λυπάσαι την ψυχή σου; τι θα κάνεις εσύ, που 'σαι και λεβέντης, είσαι και καλός κι έχεις τόσα χαρίσματα; Και πάς τζάμπα; Μπαίνεις στο σκοτάδι;» Ο άλλος τα 'χασε. Σού λέει αυτός τι 'ναι; «Τι είσαι σύ;» λέει. «Χριστιανός είμαι.» Τότε τον έδεσε, τον περιέφερε από πόλη σε πόλη, και τον βασάνιζε τόσο πολύ, τον έκανε κομμάτια, κι αυτός δεν κοβόταν. Το καταλαβαίνετε αυτό; Δεν κοβότανε! Και θαύμαζαν οι άλλοι. Κι εκείνος πιο πολύ θύμωνε. Και πήγαν σε μια πόλη, εκεί στη Βιθυνία, και προσευχήθηκε, κι έριξε όλους τους ειδωλολατρικούς ναούς κάτω και συνέτριψε τα είδωλα. Κι είχαν πάει και στην Απολλωνιάδα, που 'ναι κοντά στην Κωνσταντινούπολη, στο Βυζάντιο τότε, κι έκαμε τα ίδια.

Άγιος Καλλίνικος

Κι ένας ιερέας των ειδώλων, ο Καλλίνικος, μόλις το είδε, λέει: «Τι Θεούς βλάκες έχουμε και ανόητους και αδύνατους; Ένας ανθρωπάκος τους ρίχνει κάτω. Κι Εγώ, τόσο καιρό, χόρτο έτρωγα και δεν καταλάβαινα; Είμαι κι Εγώ χριστιανός.» Τον έλεγαν Καλλίνικο. Ήταν ιερέας των ειδώλων, είπαμε. Είχε δει κι αυτός τον άγιο Θύρσο και σε άλλη περίπτωση και στη συνέχεια προσεύχεται κι αυτός και λέει: «Θεούλη μου, δείξε να πέσουν κι Αλλά». Πήγαν σε άλλη πόλη να πέσουν τα είδωλα. Πεσαν κάτω και λέει, τότε: «Παραδίνομαι στον Χριστό. Αυτός είναι Θεός και μόνον.» τι ωραία! Και αποκεφάλισαν τον Ιερέα Καλλίνικο, τον Άγιο Καλλίνικο. Και στο τέλος θέλησαν να πριονίσουν τον άγιο Θύρσο και σταμάτησαν τα πριόνια. Ε, έχουν τώρα μηχανές, πολεμικές. Τι έχουν; Άμα πει ο Θεός να σταματήσουν όλα, σταματάνε και τελειώνουμε. Ο Άγιος Μηνάς δεν έκανε εκεί, στο 1942, στις στρατιές του Ρόμελ και τα τάνκς εκεί, σήκωσε σκόνη στην έρημο της Αιγύπτου, και τα μπούκωσε και τελείωσε; Κι εμειναν ακίνητα; Και νίκησε ο Άγιος Μηνάς στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο καθώς κι η Παναγία; Χε... τέλος πάντων. Και τελικά παρέδωσε το πνεύμα του ο Άγιος χωρίς τίποτα. Δεν του εκοψαν τίποτα. λέει, «Θεούλη μου...». Ο Θεός ευχαριστήθηκε μ' όλα αυτά, που λέει: «Δεν χρειάζομαι τίποτε άλλο, Θύρσε μου. Έλα στη βασιλεία.» Κι απλώνει ο Χριστός και τον παίρνει. Θύρσος, Λεύκιος και Καλλίνικος.

Άγιος Φιλήμων Άγιος Απολλώνιος Άγιος Άρριανός και οι συν αύτω

Πάμε, τώρα, στην Αλεξάνδρεια, την ίδια μέρα. Έχομε κι έναν έπαρχο, τον Apptavo. Σκληρός και φοβερός. Να δείτε, που κατήντησε, όμως, και να γελάσετε. Να ευχαριστηθείτε. του 'φεραν μπροστά του 30 χριστιανούς δεμένους να τους δικάσει. Ανάμεσα σ' αυτούς ήταν και ο Απολλώνιος. Πάλι ελληνικά. Αλεξάνδρεια. Του Αλεξάνδρου πόλη. Λοιπόν. Ο Απολλώνιος, ο καημένος, ήταν αναγνώστης στην Εκκλησία. Ήταν βαθμός. Αυτός που διαβάζει, δηλαδή, τα θεία. Κι όταν πήγε εκεί κι είδε τα φοβερά εκεί βασανιστικά όργανα, τα χρειάστηκε. Κι ήταν κοντά κι ένας που επαιζε τον αυλό. Μουσικός, θα λέγαμε σήμερα, οργανοπαίχτης του Άρριανοϋ. Ο Φιλήμων. Ο οποίος ήτανε ειδωλολάτρης και αγαπημένος πολύ στον Άρριανό. Τι κάνει, λοιπόν; τα χρειάστηκε ο Απολλώνιος. Σού λέει: Εγώ τώρα να με σκοτώσουνε; Δεν αντέχω.». Η ψυχούλα. Δεν ήθελε να θυσιάσει. Και τι κάνει; Πάει στον Φιλήμονα, του δίνει τέσσερα χρυσά νομίσματα, και του λέει: «Πάρε, να πας να θυσιάσεις εσύ. Για να μη σ' αναγνωρίσουνε, φόρα τα ρούχα μου.» Ήτανε χριστιανός ο Απολλώνιος. Μόλις φόρεσε τα ρούχα του Απολλώνιου ο Φιλήμων, επήρε και τη χάρη και πήγε, λοιπόν, αντί του Απολλώνιου, να θυσιάσει και μόλις του 'παν να θυσιάσει: «Όχι», λέει, «χριστιανός είμαι κι Εγώ.» Ενώ δεν ήταν χριστιανός. Ήτανε αβάπτιστος. Αλλά, παίρνοντας τα ρούχα του χριστιανού, —γι' αυτό παλιά οι ιερείς ξάλλαζαν πάνω στους ανθρώπους και τους έδιναν δύναμη, η η αιμορροούσα ακούμπησε στο ρούχο του Χριστού κι εθεραπεύθη, αύτη είναι η χριστιανοσύνη!— πήρε και τη χάρη τη χριστιανική. Και τότε, ο Αρριανός νόμισε ότι ήταν ο Απολλώνιος. «για να φωνάξουμε», λέει, «τον οργανοπαίχτη, να του παίξει ένα τραγουδάκι, μήπως μαλακώσει και ηρεμήσει και αρνηθεί.» Φώναξαν, λοιπόν, τον Φιλήμονα. «που είν' ο Φιλήμων;». Πουθενά. Μα! λέει: Ό Απολλώνιος είναι 'δώ... Ο Φιλήμων είναι», λέει, «το παίζει Απολλώνιος. Φόρεσε τα ρούχα του Απολλώνιου. "Ω... «Και του λέει: «Εσύ μου το 'κανες αυτό;» «Μού 'δωσε τέσσερα νομίσματα, μου 'δωσε και τα ρούχα του, και κάτι μου 'ρθε», του λέει. «Κάτι μου 'ρθε απάνω μου. Κάτι άλλο. Και πιστεύω κι Εγώ στον Χριστό και δεν αλλάζω.» πω, ρε, Παναγία μου... Αλλά... Τον υπέβαλε, λοιπόν, σε βασανιστήρια, σε δεινά βασανιστήρια, τον έδεσε σ' ένα δέντρο, κι έβαζε τους στρατιώτες του να τον τοξεύουν. Να του ρίχνουν βέλη. Αλλά κανένα βέλος δεν τον ακούμπησε. Κι ένα βέλος γυρίζει πίσω και μπαίνει στο μάτι του Άρριανοϋ. του διώκτη. Του διοικητή και καθώς πέθαινε, ο Φιλήμων, ο φίλος του, τι ωραία ονόματα, του λέει: «Όταν με θάψουν, να 'ρθεις εκεί, να πάρεις χώμα από τον τάφο μου, να το βάλεις στο μάτι σου και θα γίνεις καλά.» Αλλά εκείνος έλεγε: «Τι μου λέει, τώρα, αυτός;» Πάει, λοιπόν, μαρτυράει κι ο Φιλήμων. Τον αποκεφάλισαν. Κι ήλθε η σειρά του Απολλώνιου. Αυτός ήταν η αιτία. Του λέει: «Μού χάλασες τον δούλο μου; Τον έφερες στον Χριστό, παλιάνθρωπε; να σου δείξω εγώ.» Και τον έκανε τ' αλατιού και τον Απολλώνιο, μέχρι που τον αποκεφάλισε. Υπέφερε η ψυχούλα. Πήρε τόση δύναμη κι αυτός, ενώ είχε δειλιάσει, πήρε τόση δύναμη, μέχρι το τέλος. Τότε ο Άρριανός, αφού έθαψαν και τους δυό, λέει: «Τι είπε αυτός;» Τον πονούσε το βέλος. Για, να πάω στον τάφο του. Πηγαίνει και παίρνει χωματάκι, όπως του 'χε πει ο Φιλήμων, ο αγαπημενος του αυλητής. Το βάζει στο μάτι και γίνεται καλά! Και ταυτοχρόνως τι; Άνοιξαν και τα μάτια της ψυχής του Άρριανού. —Άρριανοϋ Αλεξάνδρου ανάβασις. Άλλος αυτός.— Λοιπόν. Έίμαι χριστιανός.» το μαθαίνει ο Διοκλητιανός και πίστεψαν μαζί του και οι τέσσερεις σωματοφύλακες του. Τρεις είν' το μυθιστόρημα το γνωστό, τέσσερεις οι σωματοφύλακες του Άρριανού. Προτεκτήτορες. Και τον καλεί, λοιπόν, στην Ρώμη. Ο Άρριανός πήρε μαζί και τους σωματοφύλακες, τους τέσσερεις. Πάει 'κεί περα, του λέει: «Τι είν' αυτά;» «Τι είν' αυτά;» του λέει. «Έμενα μ' έχεις κι έκανα δουλειές. Τι με βρήκε εμένα με κάτι ανθρώπους που 'χα κει, με τον Φιλήμονα και με τον άλλονε, τον Απολλώνιο, και τώρα πιστεύω τόσο πολύ, που δεν μπορώ ν' αλλάξω», του λέει. «Μπορείς ν' αλλάξεις εσύ, αφεντικό; τι γίνεται; Κι Εγώ μέχρι χθες τέτοιος ήμουνα. Αφού εσύ με είχες». —Ήλθε κι ο Φιλιππάκος, είναι και ο Ίωαννίκιος εδώ κι όλοι οι καλοί άνθρωποι.— Λοιπόν. «Δεν αλλάζω.» Άρχισαν, λοιπόν, τον παίρνει, και τον κτύπησαν οι δήμιοι τόσο άγρια, μπροστά στον Διοκλητιανό, και μετά τον πήραν και τον έχωσαν βαθειά στη γη. Τον έθαψαν ζωντανό. Τον Άρριανό, ε; Τον δήμιο. Πώ! Τι κάνει ο Χριστός! Τι μεταβολές φέρνει! Τι νεκραναστάσεις επιτελεί. —Κι έχομε ακόμη αγίους, να φάν κι οι κότες!— Λοιπόν. Τι ωραία πουν τα Συναξάρια αυτά! Έρχονται οι άγιοι και τρελαινόμαστε. Στεκόμαστε σ' έναν και δεν θελομε να φύγομε. Αύτη είν' η Εκκλησία μας, παιδιά! Αυτή είν' η Εκκλησία μας! —Γειά σου, ρε Φιλιππάκο!— Αυτή είν' η Εκκλησία μας! Κι εντάξει, τώρα, ησύχασε. Πάει, λοιπόν, να κοιμηθεί, πάει στο δωμάτιο του στο παλάτι, πάει να κοιμηθεί και τι βλέπει; βλέπει να 'ναι ξαπλωμένος επάνω στο κρεβάτι του ο Άρριανός, παρακαλώ! Και δίπλα να 'ν' τα καρφιά που τον είχε καρφώσει, οι αλυσίδες που τον είχε δέσει. Τα 'χασε. Σού λέει: «Τι είν' αυτό; πω, πω, πω. Μάγος είν' αυτός.» Άμα είναι κανείς κακοπροαίρετος, αποδίδει στο κακό πνεύμα όλα τα θαύματα. Όπως έλεγαν και οι Ιουδαίοι στον Χριστό: «Με τον άρχοντα των δαιμονίων βγάνει τα δαιμόνια». Αυτό είναι η βλασφημία του Αγίου Πνεύματος. Λοιπόν και πιάνει, τον δένει, έδεσε και τους άλλους μαζί, τους σωματοφύλακες, και τους πετάει στη θάλασσα, να τελειώνουνε. Πέντε δελφίνια ήλθαν και πήραν τα λείψανα τους και τα πήγαν που; Στην Αλεξάνδρεια. Ό,τι θέλει κάνει ο Θεός. Κι αναγνωρίστηκαν εκεί από τους δικούς τους και τους έθαψαν εν τιμή. Τον άγιο, λοιπόν, Άρριανό και τους τέσσερεις σωματοφύλακες του. Είχαν ταφεί εκεί κι ο Φιλήμων κι ο Απολλώνιος κι όλοι αυτοί, 14 Δεκεμβρίου.

15 Δεκεμβρίου

Άγιος Ελευθέριος και η μήτηρ αυτού Άνθια

Πάμε 15 τώρα. Ο Άγιος ιερομάρτυς Ελευθέριος και η μήτηρ αυτού Ανθία. Η μητέρα του. Στον 2ο μ.Χ. αιώνα, Στα χρόνια του Αδριανού, 118-139, πόσο λέει 'κεϊ πέρα, λοιπόν. Ήταν απ' τη Ρώμη, Έλλην την καταγωγήν, καθώς κι η μητέρα του. Τότε οι Ρωμαίοι είχαν υποταχθεί στο πνεύμα των Ελλήνων. Στον πολιτισμό των Ελλήνων. στη γλώσσα των Ελλήνων. Κι έχουμε πολλούς, πάρα πολλούς εκεί Ρωμαίους Έλληνες. Κι οι πάπες οι πρώτοι ήταν Έλληνες. Αθηναίοι. Και η μητέρα του ήταν χήρα, τον έφερε στην Εκκλησία, έγινε αναγνώστης, έγινε διάκονος, πρεσβύτερος και επίσκοπος. Τον έστειλαν στο Ιλλυρικό, σημερινή Αλβανία, κι έκαμε θαύματα. Έφερε πολύ λαό στην Εκκλησία. Στέλνει, λοιπόν, ένα δήμιο, ο αυτοκράτωρ, να τον συλλάβει, την ώρα που λειτουργούσε, μπαίνει ο δήμιος μέσα, ο Φήλιξ, ευτυχής σημαίνει, λοιπόν και ακούει τον άγιο, και τι έκανε ο δήμιος, ο όποιος είχε προσωπείο δημίου και καρδιά χριστιανού; Μαγεύτηκε. λέει: «Πού πάω;» Πέφτει Στα πόδια του. «Εμένα μ' έστειλαν να σε πιάσω και να σε δέσω, να σε πάω, που να πάω; Εσένα να δέσω η εμένα να δέσω;» λέει. τι ωραία! Και βαφτίζεται. Κι οι στρατιώτες. Αλλά τους λέει ο Ελευθέριος: «Θέλω να με πάτε στον αυτοκράτορα. Εσείς να κάνετε το καθήκον σας. Κι εγώ σας ευχαριστώ.» Πάνε, λοιπόν, εκεί, κι έφυγε ο Φήλιξ. «Πήγαινε στο σπίτι σου εσύ. Δεν είναι ανάγκη να μαρτυρήσεις. Φτάνει που βαφτίστηκες.» Τι ωραία! Τι διάκριση! Τον υπέβαλαν, λοιπόν, σε δεινά βασανιστήρια κι ένας, μάλιστα, έπαρχος εκεί, της Ρώμης, ο Κορρεμων, έφτειαξε ένα καμίνι, το 'καψε, το ξάνακαψε, κι εκεί που 'σαν έτοιμοι να ρίξουν τον Ελευθέριο, του 'ρθε μια φλασιά του άνθρωπου αυτού, Εξάρχεια είναι εδώ, μια φώτιση, δηλαδή, του Κορρεμονος, και τί κάνει; Φωτίσθηκε, λέει, από το Άγιο Πνεύμα, φωτίσθηκε, λέει: «Θα πέσω Εγώ μέσα», λέει στον αυτοκράτορα. «Γιατί τους ταλαιπωρείς τους ανθρώπους; τι τον καϊς αυτό τον άνθρωπο; Αυτός είναι ευεργέτης του κόσμου. δεν τον βλέπεις;» Άνοιξαν τα μάτια της ψυχής του και πως λέει ο Γκαϊτε; «στην ψυχή, σαν ξημερώσει, το φως του ήλιου ας πάει να σβήσει.» Πέφτει μέσα και δεν καίγεται. Ήταν σαν τους Τρεις Παίδας στην κάμινο. Κι εδροσίζετο. Θεού επιστασία και βγαίνει μετά. Και του απέκοψε το κεφάλι αμέσως ο αυτοκράτωρ. Του λέει: «Μάς έχεις εξευτελίσει, Κορρεμων.» Και μετά υπέβαλαν σε πολλά δεινά βασανιστήρια, τι σε φωτιές, τι στο 'να, τι στ' άλλο, τον άγιο Ελευθέριο κι εκείνος έμεινε αήττητος. Ελεύθερος. Ελεύθερος πολιορκημενος, για να θυμηθούμε και τον Σολωμό. Και στο τέλος του έκοψαν το κεφάλι και πήγε κι η μανούλα του και αγκάλιασε το λείψανο του κι έκλαιγε η καημένη. Και πήγαν στρατιώτες και αποκεφάλισαν κι αυτήν και πήγαν μαζί μάνα και γυιός. Ο Άγιος Ελευθέριος μεγάλη προσωπικότης. Αλλά, πιο πολλά για τον άγιο Ελευθέριο αν θέλετε, μεθαύριο Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου το βράδυ, 9 η ώρα, 91,2 στο σταθμό του Πειραιώς, θα 'χουμε μία ώρα σχεδόν για τον άγιο Ελευθέριο. Όσοι θέλετε μπορείτε ν' ακούσετε. Κι όσοι δεν θέλετε, καλύτερα. Ξεκουράζεστε. Μήν ακούτε πολλά θρησκευτικά και πάθετε και τίποτε. Λοιπόν. τα λέμε αστεία αυτά. μην τ' ακούσει κανένας θρήσκος και με κυνηγάει μετά. Λοιπόν.

16 Δεκεμβρίου

Προφήτης Αγγαίος

Πάμε 16. Τώρα θα τα πούμε συντομότερα αυτά. Ο προφήτης Αγγαίος. Αγγαίος σημαίνει γιορτή. Η εορτάσιμος. Τον 6ο π.Χ. αιώνα, γεννήθηκε στη Βαβυλώνα, εκεί που 'ταν αιχμάλωτοι οι Εβραίοι. Από το 587-536. Γεννήθηκε 'κεϊ, μεγάλωσε κι έφυγε. Κρυφά. Ήλθε στην Ιερουσαλήμ με τόση νοσταλγία. δεν μπορούσε να μείνει, παρότι δεν την ήξερε την Ιερουσαλήμ. Η πατρίδα τι είναι του καθενός! Τι είν' η πατρίδα! Τι είναι το αίμα! Τι είν' η φυλή! Μεγαλεία αυτά! Θεϊκά. Σήμερα τα κάναμε όλα ένα πράμα, γι' αυτό πάμε κατά Ισραήλ. Κι εκεί προφήτευε. είχε τέλειο χαρακτήρα, τον αγαπούσαν όλοι και τα μικρά παιδιά και οι εχθροί ακόμη τον Αγγαϊο. Έμίλησε για την επανίδρυση του Ναού του Σολομώντος, που τον είχε γκρεμίσει ο Ναβουχοδονόσωρ, και προφήτευσε για τι άλλο; για τον Χριστό, που θα προελθει απ' τη γενειά του Δαυίδ και θα 'ναι ένδοξος και θα Τον αγαπήσουν τα πέρατα της γης, και όλη η ανθρωπότης, κάποια στιγμή, θα γίνει Εκκλησία Χριστού και λοιπόν ο γιορτάσιμος και εορταστικός Αγγαϊος, αυτό σημαίνει τ' όνομά του, ύστερα απ' αυτά, κι από έξοχη δράση κι από προσφορά μεγάλη, παρεδωκε το πνεύμα. Κι ετάφη μαζί με τους ιερείς, γιατί ήταν απ' τη φυλή του Λευί. το ιερατείο των Εβραίων. Έχει γράψει και το γνωστό βιβλίο, που 'ναι τόσο απαλό και τόσο εμπνευσμένο, όπως και τ' Αλλά, που χαίρεσαι να το διαβάσεις. Αγγαίος. Κι οι Έλληνες, όταν λεν Αγγαίος, λεν αγγείο, που 'χε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος μέσα. Υπάρχει και αυτή η εξήγηση. Λέμε και την εβραϊκή, λέμε και την ελληνική.

17 Δεκεμβρίου

Προφήτης Δανιήλ Άγιοι Τρείς Παίδες οι εν τη καμίνω

Πάμε 17 του μηνός, 5 λεπτά έχουμε ακόμη, γιορτάζουν ο προφήτης Δανιήλ, 17 Δεκεμβρίου πάντα, και οι άγιοι Τρεις Παίδες οι εν τη καμίνω. Ήσαν απ' την Ιερουσαλήμ και τους πήρε αιχμαλώτους ο Ναβουχοδονόσωρ, όταν κατεστράφη, Στα 587, η Ιερουσαλήμ, και τους πήγε στη Βαβυλώνα. Ήταν ενάρετοι και οι τεσσερεις. Οι καλύτεροι Ιουδαίοι, Πιστοί, συνεπείς, εγκρατείς, ταπεινοί και υπεροχοι. Άρεσε πάρα πολύ στον Ναβουχοδονόσορα τον Β' ο Δανιήλ. Τον πήρε σύμβουλο του και του έδωσε το όνομα Βαλτάσαρ. Ήταν το όνομα των θεών των ειδώλων. «Έσύ πρέπει να 'σαι θεός», λέει. «Πώς, ξέπεσες 'δώ πέρα;» Και τον ονόμασε Βαλτάσαρ. Γι' αυτό και δεν τον έριξε στο καμίνι, πό 'ριξε του Τρεις Παίδας, γιατί σου λέει: «Να ρίξω τον Θεό μου εδώ;» Και τους Τρεις Παίδας τους εδιόρισε επιστάτας ο αυτοκράτωρ, με τη μεσιτεία του Δανιήλ. Κι όταν ο αυτοκράτωρ έφτειαξε μια μεγάλη εικόνα του και διέταξε να την προσκυνήσουν όλοι, οι Τρεις Παίδες δεν προσκύνησαν. Ούτε ο Δανιήλ και τους έριξαν στο καμίνι. Κι εκεί, ένα τέταρτο παιδί, ο άσαρκος Λόγος, ο Χριστός, ο μετά ταύτα ενανθρωπήσας Υιός και Λόγος του Θεού, τους προστάτευε. Κι έβλεπε ο Ναβουχοδονόσωρ τέσσερεις νέους. «Καλά», λέει, «οι τρεις είναι που βάλαμε μέσα. Ο άλλος ποιος είναι;» Ο άσαρκος Λόγος. —«Τότε μεν τυπούμενος νύν δε ενεργούμενος. Παίδας ευαγείς εν καμίνω ο τόκος της Θεοτόκου διεσώσατο.»— Τι ωραία! Τα αρχοντόπαιδα, δηλαδή, αυτά, αυτό σημαίνει ευαγείς, στην κάμινο τους έσωσε τελείως ο τόκος της Θεοτόκου. Τότε, μεν τυπούμενος. Απεικονιζόμενος ήταν. Νύν δε ενεργούμενος. Τώρα σαρκώθηκε. τι ωραίοι είναι οι ύμνοι της Εκκλησίας μας! Αλλά να φύγουμε και τον Δανιήλ τον συκοφάντησαν και τον έριξαν στο λάκκο των λεόντων και ο Θεός τον εβγαλε από 'κεϊ. Πρόσφεραν πάρα πολλά στο κράτος των Βαβυλωνίων, Αλλά περισσότερο στους αιχμαλώτους Ιουδαίους. Κι ο Κύριος τους ανέπαυσε εν ειρήνη και λέει μια παράδοση, όταν εσταυρώθη ο Χριστός και συγκλονίσθηκε η γή, άνοιξαν μνημεία και βγήκαν πεθαμένοι. Ανάμεσα στους πεθαμένους που βγήκαν ήταν και οι Τρεις Παίδες και ο προφήτης Δανιήλ και ο σοφός Ιώβ και άλλοι, οι όποιοι, την ημέρα της Αναστάσεως του Χριστού, την Κυριακή, μπήκαν στην πόλη, στην Ιερουσαλήμ, εμφανίστηκαν σε πολλούς. Στο 27 Κεφάλαιο του Ματθαίου, διαβάστε, άμα θέλετε. Λοιπόν.

Άγιος Διονύσιος

Γιορτάζει και ο Άγιος Διονύσιος, αρχιεπίσκοπος Αίγινης. Δικός μας άνθρωπος. Ο εν Ζακύνθω. Μεγάλη μορφή του 16ου αιώνος, έγινε μοναχός, στη μονή των Στροφάδων, της Μεταμορφώσεως του Χριστού, Βυζαντινή μονή, ονομάσθηκε Δανιήλ, από Δραγανίγος. Καταγωγής, άχ, καταγωγής... Ο πατέρας του ήταν Νορμανδός. Κι η μητέρα του Ιταλίδα. Ήλθαν στην Ζάκυνθο, ανέθρεψαν, όμως, με τα νάματα της ορθοδοξίας τον γυιό τους. Κι έγινε ο καλύτερος Έλληνας. Ο καλύτερος ορθόδοξος. Ο Άγιος Διονύσιος. Ο άφθορος Άγιος Διονύσιος. Από τις μεγάλες κορυφές κι αυτός της ορθοδοξίας, τον έβαλε η Εκκλησία μας εκεί Στα σύνορα Ρωμιοσύνης και Παπισμού, όπως τον άγιο Σπυρίδωνα, όπως και τον άγιο Γεράσιμο. είν' τα δρια εκεί. Φυλάνε Θερμοπύλες αυτοί οι άγιοι. Έτσι, λοιπόν. Ήλθε στην Αθήνα, για να πάει στους Αγίους Τόπους, ο επίσκοπος Αθηνών τον έκανε μητροπολίτη Αιγίνης, του 'δωσε και τ' όνομά του, Διονύσιος, από το Δανιήλ, εμεινε δύο χρόνια κι ύστερα πήγε 'κει στην πατρίδα του, ασκήτεψε, γιατί δεν έχουμε ώρα, και Στα 1622, 17 Δεκεμβρίου, στη μονή της Αναφωνητρίας, παρέδωκε το πνεύμα του στον Χριστό. Τον έθαψαν στη μονή των Στροφάδων, κατ' επιθυμία του, και σε δύο χρόνια έγινε ανακομιδή. Διέταξε εκείνος και βγήκε άφθορος. Ευωδίαζε ο Άγιος. Είχε συγχωρέσει και τον φονέα του αδελφού του, μεγάλη υπόθεση. Μοιάζει του Χριστού κανείς, άμα συγχωρεί τους φονιάδες των δικών του. Μοιάζει του Χριστού. Γι' αυτό κι άγιασε ο Άγιος. Αλλά, περισσότερα για τον άγιο Διονύσιο θα πούμε και την Δευτέρα, 17 του μηνός, στην εκπομπή της Δευτέρας, στον Σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος, 10 με 12. Μαζί θα πούμε και για τον Διονύσιο Σολωμό και άλλα τινά. Λοιπόν. Γι' αυτό, Ας φύγουμε από τη χάρη του.

18 Δεκεμβρίου

Άγιος Σεβαστιανός

Πάμε στις 18, ο Άγιος μεγαλομάρτυς Σεβαστιανός, στα χρόνια του Διοκλητιανού. Ήταν συγκλητικός. Ανώτατο αξίωμα, από τα Μεδιόλανα. Το Μιλάνο και χριστιανός εκ προγόνων. Με μεγάλη θέση και επηρέαζε πάρα πολύ. Έφερε αμέτρητους στον δρόμο του Χριστού και τους βοηθούσε και τους εμψύχωνε, με κάθε τρόπο. Κι όταν αυτούς τους έφερναν να μαρτυρήσουν, επί Διοκλητιανού, αμέτρητα ονόματα, πολλά ονόματα, Μάρκος, Μαρκελλίνα, Κάστουλος, Ζωή, κλπ. Αυτά θυμάμαι τώρα. Κι εκεί τους υπέβαλλαν σε δεινά βασανιστήρια, έγιναν κι Αλλά θαύματα εν τώ μεταξύ, τα παρατρέχω, όμως, και ως αλέιπτης των μαρτύρων, ο Άγιος Σεβαστιανός τους βοήθησε όλους και εμαρτύρησαν. Κι έμεινε εκείνος, τότε, και το μένος του αυτοκράτορος εστράφη τότε εναντίον του, μ' ένα τρόπο φοβερό. «Έσύ φταις για όλα, Σεβαστιανε, κι εσύ θα πληρώσεις.» Τον έδεσαν, λοιπόν, τον βλέπετε στην εικόνα του, και μετά τον τόξευαν με τα βέλη τους. Κι εγεμισε όλο το πολύαθλο και μαρτυρικό σώμα του με καρφωμένα σ' αυτό βέλη και ύστερα πήραν ρόπαλα και τον κτύπησαν τόσο πολύ, που διαλύθηκε και πάνω στα μεγάλα αυτά μαρτύρια ο μεγαλομάρτυς Σεβαστιανός παρέδωκε το πνεύμα του στον φιλάνθρωπο Χριστό μας. Μεγάλη η χάρη του. Κι ένας ιεράρχης νεότερος, Σεβαστιανός Κονίτσης, πρόσφερε κι εκείνος πολλά στην πατρίδα και στο γένος, στους Βορειοηπειρώτες και σε όλους, Ας έχουμε την ευχή του κι αιωνία η μνήμη του.

19 Δεκεμβρίου

Άγιος Βονιφάτιος Αγία Αγλαΐα η Ρωμαία

Και πάμε, τώρα, έφυγε η ώρα, 17, 18, 19, μην κάνουμε κανένα λάθος, είναι ο Άγιος μάρτυς Βονιφάτιος. Και Αγλαίς, η κυρία του. Ήταν Ρωμαίος. Και υπηρέτης της Αγλάίδος, που ήτο κόρη συγκλητικού. Ήτανε ελεήμων, ήταν ταπεινός, έκανε τον πόνο του άλλου δικό του, Αλλά είχε ένα ελάττωμα. Έπινε κι ήτο και εραστής της κυρίας του, η οποία κι εκείνη ήτο ελεήμων και φιλομάρτυς. Και μια μέρα του λέει: «Βρε Βονιφάτιε», —Βονιφάτιος είναι αυτός που κάνει το καλό. Άγλαίς σημαίνει λάμψη. Δόξα. Λοιπόν.— «δεν πάς στην Ανατολή, που μαρτυράνε εκεί οι χριστιανοί, να μου φερεις άγια λείψανα να τα 'χουμε για ευλογία, μήπως μας συγχωρέσουν;» Κι εκείνος τι της λέει, θα 'ταν και πιωμένος; «Αν σου φέρω το δικό μου, τι θα κάνεις;» «Άντε, ρε μπεκρή», λέει, «να φέρεις το δικό σου! Εσύ κι εγώ για μάρτυρες κάνομε!» είχε συναίσθηση! Και πήρε εκείνος δούλους, πήρε χρυσάφι, και πήγε στην Κιλικία. στην πατρίδα εκεί του αποστόλου Παύλου. Στην Ταρσό. Πήρε υπηρέτες. Ε, τους λέει: «Καθίστε, εδώ, παιδιά», εκεί που κατέλυσαν, «θα πάω εγώ μια δουλειά και θα 'ρθω.» Αυτοί νόμισαν, θα πάει να βρει καμιά ταβέρνα, για να πιει. Γιατί έπινε πάρα πολύ. Μην κατακρίνουμε κανένα, ποτέ. δεν ξέρεις τι έχει ο άλλος μέσα του. Κρύβει τον παράδεισο κι εμείς βλέπουμε την κόλαση. Πάει κι αυτός, δεν πήγε στην ταβέρνα. Πήγε κατευθείαν εκεί που μαρτυρούσαν οι χριστιανοί. τους είδε, λοιπόν, και κατεπλάγη και τι κάνει; Του 'ρθε κι αυτού μια φλασιά. Είχαμε πει και για κάποιον άλλο, προηγουμένως και μπαίνει κι αυτός στο στάδιο. εκεί που μαρτυρούσαν. Και λέει: «Κι εγώ χριστιανός είμαι και Βονιφάτιος ονομάζομαι. Τον Χριστό μου προσκυνώ.» τι ήταν αυτός! Τον υπεβαλαν σε δεινά βασανιστήρια. Μεγαλομάρτυς είν' ο Βονιφάτιος. Στο τέλος του απέκοψαν την κεφαλή. Τώρα οι σύντροφοι του λένε: «Τι να 'γινε αυτός ο άνθρωπος; δεν πάμε να ψάξουμε, μήπως έχει μεθύσει κι έχει ξαπλώσει;» Γιατί τα βλέπουν όλα ισιώματα οι μεθυσμένοι. «Πάμε.» Έάξαν, πάνε στο στάδιο, λέει: «Αυτός; Έμαρτύρησε να τος. Να το λείψανο του.» Κι άρχισαν, λοιπόν, και κλαίγανε, τον φιλούσανε, του ζητάγανε συγγνώμη γι' αυτές τις σκέψεις πό 'καναν πριν, και τον πήραν και τον πήγανε στη Ρώμη. Η κυρία του βγήκε εννέα χιλιόμετρα απ' τη Ρώμη, να τον προϋπαντήσει, την φώτισε ο Θεός, τον εθαψε εκεί, σ' ένα εξοχικό που είχαν, σ' ένα αγρόκτημα, Αλλά σε λίγο, τι έκανε αυτός; Έβγαζε ιάματα, έκανε θαύματα, ο μπεκρής, ε; Κι όχι μόνο. Πήρε το λείψανο του η αγία, η Άγλάίς, το 'φερε στη Ρώμη, έκανε το σπίτι εκκλησία, έβαλε το λείψανο εκεί, το οποίο κι εθαυματουργούσε κάθε μέρα. Ο μπεκρής κι ο ερωδιός. Ο εραστής. Μάλιστα. Κι εκείνη έμενε κοντά, ζώσα εν μετάνοια, και οι ευχές του Βονιφατίου κι ο αγώνας που έκανε την έβαλαν στον παράδεισο. Εδώ θα σταματήσω, όμως. Πάει το εφταήμερο αυτό Συναξάριο. Είναι συγκινητικά αυτά. Πολύ συγκινητικά και συγκλονιστικά. Γι' αυτό μην κρίνομε κανέναν, γιατί δεν ξέρομε ο Θεός στο τέλος τι θα του δώσει. Και τι έχει μέσα του ο καθένας. εμείς κρίνομε το απ' έξω, ο Θεός κρίνει το από μέσα. Έτσι. Τι γίνεται; Μυστήριο είν' ο άνθρωπος. Άβυσσος είν' ο άνθρωπος, λέει ο ιερός Αυγουστίνος.

Εξεφωνήθη την 12η Δεκεμβρίου 2007

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 20 - 26 Δεκεμβρίου

Άρχισαν τα προεόρτια της Θείας Γεννήσεως από απόψε, σεβαστοί μου πατέρες και αγαπημένοι αδελφοί μου. Φτάσαμε σε απόσταση αναπνοής από τα ιερά και άγια Χριστούγεννα. Σαράντα μέρες κοντά, οδοιπορούσαμε με την Παναγία μας την επίτοκο και τον άγιο Ιωσήφ τον μνήστορα και, κατά την παράδοση, και τον άγιο Ιάκωβο τον αδελφόθεο και προχωρούμε, τώρα, για την αγία Βηθλεέμ την πόλη του Δαυίδ. για να γεννηθεί εκεί, στο σπήλαιο, απ' την παρθένο Μαρία, αφθόρως και υπερφυσικώς, ο Λυτρωτής του κόσμου και να σπαργανωθεί και να άνακλιθεί, να τοποθετηθεί στη φάτνη των αλόγων, για να μας λύσει, όπως λέει το ιερό Συναξάριο της 25ης Δεκεμβρίου, της Θείας Γεννήσεως, δηλαδή, του Χριστού μας, για να μας λύσει Εκείνος από την αλογία των παθών. Έχομε χαρά και ευφροσύνη. Έχομε, όμως, και το Συναξάριο το Χειμερινό, γι' αυτό εν τάχει θα ασχοληθούμε και μ' αυτό. Περισσότερα, όμως, για την πορεία προς τη Βηθλεέμ, όσοι θέλετε, μπορείτε ν' ακούσετε ομιλία μιας ώρας, την Παρασκευή, μεθαύριο, 21 του μηνός Δεκεμβρίου, 9 το βράδυ, στο Σταθμό του Πειραιώς, 91,2.

20 Δεκεμβρίου

Άγιος Ιγνάτιος

Και τώρα προχωρούμε στο Συναξάρι το εφταήμερο. Γιορτάζει αύριο, 20 του μηνός Δεκεμβρίου, ο Άγιος ιερομάρτυς Ιγνάτιος, επίσκοπος Αντιοχείας της μεγάλης. Η παράδοση λέγει, πως ήταν το παιδάκι εκείνο που πήρε ο Χριστός μας στην αγκάλη Του και είπε πως πρέπει, αν θέλουμε να μπούμε στη Βασιλεία, να ταπεινωθούμε, όπως το παιδάκι και να έχομε ακακία και εμπιστοσύνη στον Κύριο. είναι από τους αποστολικούς λεγόμενους πατέρες, εγινε δεύτερος επίσκοπος Αντιοχείας μετά τον Ευώδιο, της Αντιόχεια της Συρίας, της μεγάλης, και ήτο μαθητής του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου και φίλος του αγίου Πολυκάρπου Σμύρνης, επίσης μαθητού κι εκείνου του αγίου Ιωάννου του ευαγγελιστού και Θεολόγου. Ο βίος του ήταν ευαγγελικός. Ήταν Άγιος και το έργο του ιεραποστολικό και μεγάλο και καρποφόρο. Πρόσφερε πολλά και σπουδαία στην Αντιόχεια και Στα πέριξ και καθώς πέρασε από 'κεί μια φορά ο αυτοκράτορας της Ρώμης Τραϊανός, 98-117 μ.Χ., πηγαίνοντας να πολεμήσει τους Πάρθους, έμαθε για την έξοχη δράση και τα υπόλοιπα ωραία του αγίου Ιγνατίου και αντί να τον επαινέσει τον κάλεσε μπροστά του να απολογηθεί, γιατί έκαμε τόσο μέγα έργο και γιατί έδιωχνε τα είδωλα από τις ψυχές κι από την πλάση. Κι ο Άγιος του αποκρίθηκε: «Μακάρι και σένα, βασιλιά μου, να φώτιζε ο Χριστός να 'ρχόσουνα κοντά Του και θα καταλάβαινες, γιατί, κάνω αυτά και γιατί φέρομαι έτσι και για το πως αισθάνομαι.» Εκείνος τον απείλησε, και το 'να και τ' άλλο, Αλλά ο Άγιος Ιγνάτιος, Ιγνάτιος σημαίνει φλογερός, Σεραφείμ Στα εβραϊκά, Αφού ignis, ignis είναι το πυρ Στα λατινικά, του λέει: «Κάμε ο,τι θέλεις. Και μακάρι γρήγορα. Εγώ θέλω να φτάσω στον Χριστό μου μια ώρα αρχύτερα και θα σου είμαι ευγνώμων.» Κι εκείνος διέταξε και τον υπέβαλαν στα πιο φρικτά και μεγάλα βασανιστήρια. Ό,τι υπήρχε, ο,τι επινοούσαν, του το έκαμαν. Κι ο Άγιος στάθηκε παλληκάρι. Παρόλους τους πόνους και τα βάσανα. Στάθηκε άφοβος και αντρειωμένος. Κι έφερε σε δύσκολη θέση τον αυτοκράτορα και τους δικούς του. Και τότε ο αυτοκράτωρ αποφάσισε να τον στείλει δεμένο στη Ρώμη, στην πρωτεύουσα του απέραντου κράτους, να τον ρίξουν στο Κολοσσαίο, να τον φάνε τα θηρία. Και όντως, του 'δωσαν δεκα στρατιώτες, που 'σαν σκληροί και κακοί, τον εδεσαν και τον πήγαιναν. Πέρασε από διάφορες Εκκλησίες, τις οποίες και στήριξε, πέρασε κι απ' τη Σμύρνη, είδε τον φίλο του τον άγιο Πολύκαρπο, έστειλε και Επιστολές σε διάφορες Εκκλησίες, και παρεκάλεσε και τους χριστιανούς της Ρώμης, να μη φροντίσουν να απαλλαγεί από το μαρτύριο. Θα τους ώφειλε ευγνωμοσύνη, εάν δεν το 'καναν. Γιατί θέλει να πάει στον Χριστό,

μια ώρα αρχύτερα. Κι είναι σιτάρι έτοιμο να αλεσθεί από τις μύλες και τα δόντια των θηρίων, για να γίνει ευχάριστο ψωμί στον Χριστό, στη Βασιλεία Του.

Κι έφτασαν, λοιπόν, εκεί, κι ο Άγιος πανηγύριζε. Άγαλλομενω ποδί, πορευότανε στην αιωνία πόλη και τον εριξαν Στα θηρία. Κι εκείνος τα κολάκευσε να τον φάνε. Και τον έφαγαν. Έμειναν μόνο τα μεγάλα του οστά και πήγε στη Θεία Βασιλεία. Τα έφεραν τα Ιερά του λείψανα στην Αντιόχεια και απέβησαν πηγή ιαμάτων για τους χριστιανούς και όχι μόνο. Αυτός είν' ο μεγάλος αποστολικός πατήρ Άγιος Ιγνάτιος ο θεοφόρος. Κι όσοι έχουν τ' όνομά του, κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί, άνδρες και γυναίκες, ας έχουν και την ευχή του και την προστασία του, καθώς και όλοι εμείς και όλη η Εκκλησία μας.

21 Δεκεμβρίου

Αγία Ιουλιανή

Πάμε, τώρα, στις 21 Δεκεμβρίου. Έχουμε μια γενναία αγία. Μιά παιδίσκη, θα λέγαμε. Ετών δεκαεξι. Ιουλιανή. Ιουλιανή, αυτό θα πει. Παιδίσκη. Εφηβική. Απ' το ίουλος. Έξ ου και Ιούλης και Ιουλιανός και Ιουλιανή. Πάμε στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας. εκεί κοντά στην Κωνσταντινούπολη, που έγινε αργότερα. Ήταν η πρωτεύουσα του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους. Στα χρόνια του Μαξιμιανού. τέλος 3ου αιώνος και αρχες 4ου. 286-304. Εκείνη έγινε από μικρή χριστιανή. Και παρότι οι γονείς της ήταν είδωλολάτραι, ακολούθησε τον δρόμο του Ναζωραίου την άρρεβώνησαν μ' έναν συγκλητικό. Τον Ευλύσιο. Ανώτατο κρατικό αξίωμα είχε και εκείνος επείγετο να κάμει τους γάμους. Αλλά η Ιουλιανή δεν ήθελε τέτοια και του λέει: «Συγκλητικό, τι να σε κάνω; Θέλω να γίνεις έπαρχος. Διοικητής της Νικομήδειας.» που 'ταν πρωτεύουσα. Μεγάλο αξίωμα. Κι εκείνος ο καημένος, επειδή ήθελε να την παντρευτεί και την αγαπούσε, φρόντισε να γίνει έπαρχος. Εκείνη, όμως, που πίστευε πως δεν θα το κατόρθωνε, του λέει: «Τώρα θέλω να γίνεις και χριστιανός για να σε πάρω.» Αυτός δεν ήθελε. Δικαίωμα του. Υπάρχει και η ελευθερία. το «όστις θέλει», του Χριστού μας και τι να κάνει ο καημένος; Στενοχωρήθηκε. «μου 'πες το 'να, το 'κανα. Μου λες και τ' άλλο, που δεν θέλω, ε, τι να κάνω, ρε κορίτσι μου;» Κι ήταν και δεκάξι χρονώνε. Με πανώρια ψυχή και θωριά.

Πάει στον πατέρα της, που 'ταν ειδωλολάτρης, του λέει: «Το κορίτσι μου 'πε να κάνω το 'να, το 'κανα. Το άλλο δεν μπορώ να το κάνω, αδελφέ. Δεν μου 'ρχεται. Δεν μου βγαίνει.» ωραία. Να η ελευθερία! «Αλλά Εγώ το θέλω το κορίτσι.» Πάει κι ο πατέρας της, της λέει το 'να, της λέει τ' άλλο, εκείνη αμετάπειστη. «Δεν γίνεται», λέει. Και λέει μετά στον μέλλοντα γαμπρό του και έπαρχο, του λέγει: «Πάρτηνε και κάντηνε ο,τι θέλεις.» την πήρε εκείνος, την παρεκάλεσε, το'να, τ' άλλο, «Όχι», εκείνη. «'Εγώ δεν αλλάζω. Θέλω ν' αλλάξεις εσύ, γιατί έτσι συμφέρει.» Εκείνος λέει: «Κι εγώ δεν αλλάζω.» Ομορφιά η ελευθερία. Άσχετα τι αποτελεσματα έχει. Λοιπόν και τότε διατάσσει δεκαέξι στρατιώτες, της έβγαλαν τον χιτώνα, και άρχισαν τους ραβδισμούς και τους ξυλοδαρμούς, θα 'λεγε κι ο φίλος μου ο Δαυίδ. Λοιπόν. Τίποτα εκείνη. Εφηβική. Και γενναία. Και ύστερα την κρέμασαν από ένα δέντρο, απ' τα μαλλιά, παρακαλώ και την άφησαν να κρέμεται, μέχρι που ξεκόλλησαν τα μαλλιά και το δέρμα και στη συνέχεια την έκαψαν. Πέρασαν σιδερένια ρόπαλα, που 'χαν πυρακτωθεί, τρύπησαν τους μηρούς της, την έδεσαν πισώπλατα, την βασάνισαν και την πέταξαν στη φυλακή της Νικομήδειας.

Η Ιουλιανή ήταν τότε δεκάξι, πέρασαν και δύο χρόνια, δεκαοκτώ χρονών. Κι εκεί την επισκεφθηκε ο δαίμων. Χμ.. και της λέει: «'Εάν πιστέψεις σε μένα κι ακολουθήσεις τα είδωλα, θα σε λύσω και θα πάς στο σπίτι σου.» Κείνη κατάλαβε τον πειρασμό και λέει: «Όχι. Ό,τι και να κάνεις, ο,τι και να πεις, Εγώ δεν ακούω. δεν ακούω.» "Ήλθαν την άλλη μέρα, Αφού ενίκησε τον πειρασμό εκείνη και τη θεράπευσε ο Χριστός, και την πήραν πάλι μπροστά στον έπαρχο. Τον μνηστήρα της. Τον Εύλύσιο και επέμεινε πάλι εκείνος. Τίποτα η Ιουλιανή. Η Θεομακάριστος Ιουλιανή. Κι άναψαν καμίνι και την έριξαν μέσα και έσβησε το καμίνι και βγήκε η παιδούλα με λαμπερό πρόσωπο. Και φώναζαν, τότε, οι είδωλολάτραι: «Ένίκησε ο Ναζωραίος. Μόνο ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός.» Και 500 άντρες επίστευσαν εκείνη την ώρα, καθώς και 130 γυναίκες. Όλοι ειδωλολάτραι. Άντρες και γυναίκες και τότε ο φοβερός Εύλύσιος διέταξε και τους άπεκεφάλισαν. Και ύστερα, πάλι, ανάβει ένα καζάνι. Βάνει ένα καζάνι στη φωτιά. Γεμάτο μολύβι και πίσσα. Και ρίχνει 'κεί μέσα την Ιουλιανή. «Τώρα, που θα πας; Δεν θα γλιτώσεις.» Και τι γίνεται; Όπως την έριξε μέσα, δεν εκάη. Αλλά και το καζάνι άνοιξε, σχίστηκε από μια αόρατη δύναμη, από 'να μηχάνημα θεϊκό, όπως λέει το Συναξάριο, και το περιεχόμενο του χύθηκε Στα πέριξ κι έκαψε πολλούς ειδωλολάτρες και τότε ο Εύλύσιος απελπίστηκε. Και σου λέει: «Μιά παιδούλα δεκαοκτώ χρονών με κάνει όπως θέλει εμένα, τον έπαρχο; Έμενα, τον σπουδαίο;» Και διατάσσει και απέκοψαν την τιμία κεφαλή της και η παιδούλα η όμορφη, η Ιουλιανή η νεαρότατη, η εφηβική, πέταξε για τον αιώνιο έφηβο, για τον Χριστό και την βασιλεία του. Ήταν μόνο δεκαοκτώ ετών.

Άγιος Θεμιστοκλής

Την ίδια μέρα, 21, πάντα, Δεκεμβρίου, γιορτάζει ο Άγιος μάρτυς Θεμιστοκλής. Έχουμε και άγιο Θεμιστοκλή! Τον ίδιον αιώνα, Αλλά Στα Μύρα της Λυκίας. 3ον αιώνα. Στα χρόνια, όμως, του Δεκίου, λίγο νωρίτερα. 249-251. Ήταν τσοπάνης Στα βουνά της Λυκίας, εκεί στη Μικρασία, την ένδοξη. Και, —Γαβριήλ, εσύ είσαι; Έχε την ευχή μου, παιδί μου, κι εγώ τη δική σου.— Λοιπόν. — Καλά πήγατε προχθές, και μπράβο! Χίλια μπράβο! Να δούμε σήμερα πως θα πάμε, έχουμε πάλι παρουσίαση στον Θεοφάνη, το απόγευμα, 7.30 η ώρα, στον Αρμό, όποιος θέλει, ας έλθει. Κι όποιος δεν έλθει, καλύτερα. Δεν χωράει, κιόλας.— Λοιπόν. Ήταν τσοπάνης στην Κιλικία. Και εκίνησε διωγμό ο έπαρχος των Μύρων της Λυκίας Ασκληπιός, κι ήταν εκεί στην πόλη των Μύρων ένας χριστιανός πολύ σπουδαίος. Διοσκορίδης. Λέμε και τον γιατρό Διοσκορίδη. Λοιπόν. Ο όποιος φοβήθηκε λιγάκι, ο καημένος. δεν είν' εύκολα τα βασανιστήρια και τα μαρτύρια. Κι εκείνοι άνθρωποι ήταν, «σάρκα φορούντες και τον κόσμον οικούντες.» Και σηκώθηκε και πάει Στα βουνά. σου λέει: «Άμα με διώχνουν από τη μια πόλη, να πάω στην άλλη.» Κι Αφού δεν είχε άλλη πόλη κοντά, πήγε στο βουνό. Και κρύφτηκε.

Έστειλε εξοπίσω ο Ασκληπιός στρατιώτες, να τον συλλάβουν. δεν τον εύρισκαν, Αλλά αντάμωσαν στο βουνό τον Θεμιστοκλεα, τον Θεμιστοκλή, που 'ταν τσοπάνης. Αυτός τον είχε δει. Του λένε: «Μήπως πέρασε από δώ κανένας, έτσι τρεχαλητός και ξαναμμένος;» «Μπά!», λέει, «δεν πέρασε. Τι τον θέλατε;» «Να! είναι χριστιανός», λέει, «και θέλουμε να τον υποβάλουμε σε μαρτύρια και να τον κάνουμε ειδωλολάτρη. Κι αν δεν επιστρεψει στην ειδωλολατρεία, να τον φονεύσομε.» του 'ρθε μια φλασιά, μια θεία φώτιση, δηλαδή, και λέει: «Κι εγώ χριστιανός είμαι. Πάρτε εμενα. Τυχερός ήμουνα.» Και αυτοπαραδόθηκε, λέει το Συναξάριο. Αυτοπαραδόθηκε. Τον πήγαν Στα Μύρα και ο Ασκληπιός προσπάθησε να

τον αλλάξει. Εγώ ν' αλλάξω;» λέει. «Μόνος μου ήλθα και παραδόθηκα. Κουτός είμαι ν' αλλάξω, τώρα; Μοϋ 'δωσε μια ευκαιρία ο Θεός να πάω στον Παράδεισο», —τι λέει το τραγουδάκι; «Τι ζητάω, τι ζητάω; Μιά θέση στον Παράδεισο να πάω.»— Έτσι. δεν το λέει ακριβώς έτσι, Αλλά εσεΤς το ξερετε καλύτερα. Λοιπόν. Έτσι λέμε. Άμα δεν ξέρουμε κάτι, λέμε, «ξέρετε τι θέλω να πω». Λοιπόν και άρχισαν, λοιπόν, ξυλοδαρμό. Τον έριξαν κάτω και τον κτυπούσαν τόσο, στην κοιλιά, που διελύθη. Τον κρέμασαν μετά, άλλα βάσανα με νύχια σιδερένια. Γιατί σάς τα λέω; Να καταλάβουμε τι τράβαγαν κι αυτοί. Νομίζετε δεν πονάγανε; Πονάγανε. Η Θεία χάρη τους ενίσχυε, Αλλά ο πόνος ήταν μεγάλος. Γιατί λένε μερικοί, δεν πονούσαν, δεν αισθανόντουσαν τίποτε. Δεν ήτανε βουδδισταί ούτε αυτό! Άνθρωποι ήταν. Χριστιανοί ήτανε. Είχανε πόνο μεγάλο, κάναν υπομονή, προσευχόντουσαν στον Χριστό, και τους έδινε Εκείνος δύναμη και άντεχαν. Ήταν οι πόνοι ανήπυστοι. Ανυπόφοροι. το γράφουν τα Συναξάρια, οι Ύμνοι της Εκκλησίας. Και ύστερα τον έσυραν επάνω σε σιδερενια τριβόλια. Αγκάθια. πως έχουμε τα συρματοπλέγματα. Τον έσυραν επάνω κι εκεί ο Άγιος Θεμιστοκλής, το κλέος της Θέμιδος, ωραία τα αρχαιοελληνικά ονόματα, όλα συμβόλιζαν, εξεφραζαν μόνο το καλό την κλασική αρχαιότητα λέμε. Μετά άλλαξαν τα πράγματα λίγο. Και παρεδωκε την ψυχούλα του ο Άγιος Θεμιστοκλής στον φιλάνθρωπο Χριστό μας, με τρόπο μαρτυρικό.

Και αφήνοντας τα πρόβατα στο βουνό, πήγε στον Παράδεισο, κοντά στον καλό Ποιμένα μας. Τον Χριστό.

22 Δεκεμβρίου

Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια

Πάμε, τώρα, 22 του μηνός Δεκεμβρίου, πάντα. είναι η μεγαλομάρτυς Αναστασία η Φαρμακολύτρια. Η αγαπημένη του Παπαδιαμάντη, πό 'χει το σχετικό πανέμορφο διήγημα. Έζησε κι αυτή Στα χρόνια του Διοκλητιανού. 3ος αιώνας πάλι. τέλος 3ου, αρχές 4ου. 284-305. Λοιπόν. Τηλεφωνο αυτό. Ο πατερας της ειδωλολάτρης. Η μάνα της χριστιανή. Κι η Αναστασία χριστιανή, απ' τη μανούλα της, κι απ' τον Χρυσόγονο, ένα σπουδαίο άνθρωπο στη Ρώμη την πάντρεψαν, εκεί, με κάποιο Πούμπλιο, ήταν ειδωλολάτρης κι ήταν και παράξενος, κι εκείνη δεν τον ήθελε. Αλλά έκανε υπακοή και κρατούσε τον εαυτό της αγνό και καθαρό, προφασιζόμενη πως είναι άρρωστη και τι έκανε η καημένη; Ήταν και από λαμπρόν γένος και από πλούσια οικογένεια, καθώς και ο άντρας της, φόραγε ταπεινά ενδύματα και πήγαινε και βοηθούσε στις φτωχογειτονιές τους άρρωστους, τους δυσκολέμενους και περισσότερο τις ταλαιπωρημένες γυναίκες, με τον καλύτερο τρόπο. Πήγαινε δε και στις φύλακες και επεσκεπτετο τους μάρτυρες. Τούς μέλλοντας μάρτυρες, τους μελλοθάνατους, στην ουσία. Κι εκεί τους πρόσφερε τροφή, τους έπλενε τις πληγές, τους παρηγορούσε κι έπαιρνε κι εκείνη μεγαλύτερη παρηγοριά. το 'μαθε ο άντρας της αυτό, και τότε την έβαλε στο σπίτι και την έδεσε. «Δεν έχεις να πάς πουθενά», λέει και στενοχωρήθηκε, γιατί της έκοψε το ωραίο αυτό έργο. το έργο της αγάπης της έμπρακτης. Πηγαίνοντας ταξίδι, όμως, σ' ένα μακρινό μέρος, έγινε τρικυμία στη θάλασσα, και τον πήρε ο Χριστός. Κι εκείνη συνέχισε το σπουδαίο της έργο. το 'μαθε, όμως, ο αυτοκράτορας και οι έπαρχοι κι οι υπόλοιποι εκεί, τα λέει αναλυτικά το Συναξάριο, την συνέλαβαν, και άρχισαν τα φοβερά μαρτύρια της. είναι μεγαλομάρτυς η αγία. Έμεινε αλύγιστη και ακλόνητη και αφού δεν μπορούσαν οι διάφοροι τύραννοι να την αλλάξουν με τίποτε, τότε έδωσαν εντολή να την δέσουν σε πασσάλους, και ύστερα, γύρω απ' αυτούς, ν' ανάψουν φωτιά μεγάλη την έδεσαν, άναψαν φωτιά, κι εκείνη «πυρι ετελειώθη.» Πήγε με τη φωτιά, δια της φωτιάς, στη Θεία Βασιλεία. Στον μεγάλο της έρωτα. Στον Χριστό μας. Αλλά ποτε δεν μας άφησε. Μας φροντίζει και θα μας φροντίζει η αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια. Σ' όλα τα βάσανα και τα φαρμάκια της ζωής. Είναι κοντά μας κι εκείνη. Μαζί μ' όλoυc τους αγίους.

23 Δεκεμβρίου

Άγιοι Δεκα Μάρτυρες οι εν Κρήτη

Και πάμε, τώρα, 23 Δεκεμβρίου γιορτάζουν οι άγιοι δέκα μάρτυρες οι εν Κρήτη. Στα χρόνια του Δεκίου. Τον είπαμε και προηγουμένως. 3ος αιώνας, Στα μισά, μάλλον, του 3ου αιώνα, 249-251, τότε άθλησαν και έλαμψαν, λέει το Συναξάριο. τι ωραία! Άθλησαν και έλαμψαν! Ήσαν από διάφορα μέρη της μεγαλονήσου Κρήτης μας. Οι δέκα μάρτυρες. Θεόδουλος και λοιποί και ήσαν εν Χριστώ Ιησού. Φίλοι και αδελφοί πνευματικοί. Ήσαν μια ψυχή και μια καρδιά. Και οι είδωλολάτραι τους συνέλαβαν, φθονώντας αυτή την αγάπη κι αυτό τους το μέγαλείο και τους πήγαν στο διοικητή. Στον επαρχο της μέγαλονήσου. Και του 'παν αυτό κι αυτό. Αυτοί κάνουν κακό στο νησί. Μας χαλάνε τα είδωλα, μας χαλάν τους ναούς, και παρασύρουν τους ανθρώπους στον Εσταυρωμένο Χριστό τους. Και ο έπαρχος, θα 'ταν και Κρητικός και λεβέντης, λέει: «Παιδιά, ν' αλλάξετε.» «Δεν αλλάζομε, έπαρχε.» «Θα σάς αλλάξω εγώ.» «Κάμε το.» τους έδωσε, λοιπόν, στους στρατιώτες. «Να τους περάσετε απ' όλα τα μέρη της Κρήτης», κι έκαναν τριάντα μέρες μαρτύρια, «και να τους βασανίζετε με τον χειρότερο τρόπο. Να καμφθούν και ν' αλλάξουν.» Η ξυλοδαρμοί, τι βασανιστήρια, τι λιθοβολισμοί, τι τους έσερναν επάνω στις κοπριές, λέει το Συναξάριο, κι εκείνοι ανένδοτοι και αμετακίνητοι. Ήσαν πάντοτε προσηλωμένοι, με το βλέμμα και την ψυχή τους, στον Εσταυρωμένο και Αναστημένο Χριστό μας. τους έφεραν πάλι, ύστερα από τριάντα μέρες περιαγωγής και ύβρεων και μαρτυρίων και ονειδισμών και θλίψεων, τους έφεραν στον Κρητικό έπαρχο. Στον έπαρχο της Κρήτης. Κι εκείνος τους είδε να 'ναι θαλεροί και λεβεντες. Πιο πολύ και από πριν και εξεπλάγη. τους υπέβαλε σε βασανιστήρια σκληρότερα από εκείνα των τριάντα ημερών. Εκείνοι έμειναν πάλι αμετακίνητοι και απαρασάλευτοι, αφορώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ίησούν. Κι έφτασε, λοιπόν, σε απόγνωση ο διοικητής. Δεν ήξερε πια τι να κάνει. Αφού μεταχειρίστηκε όλα τα μέσα κι όλους τους τρόπους κι όλα τα βασανιστήρια και δεν μπορούσε ούτε να τους φονεύσει ούτε να τους μεταπείσει. Πολλώ μάλλον, τους ελάμπρυνεν και τότε διέταξε και τους αποκεφάλισαν όλους. για την αγάπη του Χριστού. Κι εκείνοι, οι πιστοί και λεβέντες, πέταξαν, οι Κρητικοί λεβέντες, οι γενναίοι, πέταξαν στον θρόνο του φιλάνθρωπου Χριστού. Κι από 'κεί πρεσβεύουν για μας και παρακαλούν, μ' όλους τους μάρτυρες και μ' όλους τους αγίους. δεν είμαστε μόνοι μας στην Εκκλησία και μόνοι μας στη γη. Είμαστε σύν πάσι τοις αγίοις και εν ταις λαμπρότησι των αγίων. Κι αυτό είναι μεγάλη παρηγοριά. Μπορεί να 'χουμε εξωτερική μοναξιά, Αλλά δεν υπάρχει άλλη μοναξιά. Η μοναξιά της Εκκλησίας δεν υπάρχει. Γιατί ο Ιησούς και οι άγιοι και η Παναγιά είναι μαζί μας. Αυτό να το ξέρομε και ν' ανοίγομε το κουμπάκι της πίστεως και της προσευχής, κι εκεί το δωμάτιο κι ο τόπος της μοναξιάς γίνεται εκκλησία. Γίνεται τόπος Θεού. Γίνεται σωτηρία. Γίνεται μεγαλείο.

24 Δεκεμβρίου

Αγία Ευγενία

Να πάμε, όμως, παρακάτω, στις 24 του μηνός Δεκεμβρίου. Γιορτάζει μια μεγάλη αγία.

Η αγία οσιοπαρθενομάρτυς Ευγενία. Κι όσες γιορτάζουν τότε, να χαίρονται τη γιορτή τους, κι δσες την τιμούν, το ίδιο, κι εμείς όλοι να 'χουμε την ευχούλα της. Ήταν στα χρόνια του Δεκίου, 3ος αιώνας Στα μισά. στην παλιά Ρώμη. στην κοσμοκράτειρα Ρώμη. Γιατί μετά είναι και η νέα Ρώμη, η Κωνσταντινούπολη, γι' αυτό το Συναξάρι την αντιδιαστέλλει. Αν και τότε δεν είχε γίνει ακόμη. Λοιπόν. Οι γονείς της ειδωλολάτραι, Αλλά καλόκαρδοι και φιλάνθρωποι. Κι η Ευγενία βλαστάρι καλό. δεν ήτο χριστιανή. Αλλά είχε χριστιανική και καλοσυνάτη ψυχή. Έφυγαν οι γονείς της από τη Ρώμη, τους έστειλε ο αυτοκράτορας, τον πατέρα της Φίλιππο, δηλαδή, να γίνει διοικητής στην Αλεξάνδρεια. στην πόλη του Μεγάλου Αλεξάνδρου την ένδοξη. εκεί που άνθισαν τα Γράμματα, οι τέχνες, ο πολιτισμός, και τόσα Αλλά. Η Ευγενία, που της άρεσαν τα Γράμματα κι η Φιλοσοφία και οι τέχνες, εσπούδασε και ελληνική και λατινική φιλολογία, Φιλοσοφία και τα υπόλοιπα. Και το μέλλον της προοιωνίζετο καλόν.

Αλλά ένα βράδυ, καθώς ήτο στο σπίτι του πατέρα της, του έπαρχου, της ήλθε μια φώτιση. της ήλθε μια θέληση ουράνια. Ντύνεται ανδρικά και φεύγει κρυφά από το σπίτι. Με δύο υπηρέτες αγαπημένους. Πάει στον επίσκοπο και του λέει: Εγώ θέλω να φύγω. Θέλω να γίνω χριστιανός, και θέλω να μονάσω.» την έστειλε σ' ένα μοναστήρι, την εβάπτισαν και την έκαναν μοναχή, με το όνομα Ευγένιος. Ευγένιος η Ευγενία! Ευγένιος! Μάλιστα. Καλού γένους άνθρωπος και ήτο όνομα και πράγμα. Πρόκοψε τόσο πολύ, στο μοναστήρι, που υπερέβη και τους παλαιούς και όλους. Κι είχε τέλειο τρόπο. Ταπείνωση μεγάλη, αγάπη πολλή, εξυπνάδα και σύνεση. Κι όλοι την καμάρωναν και τον ταπεινό άνθρωπο και τον άνθρωπο της αγάπης, τον θέλουν όλοι. Κι ο ταπεινός δεν έχει να πέσει από πουθενά, γιατί είναι κάτω απ' όλους και απ' όλα, λέει ο άββάς Ισαάκ ο Σύρος. Πέθανε ο ηγούμενος και όλων τα βλέμματα εστράφησαν στην Ευγενία. Στον Ευγένιο. «Εσύ κάνεις για ηγούμενος.» Κι άρχισαν να λένε και να λένε και να λένε κι επειδή το 'θελε κι ο Θεός, έγινε ο Ευγένιος ηγούμενος. «Γυναίκα ανδρεία τις εύρήσει; Τιμιωτερα δε εστίν λίθων πολυτελών τοιαύτη», λέει ο μεγάλος Σολομών, που 'ξερε καλά από γυναίκες. Λοιπόν. Έγινε ηγούμενος, πρόσφερε πολλά, τον αγαπούσαν όλοι κι ερχόντουσαν από παντοϋ να πάρουν την ευχή του. Τον φθόνησε ο δαίμονας κι ήλθε και μία γυναίκα, που 'ταν σκεύος του σατανά. Και ζήτησε, τάχα, βοήθεια και προσπαθούσε να παρασύρει τον ηγούμενο στην ακολασία και στην αμαρτία και σε κάποια στιγμή λέει στον ηγούμενο, στην Ευγενία στην ουσία, ότι «Έχω κάποιον πόνο στην κοιλιά, και θέλω να τον δείτε, να τον σταυρώσετε.» Ο πονηρός όλα τα σκέπτεται. Κι εκείνη, αγαθή ούσα, πήγε. Αλλά

η άλλη αποκαλύφθηκε, τι ήθελε, και τότε έγινε αντρειωμένη η Ευγενία. Ο Ευγένιος. «Όχι τέτοια, κυρά μου,» της λέει. «Να πας στο καλό και φύγε από 'δώ, μη σε πετάξω έξω.» τι κάνει! «Γυναίκα ανδρεία τις ευρήσει;» Κι εκείνη εκδικήθηκε. Πιάνει και στέλλει στον έπαρχο μια γραφή και λέει: Ό τάδε ηγούμενος, στο τάδε μοναστήρι, καλοπιάνει τις γυναίκες, τις θωπεύει τις γυναίκες και μετά μας παρασέρνει στο κακό και μας χαλάει τη ζωή.» Ψέματα!

Παίρνει, λοιπόν, την επιστολή ο έπαρχος, ο πατέρας της, που την είχε χάσει, χε... τι κάνει η Θεία Πρόνοια, παίρνει, λοιπόν, και διατάσσει να φέρουν δεμένους και τους πατέρες, γιατί κατηγορούσε και τους καλόγερους, η κυρία, Μελανθία, πως ελέγετο, τέλος πάντων, λοιπόν, και τον ηγούμενο και αποφάσισε να τους δικάσει ο έπαρχος. Ήταν καλός εκείνος. Ειδωλολάτρης, όμως. Και δίκασε ο έπαρχος ο 'ίδιος, τα παιδιά του, η γυναίκα του, οι υπηρετες του, ήταν όλοι μαζί. μια φαμελιά. Δίκαιοι άνθρωποι. Ήλθε η ώρα, λοιπόν, να καταθέσει και η κατήγορος. Και έλεγε και τι δεν έλεγε. Για τον ηγούμενο, για τους καλόγερους, όλα ψέματα. Φοβερά ψέματα, όμως, που μπορούσαν να πείσουν τους ανθρώπους και τους πιο συνετούς. Και τότε η αγία δεν άντεξε άλλο, ο ηγούμενος Ευγένιος, και αποκαλύπτει πως ήταν γυναίκα! Βγάζει τα ενδύματα της από τη μέση και πάνω και λέει: «Ορίστε, ποιος είναι ο Ευγένιος. Ορίστε, ποιος είναι ο ηγούμενος.» Και λέει: «Δεν θα το 'κανα, θα δεχόμουνα αυτό τον αγώνα, αλλά δεν θέλω οι άνθρωποι να περιφρονούν και να κατηγορούν το μοναχικό σχήμα, που 'ναι το σχήμα των αγγέλων. Το σχήμα του Χριστού. Γι' αυτό έχασα το στεφάνι, για να τιμήσω το σχήμα το μοναχικό.» Γι' αυτό να προσέχουμε να μην ιεροκατηγορούμε. Είναι πολύ φοβερό αυτό. «Και να», λέει, «ο έπαρχος, ο δικαστής, είν' ο πατέρας μου. Δίπλα η μάνα μου. Τα παιδιά, οι άλλοι δικαστές, τ' αδέλφια μου και οι υπηρέτες οι φίλοι μου.» Όταν τ' άκουσε αυτά ο Φίλιππος ο έπαρχος, συγκλονίστηκε. Έμεινε άφωνος για ώρα πολλή. Καταδίκασαν, τότε, την κατήγορον, για όλα τα ασύστολα ψεύδη και τα υπόλοιπα, την έδιωξαν, πήγε στο σπίτι αύτη, δεν μπόρεσε να χωνέψει ότι έπαθε τέτοια ζημιά, αλλά δεν ήθελε ούτε και να μετανοήσει και τότε ο Κύριος, μ' ένα αστροπελέκι, την έστειλε άλλου. Μπορεί να 'ταν για καλό της αυτό. Λοιπόν και βαπτίζεται ο Φίλιππος, ο έπαρχος, ο πατέρας της αγίας Ευγενίας, και η οικογένεια του όλη και έλαμψε ο άνθρωπος. Έλαμψε. Η Εύγενίτσα έμεινε στο σπίτι της. Κοντά στη μανούλα της, στον πατέρα της. Τι κάνει η Θεία Πρόνοια! για δέκα χρόνια και ύστερα παρέδωσε την εξουσία, Αφού βοήθησε αμέτρητους ο Φίλιππος, και έγινε επίσκοπος στην Αλεξάνδρεια. Και τότε πρόσφερε τόσα πολλά, περισσότερα και από πριν, ως έπαρχος. οι ειδωλολάτραι, όμως, υποκινούμενοι από τον διάδοχο του, που 'ταν κακός άνθρωπος, όρμησαν, μια μέρα, στην εκκλησία που λειτουργούσε και τον κατέσφαξαν μέσα στο άγιο θυσιαστήριο. Τον πατέρα της αγίας Ευγενίας, τον Φίλιππο και έγινε ιερομάρτυς. Άγιος. Κι ύστερα, η μάνα της και τ' Αλλά παιδιά και οι δούλοι, μαζί με την Ευγενία, έφυγαν για τη Ρώμη. Το πατρικό τους σπίτι και πήγαν εκεί. Πάλι διωγμός, από τους επόμενους αυτοκράτορες, τον Αυρηλιανό και Γαλλιηνό. Είχαν βγάλει τέτοια φοβερά διατάγματα, οποίος και μόνο να έλεγε ότι είναι χριστιανός η να έκανε κάποιο σημείο και να έδειχνε αύτη την ιδιότητα, τον πήγαιναν στο δικαστήριο, κι αν δεν άλλαζε, τον έστειλαν στον άγιο Πέτρο. Κάλεσαν και την αγία Ευγενία. Εκείνη δεν άλλαζε. ούτε η μάνα της ούτε τ' αδέλφια της και λοιπόν, επειδή αυτή την είδαν πιο αντρειωμένη και πιο θαρραλέα, ήταν θαρραλέα, το απέδειξε, άλλωστε, την πήραν χωριστά και την υπέβαλαν στα μεγαλύτερα μαρτύρια και βασανιστήρια. Της έδεσαν μια πέτρα και την πέταξαν στη θάλασσα να εξαφανιστεί. Άγγελος Κυρίου έλυσε την πέτρα, έβγαλε στην επιφάνεια την αγία κι ήλθε στην πόλη, στον έπαρχο και στους λοιπούς. Εκείνοι ξαφνιάστηκαν και φοβήθηκαν. Δεν ήξεραν τι να κάμουν και ύστερα, στη συνέχεια, την έβαλαν σε καμίνι πυρακτωμένο και η αγία βγήκε κι από 'κεί σώα και αβλαβής. Σαν τους Τρεις Παίδες εν τη Καμίνω και ύστερα την έριξαν στη φυλακή και την άφησαν να πεθάνει από την πείνα. «Έν πείνη και ξίφη», που θα 'λεγε κι ο μέγας απόστολος Παύλος. Αλλά άγγελος Κυρίου της έφερνε τροφή κάθε μέρα. Αυτή είν' η Θεία Πρόνοια. Κι όταν πιστεύομε, δεν φοβούμεθα τίποτε. Αυτό είχαν καταλάβει οι άγιοι και οι μάρτυρες και άφηναν τον εαυτό τους και τους άλλους στον Χριστό και Θεό μας και γινόντουσαν μάρτυρες και άγιοι. Οικήτορες του Παραδείσου και Αφού είδαν, λοιπόν, πως δεν γίνεται τίποτα, την έβγαλαν από τη φυλακή, την απείλησαν, την βασάνισαν, Αλλά εκείνη ήταν άφοβη και αντρειωμένη και στο τέλος την αποκεφάλισαν και την έστειλαν κοντά στον ιερομάρτυρα πατέρα της και στους τόσους άλλους της επουρανίου βασιλείας. Και στη συνέχεια μαρτύρησε και η μητέρα της και οι υπηρέται και τ' αδέλφια της ολόκληρα. Όλα, δηλαδή.

25 Δεκεμβρίου

Χριστούγεννα

Και πάμε, τώρα, πέρασε η ώρα, στις 25 του μηνός Δεκεμβρίου. Έχομε τη μητρόπολη των εορτών. Το Συναξάριο δέκα σειρές. —Γαβριήλ, ετοιμάζεις κι εσύ το Συναξάριο του πατέρα σου, και μπράβο! το Συναξάριο! Σπουδαίο το Συναξάριο! Είναι το ευαγγέλιο στην πράξη.— Και τι λέει, λοιπόν, το Συναξάριο αυτό το λιτό; Αυτό πό 'χει το Μηναίο σας λέω. Άμα σας έλεγα και τ' άλλα όλα, δεν θα τελειώναμε ποτε. Μ' έναν άγιο μόνο και πολλώ μάλλον με τον άγιο των αγίων, τον Χριστό μας. Βλέποντας, λέει, ο φιλάνθρωπος Θεός το γένος των ανθρώπων να ταλαιπωρείται από τον διάβολο, εστειλε στη Ναζαρετ τον Αρχάγγελο Γαβριήλ και είπε στην Παναγία: «Χαίρε κεχαριτωμενη, Μαρία, 6 Κύριος μετά σον.» Κι όταν είπε εκείνη: «Γενοιτο μοι κατά το ρήμα σου,» συνελήφθη εντός της, δια Πνεύματος Αγίου, ο άσαρκος Λόγος. Ο μονογενής Υίός και Λόγος του Θεού και πήρε απ' αυτήν και δια Πνεύματος Αγίου την ανθρώπινη φύση και σε εννέα μήνες εγεννησε στη Βηθλεέμ, μέσα στο ταπεινό σπήλαιο, τον φιλάνθρωπο Χριστό μας. Τον Λυτρωτή του κόσμου. Αφού ήλθαν από τη Ναζαρέτ στη Βηθλεέμ, για την απογραφή. Τον ανύμνησαν οι ουρανοί και η γη. Κι είναι όντως μεγάλη εκείνη η ήμερα. Αλλά, πάλι απ' τον Σταθμό του Πειραιώς, 28 του μηνός Δεκεμβρίου, 9 η ώρα το βράδυ, έχομε μια ομιλία για τα Χριστούγεννα. Εκεί θα τα πούμε όλα, καθώς και την παραμονή των Χριστουγέννων, 24, δηλαδή, του μηνός, 10 με 12 το βράδυ, τον Σταθμό της Εκκλησίας μας, 89,5, θα έχουμε κι εκεί δίωρη ομιλία, κάλαντα, ύμνους, κι ο,τι άλλο καλό για τα ιερά Χριστούγεννα.

26 Δεκεμβρίου

Σύναξη της Θεοτόκου

Και την επόμενη μέρα, και τελειώνουμε το εφταήμερο Συναξάριο, έχουμε τη Σύναξη της Θεοτόκου μας. Τη συγκέντρωση των χριστιανών για να τιμήσουν εκείνη που ετεκε Θεόν ενανθρωπήσαντα. Τα Χριστούγεννα ανήμερα γιορτάζουν και οι σοφοί μάγοι και οι αγαθοί ποιμενες. Λοιπόν και στη Σύναξη της Θεοτόκου το Συναξάριο αναφέρεται στη φυγή της στην Αίγυπτο. Ο Ηρώδης θέλησε να σφαγιάσει τα παιδιά, από διετούς και κατωτέρω, και ο Θεός τον ειδοποίησε τον άγιο Ιωσήφ να πάρει τη Μαριάμ και το βρεφος της, το παιδί της, το παιδίον της, της Μαρίας ήτο το παιδίον μόνον και του Αγίου Πνεύματος. Ο Ιωσήφ ήτο προστάτης και φύλακας αμφοτέρων. Και να πάει στην Αίγυπτο. Επήγε, λοιπόν. για να εφαρμοσθεί το ρητόν του Ώσηε που έλεγε: «εξ Αυγύπτου εκάλεσα τον Ύιόν», και για να γλυτώσει 6 Κύριος. Διότι, αν Τον έπιαναν, θα Τον εφόνευαν, όπως αργότερα Τον έπιασαν οι Ιουδαίοι, Τον εσταύρωσαν και απεθανε. Διότι, Αφού είχε σάρκα, μπορούσε να φονευθεί και παρόλα ταύτα, υπήρξαν και φοβεροί αιρετικοί, που είπαν ότι κατά φαντασίαν εσταυρώθη. Οι Δοκηταί και οι Γνωστικοί. Κι έτσι, λοιπόν, ο Χριστός μας τα υπέστη όλα για τη δική μας σωτηρία. 'Εδώ, όμως θα σταματήσουμε. Εξεφωνήθη την 19η Δεκεμβρίου 2007

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 27 Δεκεμβρίου - 2 Ιανουαρίου

Καλημέρα σας, σεβαστοί και αγαπητοί μου ακροαταί. Η Σύναξη της Παναγίας Θεοτόκου σήμερα. Μεγάλη η χάρη της. Γιορτάζομε εκείνη που έτεκε Θεόν ενανθρωπήσαντα και έχομε χαρά μεγάλη για τη Θεία Γέννηση του Χριστού μας και τη Σύναξη της άμωμου λεχούς, της Παναγίας μητέρας Του και μητέρας μας. Οι ψυχές μας, αυτές τις ήμερες, εγέμισαν με χαρά και ευφροσύνη και πανηγυρίζουμε μυστικά. Δοξολογούμε τον Λυτρωτή και άνυμνούμε τη μητέρα Αυτού. Τη μητέρα του Σωτήρος και τους ευχαριστούμε ολόψυχα και δλόθερμα. Κι όποιος έχει πατέρα τον Χριστό και μάνα την Παναγία, τον νέο Αδάμ και τη νέα Εύα, δεν είναι ποτέ μόνος. Ούτε ξεκρέμαστος. Κι έχει χαρά μεγάλη. τη χαρά του Χριστού. Τή χαρά της Παναγίας. τη χαρά της Εκκλησίας. Όποιο Γολγοθά κι αν ανεβαίνει. Ό,τι βάσανα κι αν έχει. Όπου κι αν βρίσκεται κι όπως κι αν είναι. Ευχαριστούμε τον φιλάνθρωπο και Λυτρωτή μας. Ευχαριστούμε την Αγία μας Τριάδα. Ευχαριστούμε την Κυρά μας την Παναγιά. Ευχαριστούμε τους αγγέλους και τους αγίους. Είμαστε μαζί τους και είναι μαζί μας. Γι' αυτό, ας μη φοβούμεθα, ο,τι κι αν γίνεται. Ας μενομε στη μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία και τ' Αλλά εκείνοι θα τα κανονίσουν. Ας κουνάμε τα χεράκια μας κι εκείνοι είναι δίπλα μας και πάντα μαζί μας. Χρόνια πολλά σ' όσους γιορτάζουν αυτές τις μέρες. Kι όλοι γιορτάζουμε. Ρωτάνε πολλοί, αν έχεις κανένα που εορτάζει. Κι αν δεν έχομε, τι πειράζει; Έχομε τον Χριστό μας. Έχομε την Παναγία μας. Αυτούς γιορτάζομε. Να τους χαιρόμαστε και στη συνέχεια κι εκείνοι να μας χαίρονται και να μας ευλογούν.

27 Δεκεμβρίου

Άγιος Στέφανος

Θα συνεχίσομε και μέσα στις άγιες ήμερες το Συναξάριο το Χειμερινό και την προηγούμενη φορά μιλήσαμε και για τη Σύναξη της Παναγίας και τώρα θα προχωρήσομε στην επόμενη μέρα, 27 Δεκεμβρίου, αύριο Πέμπτη, και τότε γιορτάζει ο πρωτομάρτυς και αρχιδιάκονος Στέφανος. Η μεγάλη αυτή ψυχή και πνοή της αγίας μας Εκκλησίας. Είχε ζήλο μεγάλο. Έγινε διάκονος και υπηρετούσε και στις τράπεζες και κυρίως τον λόγο του Θεού και μιλούσε με δύναμη και χάρη περισσή και μια φορά, βρέθηκε σε μια σύναξη, που μιλούσαν Εβραίοι και Ελληνιστές και άλλοι έλεγαν ότι ο Χριστός είναι προφήτης, άλλοι έλεγαν πως είναι πλάνος και μερικοί άλλοι έλεγαν πως είναι ο υιός του Θεού, που ενανθρώπησε. Κι έλαβε το λόγο στη συνέχεια ο πρωτομάρτυς Στέφανος και τους μίλησε με τόση σοφία και με τόση δεινότητα, που τους απέδειξε πως ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι ο Μεσσίας. Πού θαυματούργησε, που εθεράπευσε, που εσταυρώθη και ανέστη. Κι έμειναν έκπληκτοι οι περισσότεροι και πίστεψαν αρκετοί. Αλλά οι υπόλοιποι Ιουδαίοι στενοχωρήθηκαν και μάνιασαν με τη δύναμη και το πνεύμα που μιλούσε ο πρωτομάρτυς Στέφανος και τον πήγαν στο συνέδριο των αρχιερέων και Ιουδαίων και βρήκαν και κάποιους ψευδομάρτυρες κι εκεί στο δικαστήριο που έγινε, τους έβαλαν και είπαν πως ο Στέφανος κατηγορεί τον άγιο τόπο, το ναό, δηλαδή, και τον άγιο νόμο του Μωϋσή και πήρε το λόγο ο πρωτομάρτυς Στέφανος και τους απέδειξε πως κι ο Μωϋσής και ο Άγιος νόμος υπηρετούσαν τον Μεσσία και τώρα ο Μεσσίας ήλθε. Κι εμείς καλούμεθα να διαλεξομε. Η να Τον δεχθούμε η όχι. Κι εκείνοι οι καημένοι. Αφού έμειναν άφωνοι και άναυδοι από τη δημηγορία του πρωτομάρτυρος Στεφάνου, τον έβγαλαν λίγο έξω από την πόλη και τον ελιθοβόλησαν. Το πρόσωπο του είχε γίνει ως πρόσωπον αγγέλου και καθώς τον λιθοβολούσαν, εκοιμήθη, λέγοντας, λίγο πριν: «Κύριε, μη λογαριάσεις σ' αυτούς την αμαρτία τους αυτή.» Και εκοιμήθη. Ήταν εκεί κι ο μεγάλος νομοδιδάσκαλος Γαμαλιήλ και ο υιός του και επίστευσαν στον Χριστό, βλέποντας τον φωτεινό πρωτομάρτυρα Στέφανο. Κι επείσθησαν απολύτως και τους εβάπτισαν οι απόστολοι και συνάμα εκλονίσθη κι ο απόστολος Παύλος, που ήταν εκεί κατά τον λιθοβολισμό, συνευδοκών και συμφωνών μ' αυτό που έκαναν οι Ιουδαίοι. Κέρδισε, λοιπόν, ο Στέφανος και τον Γαμαλιήλ και τον Παύλο. Τον έθαψαν εκεί κοντά, κι αργότερα, στον 5ον αιώνα, έγινε ανακομιδή του λειψάνου του, έχομε πει γι' αυτό, και μεταφορά του στην Κωνσταντινούπολη.

Άγιος Θεόδωρος ο Γραπτός

την ίδια μέρα γιορτάζει κι ο Άγιος Θεόδωρος ο Γραπτός. Ο αδελφός του αγίου Θεοφάνους του Γραπτού. δεν είναι ο Χρονογράφος ο Θεοφάνης. Αυτοί ήσαν από τα Ιεροσόλυμα και έζησαν στην Β' Εικονομαχία. Πήγαν στην Κωνσταντινούπολη, υπερασπίστηκαν τις εικόνες, κι ο αυτοκράτωρ Θεόφιλος, ο μεγάλος εικονομάχος, 829-842, αφού εκείνοι τον ήλεγξαν με θάρρος και παρρησία και χάρη Θεού, τους έβαλε στη φυλακή, Αφού τους κακοποίησε τα μέγιστα, ύστερα τους έβγαλε και τους εξόρισε και τους δυό, και ο Άγιος Θεόδωρος, που γιορτάζομε αύριο, στις 27, δηλαδή, Δεκεμβρίου, εκοιμήθη από τις κακουχίες. Ενώ ο Άγιος Θεοφάνης επέζησε και ύστερα που ήλθε η ελευθερία του Χριστού, εληξε η Εικονομαχία, έγινε μητροπολίτης Νικαίας. Έχομε μιλήσει και γι' αυτόν στις 11 Οκτωβρίου. Κι ένας όσιος, κατά την κηδεία του αγίου Θεοδώρου του Γραπτού, λέγεται Γραπτός, διότι ο αυτοκράτωρ έγραψε και σ' αυτόν και στον Θεοφάνη, στο πρόσωπο τους, υβριστικά πράγματα. Κι ένας όσιος, που 'ταν στην κηδεία, άκουσε τον άγιο Θεόδωρο που έφευγε, να ψάλλει μαζί με τους αγγέλους.

28 Δεκεμβρίου

Δισμύριοι Μάρτυρες

Πάμε, τώρα, στις 28 του μηνός Δεκεμβρίου, στους δισμυρίους μάρτυρας, που εκάησαν ζωντανοί στην Νικομήδεια της Μικράς Ασίας. Δισμύριοι, σημαίνει μύριοι δύο φορές και μύριοι είναι δέκα χιλιάδες. Είκοσι χιλιάδες άγιοι εκάησαν 28 Δεκεμβρίου, Στα 304, στη Νικομήδεια, επί Μαξιμιανού του αυτοκράτορος, που 'ταν μεγάλος και φοβερός διώκτης, όπως και ο Διοκλητιανός. Είχε πάει ο Μαξιμιανός και πολέμησε εναντίον των Αιθιόπων και τους ενίκησε και γυρίζοντας ήθελε να κάνει θυσίες στους μεγάλους, υποτίθεται, θεούς του, για να τους ευχαριστήσει. Κι έστειλε διαταγή να μαζευτούν στη Νικομήδεια από τα πέριξ και σ' όλα τα μέρη της επικράτειας του να κάνουν θυσίες. το 'μαθαν κι οι χριστιανοί, κι ήσαν και οι μέρες των Χριστουγέννων, κι ο αρχιεπίσκοπος Άνθιμος Νικομήδειας, και γι' αυτόν έχομε μιλήσει, 3 Σεπτεμβρίου, κάλεσε τους χριστιανούς, ήσαν και οι μέρες της Θείας Γεννήσεως, που προείπαμε, συγκεντρώθηκαν στον ναό, κι έκαναν δοξολογία, λειτουργία και λατρεία. Εις αντιπερισπασμόν. Το εμαθε ο αυτοκράτωρ ο Μαξιμιανός και διέταξε τους στρατιώτες του να κυκλώσουν τον ναό, να μην μπορεί να φύγει κανείς, και να μεταφέρουν φρύγανα και ξύλα και ν' ανάψουν φωτιά, να καούνε όλοι οι εντός αυτού χριστιανοί. Ο Άνθιμος το έμαθε, βάπτισε όλους τους κατηχούμενους, έκαμε Θεία Λειτουργία και τους κοινώνησε όλους. Κι Αφού έγινε αυτό το μεγαλείο, οι στρατιώται του αυτοκράτορος άναψαν φωτιά και εκάησαν όλοι οι χριστιανοί. Γλίτωσε ο Άνθιμος, γιατί χρειαζόταν και στη συνέχεια, και βλέποντας αυτά οι ειδωλολάτραι εχαίροντο. Οι άλλοι εκάησαν και πήγαν θυσία ζώσα στον Γεννηθέντα Χριστό μας. Στον ενανθρωπήσαντα Θεό.

Και στη συνέχεια, εστράφησαν οι στρατιώται και εναντίον εκείνων που ήσαν έξω απ' τον ναό που δεν χωρούσαν. Κι ήσαν πολλοί συγκλητικοί, πολλοί χριστιανοί και πολλοί επίσημοι. Κι αυτούς τους υπέβαλαν σε φοβερά και δεινά μαρτύρια και βασανιστήρια. Κι ετελειώθησαν τη αυτή ήμερα. Όποτε έχουμε αμέτρητους μάρτυρες και αγίους και το φως εκείνο της φωτιάς και του μαρτυρίου ενώθηκε με το φως των Χριστουγέννων. Με το φως το της γνώσεως και πήγαν εκείνοι στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.

29 Δεκεμβρίου

Σφαγή των νηπίων

Πάμε, τώρα, στις 29 του μηνός Δεκεμβρίου. Έχομε την αναίρεση, δηλαδή την σφαγήν των νηπίων εκείνων, τα όποια κατέσφαξεν ο φοβερός Ηρώδης Στα Ιεροσόλυμα και Στα περιξ, ένεκα του ενανθρωπήσαντος Θείου Βρέφους. Του ενανθρωπήσαντος Θεού μας. Έμαθε ο Ηρώδης από τους Γραμματείς και Φαρισαίους, που ο Χριστός γεννάται. Δηλαδή, στη Βηθλεέμ. Κάλεσε τους μάγους και τους είπε: «Να πάτε να προσκυνήσετε το Θείον Βρέφος, τον νεογέννητο βασιλιά, και να 'ρθείτε να μου πείτε. Έφυγαν εκείνοι και πήγαν στη Βηθλεέμ και το αστέρι εκάθισε επάνω, «ου ην το παιδίον μετά της μητρός αυτού». Χάρηκαν που είδαν ξανά το αστέρι, που τους οδηγούσε, ήταν άγγελος Κυρίου μετασχηματισμένος σε άστρο, και πήγαν εις την οικίαν, που λέει ο Ματθαίος, κι είδαν το Βρέφος το Θείον, μετά Μαρίας της μητρός αυτού, ο Ιωσήφ κάπου θα 'χε πάει, λεν οι Πατέρες, θα πήγε να φέρει ψωμάκι, κι έπεσαν και προσκύνησαν τον τεχθέντα Βασιλέα. Οι σοφοί της Ανατολής. οι απόγονοι του πατριάρχου Αβραάμ και πρόσφεραν τα δώρα τους, χρυσόν και λίβανον και σμύρναν, στον σαρκωθεντα Κύριον και δοξολόγησαν και ευχαρίστησαν και χάρηκαν, Αλλά και εφωτίσθησαν. Κι ενώ βλεπανε το αστερι, που 'ταν άγγελος μετασχηματισμένος, ύστερα πήραν Θεία γνώση και Θεία χάρη περισσή, καθώς είδαν και προσκύνησαν το Θείον Βρέφος και τον άγγελον πια τον είδαν κατ' όναρ. Έχομε, δηλαδή, πρόοδο στη Θεία φώτιση. Και τους είπε ο άγγελος κατ' όναρ, στ' όνειρο τους, έχομε και όνειρα αποκαλυπτικά, που είναι η βάση της πίστεως, κατά τον κύρ Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, τους είπε: «Να μην πάτε στον Ηρώδη πάλι, Αλλά να φύγετε απ' άλλο δρόμο, για την πατρίδα σας.» Κι έφυγαν. Ο Ηρώδης, Αφού άργησαν οι μάγοι, κατάλαβε πως τον ξεγέλασαν και «εθυμώθη λίαν», που λέγει το ευαγγέλιο. Κι έδωσε εντολή να σφάξουν τα παδιά της Βηθλεεμ και της περιοχής, από δύο ετών και κάτω, καθώς εξακρίβωσε τον χρόνον της Γεννήσεως του Χριστού από τους μάγους και τότε έγινε θρήνος, κλαυθμός και οδυρμός. Αλλά τα παιδιά εκείνα είναι ευτυχισμένα και μακάρια. Διότι είναι οι πρώτοι μάρτυρες της Καινής Διαθήκης και κέρδισαν τον Παράδεισο. Τι κι αν έχασαν την παρούσα ζωή; Τι κι αν στερήθησαν τα αγαθά της, τα οποία είναι όλα πρόσκαιρα, κι όπως έλεγε ο Γελίμερος, όλα για γέλια; Ο Ηρώδης, όμως, έλαβε την αιώνια τιμωρία και καταδίκη. Δυστυχώς.

Άγιος Μάρκελλος

Την ίδια μέρα γιορτάζει κι ένας μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας, άγνωστος στους περισσότερους από μας, ο όσιος και θαυματουργός Μάρκελλος, έχει σχέση με το Μάρκος, Μάρκος σημαίνει σφυρί, ηγούμενος της μονής των Ακοίμητων. Έζησε και έλαμψε τον 5ο αιώνα. Προήρχετο από την Απάμεια της Συρίας. Αγαπούσε πολύ τον μοναχικό βίο κι ήθελε να αφιερωθεί στον Κύριο. Οι γονείς του τον εσπούδα-σαν στην Αντιόχεια κι έμαθε όλη τη Φιλοσοφία και όλη την Ιστορία και θύραθεν γνώση. Αλλά έμαθε και τας Θείας Γραφάς στην Άντιοχειανή σχολή και γι' αυτό, όταν εκοιμήθησαν οι γονείς του, έφυγε. Ήλθε στην Έφεσο της Μικράς Ασίας, πήγε σε μια μονή εκεί κοντινή, κι έγινε ασκητής. είχε μεγάλη χάρη και μεγάλη σοφία, είχε μεγάλη δύναμη. Κι αργότερα, μαθαίνοντας πως στην Κωνσταντινούπολη υπήρχε κάποιος όσιος Αλέξανδρος, ηγούμενος της μονής των Ακοίμητων, κι ελεγετο έτσι η μονή, γιατί είχε ακοίμητη Δοξολογία. Λειτουργούσαν εκεί όλο το εικοσιτετράωρο και δοξολογούσαν, με τη σειρά τους οι πατέρες και αδελφοί. Κι ήταν ένας επίγειος ουρανός το μοναστήρι εκείνο. Πήγε, λοιπόν, ο όσιος Μάρκελλος εκεί, και ανέβηκε σε μεγάλα ύψη αρετής και σοφίας και αγάπης. Κι όποιος αγαπά πολύ, κατά τον άγιο Μάξιμο τον ομολογητή, ο Θεός του δίνει και το χάρισμα της θαυματουργίας. το έλαβε, λοιπόν, ο όσιος Μάρκελλος και θαυματουργούσε. Κι ωφελούσε. Κι ήταν ένας πόλος έλξεως. Ήταν ένα μέγαλείο στη Βασιλεύουσα. Κι όταν εκοιμήθη ο ηγούμενος, όλοι οι πατέρες και οι υπόλοιποι εξέλεξαν τον άγιο Μάρκελλο ηγούμενο της μονής των Ακοίμητων και τότε ετεθη το φως επί την λυχνίαν και πρόσφερε πάρα πολλά και στους πατέρες και στην Βασιλεύουσα και παντού, έως τα πέρατα της οικουμένης. Της απέραντης Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Και πλήρης ημερών ο Άγιος απήλθε προς τις αιωνίους μονάς. Άφησε ορφανό το ποίμνιο του κι εκείνοι τον επεκαλούντο κι έπαιρναν κι από την άλλη πλάση κι από το μνήμα του τη χάρη, την ευλογία του, Αλλά και τα θαύματα του.

30 Δεκεμβρίου

Αγία Ανυσία

Πάμε, τώρα, στις 30 του μηνός Δεκεμβρίου, πάντα, γιορτάζει η Εκκλησία μας την αγία οσιομάρτυρα Ανυσία, από τη Θεσσαλονίκη. Στα χρόνια του Μαξιμιανού. 286-304. Ήταν βλαστός πλούσιας και ευσεβούς οικογενείας. Οι γονείς της ήταν χριστιανοί. Κι η κορούλα τους ποθούσε τον μοναχικό βίο. Ήταν δύσκολοι χρόνοι τότε και μοναστήρια σπάνια, και τι έκανε, όταν εκοιμήθησαν εκείνοι; Έγινε καλογραία, παρθένος, μοναχή, κι ασκήτευε στο σπιτάκι της. Κι έφτασε σε μεγάλα ύψη την χαιρόταν ο Χριστός, κι ο ουρανός, την χαιρόντουσαν και οι χριστιανοί. Κι ο Κύριος θέλησε να της δώσει κι έναν στέφανο, ακόμη. Τον στέφανο του μαρτυρίου. Γι' αυτό και μια μέρα, καθώς πήγαινε η Ανυσία στην εκκλησία να λειτουργηθεί, βγήκε μπροστά της ένας στρατιώτης ειδωλολάτρης. Αληθινός σατανάς. Τον έβλεπες και σ' έπιανε φρίκη. Τι ταλαιπωρία στον άνθρωπο, όταν οδηγείται απ' το κακό! και την άρπαξε και της είπε: «Πήγαινε, τώρα, να θυσιάσεις Στα είδωλα, αλλοιώς σε σκοτώνω.» Κι άρχισε να βρίζει και να χειροδικεί. Κι εκείνη, βλέποντας τον αληθινό σατανά, δεν φοβήθηκε καθόλου. Του λέει: «Αληθινός Θεός είναι μόνο ο Χριστός μου και κανένας άλλος. Τ' Αλλά είναι ψέματα, είναι πλάνη και οι θεοί αυτοί των ειδώλων είναι τα δαιμόνια.» Κι εκείνος εφρύαξε τόσο πολύ, και η αγία τον έφτυσε κατά πρόσωπο, μήπως συνέλθει και καταλάβει. Αλλά εκείνος δεν θέλησε. Γι' αυτό και βγάζει το σπαθί του και την κτυπά στη μια πλευρά και βγήκε το σπαθί από την άλλη, και η αγία παρεδωκε την πανέμορφη ψυχή της, η αγία Ανυσία, στον φιλάνθρωπο Χριστό μας, που ελογχίσθη απ' τον αγροίκο στρατιώτη Εκείνος, πάνω στον Σταυρό Του, την ημέρα της Θείας Σταυρώσεως. Τυχερή ήταν η αγία Ανυσία. Πήγε κοντά στον γεννηθεντα Χριστό και στον μεγαλομάρτυρα του Γολγοθά. Κι έλαβε τη θέση της οσιομάρτυρος στον ουρανό. στη Θεία Βασιλεία και δεν ξέχασε ποτέ την πατρίδα της ούτε τους χριστιανούς. Γι' αυτό και σήμερα, που δυσκολεύεται η πατρίδα μας κι η Θεσσαλονίκη, έχομε τόσους αγίους και τόσους μάρτυρας, και ντόπιους και ξένους, που μας βοηθάνε, που μας επισκέπτονται και που μας προστατεύουν. Αυτό μην το ξεχνάμε.

31 Δεκεμβρίου

Αγία Μελάνη η Ρωμαία

Πάμε, τώρα, και στην τελευταία ήμερα του Δεκεμβρίου, 31η, γιορτάζει μια μεγάλη αγία, σε λίγους, ίσως, γνωστή, Αλλά πολύ σπουδαία και σημαντική. Η οσία Μελάνη η Ρωμαία. Κατήγετο από τη Ρώμη. Έζησε και έλαμψε Στα χρόνια του Όνωρίου, του γυιού του Μεγάλου Θεοδοσίου, που βασίλευε στη Δύση, κι ο Αρκάδιος, όπως γνωρίζομε, στην Ανατολή. Ήταν από γονείς πολύ πλουσίους, πολύ ευγενείς και χριστιανούς ορθοδόξους την αγαπούσαν την Μελάνη, την έμαθαν γράμματα, την έμαθαν τρόπους, κι είχε μεγάλη αγάπη στον Χριστό και στους ανθρώπους. Ήθελε κι εκείνη να μονάσει να αφοσιωθεί, ψυχή τε και σώματι, στον φιλάνθρωπο Κύριο, που γεννήθηκε κι απεθανε και ανέστη δι' ημάς. Οι γονείς της, όμως, την είχαν μοναχοπαίδι, και ήθελαν να έλθει εις γάμου κοινωνίαν, να ιδούν εγγονάκια και να χαρούν και να κληρονομήσουν και την αμύθητη περιουσία της. Κι εκείνη η καημένη τους αγαπούσε τόσο, που λέει: «ναι. Ό,τι θέλετε.» Κι ήλθε εις γάμου κοινωνίαν, απέκτησε και δύο παιδιά, οι γονείς εκοιμήθησαν, κι εκείνη συμφώνησε με τον σύζυγο της να ζουν ως αδελφοί, με εγκράτεια και με αγώνα Θεϊκό. Κι εκείνη δέχτηκε και πήγε σ' ένα προάστιο, κι έκαμε την άσκηση της, και συνάμα βοηθούσε τους πτωχούς και τους ξένους και τους φυλακισμένους, με τον πιο υπέροχο τρόπο, ξοδεύοντας την αμύθητη περιουσία, και με τη συμφωνία του καλού συζύγου της, πό 'κανε κι αυτός το ίδιο, σε άλλο μέρος. Τι αγώνες έχουν κάνει οι άνθρωποι! και πόσα δεν έχουν προσφέρει στην ανθρωπότητα, για το χατήρι του Χριστού και τη σωτηρία της ψυχής τους! και ύστερα πώλησε την περιουσία και έδωσε στους φτωχούς, στα μοναστήρια και στις εκκλησίες και με τη συμφωνία του συζύγου της πήγε στην Αφρική και μπήκε σε μια μονή και έγινε καλογραία. Πτωχή και ξένη. Επτά χρόνια άθλησε εκεί, κι έλαβε χάρη μεγάλη και περισσή. Κι έκαμε νηστεία τόσο πολύ, που τη θαύμαζαν και οι άνθρωποι και οι άγγελοι. Όταν κανείς αφοσιωθεί στον Χριστό, έχει τον έρωτα του Χριστού, κατορθώνει και τα ακατόρθωτα και τα μεγάλα και τα υψηλά και λάμπει. Έμεινε επτά χρόνια εκεί και πήγε, στη συνέχεια, στην Αλεξάνδρεια. Έμεινε πολύ λίγο, και ύστερα αναχώρησε για τους Άγιους Τόπους. Πήγε στα Ιεροσόλυμα. Πτωχή και άσημη και άγνωστη. Μπήκε σ' ένα κελλί, κι έκαμε άσκηση και σε λίγο, το κελλί και τα πέριξ γέμισαν από ψυχές που ήθελαν κι αυτές να αφιερωθούν στον Χριστό. Είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε το γνωρίζουμε είτε όχι, η ψυχή μας φέρεται ορμεμφύτως και εκ κατασκευής στον φιλάνθρωπο Χριστό μας. Γι' αυτό και όταν στενοχωρούμεθα και νομίζομε ότι κάτι μας λείπει, μας λείπει ο Λυτρωτής. Μας λείπει ο Κύριος. Κι επειδή δεν τον έχομε, η ψυχή μας πενθεί, αναστενάζει, υποφέρει και δυσκολεύεται. Κι έχει, όπως λέμε στις μέρες μας, κατάθλιψη. Δηλαδή θλίψη μεγάλη, γιατί λείπει Εκείνος. Είναι μια διαμαρτυρία. Ας το ξερομε αυτό και σιγά-σιγά, όπως είπαμε, μαζεύτηκαν τόσες πολλές κόρες, που έκαναν κοινόβιο. Με πλήθος καλογραιών και ανυμνείτο το όνομα του Χριστού και έκαναν και πρακτικό χριστιανικό βίο. Βοηθούσαν άρρωστους, φτωχούς και πονεμένους, με τον καλύτερο τρόπο. Κι ελάτρευαν τον Κύριο. Κι η Μελάνη, πια, πλήρης ημερών, αφού υπέστη ένα κρυολόγημα κι έπαθε πλευρίτιδα, η οποία φέρει μεγάλους και φοβερούς πόνους και πυρετό, κι αφού υπέφερε αυτό το μαρτύριο για λίγο καιρό, ο Χριστός μας, που ετρώθη την πλευρά με την λόγχη, την πήρε κοντά Του. Αφού αποχαιρέτησε τις μοναχές και τους πάντας κι είπε τα λόγια του Ιώβ: «Ως εδοξε τω Κυρίω ούτω και εγενετο.» Όπως θεώρησε καλό ο Κύριος, έτσι και συνέβη και ανεπαύθη εν Κυρίω και άφησε χάρη περισσή και όνομα μεγάλο και προσφορά ανυπολόγιστη στην εκεί κοινωνία και Εκκλησία.

Άγιος Ιωσήφ ο Μνήστωρ

Εορτάζει η Εκκλησία μας τον μήνα Δεκέμβριο και μετά την Θεία Γέννηση, στη λεγόμενη Κυριακή μετά την Θεία Γέννηση, και τους μάρτυρες της Θείας Γεννήσεως. Τον άγιο Ιωσήφ τον μνήστορα, τον αρραβωνιαστικό της Παναγίας, που 'ταν φύλακας και προστάτης μόνον, του Ιησού, του μικρού Ιησού και της αχράντου μητρός Του, κι έχει μεγάλη παρρησία και στους δυό. Οι πιο πολλοί δεν χρησιμοποιούμε αυτή την παρρησία του αγίου. Αυτή τη μεσιτεία. Ας το 'χομε υπόψη κι ας το κάνομε. Ήταν πολύ μεγάλος. Ήταν δίκαιος. Ήταν άνθρωπος του Θεού και πρόσφερε τόσα στην Παναγία και στον Χριστό. Και στην αγία Εκκλησία. Διακόνησε στο μυστήριο της Θείας Γεννήσεως και του μιλούσε ο ουρανός και τον οδηγούσε ο Κύριος τον άγιο Ιωσήφ. Και πήρε την επίτοκο Μαριάμ, την έφερε στη Βηθλεέμ, εγεννησε στο σπήλαιο, ο άγγελος τον ειδοποίησε να φύγει για την Αίγυπτο, ένεκα της επιβουλής του Ηρώδου, κι έφυγε εκείνος τόσες μέρες μακριά, κάνοντας υπακοή στο Θεϊκό θέλημα. Και γύρισε μετά και πήγε στη Ναζαρετ, αντί της Βηθλεέμ και των Ιεροσολύμων, φοβούμενος τον Αρχέλαο, τον διάδοχο του Ηρώδη, ο οποίος Ηρώδης είχε κακό θάνατο. Αλλά το ευαγγέλιο δεν το λέει έτσι. Βάνει τον Αρχάγγελο της Θείας Γεννήσεως, πιθανώς τον Γαβριήλ, να πάει στην Αίγυπτο και να πει στον Ιωσήφ και στη Μαριάμ και στο βρέφος να έλθουν στη γη Ισραήλ και συνεχίζει: «Τεθνήκασι γάρ οι ζητούντες την ψυχήν του παιδίου.» Αυτοί που ζητούσαν το παιδίον, να το θανατώσουν, έφυγαν. Απεθανε ο Ηρώδης. τι απαλά και ευγενικά το λέει! Μόνο πληροφορεί. Κι αφήνει στοργικά τα υπόλοιπα στου Κυρίου τη χάρη και πήγαν στη Ναζαρέτ. Κι εκεί υπηρετούσε και το βρέφος και τη Μαριάμ. Τον βλεπομε στα ευαγγέλια, μέχρι το δωδέκατο έτος της ηλικίας του Ιησού Χριστού, που πήγαν το Πάσχα και ο Ιησούς και η Μαριάμ και ο Ιωσήφ, στα Ιεροσόλυμα. Κι ύστερα πια δεν έχομε πληροφορίες. Ήταν, φαίνεται, μεγάλος και εκοιμήθη. Πολλοί ακούνε στο ευαγγέλιο και για τον Ιάκωβο τον αδελφόθεο στην Καινή Διαθήκη και λένε είχε κι Αλλά παιδιά ο Ιωσήφ, πριν γίνει μνηστήρας, προστάτης και φύλακας της Παναγίας και του βρέφους, είχε οικογένεια. Είχε σύζυγον. από την οποία απέκτησε επτά τέκνα. Εκείνη είχε κοιμηθεί, γι' αυτό λέγεται ο Άγιος Ιάκωβος ο αδελφόθεος κλπ. Πολλοί σκανδαλίζονται και δυσκολεύονται. Ο Ιωσήφ ήτο μνήστωρ της Θεοτόκου, για να υπάρχει κάλυψη απέναντι στον Μωσαϊκό νόμο. Και επετελεσε το έργο του θαυμάσια και ουράνια.

Προφήτης Δαυίδ

Άλλος, λοιπόν, που γιορτάζει, την Κυριακή μετά την Χριστού Γέννηση, είναι ο προφητάναξ Δαυίδ. Ο Χριστός, κατά το ανθρώπινο, ήτο υιός του Δαυίδ. Απόγονος του Δαυίδ. Και απόγονος του Αβραάμ. Ο Δαυίδ ήταν σπουδαίος. Τον κάλεσε ο Θεός από τα πρόβατα και έγινε βασιλιάς. Βασιλιάς των Ιουδαίων και πρόσφερε πολλά στο έθνος των Εβραίων. Και πολέμους έκαμε και εστήριξε τους Ιουδαίους και ποιητής Ψαλμών ήτο και δίκαιος ήτο και αμαρτωλός ήτο κι ο Θεός τον εδέχθη δια της μετανοίας. Κι έγραψε και τον περίφημο Πεντηκοστό Ψαλμό, που λέει όλα τα μεγαλεία και αρχίζει: Ελέησον με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεος σου.» Και τι λένε οι Πατέρες; Ποιό είναι το μέγα έλεος του Θεού; Ο Χριστός. Μόνο ο Χριστός μπορούσε να ελεήσει τον πεσμένο Αδάμ και την Εύα και τους εξ αυτών προελθόντας. Ελέησον με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεος σου», σημαίνει, Θεέ, πατέρα, ελέησε με με τον Χριστό. Τον Μεσσία και Δαυίδ σημαίνει προσφιλής. Σημαίνει αγαπημένος. Είναι, λοιπόν, ο Ιησούς απόγονος του Δαυίδ. Γι' αυτό και τον φώναζαν τυφλοί και άρρωστοι: «Ιησού, υιε Δαυίδ, ελεησόν με.» Σπουδαίος και μεγάλος ο Δαυίδ και γλυκύτατος. Κι είναι κάθε μέρα στη ζωή μας, στη ζωή της Εκκλησίας, με τους αθάνατους Ψαλμούς του, που οι περισσότεροι είναι δικοί του, εμπνευσμένοι από το Άγιον Πνεύμα. Επουράνια αυτή ποίηση αγγίζει τις ψυχές μας και τις οδηγεί στη Θεία μέθη και στον ουράνιο έρωτα.

Άγιος Ιάκωβος ο αδελφόθεος

Και ο τρίτος που γιορτάζει, την Κυριακή μετά την Χριστού Γέννηση, είναι ο Άγιος Ιάκωβος ο αδελφόθεος, που είπαμε γι' αυτόν λίγο πριν. Ο μεγαλύτερος γυιός του Ιωσήφ. Πού 'χε αποκτήσει από την σύζυγο του, πριν μνηστευθεί, πριν γίνει προστάτης και φύλακας της Κυρίας Θεοτόκου και στη συνέχεια και του Θείου Βρέφους. Υπέροχος και σεμνός νέος. Κατά την παράδοση ακολούθησε στην Βηθλεέμ, καθώς η επίτοκη Μαριάμ και ο Ιωσήφ πήγαιναν για την απογραφή του Καίσαρος Αυγούστου και καθώς πήγαν στην Αίγυπτο, ακολούθησε κι εκείνος. Αυτό μας το λέει κυρίως η εικονογραφία. Κι όταν κάποτε ο Ιωσήφ θέλησε να μοιράσει την περιουσία στα παιδιά του, εκείνα δεν θέλησαν να πάρει μερίδιο και ο Ιησούς, που εθεωρείτο, τάχα, υιός του τέκτονος, κατά τα εξωτερικά επιφαινόμενα. Ο Άγιος Ιάκωβος, όμως, του λέει: «Μή στενοχωριέσαι, Ιησού. Εγώ θα σου δώσω το δικό μου μερίδιο. Κι αν θες, θα το 'χουμε μαζί•» Κι ο Ιησούς συνεκινήθη. Κι ονομάσθηκε, λοιπόν, ο Ιάκωβος αδελφόθεος. Αδελφός του Θεανθρώπου. Τόσο σπουδαίος και σημαντικός. Έγινε πρώτος επίσκοπος Ιεροσολύμων και πρόσφερε τόσα πολλά στην αρχαία Εκκλησία. Αλλά και σήμερα, όσοι τον επικαλούνται, λαμβάνουν τη βοήθεια του και τη χάρη του. Ο παπά-Πλανάς είχε κάνει σ' έναν Ιάκωβο, με τη χάρη του αγίου Ιακώβου, μεγάλη θεραπεία στα χρόνια που έζησε ο Γέροντας στον 20ό αιώνα, εδώ στην Αθήνα. Αυτοί ήτανε οι προπάτορες και οι αγαπημένοι του Ιησού Χριστού και οι μάρτυρες της Θείας Γεννήσεως. Ο Ιωσήφ και ο Ιάκωβος Τον διηκόνησαν και ο Δαυίδ τον προεφήτευσε. Όντως, λοιπόν, εσαρκώθη ο Κύριος και όλα τα υπόλοιπα. «Θεός εφανερώθη εν σαρκί κλπ.»

1η Ιανουαρίου

Πρωτοχρονιά

Και φεύγομε, τώρα, γιατί πέρασε και η ώρα, από τον μήνα Δεκέμβριο και πάμε στον Ιανουάριο. Στην Πρωτοχρονιά και καλή χρονιά και ευλογημένη που έχομε την περιτομή του Χριστού μας. Και την ονοματοδοσία Του, οκτώ ήμερες μετά την Θεία Του Γέννηση. Τον πήγαν ο Ιωσήφ και η Μαριάμ σε μια Συναγωγή και έγινε η περιτομή του Χριστού μας και εχύθη το πρώτο αίμα Του για μας. Έτσι αρχίζει η θυσία Του. Κι έκαμε περιτομή ο Χριστός, για να αποδείξει στους μετέπειτα φοβερούς αιρετικούς ότι όντως εσαρκώθη. Γιατί εκείνοι έλεγαν πως κατά φαντασίαν εσαρκώθη. Αφού εσαρκώθη κατά φαντασίαν, πως έγινε η περιτομή; Και που έγινε; στη φαντασία; Στη φαντασία αυτών; Αλλά ο Χριστός όντως εσαρκώθη και έγινε άνθρωπος. Όμοιος κατά πάντα με ήμας, πλήν αμαρτίας. Κι εκείνος που κατεδεχθη να σαρκωθεί, να ενανθρωπήσει, κατεδεχθη και την περιτομή της σαρκός την περιτομή, που την όριζε ο νόμος και ήταν προεικόνιση και συμβολισμός της αχειροποιήτου περιτομής, που είναι το Βάπτισμα. Κι ακόμη έγινε η περιτομή, για ν' αποδείξει στους Ιουδαίους, που Τον κατηγορούσαν πως παραβαίνει το νόμο και το Σάββατο, ότι Εκείνος τηρεί το νόμο καθ' όλα και μέχρι της περιτομής και λέγεται περιτομή και, κατά τους Πατέρες και συμβολιστάς, διότι κόπτει το περιττόν. Ποιό είναι το περιττόν; Η αμαρτία και πως φεύγει η αμαρτία; Αυτό που λέει το «Πιστεύω»: Ομολογώ εν Βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών.» Καταδέχτηκε, λοιπόν, ο Χριστός μας της σαρκός την περιτομή. Κι είναι καταδεκτικός. Αλλά γι' αυτή την ομορφιά θα μιλήσομε, πρώτα ο Θεός, την Πρωτοχρονιά το βράδυ, 31 Δεκεμβρίου, στην εκπομπή της Δευτέρας, 10 με 12 το βράδυ. Ευχαριστούμε τον Χριστό, τον περιτμηθεντα δια την ημετέραν σωτηρίαν. Τον περιτμηθεντα εν σαρκί.

Άγιος Βασίλειος

Και την ίδια μέρα γιορτάζει και ο μέγας ιεράρχης της Καισαρείας. Ο Άγιος Βασίλειος. Από τις μεγάλες, τρισμεγάλες κορυφές της ορθοδοξίας μας και δη της ελληνορθοδοξίας μας. Ό,τι να πούμε για τον μεγάλο αυτό φωστήρα, είναι λίγο και μικρό. Ψελλίσματα αδεξια διατυπώνουμε. Έζησε και έλαμψε στον χρυσούν αιώνα της Εκκλησίας. Τον 4ο που 'χε τις μεγαλύτερες δυσκολίες, αλλά και το περισσότερο φως και τη δόξα της. Προέρχεται απ' την Ανατολή. Ο πατέρας του απ' τον Πόντο, η μάνα του απ' την Καππαδοκία. Τον ανάθρεψαν με λογισμό και μ' όνειρο. Τον σπούδασαν. Ακόμα και στην Αθήνα έφθασε και σπούδασε. Εδώ που περπατάμε έχει περπατήσει κι εκείνος. Ας έχομε την ευχή του και στη συνέχεια οι αρετές του, η χάρη του, οι συγγραφές του κι ο τρόπος ζωής του, ο υπέροχος και ουράνιος, τον ανέβασαν στον θρόνο της Καισαρείας. Στα 370 μ.Χ. Κι ο Άγιος έλαμψε. πολέμησε τον Αρειανισμό, με τον καλύτερο τρόπο. Ήταν υπόδειγμα βίου για όλους και στον καιρό του οι άνθρωποι τον εμιμούντο. Αγαπούσε όλους. Πρόσφερε σ' όλους το καλό και προσπαθούσε να τους κρατήσει μακριά από την αίρεση και την ειδωλολατρεία. Αγαπούσε τους αιρετικούς και ειδωλολάτρες, άλλ' όχι την αίρεση και την αμαρτία. τους αγαπούσε ως ανθρώπους δυσκολεμένους. Γι' αυτό, κι όταν εκοιμήθη ο Άγιος, στο ξόδι του, 1η Ιανουαρίου 379 μ.Χ., υπήρξε τόσος μεγάλος συνωστισμός, ήσαν τόσοι εκείνοι που πήγαν στο ξόδι του, κι ήσαν αμέτρητοι και οι Εβραίοι και οι ειδωλολάτραι και οι αιρετικοί και οι χριστιανοί. Ήταν κοινός πατέρας ο Άγιος. Ήταν ήλιος που φώτιζε όλους. Αφού πέρασε τη ζωή του κάνοντας το καλό προς όλους, συγγράφοντας, νουθετώντας, αγαπώντας, εργαζόμενος, εις ηλικίαν 50 ετών, ανεπαύθη εν Κυρίω. Αφού έγραψε και τη Θεία Λειτουργία και πρόσφερε τόσα πολλά στην Εκκλησία και στο γένος μας και λέει κάπου ο Μέγας Βασίλειος, πως ο επίσκοπος είναι και πατρίδος προστάτης. Ας το ακούμε σήμερα εμείς, γιατί κάποιοι δεν το ακούμε αυτό και δεν το κάνομε να προστατεύομε και την ελληνορθόδοξη πατρίδα μας απ' όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες και τα δεινά, διότι η ελληνορθόδοξη πατρίδα μας εστάθη φως στην οικουμένη. φως σ' όλα τα έθνη. Θαυμαστό μεγαλείο. Κι ο Άγιος Βασίλειος είναι κοντά μας αυτές τις μέρες. Κι οι μεγάλες προσφορές του στην Εκκλησία και στο γένος φτάνουν μέχρι σήμερα και τα παιδάκια και όλοι τον περιμένουμε, να μας φέρει δώρα. Να μας φέρει αγάπη. Να μας φέρει στοργή να μας δώσει την ευλογία του και την ευχή του και γυρίζει ο Άγιος Βασίλειος και στην πατρίδα μας και στις γειτονίες του κόσμου και προσφέρει τα δώρα του Χριστού. Τα δώρα της αγάπης. τη Θεία του ευλογία και στον ναό του αγίου Βασιλείου, στην οδό Μετσόβου, εδώ Στα Εξάρχεια, είν' αυτές τις ήμερες το άγιο χεράκι του. Εκείνο το χεράκι που ευεργετούσε που προσευχόταν που έγραφε τόσα συγγράμματα ωραία και που έκανε τόσα πολλά και τόσα καλά. Κι όσοι μπορούμε, Ας πάμε να προσκυνήσομε. Κι ευχαριστούμε τους πατέρες και αδελφούς, που το φέρουν κάθε χρόνο και μας χαρίζουν αυτή τη δωρεά κι αυτή την ομορφιά.

2 Ιανουαρίου

Άγιος Σίλβεστρος

Και πάμε, τώρα, στη 2η ήμερα του Ιανουαρίου. Γιορτάζει πάλι ένας μεγάλος Άγιος της Εκκλησίας. Ο όσιος Σίλβεστρος, πάπας Ρώμης. Τον ίδιο αιώνα κι εκείνος. Τον 4ο. Έζησε στην αρχαία Ρώμη είχε αρετή μεγάλη και παιδεία και χάρη. Κι όταν εκοιμήθη ο πάπας Μιλτιάδης, ανέβηκε εκείνος στον θρόνο τον επισκοπικό της Ρώμης. Κι έλαμψε. Έλαμψε η Ρώμη από τα χαρίσματα του. Ήταν δε και μεγάλος θαυματουργός. Είχε τόση αγάπη, που επήρε και αυτό το χάρισμα, να θαυματουργεί, να βγάζει δαιμόνια. Να σηκώνει άρρωστους και παραλύτους και να προσφέρει σ' όλους το φως του κόσμου, τον Χριστό, και τη σωτηρία Του. Κατά τους Πατέρες και το Συναξάριο, ήταν εκείνος που χειραγώγησε στην ορθόδοξη πίστη και εβάπτισε τον Μεγάλο Κωνσταντίνο. Το αναφέρει, άλλωστε, κι ο Χρονογράφος Θεοφάνης. Και κάποια φορά, ένας μάγος εκεί, Εβραίος, έκαμε, τάχα, θαύματα και έκανε πολλούς ανθρώπους να θαυμάζουν και να εκπλήττονται και μια φορά, καθώς ήτο μεθυσμένος, λέει: «Σφάξτε ένα βόδι κι Εγώ θα το αναστήσω.» το 'σφαξαν και μετά επικαλείτο, δεν ξέρω τι επικαλείτο, το κακό, πάντως, σίγουρα, να αναστήσει το βόδι. Αλλά δεν γινότανε και φώναξαν οι χριστιανοί τον Σίλβεστρο Ρώμης, τον πατέρα τους, τον πάπα, πάπας σημαίνει πατέρας, και Στα ελληνικά, κατεβαίνοντας ο τόνος, γίνεται παπάς, ας τα ξέρουμε αυτά, κι ο Άγιος πήγε αμέσως εκεί, και λέει: «Βοϊδάκι, στ' όνομα του Χριστού, σήκω. Αφού σ' αγαπάει Εκείνος.» Κι αμέσως το βοϊδάκι σηκώθηκε και περπάτησε και πήγε στο παγνί του αφεντικού του. Το είδαν, λοιπόν, και πολλοί από τους ειδωλολάτρες πίστεψαν στον Χριστό και πέρασαν τα χρόνια κι οι καιροί και ο Άγιος Σίλβεστρος, Αφού πρόσφερε τόσα πολλά και τόσα καλά στην Εκκλησία μας, ανεπαύθη εν Κυρίω. Τον έκλαψαν οι χριστιανοί, ορφάνεψαν και τον παρακαλούσαν να 'ναι κοντά τους. Κι όπως λέει το ωραίο δίστιχο του Συναξαρίου της 2ας Ιανουαρίου, ο Σίλβεστρος, αν και έφυγε από την γη, είναι πάντα στη γη με το πνεύμα, την ψυχή και τα θαύματα του.

Εξεφωνήθη την 26η Δεκεμβρίου 2007

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 3-9 Ιανουαρίου

Καλή και ευλογημένη χρονιά, σεβαστοί και αγαπητοί μου ακροαταί. Μάς αξίωσε ο Χριστός μας, ο ενανθρωπήσας, να μπούμε στο 2008. Τον δοξολογούμε και Τον ευχαριστούμε και γι' αυτό και για όλα και Τον παρακαλούμε και σε τούτο το νέο έτος, να μας φροντίσει. Με τον ίδιο τρόπο, όπως και πριν. Κι ακόμα καλύτερα και το κάνει. Από τη Βηθλεεμ οι αγγελικές δυνάμεις έρχονται στον Ιορδάνη. Εκεί ανύμνησαν τον τεχθεντα Βασιλέα κι εδώ ανυμνούν τον ερχόμενο προς τον Ιορδάνη «βαπτισθήναι υπό του Ιωάννου δια την ημετεραν σωτηρίαν.» «Όπου του Βασιλέως παρουσία, εκεί και η τάξις γίνεται», λεν οι Πατέρες μας προετοιμάζει η αθάνατη ορθόδοξη Εκκλησία μας, η μία, αγία, καθολική και αποστολική, να εορτάσομε τα άγια Θεοφάνεια. Μία από τις μεγαλύτερες, τις τρισμέγιστες Δεσποτικές εορτές που έχομε φανέρωση της Αγίας Τριάδος, αφενός, και ανάδειξη του μυστηρίου της σαρκώσεως και έναρξη της δημοσίας δράσεως του Μεσσία Χριστού, του Κυρίου μας Ιησού. Μέσα σ' αυτό το κλίμα, σ' αυτή τη μυστική ευφροσύνη, σ' αυτή την αλάλητη χαρά, θα μπει πάλι το Συναξάριο των επτά ημερών και εξομολογούμεθα ταπεινώς στην αγάπη σας, ότι, καθώς προσπαθούμε να πούμε, να ετοιμάσομε αυτή την εκπομπή καλύτερα, αισθανόμεθα τις ευχές και τη χάρη και την παρουσία των αγίων, που διαλαμβάνονται στο επταήμερο. Ας το 'χομε υπόψη μας αυτό. Κι ας επικαλούμεθα κι εμείς. Γιατί είμεθα ανάμεσα στους αγίους. «Έν ταίς λαμπρότησι των αγίων».

3 Ιανουαρίου

Προφήτης Μαλαχίας

Πάμε, τώρα στις 3 του μηνός Ιανουαρίου. Γιορτάζει ο προφήτης Μαλαχίας, ένας από τους δώδεκα μικρούς προφήτες. Γεννήθηκε στην Ιουδαία, μετά τη Βαβυλώνιο αιχμαλωσία. Μετά την επιστροφή από τη Βαβυλώνιο αιχμαλωσία, που έγινε στα 536 τον 6ο αιώνα. Ήταν ωραίος και ψυχικά και σωματικά. Έμοιαζε με άγγελο. Γι' αυτό και τον ονόμασαν Μαλαχία, που σημαίνει στα εβραϊκά άγγελος. Προφήτευε, για τι άλλο; για τον Χριστό μας. Τον ήλιο της δικαιοσύνης και τον άγγελο του Κυρίου. Τον άγγελο της μεγάλης βουλής, όπως λέει κι ο Ησαΐας και προεφήτευσε και για τον Πρόδρομο του Κυρίου. Τον άγιο Ιωάννη και καθώς έλεγε τις προφητείες του, ύστερα άγγελος Κυρίου, που 'ταν παρών, του τις επιβεβαίωνε. Τις ξανάλεγε για ασφάλεια. Κι όσοι ήσαν πλησίον κι ήσαν αμαρτωλοί, δεν έβλεπαν τον άγγελο. Άκουαν, όμως, τα λόγια του. Ενώ οι ενάρετοι έβλεπαν και τον άγγελο, που ξανάλεγε τις

προφητείες του Μαλαχίου και πλήρης ημερών ανεπαύθη και ετάφη στους τάφους των προγόνων του. Ήταν από τη φυλή του Λευί από την ιερατική τάξη.

Άγιος Γόρδιος

την ίδια μέρα, 3 του Ιανουαρίου πάντα, γιορτάζει και ο Άγιος μάρτυς Γόρδιος, απ' την Καισαρεία της Καππαδοκίας. Στρατιωτικός. Στα χρόνια του Λικινίου. 308 -323. Ο άσεβης εκείνος αυτοκράτωρ, παρότι υπέγραψε το διάταγμα των Μεδιολάνων με τον Μεγάλο Κωνσταντίνο, βιασθείς υπό του Μεγάλου Κωνσταντίνου, πεισθείς, μάλλον, Αλλά ύστερα άλλαξε, εκίνησε φοβερούς διωγμούς. τους τελευταίους διωγμούς των αρχαίων χρόνων και ο Άγιος, λοιπόν, Γόρδιος, δεν άντεχε ν' ακούει τις βρισιές, που έλεγαν οι ειδωλολάτραι για τον Χριστό μας. Κι ανέβηκε στο βουνό και ζούσε με τα θηρία εκεί, όμως, εκαθάρθη και εξαγνίσθη. Κι εθερμάνθη περισσότερο στην αγάπη του Κυρίου.

Γι' αυτό κι ένα πρωί κατέβηκε σαν λιοντάρι, να ομολογήσει το όνομά Του. Να Τον ανυμνήσει και μπήκε στο θέατρο, που 'ταν κάποια παράσταση, υμνώντας τον Χριστό και δοξολογώντας δυνατά. Ο κόσμος τα 'χασε. Ο άρχοντας εκεί τρελλάθηκε. «Τι λέει αυτός;» και διέταξε και τον συνέλαβαν. Κι ομολόγησε πάλι το όνομα του Κυρίου. Και επέμενε. Τον υπέβαλαν σε βασανιστήρια. Κι εκείνος ανυμνούσε και δοξολογούσε και στο τέλος τον αποκεφάλισαν. Στα χρόνια του Λικινίου. στην Καισαρεία της Καππαδοκίας. Τον 4ο αιώνα. Ο Μέγας Βασίλειος τον έχει εγκωμιάσει, κατά τον καλύτερο τρόπο, να 'χουμε την ευχή του.

και 3 του Ιανουαρίου 1911 εκοιμήθη και ο Μεγαλεξανδρος της λογοτεχνίας μας. Ο κύρ Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο Άγιος της λογοτεχνίας μας να 'χουμε την ευχή του και να τον διαβάζομε. Τον έχομε τόσο ανάγκη στις δύσκολες και χαλεπές μέρες μας.

Άγιος Εφραίμ

Κι είναι και η εύρεση του αγίου μεγάλου ιερομάρτυρος Εφραίμ του θαυματουργού, του εν Νεα Μάκρη να 'χουμε την ευχή του.

4 Ιανουαρίου

Σύναξη των Αγίων Εβδομήκοντα Αποστόλων

Πάμε και στις 4, τώρα, του μηνός Ιανουαρίου και το υπόμνημα του Μηναίου γράφει πως είναι η Σύναξη, γίνεται η Σύναξη των αγίων εβδομήκοντα αποστόλων. Χωρίς να έχει Συναξάριο. Εβδομήκοντα απόστολοι, κατ' άλλους εβδομηνταένας η εβδομηνταδύο, είναι η ευρύτερη δμάδα των μαθητών του Κυρίου. τους δώδεκα τους είχε πιο κοντά και τους κατηχούσε και τους ενημέρωνε καλύτερα και εντονότερα. Τούς άλλους τους είχε ως δευτερεύοντες και τους έστελνε, ανά δύο, στις πόλεις και στις κώμες, που θα πήγαινε Εκείνος στη συνέχεια και μετά την Πεντηκοστή επήγαν κι εκεϊνοι Στα περατα της οικουμένης και έγιναν και κήρυκες του ευαγγελίου, Αλλά και επίσκοποι πόλέων και περιοχών και πρόσφεραν πάρα πολλά στην αρχαία Εκκλησία. Γι' αυτό τους έχει και Σύναξη, δηλαδή συγκεντρωση η Εκκλησία, για να τιμηθούν όλοι μαζί, όπως έχει και Σύναξη των δώδεκα αποστόλων στις 30 Ιουνίου καθώς γνωρίζομε.

Άγιος Θεόκτιστος

Έχει, ακόμη, και τον όσιο Θεόκτιστο. Χωρίς, όμως, να έχει κι εκεί Συναξάριο. Πιθανόν είναι ο μέγας Θεόκτιστος, ο συνασκητής του Μεγάλου Ευθυμίου, υπάρχει και άλλος Θεόκτιστος από τη Σικελία, εμάς δεν μας πειράζει αυτό. Φτάνει ότι υπήρχε η ένας η δύο κι η Εκκλησία τους τιμά, τους αγαπά και τους γεραίρει. Γιατί οι ασκηταί είναι οι μάρτυρες της συνειδήσεως. Πό 'καναν ισόβιο αγώνα, πολεμώντας τον κοσμοκράτορα, τη σάρκα και το φρόνημα του κόσμου. Κι αυτό είναι ισόβιο μαρτύριο. Μεγάλο μαρτύριο. Γιατί οι μάρτυρες μαρτυρούσαν πολύ λίγο και τελείωναν. Οι ασκηταί κι οι αθληταί και όλοι οι πιστοί έχουν ένα ισόβιο μαρτύριο. Κι αυτό έχει χάρη και ευλογία μεγάλη.

5 Ιανουαρίου

Άγιος Θεόπεμπτος

Και τώρα πάμε στις 5 Ιανουαρίου. Άλλωστε ο όσιος Θεόκτιστος γιορτάζει 3 Σεπτεμβρίου, είχαμε εκεί ειπεί τα αναλογούντα. Τον μεγάλο συνασκητή του άγιου Ευθυμίου. Έτσι, παρενθετικά αυτό. Πέντε Ιανουαρίου γιορτάζουν οι μάρτυρες Θεόπεμπτος και Θεωνάς. Στα χρόνια του Διοκλητιανού. 3ο προς 4ο αιώνα. Ο Θεόπεμπτος ήταν επίσκοπος. Πιθανόν στη Νικομήδεια. Και εξέδωκε διάταγμα ο φοβερός Διοκλητιανός, Στα 303 με 304, όσοι είναι χριστιανοί να αρνούνται την πίστη τους και να επιστρέφουν στην είδωλολατρεία. Αλλοιώς τους περιμένει θάνατος. Καθώς άκουσε ο Άγιος Θεόπεμπτος, που σημαίνει Θεόσταλτος, Στα νέα ελληνικά, Στα αρχαία είναι Θεόπεμπτος, πήγε μόνος του στον αυτοκράτορα και του λέει: «Τι είν' αυτά που κάνεις; Δεν σου κόβει καθόλου; Δεν βλέπεις την αλήθεια; Κι έχεις και θεϊκό όνομα;» Διο σημαίνει φως. Κλέος του φωτός σημαίνει Διοκλητιανός. Είσαι δόξα του φωτός μόνο ψιλώ τω ονόματι κι όχι στην ουσία; Ήλθε το φως. Τι διώκεις το φως; ματαιοπονείς. Κι ο Παύλος το εδίωκε, αλλά τον εκυρίευσε το φως.» Εκείνος, όμως, δεν καταλάβαινε τίποτα. Ουκ ήβουλήθη συνιέναι.» Και υπέβαλε τον άγιο Θεόπεμπτο σε φρικτά βασανιστήρια. Τον έριξε μέσα σε πυρακτωμένο κλίβανο. Σε καμίνι, που λέει το όμορφο Συναξάριο. Κι εκείνος βγήκε ακέραιος και ανέπαφος, όπως οι Τρεις Παίδες στην κάμινο της Βαβυλώνας στην Παλαιά Διαθήκη, Στα αρχαία τα χρόνια. Ύστερα του έβγαλε το μάτι. Πόνεσε πολύ, αλλά ο λεβέντης του Χριστού, με τη χάρη Εκείνου, άντεξε και στο τέλος κάλεσε έναν που ασχολείτο με φάρμακα, δηλητήρια, δραστικά, και λέει: «Δώσε σ' αυτόν ένα ποτήρι φαρμάκι. Να το πιεί, να πεθάνει, να ησυχάσω. Δεν μπορώ να τον βλέπω.» Γιατί έλαμπε ο Άγιος Θεόπεμπτος, με τη χάρη του Ιησού Χριστού. Και του δίνει εκείνος, το πίνει και δεν έπαθε τίποτε. «Καν θανάσιμόν τι πίωσι, ου μη αυτούς βλάψει», έχει πει ο Χριστός μας. Κι ο άλλος, που 'ταν φύση αγαθή και γη καλή, μόλις το είδε αυτό, φώναξε «Μεγάλος ο Θεός του Θεοπέμπτου.» Κι έτσι τον εκέρδισε ο Θεός και τον ονόμασαν Θεωνά. Θεός και ώνιον. τον αγόρασε ο Θεός. Τότε εμάνιασε περισσότερο ο Διοκλητιανός. υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια τον άγιο Θεόπεμπτο, τον επίσκοπο Θεόπεμπτο. Και στο τέλος τον αποκεφάλισε.

Άγιος Θεωνάς

Ήλθε κι η σειρά του νεοπροσληφθέντος στον χριστιανισμό υπέροχου Θεωνά. Κι εκείνον, τόσο μάνιασε ο φοβερός Διοκλητιανός, που διέταξε να σκάψουν τη γη και να τον θάψουν ζωντανό να αφήσουν μόνο λίγο το κεφαλάκι του έξω, για να τον βλέπει να υποφέρει, για να χαίρεται. Κι εκείνος, όλη μέρα εκεί κλεισμένος, επιχωματωμένος, θα λέγαμε, για την ακρίβεια, είχε αφόρητους και φρικτούς πόνους. Αλλά, τι έκανε; Δοξολογούσε τον Κύριο. «Μ' αγόρασε ο Θεός και Τόν ευχαριστώ.» —«Εξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του νόμου.»—Μ' αγόρασες, Θεέ μου, και Σ' ευχαριστώ. Πάρε με κοντά Σου.» Και κατά το βραδάκι της ίδιας ημέρας, τον πήρε ο Κύριος τον Θεωνά Του κοντά Του. Θεωνά και Θεοπέμπτου, των μαρτύρων.

Αγία Συγκλητική

Και πάμε, τώρα, την ίδια μέρα έχομε και την αγία, την οσία μητέρα ημών Συγκλητική. Είναι ο Ιώβ των γυναικών. Μεγάλη μορφή. Στα χρόνια του αγίου και Μεγάλου Θεοδοσίου. Άνηκε σε γένος επιφανές. Ήταν και πλούσια και ευσεβής και την ήθελαν πολλοί να την νυμφευτούν. Εκείνη, όμως, είχε άλλη ρότα. Άλλον προσανατολισμό. Αγαπούσε τόσο τον Κύριο, που αφιερώθηκε. Τ' άφησε όλα και τότε ο αρχέκακος όφις δεν την άφησε ούτε μία ήμερα ήσυχη. Την πολέμησε τόσο πολύ, με κάθε τρόπο και με κάθε μέσον και κρυφά και φανερά την κτυπούσε κάτω σαν χταπόδι. Της έριξε αρρώστειες, πληγές, όπως τον Ιώβ. Κι η υπέροχη αυτή ψυχή έκανε υπομονή κι έλεγε: Ευχαριστώ, Θεέ μου. Ευχαριστώ, Θεέ μου. Ευχαριστώ, Θεέ μου.» Επί έτη πολλά. Επί δεκαετίες ολόκληρες. Στο τέλος πια η ψυχή της απ' τα βάσανα βγήκε. Βγήκε. Περιήλθε σε έκσταση κι έλεγε του διαβόλου, που την πολεμούσε τόσο πολύ, ας την θυμόμαστε, όταν έχουμε πειρασμούς την αγία Συγκλητική, όταν έχουμε αρρώστειες μεγάλες και ανίατες και έλκη: «Ε, τότε», του λέει, «δώς μου και το εισιτήριο. Σκότωσε με να φύγω να πάω σ' Εκείνον.» Αλλά ο διάβολος δεν έχει τέτοια εξουσία. Κι Αφού υπέμεινε μαρτυρικούς πόνους, μέχρι το τέλος, αθλητικούς πόνους και βάσανα και δεινά, την ανέπαυσε στο τέλος ο Κύριος. Κι ευωδίασε ο τόπος. Κι ανέβηκε η μεγαλομάρτυς της συνειδήσεως, η οσία Συγκλητική, η θαυματουργός, ανέβηκε στον Νυμφίο της Χριστό και πήγε στον Παράδεισο. Κοντά στον παλαιό Ιώβ, να 'χει κι ο Κύριος ένα νέο Ιώβ, από το γυναικείο φύλο να χουμε την ευχή της.

6 Ιανουαρίου

Άγια Θεοφάνεια

Και πάμε, τώρα, στις 6 του μηνός Ιανουαρίου. Έχομε τη μεγάλη δεσποτική εορτή των Θεοφανείων. «Τριάδος η φανερωσις εν Ιορδάνη γεγονεν.» Εκεί εφάνη ο Θεός. Ο πατήρ, προσφωνών τον βαπτιζόμενον και το Πνεύμα το Άγιον, κατερχόμενον εν είδει, σχήμα, περιστεράς, επί τον Μεσσίαν Χριστόν. Ούράνιον το φαινόμενον. Εξαίσιον το θαύμα. Υπέρ τους ουρανούς το νοούμενον και επίγειον το φαινόμενον. Τριάντα χρόνια έμεινε στην ταπείνωση και στην αφάνεια της Γαλιλαίας, της Ναζαρετ, ο φιλάνθρωπος Χριστός μας. Αφού εφόρεσε, με τη Γέννηση Του, τον παλαιό Αδάμ. Κι Αφού πραγματοποίησε όλα όσα διακελεύεται ο νόμος του Μωϋσεως. Έρχεται στον Ιορδάνη επί τον Ίωάννην, να βαπτισθεί. Κι ήλθε με τη σειρά Του ταπεινά, σκύβοντας το κεφάλι και περιμένοντας. Κι όταν ήλθε η σειρά Του, όταν έφθασε η σειρά Του, η αράδα του, που λέει ο λαός μας, και καθώς τον είδε ο μέγας Βαπτιστής, τον ανεγνώρισε. τον περίμενε και Τόν εγνώρισε. Άλλωστε, τον είχε αναγνωρίσει και μέσα από την κοιλία της Ελισάβετ, καθώς η κυοφορούσα τον Ιησούν Θεοτόκος επήγε στην Όρεινή της Ιουδαίας, να την δεί και να της πει το μέγα καλό που έλαβε. Κι αμέσως, καθώς είδε τον Μεσσία, συγκλονίστηκε. Κατεπλάγη. Τα έχασε και του λέγει: Εγώ έχω ανάγκη να με βαπτίσεις. Γιατί είμαι αμαρτωλός. Κι Εσύ έρχεσαι να σε βαπτίσω εγώ; Ο χόρτος να βαπτίσω το πύρ; Δεν μπορώ να το κάνω. Δεν γίνεται αυτό, Κύριε. Δεν το αντέχω. Δεν μου πάει και δεν είναι και σωστό, κυρίως.» Κι ο Χριστός μας, ο Μεσσίας, του λέει: «Άφησε, τώρα. Κάμε αυτό που ορίζει ο Θεός. Ο Θεός σε όρισε εσένα για Βαπτιστή κι εμένα για Σωτήρα και Μεσσία. Κάν' το, λοιπόν.» Κι ο φιλότιμος Ιωάννης, ο φιλόθεος Ιωάννης, έκανε υπακοή και στον Χριστό και στον Θεό και Τόν εβάπτισε τον Κύριο στον Ιορδάνη και την ώρα της βαπτίσεώς Του στον Ιορδάνη ο φιλάνθρωπος Χριστός μας, ο Μεσσίας, άγιασε, όπως λέει ταπεινά και λιτά το Συναξάριο, την φύσιν των υδάτων και έθαψε στα νάματα του Ιορδανού, στο ρείθρο, στο νερό, την αμαρτία του κόσμου και ανακαίνισε και αναγέννησε τον παλαιό Αδάμ και του εδώρισε τη βασιλεία των ουρανών. Αφού εσχίσθη ο ουρανός και άνοιξε ο ουρανός, όπως λεν οι ευαγγελισταί, σημαίνει ότι με το Βάπτισμα ο Κύριος μας ανοίγει τον Παράδεισο. το Βάπτισμα εκείνο το έκανε για μας. Γιατί προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και την αμαρτωλότητά της μαζί. Χωρίς ο Κύριος να έχει καμία σχέση, απολύτως καμία σχέση με την αμαρτία. Έγινε για μας αμαρτία ο Χριστός, για να μας σώσει. Τι φιλανθρωπία! τι αγάπη! Τι θαύμα! Τι μεγαλείο! Ό,τι και να πούμε για τα Άγια Θεοφάνεια είναι λίγο. Πολύ λίγο. Μενομε μπροστά στο θαύμα εκστατικοί και προσκυνούμε την Αγία Τριάδα και την Θεανδρική προσωπικότητα του Ενός της Τριάδος. του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, του Σαρκωθεντος, του Βαπτισθεντος και φωτίσαντος τα πάντα. Μακάρι η χάρη Του να μας φωτίζει όλους και κλήρο και λαό και τους άρχοντες και την οικουμένη και κάθε πειναλέο άνθρωπίσκο. Κι αυτή τη νέα χρονιά που μπήκαμε, έχομε τόσο μεγάλη ανάγκη από τη Θεία φώτιση. τη φώτιση του Χριστού. από την Επιφάνεια Του την παρουσία Του, δηλαδή. Κι Ας πούμε, χρόνια πολλά, βέβαια, σ' όσους γιορτάζουν αυτή την ημέρα κι όλες τις μέρες που αναφέραμε τους αγίους. Αυτό εννοείται πάντοτε. Κι όταν το ξεχνάμε, πάλι εννοείται και λέγεται.

7 Ιανουαρίου

Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος

Πάμε στις 7 του μηνός Ιανουαρίου. Η Εκκλησία μας εορτάζει την Σύναξη του Τιμίου και ενδόξου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου είναι η αρχαιότερη γιορτή της Εκκλησίας μας, για τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και ήλθε Θεόθεν. Ο Θεός εφώτισε τους Πατέρες της Εκκλησίας και την όρισαν την επόμενη των Θεοφανείων, για να τιμήσουν τον Άγιο Ιωάννη, που βάπτισε τον Χριστό μας είναι ο μεγαλύτερος Άγιος της Εκκλησίας μας. Η Παναγία δεν συγκρίνεται, βέβαια. Ο «μείζων εν γεννητοίς γυναικών.» Η φιλανθρωπία και η αγάπη του Χριστού ένσαρκη. Ο φίλος των αμαρτωλών. Ο κήρυξ της μετανοίας. Η φιλέρημος τρυγών. Σ' όποια ερημιά κι αν είμαστε, και των πόλέων και των άλλων περιοχών, υπάρχει εκεί πάντοτε, να το ξέρομε αυτό, ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και μας συντροφεύει μας κάνει και μας κρατά την καλύτερη παρέα και την καλύτερη συντροφιά. Γι' αυτό, ο κυρ Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ευρισκόμενος εδώ, στην πολύβουη Αθήνα της πλουτοκρατίας κλπ, ενεθυμείτο περισσότερον τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο της Σκιάθου που τον έλεγαν Ασέληνο, θα 'ταν σε κάποιο σημείο, που δεν το 'βλεπε ούτε ο ήλιος ούτε και η σελήνη και του λέει σ' ένα ωραίο ποίημα, με τον ίδιο τίτλο: «Από την ερημία σου Αι μου Γιάννη που ήχησε το πάλαι η φωνή σου θυμήσου μας κ εμάς κ εμάς λυπήσου που λυώνομε μέσα σε μια ερημιά γεμάτη από πληθυσμόν ανθρώπινον.» τι ωραία! Γι' αυτό δεν είμαστε μόνοι στην αγία μας Εκκλησία. Τυπικά μόνοι μπορεί. Υπαρξιακά όμως όχι. Είναι κοντά μας ο σαρκωθείς, κοντά μας η Αγία Τριάς, πολλώ μάλλον κοντά μας η Παναγία, ο αη Γιάννης, οι απόστολοι, οι άγιοι, οι μάρτυρες, οι άγγελοι και οι αρχάγγελοι, τα πνεύματα και οι ψυχές των δικαίων. Κι όσοι μας αγαπούν, όπου κι αν βρίσκονται επί της γης. Γι' αυτό δεν είμαστε καθόλου μόνοι. Μόνο να προσευχόμεθα και να τους επικαλούμεθα και είμεθα, όπως είπα και πριν, «εν ταις λαμπρότησι των αγίων.» Ανάμεσα στους αγίους και με τους αγίους. Την ίδια μέρα, 7 Ιανουαρίου πάντα, γιορτάζει και η μετένεξις, η μεταφορά, δηλαδή, της Τιμίας χειρός του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, από την Αντιόχεια στην Κωνσταντινούπολη, στα χρόνια του Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου και του Ρωμανού του Β', του υιού του, Πορφυρογέννητου κι αυτού, τον 10ο αιώνα. Είχε ταφεί ο Άγιος Ιωάννης στη Σεβαστή μια πόλη, εκεί κοντά στην Αντιόχεια της Συρίας, στην Κιλικία της Μικράς Ασίας, είναι κοντά αυτά, και πήγε ο ευαγγελιστής Λουκάς κι επήρε το χέρι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Τον αγαπούσε πολύ. Κι αυτός γράφει τα περισσότερα για τον Άγιο Ιωάννη, που είναι η αρχή της ευαγγελικής ιστορίας, όπως και άλλοτε έχομε πει. Το πήρε και το πήγε στην πατρίδα του, την Αντιόχεια της Συρίας. Τις Συριάδες Αθήνες, που προήλθε ο ιερός Χρυσόστομος και τόσοι άλλοι από 'κεί. Κι εκεί το χεράκι του Αγίου μας Ιωάννου του Προδρόμου έκανε πολλά και μεγάλα θαύματα. Ξεκλείδωνε ψυχές. Τις έφερνε στον Χριστό. Τις έβγαζε απ' την αμαρτία, δίνοντας μετάνοια και χάρη και θαυματουργούσε παντοιοτρόπως. Έβγαζε δαιμόνια, εθεράπευε αρρώστους, σήκωνε παράλυτους, και έδινε, προπαντός, ψυχική και πνευματική υγεία εκεί Στα όρια της Αντιοχείας, λέει το ταπεινό και ιερό Συναξάριο της 7ης Ιανουαρίου, ήτο κι ένας μεγάλος δράκοντας. Τον οποίο ο κόσμος εκεί ο απλός, οι ειδωλολάτραι, οι μη χριστιανοί, δηλαδή, του απένεμαν λατρεία. Τον είχαν θεό και του πρόσφεραν κάθε χρόνο θυσία, με θύμα έναν άνθρωπο. Έριχναν κλήρο κι οποίος τύχαινε. Μια χρονιά έτυχε, λοιπόν, η κόρη ενός χριστιανού, να την ρίψουν στον δράκοντα, να την φάγει. Εκείνος στενοχωρήθηκε. Δεν ήξερε τι να κάνει. Παρακαλούσε, λοιπόν, τον Θεό, τον Χριστό μας, και τον Άγιο Ιωάννη και την παραμονή αυτής της φοβερής και θεοστεγούς πράξεως, πήγε και προσκύνησε το χεράκι του Αγίου και καθώς προσκυνούσε, δάγκωσε και εκοψε, ή πήρε, μάλλον, με το στόμα του τον αντίχειρα. Δεν τον κατάλαβε κανείς την άλλη μέρα, κρατώντας στο χεράκι του κρυφά τον αντίχειρα του μεγάλου Βαπτιστού, πήγε την κόρη του στο μέρος που ήρχετο ο δράκων, για να την φάει. Κι είχε μαζευτεί πολύς κόσμος από περιέργεια, —τι άχαρο θέαμα και τι σκληρή πράξη!— και περίμεναν όλοι την ώρα που θα εγίνετο αυτό το κακό και καθώς ήρχετο ο δράκων και ορμούσε πάνω στο θύμα του, τρέχει μπροστά ο πατέρας κι ενώ είχε εκείνος ανοίξει το στόμα του να καταπιεί την κόρη, του ρίχνει μέσα στο στόμα, σημάδεψε, και του ρίχνει τον αντίχειρα του μεγάλου Προδρόμου και τι γίνεται; Εκείνος έσκασε και εχάθη. Συγκινήθηκαν όλοι και περισσότερο ο πατέρας και πιο πολύ η κορούλα του. Χάρηκαν τόσο πολύ. Δόξασαν και ευχαρίστησαν τον Θεό και τον μεγάλο Πρόδρομο Του, τον Χριστό μας και τον μεγάλο Πρόδρομο. Πανηγύρισαν. Αλάλαξαν. Πολλοί ειδωλολάτραι έγιναν χριστιανοί. Κι όλοι μαζί κι ο ευεργετηθείς πατέρας περισσότερο, πήραν πέτρες και φτειάξανε μία μεγάλη εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Είχαν μάθει τα θαύματα κι οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου και περισσότερο οι προονομασθέντες Κωνσταντίνος και Ρωμανός Πορφυρογέννητοι και θα ήθελαν να έχουν στην Κωνσταντινούπολη το χεράκι του Αγίου Ιωάννου. Το είδε αυτό ο Άγιος Ιωάννης, όλα τα βλέπει, και χάρηκε πολύ που τον ήθελαν και στη Βασιλεύουσα και τι κάνει; Σ' έναν εσπερινό και καθώς έκαναν οι Πατέρες στο ναό εκεί αγιασμό, στο ναό που 'ταν το χεράκι του Αγίου, τι κάνει ο Άγιος; Φωτίζει και σπρώχνει, θα λέγαμε, ένα διάκονο της Εκκλησίας της Αντιοχείας, τον Ιώβ, και τι κάνει; Καθώς ήταν όλοι εκεί στον αγιασμό προσηλωμένοι και προσευχόμενοι, πάει και αρπάζει, λέει το Συναξάριο, αρπάζει το χέρι του Αγίου και το φέρνει στην Κωνσταντινούπολη. Υπάρχει και καλός αρπαγμός και καλή κλοπή. Θυμίζει τον Άγιο Μωϋσή τον Αιθίοπα, που μετάνοιωσε, που 'ταν ληστής. Κι ήταν ασκητής στο βουνό και πήγαν εκεί κλέφτες, συνάδελφοι του πρώην, να τον κλέψουν και τι κάνει αυτός; τους κλέβει, τους δένει, τους βάζει στον ώμο και τους πάει στο Κυριακό. Στην εκκλησία, που πήγαιναν κάθε Κυριακή οι Πατέρες, που συναζόντουσαν οι ασκηταί και οι λοιποί και καθώς τον είδαν οι πατέρες, ήταν χειροδύναμος, και τους φέρνει και τους πετάει στη μέση στην εκκλησία, λέει: «Τι κάναν αυτοί;» «Ήλθαν να με κλέψουνε και τους έκλεψα», λέει και μόλις κατάλαβαν ποιος είν' αυτός, έμειναν κι αυτοί εκεί. Τους έκλεψε ο Χριστός και τώρα ο άη Γιάννης ήθελε να πάει το χέρι του εκεί και πως να το κάνει; Βάνει τον άνθρωπο: «Άντε πήγαινε και κάνε το αυτό.» Χε... Και όντως έφθασε το χεράκι του Αγίου ανήμερα στη Σύναξη του. Στη χάρη του. Επτά Ιανουαρίου. Έφθασε. Μυστικά έφθασε. Το 'φερε μυστικά ο άνθρωπος μην τον γνωρίσουν και τον τρέξουνε πίσω και του πάρουν το χέρι. Ήτανε μεγάλος θησαυρός. «Την χείρα σου την αψαμένην την ακήρατον κορυφήν του Δεσπότου...», που λέει στην εννάτη ώρα το Δοξαστικόν, και το έψαλε ο Παπαδιαμάντης και εκοιμήθη με αυτό. Το 'μαθαν οι αυτοκράτορες και βγήκαν. Προϋπάντησαν τον μεγάλο Βαπτιστή. Έπεσαν κάτω στη γη, κλαίγανε, έκλαιγε ο κόσμος, ήταν μεγάλη, έτσι, εκδήλωση χαράς και ευγνωμοσύνης και υποδοχής για τον Άγιο Ιωάννη, τον μείζονα των προφητών. Και το πήραν Στα χέρια τους. Στο χέρι τους οι αυτοκράτορες και που το πήγαν; Στο παλάτι. Στον ναό του παλατιού. Κι εκεί: Ευχαριστούμε, άγιε Ιωάννη, που άκουσες, είδες την επιθυμία μας κι άκουσες τη δέηση μας και μας ήλθες μόνος, κατ' αυτό τον τρόπο. Και κάθε χρόνο, στις 7 Ιανουαρίου, όσο ήσαν οι αυτοκράτορες στην αθάνατη Κωνσταντινούπολη μας, γιόρταζαν την μετένεξη, τη μεταφορά, δηλαδή, του Αγίου Ιωάννου και είναι στο Μηναίο και το γιορτάζουμε κι εμείς. Τι όμορφο είναι! τι καλό είναι! Χρόνια πολλά και σ' όσους εορτάζουνε. Άνδρες και γυναίκες, κληρικούς, μοναχούς. Κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί να 'χουν την ευχή του Αγίου Ιωάννου. Κι εμείς τους ευχόμεθα έτη πολλά και ευλογημένα και στους γνωστούς και στους άγνωστους όλους. Όλους. Κι όσοι έχουν κοιμηθεί κι είχαν τ' όνομα του, ας έχουν την ανάπαυση του Χριστού. Όπως και όλοι εκείνοι πό 'χουν ονόματα αγίων και έχουν απέλθει, το 'χουν ανάγκη εκείνοι να τους μνημονεύουνε.

8 Ιανουαρίου

Αγία Δομνίκη

Πάμε, τώρα, και επειδή η ώρα περνάει, στις 8 Ιανουαρίου. Γιορτάζει ο οσία μήτηρ ημών Δομνίκη. Από την Καρθαγένη της Ισπανίας την νέα Καρχηδόνα. Στα χρόνια του Μεγάλου Θεοδοσίου. Ήταν είδωλολάτρις, αρχικά, στην Ισπανία που είπαμε. Την πατρίδα του Μεγάλου Θεοδοσίου. Κι έτσι, με Θεία οδηγία και οικονομία, όπως λέει το Συναξάριο, πήρε άλλες τέσσερεις παρθένους, τέσσερεις κόρες, και ήλθαν στην Κωνσταντινούπολη και με Θεία αποκάλυψη, πήγαν και προσκύνησαν τον αρχιεπίσκοπο, τότε, Κωνσταντινουπόλέως Νεκτάριο. Τόν προκάτοχο του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Κι εκείνος τις εβάπτισε και μπήκαν στην Εκκλησία. Κι εχάρηκαν. Η δε αγία Δομνίκη έγινε μοναχή. Δομνίκη, Δομενικος, σημαίνει Κυριακή. Αυτή που είναι του Κυρίου. Όπως και Δομενικος. Κυριάκος. Κυριάκος και αφοσιώθηκε στην άσκηση πολύ και στον στολισμό της ψυχής της, μ' όλα τα χαρίσματα του Άγιου Πνεύματος. Κι έκανε τέτοιο αγώνα, που λέει το Συναξάριο και τελειώνει, τέτοιο αγώνα που ούτε άντρες τον έκαναν. Με τέτοιο ηρωικό και γενναίο φρόνημα. με ανδρικό φρόνημα. Άλλωστε η ανδρεία δεν έχει φύλο. «Γυναίκα ανδρεία τις ευρήσει; κλπ.» και αφού έφτασε στα 95 της χρόνια κι αφού έλαβε τη χάρη να θαυματουργεί και το διορατικό και προορατικό χάρισμα κι αφού ανέπαυσε πολλούς, εθαυματούργησε σε πολλούς, και πλήρης ημερών ανήλθε η Δομνίκη, η Κυριακή, στον τρισαγαπημενο της Κύριο. τον Ιησού Χριστό.

Άγιος Γεώργιος ο Χοζεβίτης

Γιορτάζει κι ο Άγιος Γεώργιος ο Χοζεβίτης, μεγάλη μορφή. Δεν έχει Συναξάρι. Να 'χουμε την ευχή του. Κατήγετο απ' την Κύπρο μας κι ας την φροντίσει κι εκείνος κι όλοι οι άγιοι. Την ηρωική και μαρτυρική και ελληνικότατη και ελληνορθοδοξότατη μεγαλόνησο μας.

9 Ιανουαρίου

Άγιος Πολύευκτος

Και πάμε, τώρα, στην τελευταία ήμερα του εφταημέρου Συναξαρίου μας, στις 9 Ιανουαρίου. Γιορτάζει ο Άγιος μάρτυς Πολύευκτος. Πολύ και ευχή. Έζησε τον 3ο αιώνα, στα χρόνια του Δεκίου και του Βαλεριανού. στην Αρμενία. Ήταν στρατιωτικός. Στη Μελιτηνή της Αρμενίας. Κι όταν οι αυτοκράτορες, αυτοί που αναφέραμε, έβγαλαν διάταγμα εναντίον των χριστιανών κι έλεγε: «Όσοι είναι χριστιανοί ν' αλλάξουν αμέσως, αλλοιώς θα τους θανατώσομε», κι ο Πολύευκτος, που υπηρετούσε στον ρωμαϊκό στρατό, έκανε τη θητεία του, όταν τ' άκουσε αυτό, τρέχει αυτόκλητος στον άρχοντα των Ρωμαίων και του λέγει: Εγώ είμαι χριστιανός. Κι ο,τι κι αν λέτε σεις κι ο,τι κι αν κάνετε, Εγώ δεν πρόκειται ν' αλλάξω με τίποτε. Δεν πρόκειται ν' αλλάξω». Πήγε κι από κοντά κι ο πεθερός του και προσπαθούσε με επιχειρήματα να τον πείσει να μη μαρτυρήσει. «Κάθισε αδελφέ. Ας το. Ας είσαι χριστιανός μυστικά. δεν σου 'πε κανείς ν' αλλάξεις και φανερά πες ο,τι θέλει ο αυτοκράτορας. μη χάσεις τη θέση σου, μη χάσεις τη ζωή σου. Μή σε χάσομε κι εμείς.» Κι από κοντά και η γυναίκα του, με κλάματα και θρήνους. Συγκινήθηκε ο Πολύευκτος. Συγκλονίστηκε πολύ. Αλλά δεν άλλαξε. Δεν άλλαξε. Ήταν μαζί του κι ένας μάρτυρας, ο Νέαρχος. Φίλος του, που τον στήριζε και του λέει: «Νέαρχε, Εγώ τον Χριστό δεν τον αλλάζω με τίποτε. Ό,τι κι αν λένε όλοι. Κι οι αυτοκράτορες και οι συγγενείς μου και οι θρήνοι και τα κλάματα της γυναικός μου, και τα παρακάλια και τα λογικά επιχειρήματα του πεθερού μου, Εγώ δεν αλλάζω με τίποτε. Ο Χριστός μου είναι ο,τι πολύτιμο έχω και Τόν ευχαριστώ, που με ενισχύει. Και θέλω, Χριστέ μου, να δώσω και το αίμα μου για Σένα. Αυτό είν' το λιγότερο, σ' αυτό που έκανες Εσύ κι έδωσες το αίμα Σου για όλους μας και μας προσφέρεις τα καλά Σου και τα επίγεια και τα επουράνια.» Μεγαλομάρτυς ο Πολύευκτος. Κι Αφού είδαν εκεί ότι δεν αλλάζει, εντελει, οι άρχοντες οι Ρωμαίοι τον υπέβαλαν Στα πιο φρικτά και μεγάλα βασανιστήρια. Έχει ωραία δοξαστικά εκεί η εορτή, που ακριβώς αναφέρονται στην άνδρειωσύνη, στο μεγαλείο, στην υπομονή και στην ομολογία και στην αντοχή του αγίου μεγαλομάρτυρος Πολύευκτου του εν Αρμενία. Είναι ο πρώτος μάρτυς που εμαρτύρησε στην Αρμενία. Ο Άγιος Πολύευκτος. Πολύς και ευχές. Κι όταν προσευχόμεθα, γινόμεθα κι εμείς πολύευκτοι. Είμαστε πολύευκτοι και στο τέλος, Αφού εκείνος δεν άλλαζε με τίποτα και υπέστη όλα τα βασανιστήρια και έλαμπε ευχόμενος, Πολύευκτος όνομα και πράγμα, διέταξε εκεί ο τύραννος τους δήμιους να τον αποκεφαλίσουν. Κι εκείνος λέει: «Χριστέ μου, Σε υπερευχαριστώ, που μ' αξιώνεις να χύσω το αίμα μου για Σένα.» Και ήθλησε και έλαμψε εκεί στην Αρμενία, στη Μελιτηνή και ύστερα οι χριστιανοί πήραν το πολύαθλο σώμα, το εθαψαν και πάνω στον τάφο έφτειαξαν ναό, που περιέλαβε και τον τάφο του και κάθε χρόνο, στις 9 Ιανουαρίου, έκαμαν σύναξη και τιμούσαν τον μεγαλομάρτυρα Πολύευκτο. Κι έκαμε θαύματα και εμφανίζετο σε πολλούς και τους βοηθούσε κι εσκεπαζε και την περιοχή. Αλήθεια, όλη η οικουμένη, και περισσότερο τα μέρη της τότε ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, έχει τη μεγίστη ευλογία να φιλοξενεί Στα σπλάχνα της και να έχει τάφους και λείψανα μαρτύρων και αγίων και ασκητών. τους έχομε μαζί μας. Οι ψυχές τους πήγαν στον Κύριο. Τα ιερά τους λείψανα, τα υπόλοιπα, δηλαδή, της οντότητας τους, έμειναν εδώ και τα έχομε για ευλογία. Κι ο αγιασμός πέρασε σε όλη τους την ύπαρξη και τα ιερά οστέα τους, όπως λέει ο Μέγας Βασίλειος, αναδίδουν τη χάρη του Χριστού και τη δύναμη και τη θαυματουργική του δράση.

Εξεφωνήθη την 2α Ιανουαρίου 2008

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 10-16 Ιανουαρίου

Ξαναβρεθήκαμε, σεβαστοί μου πατέρες και αγαπημένοι αδελφοί, πάλι εδώ, στη ζεστή αγκάλη του αγίου μας Νεκταρίου. Πάντα μας περιμένει και πάντα μας καρτερεί και πολύ μας φροντίζει και ευχαριστούμε και τους ανθρώπους του, που μας ετοιμάζουν εδώ αυτήν την ομορφιά και μας διακονούν με πολλή προθυμία και με τόση αγάπη και ευχαριστώ κι εσάς αμέτρητες φορές, που πάντα έρχεστε εδώ, με καλοσύνη και προθυμία, με ευλάβεια και σεβασμό, και κάνομε τις λειτουργίες, τις ιερές παρακλήσεις και τους εσπερινούς και το άγιο κήρυγμα. Διακόψαμε για τις ήμερες των Χριστουγέννων και από σήμερα, με την ευχή του Χριστού και της Παναγίας και του αγίου Νεκταρίου μας και των αγίων και των αγγέλων, αρχίζουμε ξανά να μιλάμε για τα Συναξάρια και τα επταήμερα, όπως έχομε ορίσει. Στις διακοπές, βέβαια, μιλούσαμε για τα Συναξάρια, μέσω του Ραδιοφώνου της Εκκλησίας μας. της Εκκλησίας της Ελλάδος, 89,5, και εύχαριστούμε τους παράγοντας του Σταθμού γι' αυτό το καλό που κάνουν σε όλους μας να τους έχει καλά ο Θεός και να τους ευλογεί. από τον• Μακαριώτατο, τον Διευθυντή, και όλους τους υπολοίπους, που εργάζονται εκεί και προσφέρουν τόσο μέγα καλό στην Εκκλησία και στο γένος μας αλλά και στην οικουμένη. Σας εύχομαι ολόψυχα κ'ι ολόθερμα καλή κι ευλογημένη χρονιά. Με δύναμη και χάρη Θεού, με υγεία ψυχής και σώματος και με κάθε καλό και ωραίο και για την πατρίδα μας και για την οικουμένη και για τον καθένα μας και γι' αύτη την ταπεινή μας εδώ σύναξη. Ας μας ευλογεί ο Χριστός μας και ας βάλομε και το σύνθημα του νέου έτους. Είναι πάλι από την Αγία Γραφή. από το ευαγγέλιο. «Μη κρίνετε και αγαπάτε.» Είναι λόγια του Χριστού. από την Επί του Όρους Ομιλία, το πρώτο, «Μη κρίνετε», κεφάλαιον 7, στίχος 1, και το άλλο από την Ομιλία του Χριστού πριν το Πάθος. «Αγαπάτε αλλήλους.» Και είναι πολύ σημαντικό αυτό. Γιατί στις μέρες μας η κατάκριση και το κακό επιπλέουν. Ακόμα και σε μας τους χριστιανούς. Γι' αυτό ας φροντίζομεν να κλείνομε το στόμα μας, όσο μπορούμε. Θα μου πείτε: «Δεν θα κατακρίνομε πάλι;» θα κατακρίνομε. Αλλά ας προσπαθήσαμε να κατακρίνομε λιγότερο. Κι αν δεν μπορούμε λιγότερο, τουλάχιστον ας κατακρίνομε και τους εαυτούς μας, που κατακρίνουνε. Κι Ας αγαπάμε. Άνθρωπος που δεν κρίνει, που δεν κατακρίνει, το να κρίνει είναι καλό πράγμα, διακρίνει μεταξύ κάλου και κακού, Αλλά το να κρίνει εμπαθώς τον αδελφό και να τον καταδικάζει κλπ., έστω κι αν έχει δίκαιο, αυτό δεν είναι καλό και να αγαπάμε τον Χριστό τον εν Χριστώ αδελφό, και, έι δυνατόν, πάντας ανθρώπους και τη δημιουργία. Το περιβάλλον μας την αγκαλιά του Θεού, που είν' αυτή η πλάση, μέσα στην οποία ζούμε και υπάρχομε και αγωνιζόμεθα και πορευόμεθα για την αιώνια πατρίδα και ζωή, για τη Βασιλεία του Θεού, αν η χάρις και το έλεός Του μας σπλαχνισθεί και μας σώσει. Ήταν άγιες και υπέροχες αυτές οι μέρες. Σταθμοί ζωής. Σταθμοί αγιοσύνης και σωτηρίας. τα περισσότερα που γίνονται δεν τα καταλαβαίνομε οι πιο πολλοί. Γιατί δεν έχομε τις δυνάμεις που πρέπει. Όμως τα βιώνομε. Τα αισθανόμεθα. Τα εισπράττομε. Ακόμη και ακουσίως. μια μυστική χαρά και χάρη κυκλοφορεί παντού. μέσα και έξω, οπουδήποτε. Κι αυτό μας επισκέπτεται και μας γεμίζει με όλη αυτή την ομορφιά της αγίας ορθοδοξίας μας.

10 Ιανουαρίου

Άγιος Γρηγόριος επίσκοπος Νύσσης

και πάμε, τώρα, Στα Συναξάρια, από 10 του Ιανουαρίου, από αύριο Πέμπτη, δηλαδή, μέχρι και 16. Είναι επτά ήμερες και όπως είπα και την άλλη φορά, αισθανόμεθα μεγάλη χαρά, καθώς προετοιμάζομε αυτά τα ιερά διηγήματα, τους Βίους και τα Έργα των αγίων μιας εβδομάδος. οι άγιοι μας επισκέπτονται, προσεύχονται και πρεσβεύουν και τους αισθανόμεθα, λίγο η πολύ. Γιατί οι άγιοι είναι ανάμεσα μας και μας φροντίζουν κατά τον καλύτερο τρόπο. Γιατί μας έχουν αδελφούς. Μας έχουν παιδιά τους. Μας έχουν τέκνα τους. Έτσι, λοιπόν και πάμε, τώρα, στις 10 του Ιανουαρίου, αύριο, δηλαδή, γιορτάζει ο Άγιος Γρηγόριος, επίσκοπος Νύσσης, αδελφός του Μεγάλου Βασιλείου. Άνθρωπος σοφός, ελληνομαθής, έξοχος ρήτορας και ζηλωτής της ορθοδοξίας μας. Έκανε μεγάλο αγώνα τον 4ο αιώνα, τον μεταχριστιανικό, που έζησε και έδρασε, έλαβε μέρος στη Β' Οικουμενική Σύνοδο, 381, στην Κωνσταντινούπολη, που καταπολέμησε τους Πνευματομάχους και διετύπωσε τα υπόλοιπα 5 άρθρα του Συμβόλου της Πίστεως, τα 5 δεύτερα, τα 7 πρώτα στην Α' Οικουμενική, και με τη χάρη της αρετής που είχε και της σοφίας εφερε την νίκη στην Οικουμενική Σύνοδο, λέει το ιερό και λιτό Συναξάριο της ημέρας αυτής και Αφού έφθασε εις βαθύτατο γήρας και Αφού πρόσφερε τόσα πολλά στην Εκκλησία, ο Κύριος τον πήρε στον Παράδεισο. στην Θεία Βασιλεία. Στα 394 μ.Χ., 10 Ιανουαρίου, σαν αύριο. Έχει γράψει πολλά και υπέροχα συγγράμματα. Θεόπνευστα και ουράνια και λίγο να διαβάσει κανείς, ωφελείται και συγκινείται και αναπαύεται. Και γίνεται πιο πνευματικός και πιο ουράνιος. Γιατί οι Πατέρες μας είναι Θεόπνευστοι κι είναι οδηγοί προς τα άνω κι είναι οι πόρτες του Παραδείσου, όπως λένε οι Ύμνοι οι σχετικοί με τους Πατέρας και ιεράρχας της Εκκλησίας μας.

Άγιος Δομετιανός

Αύριο, στις 10, δηλαδή, του Ιανουαρίου, πάντα, γιορτάζει κι ο Άγιος Δομετιανός, επίσκοπος Μελιτηνής της Δεύτερης Αρμενίας. εκεί στην ανατολική Μικρά Ασία, κοντά στον Ευφράτη ποταμό. Ήτανε σπουδαία προσωπικότης ο Δομετιανός. Έμαθε πολλά γράμματα και ελληνικά και εκκλησιαστικά. τον πάντρεψαν οι γονείς του, αλλά Στα 30 χρόνια του έμεινε χήρος. Τον πόνεσε πολύ που έφυγε η σύζυγος του. Αλλά ο Θεός είχε αλλά σχέδια. τον προόριζε για κάτι παραπάνω, αφού πήρε τη σύζυγο του, την έβαλε στον παράδεισο, άφησε εκείνον ν' αγωνιστεί και να προσφέρει, και ύστερα άπλωσε και τον πήρε και τον έφερε εκεί που ήταν και η σύζυγος του. Τι ωραία πράγματα κάνει ο Θεός! Πολλές φορές εμείς τα βλεπομε ανάποδα, τα βλεπομε πονεμένα κι είναι πονεμένα, σίγουρα, ο θάνατος είναι χωρισμός, όχι αφανισμός, και στενοχωρούμεθα και δεν πειράζει που στενοχωρούμεθα. Αλλά, από 'κεϊ και πέρα, ο Θεός κάνει δουλειά Του. Κι στο τέλος αποδεικνύεται ότι Αυτός έχει δίκαιο πάντα. «Όπως αν δικαιωθείς εν τοις λόγοις σου και νικήσεις εν τω κρίνεσθαί σε», λέμε στον Ν' Ψαλμό. Δηλαδή, Σύ, Κύριε, δικαιώνεσαι μ' όσα λες κι μ' όσα κάνεις. Κι όταν εμείς Σε κρίνομε, στο τέλος νικάς, γιατί το βλεπομε το καλό που κάνεις και ποιό είν' το θέλημα Σου. Χρειαζόμαστε, όμως, λίγη υπομονή. Έγινε, λοιπόν, επίσκοπος Μελιτηνής. Κι ήτο άνθρωπος με μεγάλη σύνεση και Ικανότητες. Και ασκητής και ο βασιλιάς του Βυζαντίου ο Μαυρίκιος, είμαστε στον 6ο αιώνα, τον χρησιμοποίησε για πολλές πολιτικές αποστολές. Γιατί ο επίσκοπος, όπως λέει ο Μέγας Βασίλειος, είναι και πατρίδος προστάτης. Μην το ξεχνάμε αυτό. Το '21 οι παπάδες κι οι καλόγεροι κι οι χριστιανοί μας ελευθέρωσαν. Σήμερα πάνε να μας το βγάλουν αυτό. Αλλά δεν είν' αλήθεια. Η αλήθεια είν' αυτό που λέμε. Κι αυτό που ξερομε. Λοιπόν και έτσι μπόρεσε και πήγε στην Περσία, βοήθησε τον έκπτωτο βασιλιά της Περσίας, τον Χοσρόη, τον είχε διώξει ένας επαναστάτης, επανήλθε ο Χοσρόης στη θέση του, κι έγινε φίλος με το Βυζάντιο. Κι έτσι το Βυζάντιο, απ' τη μεριά της Περσίας, είχε φίλους καλούς. Κι ο Μαυρίκιος τον ευχαρίστησε τον επίσκοπο Μελιτηνής Δομετιανό. Κι η γυναίκα του, που 'ταν πολύ καλή βασιλίς, έδωσαν πάρα πολλά χρήματα στον Δομετιανό. Ο όποιος δεν τα κράτησε για τον εαυτό του. Τα ξόδεψε για τις ανάγκες των Εκκλησιών και των πτωχών και ερχότανε συχνά στην Κωνσταντινούπολη, ο βασιλιάς έκανε πανηγύρι κι ο λαός ερχόταν από κοντά. Ήταν τόσο σοφός, τόσο Άγιος και τόσο ασκητικός, που έλαμπε και κάθε κουβέντα του ήταν φθεγμα. Απόφθεγμα. Ήταν σοφία ουράνιος. Κι ήλθε μια φορά τελευταία στην Κωνσταντινούπολη και εκοιμήθη εκεί. τον πήρε ο Κύριος από την Πόλη του Κωνσταντίνου. τον έκλαψαν, τους έλειψε, τον έβαλαν σε μια λειψανοθήκη και τον έστειλαν, τον προέπεμψαν με ύμνους και λοιπά, και μεγάλη συνοδεία στη Μελιτηνή και τον έθαψαν. Ο Άγιος Δομετιανός έκαμε και θαύματα πριν κοιμηθεί. στη ζωή του. Τα περισσότερα τα έκανε μετά θάνατον. Ποιος τον ξέρει τον άγιο Δομετιανό; Κι όμως έχομε τόσους αγίους. Τόσα μεγαλεία. Γι' αυτό και κάθε φορά που κάνομε εδώ αυτές τις μνείες, που 'ναι σύντομες, με αναφορές, δηλαδή, στους αγίους, έχουν κι εκείνοι χαρά. Κι είναι ανάμεσα μας και χαίρονται και χαίρονται, γιατί τους μνημονεύομε και χαίρονται, γιατί κάτι θα πάρομε κι απ' αυτούς. Εκείνοι είν' έτοιμοι να μας δώσουν και μας δίνουν. Και μόνο να τους ονοματίσουμε τους αγίους, λένε κι αυτοί το δικό μας όνομα στον Θεό. Κι ακόμα μας προστατεύουν και μας φυλάνε να το ξέρομαι αυτό να τους τιμάμε και να τους αγαπάμε. Κι ο Κύριος χαίρεται που τιμάμε τους αγίους. Χαίρεται, γιατί κι εκείνοι μας αγαπούν κι υπεράνω όλων μας αγαπά ο Χριστός και θέλει να γίνομε όλοι «μία ποίμνη και εις ποιμήν», όπως λέει στο ιερό Του και άγιο ευαγγέλιο να φύγομε, όμως, γιατί περνάει η ώρα, πάμε στις 11, τώρα...

Η Σύναξις δια γενόμενον σεισμόν εν Κωνσταντινουπόλει

"Α!... είχε, σαν αύριο, και στις 9, σαν σήμερα,   μνήμες σεισμών στην Κωνσταντινούπολη και έκαμαν μετά συνάξεις στις επετείους αυτών των σεισμών κι ευχαριστούσαν τον Θεό που τους έσωσε από τη φοβερή απειλή του σεισμού και σε μας προχθές είχε ακριβώς το ίδιο ανήμερα Στα Θεοφάνεια. Γιά σκεφθείτε, να 'τανε επιφανειακός ο σεισμός αυτός, θα γκρέμιζε όχι μόνο την Ελλάδα Αλλά και τα πέριξ. Δεν θα έμενε τίποτα όρθιο. Αλλά η ήμερα αυτή ήταν αγία και μεγάλη κι έκαμε ο Χριστός μας φιλανθρωπία και μας λέει: «Παιδιά, εδώ είμαι εγώ. Μή φοβάστε.» Κι αντί να σχισθεί η γη, εσχίσθηκαν οι ουρανοί και κατέβηκε το Πνεύμα το Αγιον στα Θεοφάνεια που είναι οι ουρανοί πια, από τότε, ανοιχτοί. Μεχρι τη Θεία Βασιλεία. δεν είναι μόνο το βράδυ των Θεοφανείων ανοιχτοί οι ουρανοί. Αλλά είναι συνέχεια πια. Το 'πε ο Χριστός στον Ναθαναήλ. «Από την ώρα αυτή», του λέει, «θα δείτε τους ουρανούς ανεωγότας, ανεωγμένους, και τους αγγέλους του Θεού ν' ανεβαίνουν και να καταβαίνουν επί τον Υίόν του ανθρώπου.» Στον φιλάνθρωπο Μεσσία μας. Στον Χριστό και Σωτήρα μας. Κι έτσι ευγνωμονούμε τον Κύριο και για την καλοσύνη Του, που έκανε προχθές και την ευεργεσία και την αγάπη Του και αυτό ιδιαίτερα μας συγκινεί και ο σεισμός δεν είναι τιμωρία. Παιδαγωγία είναι. Αλλά, τι είναι, καμιά φορά, αυτά τα πράγματα; το περίσσευμα της αγάπης του Θεού. Η οργή Του, λενε, είναι το περίσσευμα της αγάπης του Θεού. Γιατί μας αγαπάει τόσο, καμιά φορά εμείς κοιμόμαστε και μας κουνάει. «Ε, σήκω. Έγειρε από του ύπνου ο καθεύδων και ανάστα εκ των νεκρών εργων και γίνε πνευματικός και γίνε ενάρετος. Εγώ γι' αυτό ήλθα. Εγώ σε θελω.» τι ωραία όλα αυτά! Η να μας πει, όπως λέει ο ίερός Χρυσόστομος, με τον σεισμό ο Θεός: «Έδώ 'μαι. Μή φοβάστε.» Όπως το παιδάκι, άμα κλαίει στην κούνια, πάει η μάνα του και ο πατέρας του και το κουνάει πέρα δώθε. Τότε τι κάνει το παιδάκι; Σταματάει να κλαίει. Οι μανάδες το ξέρουν. Κι όλοι το ξερομε. Γιατί; Αισθάνεται κοντά τη μαμά και τον μπαμπά. Όποιον να 'ναι. Έτσι λοιπόν, ο σεισμός. λέει ο Θεούλης: «Έδώ 'μαι.» Κι ο σεισμός είναι, βέβαια, φυσικό φαινόμενο, αλλά ελεγχόμενο από τον Πλάστη και Θεό μας. Έλεγε ο Γέροντας Πορφύριος, να 'χουμε την ευχή του: «"Αν άφηνε ο Θεός τη γή να κάνει όσο σεισμό χρειαζότανε για να εκτονωθεί, θα πήγαινε εκατόν ρίχτερ.» θα 'μενε τίποτε όρθιο; Όχι. «V επιβλέπων επί την γήν και ποιών αυτήν τρέμειν.» Τι ωραία! Έτσι να 'χομε εμπιστοσύνη στον Κύριο μεγάλη και να κάνομε κι εμείς ο,τι μπορούμε. Έτσι. Άμα κάνομε ο,τι μπορούμε, αυτό που δεν μπορούμε να κάνομε, το υπόλοιπο, το κάνει ο Κύριος. περιμένει κι από μας κάτι. πως λέει ο λαός; «"Αγιε Νικόλα, βοήθα με, κούνα και σύ τα χέρια σου.» Κι οι αρχαίοι τι λεγανε; «Συν Αθηνά και χείρα κίνει.» Βοηθάει κι η Αθηνά, κούνα και σύ το χεράκι σου. Έτσι. Γιατί έχομε κι αυτεξούσιο, έχομε και ελευθερία, κι έχομε φτειαχτεί να εργαζόμεθα και μάλιστα ο άνθρωπος, όπως έλεγα σε κάποιον το πρώί', είναι φτειαγμενος για τα δύσκολα και τα μεγάλα και τα υψηλά. οι ευκολίες και τα υπόλοιπα μας χαλάνε. Έχει μεγάλη σημασία. Έχει τόσες δυνάμεις ο άνθρωπος μέσα του, που όταν έχει δυσκολία αναπτύσσονται αυτές οι δυνάμεις. Αναπτύσσονται. Σαν μια στρατιά και φέρουν μεγάλα και θαυμαστά αποτελέσματα. Ο Κύριος ξέρει μόνο τι δυνάμεις, τι δυναμικό έχομε μέσα μας και γι' αυτό επιτρέπει και το 'να και τ' άλλο, για να μεγαλουργήσουμε. οι άγιοι μες στα βάσανα δεν μεγαλούργησαν; οι μάρτυρες, οι όσιοι, οι άσκηταί. Οι όποιοι άλλοι νεομάρτυρες; Οι χριστιανοί όλων των αιώνων; Κλήρος, λαός, μοναχοί; Έτσι. μέσα από τα βάσανα, από τη δυσκολία, μέσα από τον πόνο, εκεί ακριβώς αναπτύχθηκαν περισσότερο και εμεγαλούργησαν. Γιατί ο πόνος γονιμοποιεί τη χαρά κι η χαρά καρποφορεί δια του πόνου, λέει ένας σοφός. «Και θέλω ν' αγαπώ μέσα από τον πόνο και δια του πόνου .Άλλη αγάπη, εκτός απ' αυτή, δεν γνωρίζω», λέει ο μεγάλος Ντοστογιεφσκυ στο «Υπόγειο» που ήταν ο καημένος και επιληπτικός και τόσα Αλλά και πεθαίνοντας κρατούσε στο χέρι του την Καινή Διαθήκη. Και λέει: «Παιδιά, αυτό είναι το κλειδί της Βασιλείας. Κρατήστε το, εφαρμόστε το, μην το χάσετε. Θα μπείτε κι εσείς.» Κι έφυγε.

11 Ιανουαρίου

Άγιος Θεοδόσιος ο κοινοβιάρχης

Φύγαμε, λοιπόν, τώρα. Πάει η ώρα. 11 του μηνός Ιανουαρίου. Ο Άγιος Θεοδόσιος ο κοινοβιάρχης. Όλα αυτά σάς τα λέω σύντομα, υπάρχουν κι άλλα Συναξάρια, που 'ναι πολύ μεγάλα. Σελίδες ολόκληρες. Σάς τα λέω από το Μηναίο πό 'χει η Εκκλησία, κάθε μήνα, ένα σύντομο για κάθε μέρα. Γιατί η Εκκλησία δεν θέλει να μας κουράσει στη Σύναξη. μας λέει λίγα, να μας μείνει και κάτι. Γιατί ο άνθρωπος, άμα κουραστεί και του πεις πολλά, μετά δεν θυμάται τίποτα. Σκέπτεται η Εκκλησία', __τι ρεαλισμό έχει!— τον κόπο του άνθρωπου την αντοχή του ανθρώπου και μας βάζει όσα μπορούμε. Μετά, αν κάποιος θέλει να βρει περισσότερα, μπορεί. Εγώ, άλλωστε, εδώ ανοίγω την δρεξη. Μα να διαβάσετε τον κατά πλάτος βίο του αγίου, που δεν χωράνε μέσα σε μια ώρα όλα, μά Εγώ λέω αυτό που κάνει η Εκκλησία. είναι το Συναξάριο της Κωνσταντινουπόλέως. της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλέως. Της ανατολικής αυτοκρατορίας, δηλαδή. Υπάρχουν κι άλλα Συναξάρια κι από τη Ρωσία κι από τη Δύση. Αυτά τα αφήνουμε. Θα πούμε τα δικά μας εμείς τα λίγα, κι αυτοί τα δικά τους, κι όποιος θέλει τα βρίσκει όλα, γιατί η Εκκλησία η ορθόδοξη είναι ενότητα. Είμαστε όλοι μαζί, δηλαδή. Λοιπόν. Γιατί ρωτάνε μερικοί: «Γιατί δεν είπες και το 'να, δεν είπες και τ' άλλο.» Λέμε με βάση το Συναξάριο το σύντομο. Τιμώ κι αυτούς που τόσους^ αιώνες τα 'γραψαν και τόσους αιώνες τ' ακούμε στην Εκκλησία και συνεχίζουμε την παράδοση μας. Άλλοι λαοί ορθόδοξοι έχουν τη δική τους παράδοση και καλά κάνουν. Είναι κι αυτό μια ομορφιά. Έτσι. Γιατί σήμερα υπάρχει μια παγκοσμιοποίηση νοσηρή και στους πνευματικούς ανθρώπους, ακόμη, να τα βάλομε όλα μαζί. Ε, δεν χωράνε όλα μαζί. Τι να κάνομε^ Λίγα. Εμείς εδώ στην περιοχή μας. Ο καθένας είναι παιδί της εποχής και της περιοχής του, λέει ο μεγάλος Ιπποκράτης. Λοιπόν. ^ Ο Άγιος Θεοδόσιος ο κοινοβιάρχης. Άπ' την Καππαδοκία. Μεγάλη μορφή. του 5ου αιώνος. από παιδάκι έφυγε απ' την πατρίδα του και πήγε στα Ιεροσόλυμα. Πέρασε από την Αντιόχεια, από τον άγιο Συμεών τον Στυλίτη, κι ο Άγιος, μόλις τον είδε από μακριά, καθώς ήταν παιδάκι κι είχε φορέσει και τα μαύρα, είχε γίνει καλογεράκι, του λέει: «Θεοδόσιε, έλα 'δώ, παιδί μου. Ανέβα πάνω, να σου πω τι θα γίνεις στο μέλλον σου.» και του είπε όλο τον βίο του. Όλο τον βίο του και πήγε μετά στην Ιερουσαλήμ, πήγε σ' έναν ασκητή Λογγίνο, τον έβαλε στον δρόμο του Θεού, κι ύστερα έφυγε απ' την Ιερουσαλήμ και πάγαινε στη Βηθλεέμ. εκεί, νύχτωσε λίγο και πέρασε από ένα σπήλαιο που 'χαν καταλύσει οι Μάγοι, πριν προσκυνήσουν τον Χριστό και βρήκε μία εκκλησία, στη συνέχεια, στον δρόμο, και έμενε εκεί. Ήλθε η κυρία που την είχε και του λέει: «Πάτερ, να σε βάλω εδώ, να φερομε κι άλλους ανθρώπους, να γίνουν καλογήροι, και να έχομε 'δώ πέρα ένα μοναστήρι για παρηγοριά.» Και τελικά έγινε αυτό. Έφτειαξε μεγάλη μονή ο Άγιος, έφτειαξε κι άλλες μονές ο Άγιος, και διοικούσε πάρα πολλες μονες. Όλα τα κοινόβια. Γι' αυτό λέγεται και κοινοβιάρχης. Ενώ τις Λαύρες τις διοικούσε ο Άγιος Σάββας. Ήταν τον ίδιο αιώνα. Τόν έκτο αιώνα. Πέμπτο προς έκτο ναι. Πέμπτο προς έκτο. Έζησε πολλά χρόνια ο Άγιος Θεοδόσιος. Ξερω... 105. Χμ... Πολλά χρόνια. Πάρα πολλά χρόνια. Λοιπόν και έκαμε δε και αναρίθμητα θαύματα. Ένα θα σάς πω μόνο, γιατί πέρασε η ώρα. Είχε φτειάξει τον τάφο του ο Άγιος και πήγαινε κάθε μέρα. Κι έλεγε: «Έδώ είμαι. Δώσε, Θεοδόση. εδώ θα μπεις, γι' αυτό να 'σαι ταπεινός, γι' αυτό να αγαπάς και να μην κολλάς Στα γήϊνα να ελεείς όλους.» Κι είχε κι έναν στο μοναστήρι, που 'ταν ενάρετος άνθρωπος και πέθανε πρώτος ο Βασίλειος και τον έβαλε στον τάφο του. είχαν πει: «Όποιος πεθάνει πρώτος, θα μπει.» Μπήκε, λοιπόν, ο Βασίλειος και ο Θεοδόσιος τι έβλεπε στις λειτουργίες και στους εσπερινούς που κάναν στην εκκλησία; Ήταν μαζί τους και ο Βασίλειος, ο πεθαμένος, και συνεψαλλε. δεν τον έβλεπε άλλος, εκτός από έναν άλλο άγιο. δεν τον έβλεπε. τι γίνεται; Τι σημαίνει αυτό; Οι πεθαμένοι έρχονται μαζί μας. Στο σπίτι μας, στην εκκλησία, στις ακολουθίες, όπως και οι άγιοι. Γιατί είναι μία Εκκλησία, μία ποίμνη αγγέλων και ανθρώπων. Υπάρχει αυτή η ενότητα χάριν του Ιησού Χριστού. Γιατί για τον Χριστό δεν υπάρχουν πεθαμένοι. Να το ξέρετε αυτό. δεν υπάρχουν. Γιατί ο Θεός δεν είναι Θεός νεκρών Αλλά ζώντων. «Πάντες γάρ αύτώ ζώσι.» Γι' αυτόν ζούνε όλοι. Γι' αυτό και τους μνημονεύομε στον Χριστό κι Εκείνος τους δίνει την αγάπη μας. Απλά εμείς δεν τους βλεπομε. Είναι δοκιμασία των οφθαλμών. Γιατί τα μάτια χρησιμοποίησαν στον επίγειο παράδεισο οι πρωτόπλαστοι και έπεσαν. Είδαν το δέντρο της γνώσεως του καλού και του κακού, τον καρπό, που 'ταν καλός, και εσαγηνεύθησαν και επεσαν. Κι ήλθε, λοιπόν, ο Χριστός να μας κάνει μια δοκιμασία. μας παίρνει στην άλλη ζωή, οι άλλοι μένουμε πίσω, και δεν βλεπομε. Αλλά τι κάνομε, όμως; Πιστεύομε στην αιώνια ζωή. Πιστεύομε στην ύπαρξη του Θεού. Στήν ύπαρξη των αγίων. Στην ύπαρξη των νεκρών. Καθ' ημάς νεκρών. Πιστεύομε. Κι έτσι τι κάνει ο Θεός; μας δοκιμάζει. Δεν πορευόμαστε με είδος, με μορφή, δηλαδή με πράγματα αισθητά, Αλλά πορευόμαστε με πίστη. είναι πολύ σημαντικό αυτό. Δοκιμάζονται τα ματάκια μας, που δεν βλέπουν και χρειάζεται, λοιπόν, να ασκούμεθα στην πίστη. Να εμπιστευόμεθα τον Θεό κι όχι τον διάβολο, όπως κάναμε στον Παράδεισο και χάσαμε τον Θεό. Γι' αυτό, το πρώτο πράγμα στην Εκκλησία είναι η πίστη. Εμπιστοσύνη στη λογική και στις ενέργειες του Θεού.

12 Ιανουαρίου

Αγία Τατιανή

Φύγαμε από τον άγιο Θεοδόσιο, έκαμε και προφητείες, έκαμε και πολλά, και πάμε στις 12 του Ιανουαρίου, είναι η μάρτυς, η διακόνισσα Τατιανή. τον 3ο αιώνα, στη Ρώμη, μεταχριστιανικό. Ο πατέρας της ήταν ύπατος. Ανώτατος αξιωματούχος. Εκείνη ήταν πιστή και ομολογούσε την πίστη της και διακονούσε τον Χριστό και στον ναό και στους ανθρώπους έξω την πήραν, την πήγαν στον βασιλιά Αλέξανδρο Σεβήρο, 222-238, 3ος αιώνας. Λοιπόν και ομολόγησε την πίστη της. Λέει: «Έλα 'δώ. Πάμε μέσα στα είδωλα να δεις πόση δύναμη έχουν.» Πήγανε με τον βασιλιά μέσα η Τατιανή και λέει: «βλέπεις τι ωραία είναι;» λέει: «Μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους; Άμα μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, θα μπορούν να υπερασπιστούν και τους ανθρώπους.» και λέει: Έίστε, μωρέ, θεοί εσείς η ξύλα; "Αν είστε θεοί, σηκωθείτε και μιλήστε. Κι αν δεν είστε, πεστε κάτω και γίνετε κομμάτια.» Κι έγινε το δεύτερο. Κι ο βασιλιάς, τότε, Αλέξανδρος Σεβήρος, ο Ρωμαίος, όργίσθηκε, αντί να θαυμάσει. Τι είναι μερικοί άνθρωποι, ρε παιδί μου! Φυτεία του κακού, που λέει το ευαγγέλιο. Δυστυχώς. Δεν είναι όλοι του Θεού. Δυστυχώς, βέβαια και διέταξε και την υπέβαλαν στα πιό φρικτά βασανιστήρια και στη φωτιά την πέταξαν και Στα θηρία την έριξαν και με νύχια την έξυσαν και με μαχαίρια την κάρφωσαν και με ξίφη και με το 'να και με τ' άλλο και τι γινότανε; Εκείνη ήτο αλώβητη και ακέραιη. Δεν έπαθε τίποτα. Κι εδώ δεν ξεραν τι να κάνουνε και της απέκοψαν την τιμία κεφαλή να τελειώνουν. Η άγια Τατιανή, η μάρτυς Τατιανή, η διακόνισσα Τατιανή, πέταξε και πήγε στον φιλάνθρωπο Χριστό μας.

13 Ιανουαρίου

Άγιοι Έρμυλος και Στρατόνικος

Κι Ας πάμε, τώρα, πίσω στις 13, όμορφα είν' αυτά, άλλωστε εγώ δεν τα διαβάζω από κανένα βιβλίο, μερικοί λεν πως τα λες έτσι, πάτερ; Δεν τα διαβάζεις; Δεν τα διαβάζω Εγώ από βιβλίο. Εσείς το βλέπετε. Θα μου πεις πως τα λες έτσι; Έτσι μου 'ρχονται, έτσι τα λέω. τι να κάνομε; Έχει δώσει ο Θεός ένα χάρισμα στον καθένα μας, να διακονούμε την Εκκλησία και το σύνολο. Είμαστε, έχομε μεγάλη ευθύνη, να το ξέρετε. Να εύχεστε κι εσείς για μας, γι' αυτό που κάνομε κι εμείς για σάς. Έτσι να μας δίνει ο Θεός το έλεος του και τη σωτηρία. 13 του μηνός, λοιπόν, Ιανουαρίου, γιορτάζουν οι άγιοι μάρτυρες Έρμυλος και Στρατόνικος. εκεί κοντά στο σημερινό Βελιγράδι. στη Βαλκανική. Στον 4ο αιώνα, Στα χρόνια του φοβερού Λικινίου. Έχομε μιλήσει πάλι προχθές γι' αυτόν. Παρότι συμφώνησε με τον Κωνσταντίνο, με το Διάταγμα των Μεδιολάνων, ν' αφήσουν ελεύθερη την ορθοδοξία, τη χριστιανοσύνη, εκείνος έφυγε από τη Ρώμη, από τα Μεδιόλανα, κι ήλθε πάλι στην Ανατολή, όπου εβασίλευε, κι άρχισε διωγμούς φοβερότερους. Φοβερότερους διωγμούς.

Άγιος Έρμυλος

Ο Έρμυλος ήτο, λοιπόν, διάκονος. Τόν έφεραν μπροστά στον βασιλιά, ήταν πιστός κι είχε δράση μεγάλη, κι ο βασιλιάς ο Λικίνιος του είπε να αρνηθεί την πίστη. Να επανέλθει στα είδωλα και να τον κάνει και βασιλιά, ακόμα. Ο Έρμυλος, όμως, λέει: «Αυτά δεν γίνονται, βασιλιά. Έχεις τίποτ' άλλο να πεις; Θέλεις τίποτ' άλλο να κάνεις; Μπορείς. Εγώ δεν αλλάζω. Αγαπώ τόσο τον Χριστό μου κι είμαι απόλυτα ευχαριστημένος και δεν χρειάζομαι τίποτε άλλο και τότε εκείνος όργίσθηκε και διέταξε να τον βασανίσουν. Μή σάς λέω πολλά. τον βασάνισαν τόσο πολύ, που στο τέλος έγινε ολόκληρος, τι; Μία πληγή. 13 Ιανουαρίου Άγιος Στρατόνικος Κι ήταν μαζί του κι ένας φίλος του, ο Στρατόνικος. Ο οποίος είχε κάπου κρυφτεί και έκλαιγε. Φοβήθηκε. Κι ο Έρμυλος, μέσα στα βάσανα που υπέφερε τα φοβερά, φώναξε: «Στρατόνικε, που είσαι, αδελφέ; Να σε δώ λιγάκι.» Ίσως για άλλο λόγο φώναζε. Ήξερε αυτός και έρχεται ο Στρατόνικος και τον βλέπει καταπληγωμενο τον Έρμυλο. Κι άρχισε να κλαίει. Να δει τον φίλο του σ' αυτή την κατάσταση τη φοβερή και τότε οι δήμιοι και οι υπόλοιποι και ο αυτοκράτωρ του λέει: «Γιατί κλαις;» «Κλαίω», λέει, «γιατί καταντήσατε έτσι τον φίλο μου, αφενός. Και κλαίω και από χαρά, γιατί έγινε μάρτυς του Χριστού και θα πάει στον Παράδεισο, μ' αυτό τον φοβερό τρόπο.» «Δηλαδή, είσαι κι εσύ χριστιανός, Στρατόνικε;» «Και είμαι χριστιανός και είμαστε και φίλοι και θα είμαι χριστιανός. Δεν θ' αλλάξω.» Τον παίρνουν κι αυτόν κοντά, τον άρχισαν Στα βασανιστήρια και στις τιμωρίες, τον έκαμαν σαν τον φίλο του και τους έβαλαν και τους δυο σ' ένα μεγάλο καλάθι, σπυρίδα, λέει το αυτό, το ξερομε κι απ' το ευαγγέλιο, και τους βούλιαξαν στον Δούναβη ποταμό και τους πήρε το ποτάμι, του Θεού το ποτάμι, για να τους βγάλει, που; στη Θεία Βασιλεία. Και τους γιορτάζει η Εκκλησία κάθε χρόνο στις 13 του Ιανουαρίου.

14 Ιανουαρίου

Άγιοι εν Σινα και Ραϊθώ αναιρεθέντες

Πάμε στις 14, τώρα, του μηνός Ιανουαρίου, πάντα, έχομε ένα πλήθος αμέτρητο μαρτύρων, οσιομαρτύρων, στο Όρος Σινά και στη Ραϊθώ, εκεί κοντά στο Όρος Σινά. Από χρόνια, από την πρώτη χριστιανοσύνη, πήγαιναν πολλοί. Άφηναν τα εγκόσμια και πήγαιναν εκεί στην έρημο του Σινά, που σαράντα χρόνια εκαρποφόρησε τον λαό του Ισραήλ ο θεός δια του Μωϋσεως, άγιοι τόποι κι εκείνοι, και έκαμαν άσκηση και έκαμαν αγώνα. τον 5ο αιώνα είχε πάει κι ένας μεγάλος σοφός από την Κωνσταντινούπολη, ο Νείλος, ο έπαρχος της πόλέως, μέγα αξίωμα, τότε, πήγε με τον γυιό του, με τη γυναίκα του κλπ., και τη γυναίκα του την εστειλε σε μοναστήρι γυναικείο, τα 'χουμε πει, και έμεινε με το γυιό του στο Σινά και έκαμαν αγώνα με τους άλλους πατέρες. Ήλθαν, όμως, οι Βλεμμυες, κάποιοι εκεί βάρβαροι, και τους εφόνευσαν. Ο Νείλος γλύτωσε, τον Θεόδουλο,^ τον γυιό του, τον πήραν αιχμάλωτο. Κι ο Νείλος, σ' ένα βουνό, σε μια τρύπα, προσευχότανε να ελεήσει ο Θεός το γυιό του και όντως αποκοίμισε τους ληστές, που τον είχαν πάρει να τον πουλήσουν, να τον θυσιάσουν, και τον εξαγόρασε κάποιος επίσκοπος που πέρασε από 'κεί, και εσώθη. Έσφάγησαν, όμως, 38 πατέρες, και παλαιότερα, επί Διοκλητιανού, άλλοι από Σαρακηνούς πειρατές, και άλλοι στη Ραϊθώ, με όλους αυτούς μαζί τους οσιομάρτυρες, πόσο αίμα για τον Χριστό έχει χυθεί σ' όλα τα μήκη και πλάτη της γης, αδελφοί και πατέρες; Και τους εορτάζει στις 14 του μηνός Ιανουαρίου. 13 είπα, 13 είναι άλλοι μάρτυρες, δεν πειράζει. Αυτά είναι ομορφιά. Να ξεχνάω κι εγώ τίποτα, να χαίρεσθε κι εσείς που ξεχνάτε. Έτσι. Λοιπόν. 13. 'Ας βάλομε τους οσίους που 'ναι 14, τους εν Σινά και Ραϊθώ άναιρεθε-ντας, δηλαδή σφαγιασθεντας. είν' αμέτρητοι εκείνοι. Όλες αυτές οι ερημιές φιλοξενησαν αγίους και μάρτυρες και άσκητάς και απέβησαν τι; Το έαρ της ερήμου. Η άνοιξη της ερήμου. τι ωραίο είν' αυτό! Όπως και ο Άγιος Πρόδρομος ήταν στην ερημο κι είχε γίνει άνοιξη η έρημος. Γιατί ερχόταν ο Χριστός στην έρημο. Υποδέθηκε ο Άγιος Ιωάννης στον Ιορδάνη ποταμό την άνοιξη του κόσμου. Το εαρ της άνθρωπότητος, που λέει ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης. Έτσι, λοιπόν. Και στις 14, το είπαμε πρωθύστερα, έχομε και σχήμα πρωθύστερον, βλέπετε κάναν κι οι αρχαίοι λάθη, βάναν ένα μπροστά, έναν πίσω, και τα τακτοποιούσανε μετά. Πόσο μ' αρέσει! Στις 14, είπαμε για τους αββάδες, τους πατέρες δηλαδή, γιατί αββά σημαίνει πατήρ, γι' αυτό κι οι Άραβες λένε τους ιερείς αμπούνα, αάμπούνα, αμπούνα, άμα πας εκεί περα, αμπούνα, παπά, πάτερ. Βέβαια. Πάει και το 14. Ο κύριος Όρφανίδης, ας τα φτειάξει. τα βγάζει βιβλίο τώρα αυτός, με την Ακτή, που φτειάχνει αυτά που διαβάζετε. Τα βγάνει τα Συναξαριάκια σε βιβλία. Τέσσερα βιβλιαράκια. Για όλο τον χρόνο. Ά! Ο Θεός να τον εύλογεϊ. Ξερετε τι κόπο κάνει; Κι έχει και μεγάλη δουλειά εκεί περα, και κάνει κι αυτό τον κόπο και βγάζει και τ' Αλλά βιβλία. Αυτά που ξερετε κι αυτά που δεν ξέρετε. τι να κάνομε; Ας είν' καλά. Ακρίτας είν' κι αυτός, διδάσκαλος του Γένους είν' κι αυτός, στην Εκκλησία διακονεί και στο Γενος. Τόν ευχαριστούμε.

15 Ιανουαρίου

Άγιος Παύλος ο Θηβαίος

Πάμε, τώρα, 15 του μηνός, γιατί και η ώρα υπερέβη τη μισή. Δεκαπέντε του μηνός, έχομε τον άγιο Παύλο τον Θηβαϊο, τον πρώτο καλόγερο της Εκκλησίας μας. Έζησε και έλαμψε Στα χρόνια του Δεκίου και του Βαλεριανού. 3ος αιώνας μ.Χ. Ήταν εκεί στις Θήβες η Θηβαΐδα, όπως λέγεται, της Αιγύπτου. Καλή ψυχή και γενναία. είχε μια αδελφή, που 'ταν παντρεμενη, κι ένα γαμπρό, που 'ταν πλεονεκτης. Τι κακό κι αυτό! Να πάρομε τη γή κοντά μας και τι έκανε αυτός, τότε που εκηρύχθησαν οι διωγμοί από τους βασιλείς που σάς ανεφερα; Σκεφθηκε και το είπε εκεί στη γυναίκα του, να πάει να προδώσει τον αδελφό της γυναίκας του, τον Παύλο, να τον συλλάβουν, να μαρτυρήσει, γιατί; για να του φάει την περιουσία. Τ' ακούτε; δεν είναι καινούργιο φρούτο. —Ήλθε κι ο Φιλιππάκος, βλέπω, κι ο Ίωαννίκιος εδώ. Καλώς τα παιδιά.— Λοιπόν. Τ' άκουσε αυτά ο Παύλος και τι έκανε; Φοβήθηκε. Οι άγιοι δεν είναι τόσο γενναίοι, όσο νομίζουμε. Είναι κι αυτοί ανθρώπινοι. Αλλά έχουν απόφαση μεγάλη, αγάπη πολλή, και δύναμη Θεού. Κι ο Θεός, τότε, τους δίνει τη χάρη Του, βάζουν κι αυτοί ανθρώπινη δύναμη, χρειάζεται κι η ανθρώπινη δύναμη, να το ξερομε αυτό, και τι κάνει η ψυχούλα; τα παράτησε όλα. Σού λέει: «Κοίτα να δείς, τι μου κάνει αυτός. Ο αδελφός μου.» Αδελφό τον είχε. είχε πάρει την αδελφή του γυναίκα. Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει και πάει εκεί στην έρημο της Αιγύπτου. Τη Θηβαΐδα. Έβγαλε η Θηβαΐδα αμέτρητους αγίους εκεί. Πό 'χουνε τώρα πλαισιώσει τη Θεία Βασιλεία την Άνω Σιών. Κι έφυγε μακριά. Κι όσο έφευγε μακριά, αισθανότανε πιο ασφάλεια. Κι έφθασε σε μια ερημιά, που δεν είχε πατήσει ποτέ άνθρωπος από καταβολής κόσμου. δεν είχε πατήσει ποτέ άνθρωπος! Και βρήκε εκεί ένα σπήλαιο, φυσικό σπήλαιο, που λες ήταν έτοιμο και τον περίμενε αιώνες τον Παύλο. τον πρώτο ασκητή και καλόγερο της Εκκλησίας μας Στα μέρη εκείνα και πήγε, λοιπόν, στο σπήλαιο εκεί, και καθότανε. Δηλαδή, προσευχότανε. Έκανε άσκηση. Είχε νεράκι εκεί, σ' ένα σημείο, και χουρμάδες και χορταράκια, κι ετρωγε για χρόνια 90. Άνθρωπος δεν τον είδε και λίγο πριν το τέλος του, του στέλλει ο Θεός τον όσιο Αντώνιο. Τόν καθηγητή της ερήμου. Τον διδάσκαλο του Μεγάλου Αθανασίου κι όχι μόνο. Κατόρθωσε κι έφτασε εκεί πέρα ο Θείος Αντώνιος, ύστερα από μέρες δρόμο, κινδυνεύοντας από θηρία κι από τα στοιχεία της φύσεως κι απ' όλα και του λέει: «Παύλε μου, σε παρακαλώ, άνοιξε μου. Άνοιξε μου.» και του άνοιξε, αγκαλιάστηκαν, φιλήθηκαν, χάρηκαν. Είχε 90 χρόνια να δει άνθρωπο ο όσιος Παύλος, ο Θηβαίος. Γι' αυτό κι εμείς, αν έχομε μέρες να δούμε ανθρώπους, ας σκεπτόμεθα αυτούς τους αγίους κι ας τους παρακαλούμε να κάνουν την ερημιά μας συντροφιά και με την ευχή τους να άντεχομε και να βγαίνομε πέρα. Γιατί κι η μοναξιά είναι δύσκολο πράγμα και του λέει, λοιπόν, ο όσιος Αντώνιος: «Σε θαύμασα», λέει, «Παύλε». «Γιατί;». «Γιατί κατόρθωσες και έφτασες σε μια ερημιά που ποτέ άλλος δεν έχει φτάσει και που άντεξες τόσα χρόνια και που έγινες καλόγερος, χωρίς να ξέρεις από καλογερική.» Τον έφτειαξε ο Θεός! Ήταν διδακτός Θεού, όπως λέει στο ευαγγέλιο ο Κύριος και έτσι εκοιμήθη ο όσιος Παύλος. Τον έθαψε ο Μέγας Αντώνιος, πήρε και τη μηλωτή του, που 'χε φτειάξει από ψαθιά, και την έφερε στο κελλάκι του ο Μέγας Αντώνιος. Κι έκαμε τόση χαρά, μεγάλη χαρά, που έθαψε τον μεγαλύτερο όσιο και ασκητή. τον όσιο Παύλο, τον Θηβαίο. τι ωραίο! την εύχούλα του να 'χομε και μας συγκινεί. τέτοια να φερνομε στον νού μας, άμα είμαστε μόνοι και ύποφερομε και να σκεπτόμεθα τους αγίους, να μελετάμε τους Βίους των και να 'χομε κι εμείς την ευχή τους την παρουσία τους, την πρεσβεία τους, την αγάπη τους κι όλα τα υπόλοιπα.

Άγιος Ιωάννης ο Καλυβίτης

Πάμε, όμως, στη συνέχεια, γιατί βλέπω πέρασε και πάλι η ώρα, στον άγιο Ιωάννη τον Καλυβίτη. Γιορτάζει κι αυτός 15 Ιανουαρίου. Ήτανε από την Κωσταντινούπολη. Γυιός συγκλητικού και πλουσίου και ευγενούς. Μεγάλωσε μες Στα καλά του Θεού. τα είχε όλα. δεν του έλειπε τίποτε. Ήταν ευχαριστημένος, Αλλά στο βάθος του γύρευε κι αυτός, όπως και όλοι μας, το κάτι άλλο. τον κάποιον άλλον. τον φιλάνθρωπο Χριστό μας. Τον Λυτρωτή. Και καθώς ήλθε σε μια ηλικία και πήγαινε στο σχολείο, σε κάποια στιγμή του 'ρθε μέσα του μια φωνή και του λέει: «Φύγε, Ιωάννη μου. Φύγε. Φύγε και πήγαινε στη μονή των Ακοίμητων.» Έξω εκεί απ' την Κωνσταντινούπολη. Όπου οι πατέρες λειτουργούσαν και δοξολογούσαν όλο το εικοσιτετράωρο, με βάρδιες. Τρία οκτάωρα λειτουργούσαν. Κι έτσι η λειτουργία του Θεού, η δοξολογία του, δεν σταματούσε ποτέ. Γι' αυτό λέγεται μονή των Ακοίμητων. Σαν άγγελοι οι καλόγεροι, με βάρδιες, βέβαια, δεν μπορούσαν να 'ναι συνέχεια όλοι, λοιπόν, δοξολογούσαν τον Κύριο. Κι η μονή αυτή απεβη θαυμαστή και στήριξε την αυτοκρατορία, με τις ικεσίες τις εικοσιτετράωρες, και με τόσα Αλλά. Πήγε, λοιπόν, ο Ιωάννης εκεί, παιδάκι ακόμα. Κι είχε πάρει μαζί του και το ευαγγέλιο, που του είχαν αφιερώσει οι γονείς του, και πήγαινε στο σχολείο, για να μάθει γράμματα, του Θεού τα πράγματα. Πήρε το ευαγγέλιο του ο Ιωάννης, λοιπόν, και πήγε στη μονή των Ακοίμητων. Μπαίνει μέσα και τι βλέπει; τι ακούει; Τις ψαλμωδίες τις ακοίμητες. Τις ατελεύτητες. Προσηλώθηκε. Αισθάνθηκε πως βρέθηκε στον Παράδεισο και στη Θεία Βασιλεία ο ταπεινός και αγνός Ιωάννης και τότε λέει στον ηγούμενο και στους αδελφούς: «'Εγώ εδώ θα μείνω. Μ' έφερε ο Θεός και θα μείνω μαζί σας κι ευχαριστώ τον Κύριο κι ευχαριστώ κι εσάς. αν θέλετε, κρατήστε με και βοηθήστε με. Θέλω να πάω κι εγώ μαζί σας στον Παράδεισο. Στον γλυκύτατο Ιησού Χριστό μας.» τον είδαν εκείνοι, τους άρεσε, τον ρώτησαν από που βαστάει η γενειά του, και τους είπε. Φοβήθηκαν λίγο τον πατέρα του, που 'ταν και συγκλητικός, είχε εξουσία και επιρροή, Αλλά ο Ιωάννης επέμεινε. «Θέλω να μείνω εδώ και θα με κρατήσετε. 'Εσείς δεν έχετε ευθύνη.» Κι έμεινε. Προόδευσε σε λίγο στην αρετή. στη σοφία. Στην άσκηση. στην αγάπη. Στην ταπείνωση. Κι έλαμπε ο μικρός Ιωάννης. Ως δώρο Θεού, που ήτο, γιατί Ιωάννης σημαίνει δώρο Θεού. τον καμάρωναν όλοι. Ήθελαν να 'ναι κοντά του. Να τον ακούν. Να τον βλέπουν. Προσευχόταν και γινόταν άγγελος Κυρίου. Εξυπηρετούσε όλους. Ήταν ευγενέστατος. Ήταν καλοσυνάτος. Ήταν ένα παιδί θαύμα. Έλα, όμως, που υπάρχει και ο σατανάς, που φθονεί το καλό και το ωραίο, όπως φθόνησε και τον Θεό και ήθελε να του φάει τη θέση; Όπως φθόνησε τους Πρωτοπλάστους στην ομορφιά του Παραδείσου του επιγείου και τους έβγαλε. Πάει, λοιπόν, και πολεμάει τον Ιωάννη. Ξέρετε σε ποιό σημείο; του έβαλε τον πόθο να ιδεί τους γονείς του και του έλεγε: «Γιατί τους άφησες; δεν πόνεσαν αυτοί; δεν στενοχωρήθηκαν αυτοί;» Ήταν αλήθεια αυτό. Αλλά ήταν το μισό. Γιατί ο Θεός άλλο ήθελε. Γιατί του έβαλε τέτοιο πόλεμο του Ιωάννη, που του έφυγαν όλα τα όμορφα και τα ωραία. είχε ο Θεός το σχέδιο Του, βέβαια. Ο Ιωάννης, όμως, πολεμούσε. Επέμενε. Το 'πε στους πατέρες, το 'πε στον ηγούμενο, προσευχόντουσαν κι αυτοί, Αλλά αυτό δεν έφευγε. Έκαμε νηστείες πάνω στις νηστείες, αγρυπνίες πάνω στις αγρυπνίες, είχε μείνει πετσί και κόκκαλο. Αγνώριστος και δεν έφευγε. Κι έλεγε ο ηγούμενος και οι άλλοι: «Τι να κάνομε, Ιωάννη;». λέει ο Ιωάννης, προσευχήθηκε κι αυτός: «Θα πάω στο σπίτι μου.» «Μα τότε τα χαλάμε όλα.» «Όχι, εγώ θα πάω στο σπίτι μου και θα πολεμήσω από 'κεί τον διάβολο. Κατά πρόσωπον.» Ζήτησε ρούχα, λοιπόν, ζητιάνου, τα φόρεσε, και πήγε στο σπίτι του, που 'ταν παλάτι, ήταν συγκλητικός ο πατέρας του και πλούσιος και ευγενής, και ζήτησε ελεημοσύνη. Τον έδιωξαν αμέσως. λέει: «Τι θέλει αυτός ο ζήτουλας 'δώ πέρα; θα μας...» Ε, αυτοί είμαστε και τους λέει: «Σας παρακαλώ, επειδή δεν έχω που να μείνω, να μου φτειάξετε ένα καλυβάκι έξω από την αυλή του σπιτιού. Κάμετε με ένα καλό. Αφού δεν με αφήνετε να μείνω εκεί στην άκρη μέσα, να λουφάξω, κάντε με ένα καλό.» Κι ο Θεός τους φώτισε και το εκαμαν. του φτειάξαν ένα καλυβάκι, εξ ού και Καλυβίτης, κι έμενε εκεί, έξω από το σπίτι το αρχοντικό των γονέων του. Κι έβλεπε κάθε μέρα τους γονείς του. «Να!», του λέει του σατανά, «απέναντι είναι. Δεν το ξέρουν αυτοί. 'Εγώ το ξέρω και υποφέρω περισσότερο. Αλλά αυτοί δεν το ξέρουν.» Τον εξευτέλισε τον διάβολο. 'Επί έτη τρία. τον έβριζαν οι υπηρετες, τον έβριζαν οι..., ε, άμα ο άλλος δεν ξέρεις τι είναι, τον βρίζεις. Μπορεί να 'ναι και ο Χριστός. Χε... Βεβαίως. Γιατί, αν τους έλεγε σε μια στιγμή: «'Εγώ είμαι ο γυιός του συγκλητικού», δεν θυμάμαι πως λεγαν τον πατέρα του, το γράφει το Συναξάρι, δεν έχω και μυαλό, λοιπόν. τι θα κάναν; θα τρεχαν όλοι. Θα κάνανε χαρες. Θα κάναν... Μιά κουβέντα του μόνο. μια λέξη. Μια αποκάλυψη. Τίποτα. Έφτασε, λοιπόν, ο Ιωάννης, νεαρότατος ακόμη, στο τέλος της ζωής του. Γιατί ήταν αρεστός πια στον Θεό και η ψυχή του έπρεπε να φύγει. Ο Θεός μας παίρνει στην καλύτερη ώρα τον καθένα μας και τους φίλους Του και τους εχθρούς Του. Όλους. Προσπαθεί να βρει την καλύτερη ώρα, γράψτε το αυτό, κρατήστε το, για να μας πάρει. 'Εμείς εδώ δεν καταλαβαίνομε, οι άλλοι που μας βλέπουν δεν καταλαβαίνουν, Αλλά ο Θεός πάντα διαλέγει την καλύτερη ώρα για το πλάσμα Του. Ας του 'χομε εμπιστοσύνη κι ας αφηνόμαστε. Κι ας κάνομε ο,τι μπορούμε για να ζήσομε, για να παρατείνομε. Όχι. Μπορούμε κι εμείς να κάνομε. Αλλά, τελικά, ο,τι και να γίνει, ν' αφηνόμαστε στον Κύριο. Πέρασε η ώρα και καλεί τη μανούλα του και λέει, δείχνει το ευαγγέλιο: «Τίνος είναι αυτό;» «Βρε», του λέει. «Πού το βρήκες; Σύ σκότωσες το παιδί μου;» «Γιά κοίτα με καλά, βρε μάνα. για κοίτα εδώ, πό 'χω μια ελιά, εσύ δεν με γέννησες;» Κι έπεσε κάτω απ' τη χαρά της. Φώναξε και τον πατέρα, τους είπε την ιστορία, ζήτησε συγγνώμη, και ύστερα, καθώς τον κρατούσαν και τον καταφιλούσαν, πέθανε στα χεράκια τους. Και πήγε στον Κύριο. Ο Άγιος Ιωάννης ο Καλυβίτης. τον αγαπούσε πολύ ο Γέροντας Πορφύριος και θέλησε από παιδάκι κι αυτός να τον μιμηθεί. Ξέρετε την ιστορία του Γέροντα. Λοιπόν.

16 Ιανουαρίου

Προσκύνηση της Τιμίας Αλύσεως Αποστόλου Πέτρου

Πάμε 16, φύγαμε, 16 Ιανουαρίου, τελευταία ήμερα του Εφταημέρου Συναξαρίου της εβδομάδος αυτής, γιορτάζουμε την προσκύνηση της τιμίας αλύσεως του αποστόλου Πέτρου. Με την αλυσίδα αυτή ο Ηρώδης ο βασιλιάς, ο Ηρώδης ο Αγρίππας, είχε δέσει τον απόστολο Πέτρο, τον είχε στη φυλακή, να περάσει το Πάσχα των Ιουδαίων, και να τον φονεύσει, να χαρούν οι Ιουδαίοι. Άγγελος Κυρίου, όμως, με την προσευχή των χριστιανών, ήλθε και έλυσε τον Πέτρο, τον πήρε και τον έβγαλε θαυμαστώς έξω. Οι αλυσίδες έμειναν εκεί, τις πήραν οι χριστιανοί αργότερα, τις φύλασσαν αιώνες στην Ιερουσαλήμ, και κάποια φορά τις έφεραν στην Κωνσταντινούπολη, στον ναό του αγίου αποστόλου Πέτρου και τις απέθεσαν εκεί και τις φιλούσαν και τις ασπαζόντουσαν οι χριστιανοί αιώνες τώρα. Θα μου πείτε: «Κάνουν και οι αλυσίδες; Έχουνε χάρη;» Έχουνε χάρη. Εφόσον έχει ο Άγιος την άκτιστη χάρη, έχει και το σώμα του αγίου την άκτιστη χάρη, έχουν και τα ενδύματα του αγίου την άκτιστη χάρη, είχε και η σκιά του αποστόλου Πέτρου την άκτιστη χάρη, που φεραν άρρωστους και τους βάζαν να περάσει ο απόστολος Πέτρος από πάνω τους, να πέσει η σκιά του αποστόλου πάνω στους άρρωστους, και εγίνοντο καλά. Αυτά είν' τα μεγαλεία!

Εξεφωνήθη την 9η Ιανουαρίου 2008

Τέλος

Για την αντιγραφή: Παναγιώτης Κακάμπουρας

Last modified on Sunday, 10 November 2013 23:34
Login to post comments

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel