Μητροπολίτου Μελετίου

Ο ΝΙΚΗΤΗΣ

Ὁ Χριστός πέθανε στόν σταυρό. Ὅπως τό πόθησαν οἱ ἐχθροί Του! Καί Τόν ἔβαλαν στόν τάφο, ὅπως τό θέλησαν, ἐκεῖνοι πού μίσησαν τήν παρουσία Του.

Καί νά, ὁ Χριστός-πεθαμένος! Ἄψυχος· χωρίς πνοή· χωρίς τίποτε! Σάν νά μήν ὑπῆρξε! Κάτι λιγότερο ἀπό ἕνα τίποτε! Ἕνα τίποτε!

Ὅμως ἀναστήθηκε. Δηλαδή σηκώθηκε. Αὐτεξουσίως. Σάν Θεός. Καί σηκώθηκε, ὄχι καταεξαντλημένος, σάν ἕνα χιλιοταλαιπωρημένο γεροντάκι, πού μόλις θά κατάφερνε νά σταθεῖ στά πόδια Του, ἀλλά λάμποντας ὁλόκληρος. Σάν γίγαντας ἀθλητής, πού ξεκινάει νά κάμει τό ἄθλημά Του (Ψαλμ. 18, 5)· καί σάν νυμφίος ἐκπορευόμενος ἐκ παστοῦ αὐτοῦ, πού ἀστράφτει ἀπό χαρά! Ἀπό τήν χαρά τῆς νίκης.

*          *          *

Ἡ ἁγία Γραφή, ὁ αἰώνιος λόγος τοῦ Θεοῦ, μᾶς λέει γιά τόν Χριστό:

Ἐξῆλθε νικῶν· καί ἵνα νικήσῃ!

•           Νικητής βγῆκε ἀπό τήν κοιλιά τῆς ἁγίας Παρθένου.

•           Νικητής βγῆκε καί ἀπό τήν κοιλιά τῆς γῆς, ἀπό τόν τάφο.

•           Νικητής τοῦ θανάτου καί τοῦ ἅδη!

Ἐξῆλθε καί ἦλθε γιά μᾶς!

Καί νίκησε γιά μᾶς!

Τά εἴχαμε χάσει ὅλα. Εἴχαμε γίνει δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας· δοῦλοι στόν αἰώνιο θάνατο καί στόν ἅδη. Στόν χειρότερο, στόν πιό ἀπάνθρωπο ἐχθρό! Δοῦλοι! Ψυχικά δοῦλοι!

*          *          *

Καί ἦρθε ὁ Χριστός γιά μᾶς. Γιά νά μᾶς σώσει. Γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τοῦ θανάτου τά δεσμά. Νά διαλύσει τό σκοτάδι. Σκοτάδι στήν ψυχή. Σκοτάδι στό μυαλό. Σκοτάδι στό σῶμα. Σκοτάδι στά ἔργα. Σκοτάδι, στόν τόπο τῆς καταδίκης. Στήν χώρα, πού βασιλεύει ἡ σκιά τοῦ θανάτου.

Ἦρθε γιά μᾶς, νά μᾶς σώσει. Νά μᾶς δώσει ἐλευθερία, ζωή, φῶς, ἐλπίδα.

Ὑπέμεινε τόν θάνατο. Ὅπως Τοῦ τόν σκάρωσαν. Πέθανε στόν σταυρό. Καί κατέβη στόν ἅδη! Ἀλλά ἐνίκησε! Καί τόν θάνατο. Καί τόν ἅδη.

Καί βγῆκε ἀπό τόν τάφο, αὐτεξουσίως. Ἐπειδή ἔτσι τό θέλησε. Σάν παντοδύναμος. Ἐνδεδυμένος, δηλαδή φορώντας, στολή νίκης, στολή ἐκδίκησης!

Ἀφοῦ, ὅπως τό λέμε στήν προσευχή μας: Σταυρόν γάρ ὑπομείνας δι᾿ ἡμᾶς, θανάτῳ θάνατον ὤλεσεν.

Μέ τήν ἀνάστασή Του, ὁ Χριστός, ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός μας, ὁ πρωτότοκος Υἱός τοῦ Πατέρα μας, ἐπῆρε ἀπό τόν διάβολο ἐκδίκηση, γιά τήν τραγωδία πού πέρασε ἡ ἀνθρωπότητα, τά ἀδέρφια Του, ἀπό τόν Ἀδάμ μέχρι σήμερα!...

            Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν· θανάτῳ θάνατον πατήσας· καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.

.

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΚΑΙ Η ΚΟΛΑΣΗ

            Ἕνας δημοσιογράφος ἐπισκέφθηκε φιλική του οἰκογένεια. Ἔπιασε, λοιπόν, κουβέντα μέ ἕνα παιδάκι, μαθητή δημοτικοῦ. Τό ἐρώτησε:

            -Πιστεύεις στόν Χριστό;

            Ἔκπληκτο τό παιδί τοῦ ἀπάντησε:

            Τί; Στό Χριστό δέν θά πιστεύω; Μά εἶναι ὁ Θεός μας!

            -Μπράβο! τοῦ λέει. Καί ἄν.... πεθάνεις; Θά πᾶς στόν παράδεισο; Καί ἄν δέν βρεῖς ἐκεῖ τόν Χριστό; Τί θά κάμεις;

            Τό μικρό παιδί, ξεπερνώντας τό σόκ ἀπό τό ἄκουσμα τοῦ πιθανοῦ θανάτου του (!), εἶπε μέ ἁπλότητα:

            -Θά ψάξω νά Τόν βρῶ.

            -Καί ἄν, (συνεχίζει ἀπτόητος ὁ δημοσιογράφος), μάθεις ὅτι ὁ Χριστός ἔχει πάει στήν κόλαση, τότε τί θά κάνεις;

            Ἀπάντησε ὁ μικρός, χωρίς νά ταραχθῆ καθόλου:

            -Μά δέν τό καταλάβατε ἀκόμη; Ὅπου εἶναι ὁ Χριστός, ἐκεῖ εἶναι ὁ παράδεισος. Ἄν ὁ Χριστός πάει στήν κόλαση, ἡ κόλαση γίνεται ἀμέσως παράδεισος!

*           *           *

            Ἴσως, σέ κάποιους φανῆ παράξενη ἡ ἀπάντηση τοῦ μικροῦ παιδιοῦ. Ὅμως, αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια. Μέ αὐτό τό νόημα περιγράφει καί ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος Κύπρου τήν κατάβαση (=κάθοδο) τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ στόν Ἅδη, πού ἔγινε μετά τό σωτήριο πάθος, δηλ. τόν Σταυρό καί τήν ταφή Του. Λέει, λοιπόν, ὁ ἅγιος:

            «Μόλις “ἀκούσθηκε” ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στόν Ἅδη, ὅσοι ἦταν κάτω ἀπό τά δεσμά τοῦ θανάτου, μέ πρῶτο τόν Ἀδάμ, ἀναθάρρησαν. Ὅταν δέ Τόν εἶδαν, ὁ Ἀδάμ ἔκπληκτος φώναξε πρός ὅλους: “Ὁ Κύριός μου μετά πάντων”. Καί τότε ὁ Χριστός κράτησε τόν Ἀδάμ ἀπό τό χέρι καί τόν ἀνέστησε, λέγοντας:

            -Σήκω σύ πού κοιμᾶσαι (πνευματικά) καί ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν. Ἐγώ σέ διατάσσω: ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν, γιατί ἐγώ εἶμαι ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων. Γιά σένα ἔλαβα τήν δική σου μορφή, τοῦ δούλου. Γιά σένα σταυρώθηκα...          Δές τά φτυσίματα στό πρόσωπό μου, πού καταδέχθηκα γιά νά σέ ἀποκαταστήσω στήν πρώτη ὡραιότητα. Δές τά ραπίσματα τῶν σιαγόνων μου, πού καταδέχθηκα γιά νά διορθώσω τήν διεστραμμένη (ἀπό τήν ἁμαρτία) μορφή σου, στόν ἀρχικό “κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ” πλασμένο ἄνθρωπο. Δές τό μαστίγωμα τῆς ράχης μου, πού καταδέχθηκα γιά νά σκορπίσω τό φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν σου. Γεύθηκα χολή γιά νά θεραπεύσω τήν πικρία τῆς παρακοῆς σου... Ἀλλά σηκωθεῖτε, ἄς φύγωμε ἀπό ἐδῶ. Ἄς μεταβοῦμε ἀπό τόν θάνατο στή ζωή· ἀπό τήν φθορά στήν ἀφθαρσία· ἀπό τό σκοτάδι στό αἰώνιο φῶς· ἀπό τήν ὀδύνη στήν χαρά· ἀπό τήν σκλαβιά στήν ἐλευθερία· ἀπό τά δεσμά στήν ἄνεση· ἀπό τήν φυλακή στόν παράδεισο· ἀπό τήν γῆ στόν οὐρανό» (P.G. 43, 461).

*           *           *

            Ὅλα αὐτά ἀφοροῦν καί ἐμᾶς. Τό ἔχουμε συνειδητοποιήσει; Καί τί κάνουμε γι᾿ αὐτό; Ἄν τηρήσουμε τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, τότε ὅλα τά παραπάνω δῶρα τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως γίνονται δικά μας. Καί τότε ἡ ζωή μας γεμίζει ἀπό τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ· καί, φυσικά, ὅπου εἶναι ὁ Χριστός ἐκεῖ εἶναι ὁ παράδεισος!

Ἀρχιμ. Ν.Κ.

.

Ἀναστασίου Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας

ΚΡΙΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ!

            Στήν ἀρχή τοῦ περασμένου χρόνου, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας Ἀναστάσιος ἔδωσε μιά συνέντευξη στήν ἐφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» (2-1-2011, σελ. 22), ὅπου, μεταξύ ἄλλων, εἶπε καί τά ἑξῆς πολύ ἐνδιαφέροντα:

            Ἐρωτ.: Τί εἶδους δοκιμασία μᾶς βρίσκει τώρα (σχετικά μέ τήν οἰκονομική κρίση);

            Ἀπαντ.: Εἶναι κρίση πνευματική, κρίση ἀξιῶν. Καί ὄχι ἀορίστως κάποιων ἀξιῶν. Ἀδυνάτισε ἡ πίστη, ἀδυνάτισε ἡ ἐλπίδα, ἀδυνάτισε ἡ ἀγάπη.

            Μιά πυκνή περίληψη τῆς σημερινῆς κοινωνίας εἶναι ὁ στίχος τοῦ Ἔλιοτ: Ποῦ εἶσαι σοφία, πού σέ χάσαμε στή γνώση, καί ποῦ εἶσαι γνώση, πού σέ χάσαμε στήν πληροφόρηση; Στά βιβλικά κείμενα ὑπάρχουν ρήσεις, ὅπως «ἀρχή σοφίας, φόβος Κυρίου». Αὐτό σχετίζεται μέ τήν ταπείνωση, μέ τήν αἴσθηση ὁρίων, αὐτό εἶναι σοφία. Αὐτό λείπει τούτη τή στιγμή. Ἄς θυμηθοῦμε τόν Ντοστογιέφσκι: «Ἀφοῦ δέν ὑπάρχει Θεός, ὅλα ἐπιτρέπονται». Ἔχει θεοποιηθεῖ τό ἄτομο, τό κάθε μικρό ἄτομο καί ἡ μικρή του ἀλήθεια. Καί ἡ μικρή του ἐξουσία, τήν ὁποία μόλις τήν ἀποκτήσει, σπεύδει νά τήν ἀσκήσει πάνω στούς ἄλλους.

            Σκέφτομαι τήν προβολή μιᾶς ἄλλου τύπου ἐξουσίας, ὅπως γίνεται μέσα ἀπό τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ: ὄχι ἡ ἐξουσία πού καταδυναστεύει, ἀλλά μιά ἐξουσία πού διακονεῖ, ὄχι ἡ ἐξουσία πού περιφρονεῖ καί μνησικακεῖ, ἀλλά ἡ ἐξουσία πού συγχωρεῖ καί κατανοεῖ. Εἶναι ἕνας ἄλλος τύπος ἐξουσίας. Τό παιδίον Ἰησοῦς, μέ τό πρωταντίκρισμα, φέρνει αὐτή τήν ἄλλη ἀντίληψη: τήν ἐξουσία τῆς ἀγάπης, ὄχι τήν ἀγάπη γιά τήν ἐξουσία.

            Ἐρωτ.: Πῶς μπορεῖ νά δώσει ἡ Ἐκκλησία τό μήνυμά της στίς κοινωνίες ἐν κρίσει;

            Ἀπαντ.: Ποιά Ἐκκλησία; Ἐπικρατεῖ μιά πλάνη. Εἶναι Ἐκκλησία οἱ τελετουργοί, οἱ κληρικοί; Δέν εἶναι ὅλα τά μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ; Ὅλοι οἱ βαπτισθέντες; Σέ αὐτό ἐπιμένω καί στήν Ἀλβανία: Δέν εἴμαστε ἐμεῖς οἱ κληρικοί ἡ Ἐκκλησία· κάθε βαπτισμένος εἶναι Ἐκκλησία.

            Ἐρωτ.: Ὑπάρχει ἐλπίδα;

            Ἀπαντ.: Ὅλοι ἔχουμε τή δυνατότητα καί τό χρέος τῆς ἐλπίδας, ὅλα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Δέν ἔχουμε περιθώριο νά μήν ἐλπίζουμε. Ἀντιμετωπίζουμε τή δύσκολη πραγματικότητα μέ τή βεβαιότητα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, μέ τόν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης· μέ αὐτό τό φῶς, μέ αὐτή τή δύναμη μεταμορφώνουμε τήν πραγματικότητα.

            Ἔχουμε δυνάμεις νά ξεπεράσουμε τούς ἑαυτούς μας, ὄχι μόνο δημόσια, ἀλλά καί ἐν κρυπτῷ, νά βοηθοῦμε τόν διπλανό μας.

            Ἡ κρίση σχετίζεται μέ τή στρεβλή οἰκονομική δραστηριότητα, ἡ ὁποία ξεκινᾶ ἀπό τήν ἐγωϊστικότητα, ἀπό τόν ἄκρατο ἀτομισμό, ἀπό τήν ὑλιστική ἀντίληψη ὅτι ὁ πλοῦτος τῆς ζωῆς εἶναι νά ἔχεις πολλά χρήματα, πολλές ἀνέσεις καί πολλές ἐξουσίες. Αὐτό εἶναι τό ἀντίθετο ἀπό τό ἰδανικό τοῦ Χριστιανισμοῦ.

.

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης

ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕΣ;

            «Ὁ Θεός ὁ Θεός μου πρόσχες μοι, ἵνα τί ἐγκατέλειπές με;» (Ψαλμ. 21, 2). Θεέ μου, Θεέ μου πρόσεξέ με, γιατί μέ ἐγκατέλειψες;

            Κατά τήν ζωή τοῦ χριστιανοῦ ὑπάρχουν ὧρες ἀπαρηγόρητης λύπης καί ἀσθένειας, ὁπότε μᾶς φαίνεται ὅτι ὁ Κύριος τελείως μᾶς ἐγκατέλειψε καί μᾶς λησμόνησε· καί τό ἐλάχιστο συναίσθημα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ δέν ὑπάρχει στήν ψυχή. Τέτοιες εἶναι οἱ ὧρες τοῦ πειρασμοῦ (=δοκιμασίας) τῆς πίστεως, ἀγάπης καί ὑπομονῆς τοῦ χριστιανοῦ. Γρήγορα ὅμως θά ἔλθουν καλύτεροι καιροί γι᾿ αὐτόν. Γρήγορα ὁ Κύριος θά τόν χαροποιήσει.

            Ἕνωσε τήν ψυχή σου μέ τόν Θεό μέσῳ τῆς ἐγκάρδιας πίστης καί θά γίνεις ἱκανός νά κάνεις τά πάντα.

            Σέ πολεμοῦν ἰσχυροί, ἀόρατοι, ἄγρυπνοι ἐχθροί (=οἱ δαίμονες); Θά τούς νικήσεις. Εἶναι οἱ ἐχθροί ὁρατοί, ἐξωτερικοί (=ἄνθρωποι); Θά τούς νικήσεις ἐπίσης. Σέ κατατυρρανοῦν πάθη; Θά τά ξεπεράσεις. Ἔπεσες σέ λιποψυχία καί δυσφορία; Θά πάρεις θάρρος. Ἡ πίστη εἶναι ἡ μεγαλύτερη εὐλογία τῆς ἐπίγειας ζωῆς· ἑνώνει τόν ἄνθρωπο μέ τόν Θεό καί τόν κάνει δυνατό καί νικητή, μέσῳ Αὐτοῦ. «Ὅποιος προσκολλᾶται στόν Κύριο, γίνεται ἕνα πνεῦμα μαζί του» (Α’ Κορ. 6,17).

            Ἄν δέν δοκιμάσεις μόνος τήν ἐπίδραση τῶν μεθοδεύσεων καί τῶν πονηριῶν τῶν δαιμόνων, δέν θά μάθεις καί δέν θά ἐκτιμήσεις, ὅπως πρέπει, τίς εὐεργεσίες οἱ ὁποῖες σοῦ δίνονται ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα.

            Καί αὐτοί οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ κάποτε κυριευόντουσαν ἀπό ἀπελπισία καί λιποψυχία, πού εἶναι ἔργον τοῦ διαβόλου. Τί, λοιπόν, μποροῦμε νά περιμένουμε ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί; Ὁ ἐχθρός, ὁ διάβολος, πολλές φορές μᾶς πληγώνει μέ τή ὀργή καί τήν πνευματική τεμπελιά τῆς καρδιᾶς μας.

            Ὀφείλουμε διαρκῶς νά στρεφόμαστε πρός τόν Θεό καί νά εἴμαστε πάντοτε μαζί Του γιά νά μήν πολιορκηθοῦμε ἀπό τήν ὀργή καί τή λύπη τοῦ διαβόλου.

            Ποτέ μή ἀπελπίζεσαι γιά τήν εὐσπλαγχνία καί τήν καλωσύνη τοῦ Θεοῦ, ἀπό ὁσαδήποτε ἀμαρτήματα καί ἄν εἶσαι δεσμευμένος μέ τόν πειρασμό τοῦ διαβόλου. Ἀλλά νά προσεύχεσαι ὁλόψυχα ἔχοντας τήν ἐλπίδα τῆς συγχώρησής σου. Χτύπα τήν θύρα τῆς εὐσπλαγχνίας τοῦ Θεοῦ καί θά σοῦ ἀνοιχθῆ.

(Ἀπό τό βιβλίο του «Ἡ ἐν Χριστῷ Ζωή, Λονδῖνο 1934, σελ. 243-246)