Ζωηφόρος

Θεολογικές Αδολεσχίες ΙΕ' (5)

1. Ο Κύριος είπε, « ο μένων εν εμοί κἀγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, ότι χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν » (Ιω. ιε’, 5).

Πώς όμως μπορεί να γίνει πραγματικότητα αυτό το, « ο μένων εν εμοί κἀγώ εν αυτώ »;  Αυτό το είπε ο Ίδιος   με τα εξής λόγια, « ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, κἀγώ εν αυτώ »( Ιω. στ’, 56). Ποια όμως είναι η σάρκα και ποιο είναι το αίμα του  Χριστού; Είναι ο άρτος και ο οίνος της Θείας Κοινωνίας, σύμφωνα με τα λόγια Του, «  λάβετε φάγετε· τούτό εστι το σώμά μου »,  και «  πίετε εξ αυτού πάντες·  τούτο γαρ εστι το αίμά μου το της καινής διαθήκης το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών »(Ματ. κστ’, 26 -28). Πώς όμως πρέπει  ο πιστός να εσθίει  τον άρτον και να πίνει το οίνον;  Το λέει ο Απόστολος Παύλος με τα εξής λόγια, « δοκιμαζέτω δε άνθρωπος εαυτόν, και ούτως εκ του άρτου εσθιέτω και εκ του ποτηρίου πινέτω·  ο γαρ εσθίων και πίνων αναξίως κρίμα εαυτώ εσθίει και πίνει, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου (Α’ Κορ.ια’,28-29 ). Χρειάζεται λοιπόν μεγάλη προσοχή και υπακοή στα λόγια του  Χριστού για να μη ανήκει κανείς σε εκείνους στους οποίους ο Ίδιος  είπε, « Τι δε με καλείτε Κύριε  Κύριε, και ου ποιείτε α λέγω; » ( Λουκ. στ’, 46).

2. Είναι σοφό να προβάλλει επιδεικτικά ένας κληρικός την κοσμική του γνώση και σοφία;

Όχι, αυτό  δεν είναι σοφό, γιατί οι πιστοί τους οποίους διακονεί δεν περιμένουν να ακούσουν από αυτόν κοσμικές γνώσεις, αλλά το λόγο του Θεού. Αυτούς τους ηγούμενους προτρέπει ο Απόστολος Παύλος τους χριστιανούς να μνημονεύουν, όταν λέει, « Μνημονεύετε των ηγουμένων υμών, οίτινες ελάλησαν  υμίν τον λόγον του Θεού»(Εβρ. ιγ’, 7). Λέει το λόγο του Θεού που είναι η αλήθεια και όχι παραμύθια. Αυτόν τον  κίνδυνο, τον επισημαίνει πάλι ο Απόστολος Παύλος με τα εξής προφητικά λόγια του, « και από μεν της αληθείας την ακοήν αποστρέψουσιν, επί δε τους μύθους εκτραπήσονται »(Β’ Τιμ. δ’, 4).  Δεν είναι  λοιπόν σοφό, για να επανέλθουμε στο ερώτημα,  να προβάλλει επιδεικτικά ένας κληρικός την κοσμική του γνώση και σοφία, γιατί, εκτός των παραπάνω, ναι μεν οι πιστοί δεν πρέπει να τον κατακρίνουν, αλλά ούτε είναι και υποχρεωμένοι να τον εγκρίνουν. 

3. Η ικανοποίηση της πείνας είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για να δοξάσει ο άνθρωπος το Θεό και εκείνη τη στιγμή  που τρώει το φαγητό του, γιατί  ο Θεός  του  το δίνει έστω και αν αυτός  καμιά φορά  δεν το καταλαβαίνει.  Αυτό,  κατά κάποιο τρόπο, έχει σχέση  με το, « φάγονται πένητες και εμπλησθήσονται, και αινέσουσι Κύριον οι εκζητούντες αυτόν· ζήσονται αι καρδίαι αυτών εις αιώνα αιώνος»( Ψ. 21,27). « Είτε ουν εσθίετε είτε πίνετε είτε τι ποιείτε, πάντα εις δόξαν Θεού ποιείτε » (Α’ Κορ. ι’, 31).  Μπορεί όμως να πει κάποιος ότι, « πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν». Ναι, αλλά  αυτό δεν έγινε, επειδή ήταν πλούσιοι, γιατί και φτωχοί  πείνασαν, αλλά, επειδή δεν πειθάρχησαν στα  προειδοποιητικά λόγια του Θεού, « και εάν θέλητε και εισακούσητέ μου, τα αγαθά της γης φάγεσθε·  εάν δε μη θέλητε, μηδέ εισακούσητέ μου, μάχαιρα υμάς κατέδεται· το γαρ στόμα Κυρίου ελάλησε ταύτα »( Ησ. α’, 19-20). Όμως, « οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού »( Ψ.33, 11 ), διότι  «ου λιμοκτονήσει Κύριος ψυχήν δικαίαν » ( Παρ. ι’, 3).

4. Ο ουρανός και η γη είναι του Θεού.  « σοι εἰσιν οι ουρανοί, και ση ἐστιν η γη· την οικουμένην και το πλήρωμα αυτής συ εθεμελίωσας »( Ψ. 88,12). Όσα  όμως έχει ο Θεός είναι του Χριστού.  « πάντα όσα έχει ο πατήρ εμά εστι »( Ιω. ιστ’, 15). Οι καρδιές των ανθρώπων είναι του Θεού αφού ο Θεός είναι, «ο πλάσας κατά μόνας τας καρδίας αυτών »( Ψ. 32, 15). Άρα, σύμφωνα με τα παραπάνω,   οι καρδιές των ανθρώπων ανήκουν στο Χριστό, και κατά συνέπεια έχει δικαίωμα  να κατοικεί εκεί, επειδή  αυτές είναι  ο οίκος του Πατέρα Του. « ουκ ήδειτε ότι εν τοις του πατρός μου δει είναί με; » ( Λουκ β’,49 ).  Ο δε Απόστολος Παύλος λέει, « κατοικήσαι τον Χριστόν διά της πίστεως εν ταις καρδίαις υμών » (Εφ. γ’, 17). Κάθε λοιπόν εχθρικό προς το Χριστό στοιχείο και αλλότριο πνεύμα δεν πρέπει να έχει τόπο στην καρδιά του ανθρώπου, γιατί, αν αυτό συμβεί και ο άνθρωπος μαζί του συνδεθεί, σπεύδει απερίσκεπτα προς την καταστροφή.  Έτσι, « εάν πνεύμα του εξουσιάζοντος αναβή επί σε, τόπον σου μη αφής »( Εκκλ. ι’, 4).

5. Ο Πρόδρομος ήταν άνθρωπος και όχι άγγελος, γιατί είχε πατέρα το Ζαχαρία και μητέρα την Ελισάβετ που ήταν και αυτοί άνθρωποι. Χαρακτηρίζεται ως άγγελος και τον ζωγραφίζουν με φτερά,  επειδή έζησε στην έρημος  ασκητική ζωή πράγμα που δε συνηθίζουν οι άνθρωποι. Εκτός αυτού, ίσως να  χαρακτηρίζεται ως άγγελος και, επειδή έχει προφητευθεί  ο ερχομός του στον κόσμο  και το έργο του  με τα εξής λόγια, « ιδού εγώ αποστέλλω τον άγγελόν μου προ προσώπου σου, ος κατασκευάσει την οδόν σου έμπροσθέν σου » (Μαρ. α’, 2). Ας σημειωθεί όμως ότι εδώ η λέξη άγγελος δε σημαίνει άγγελος κατά τη φύση του, αλλά κατά την αποστολή  του. Αν ήταν άγγελος κατά τη φύση του, δε θα είχε πατέρα και μητέρα, γιατί οι άγγελοι δεν έχουν γονείς.  Σύμφωνα με αυτά,  ούτε ο Ηλίας  που χαρακτηρίζεται  ως « ένσαρκος άγγελος»  ήταν άγγελος, γιατί οι άγγελοι που είναι όλοι  λειτουργικά   πνεύματα   « εις  διακονίαν   αποστελλόμενα   διά  τους  μέλλοντας   κληρονομείν   σωτηρίαν» (Εβρ. 1, 14),   δεν έχουν  υλικό σώμα, δηλαδή σάρκα, όπως είπε ο Ίδιος ο Χριστός, « ότι πνεύμα σάρκα και οστέα ουκ έχει καθώς εμέ θεωρείτε έχοντα »( Λουκ. κδ’, 39).

του Ιωάννη Δήμου

 

από την ιστοσελίδα του:  www.sostikalogia.com

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel